ในเมืองไทยทุกวันนี้ นอกจากจะต้องประสบกับภาวะวิกฤตทางเศรษฐกิจแล้ว ยังมีปัญหาอื่น ๆ ที่สำคัญไม่แพ้กัน ก็คือ ปัญหายาเสพติด ปัญหาจราจร และปัญหาทางสังคมอื่น ๆ อีกมากมาย ที่กำลังรอรับการแก้ไขอยู่ ดิฉันคิดว่า ยังมีอีกปัญหาหนึ่งของสังคมที่ถูกมองข้ามมาโดยตลอด ดิฉันกำลังหมายถึง “ขอทาน” ค่ะ เราคงต้องยอมรับความจริงกันเสียทีว่า ในกรุงเทพมหานคร แดนศิวิไลซ์ที่ใคร ๆ ต่างพากันดิ้นรนเข้ามาแสวงหาโชคลาภ หรืออะไรก็แล้วแต่ มีขอทานอยู่มากมายเต็มไปหมดแทบทุกซอกทุกมุม เท่าที่ได้พบมา มีขอทานอยู่หลายประเภท ตั้งแต่คนพิการ และไม่พิการ เด็กโต เด็กเล็ก หนุ่มสาว และคนชรา จำได้ว่า มีอยู่เหตุการณ์หนึ่ง ซึ่งผ่านมาหลายปีแล้ว มีเด็กเล็กถูกจับไปตัดแขน ตัดขา เพียงเพื่อจะนำไปนั่งขอทานเท่านั้น พ่อแม่ก็ออกตามหา จนวันหนึ่งได้ไปพบเด็กขอทานคนนั้นโดยบังเอิญ เมื่อเงยหน้าขึ้น ถึงกับช็อค เพราะจำได้ว่า เป็นลูกของตน แต่อยู่ในสภาพเด็กพิการไปเสียแล้ว และอีกประเภทหนึ่งซึ่งในระยะหลังนี้ เราจะได้พบเห็นบ่อยมาก ตามถนนหนทางใหญ่ ๆ ย่านรามคำแหง หรือบางกะปิ จะมีร่างกายพิการแบบสด ๆ ให้เห็นกันเลย ประเภทแขนขาด เท้าขาด หรือเป็นแผลเหวะหวะ ได้แต่นอนอยู่บนพื้นฟุตบาท เคลื่อนไหวโดยขยับตัวไปมา บางรายก็ใช้ปากคาบกระป๋องไว้ เลือดที่แผลก็ไหลให้เห็นกันอย่างสด ๆ ผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาได้พอเห็นก็มีทั้งกลัวและเฉย ๆ แต่ที่แน่ ๆ สำหรับตัวดิฉันเองแล้ว รู้สึกสงสารมาก ๆ มันห่อเหี่ยวใจอย่างบอกไม่ถูก คิดเหมือนกันว่า พิการขนาดนี้ แล้วมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไงกัน ใครพามา แล้วจะกลับบ้านยังไง จะกินอะไร โอ๊ย! สารพัดที่จะคิด ทำไมไม่มีหน่วยงานใดมาเหลียวแลคนพิการเหล่านี้บ้างเลย ปล่อยให้พวกเขาต้องเผชิญชะตากรรมที่แสนจะโหดร้ายอยู่ตามลำพัง ช่วยตัวเองยังไม่ได้เลย เอ! แล้ว ใครอุ้มมาวางล่ะ เพราะลักษณะที่พบเห็นอย่างชัดเจน บอกได้เลยว่า เดินเองไม่ได้แน่นอนค่ะ

                    นอกจากนี้ยังมีอีก 2 ประเภท ที่เห็นแล้วสงสารมาก ๆ ก็คือ 1. คนชรา 2. คนพิการร่างกาย

                    คนชราที่ต้องออกไปขอทาน ทำไมถึงไม่มีลูกหลานคอยดูแล ต้องนั่งตากแดด ตากฝน ทนสูดอากาศเป็นพิษจากควันดำของรถทั้งวัน ดูไม่ต่างจากจราจรเท่าไหร่ เพียงเพื่อแลกกับเงิน 1 บาท จากผู้ที่เดินผ่านไปมา ดิฉันก็เคยพบเจออยู่บ่อย ๆ และก็ไม่ได้ให้ 1 บาท แต่ซื้อเป็นของกินกับน้ำอีก 1 ขวดให้แทน ในใจตอนนั้นคิดว่า กว่าจะขอเงินได้แต่ละบาท เมื่อไหร่ถึงจะพอซื้อข้าวกิน แต่ถ้าให้เงินไปมากกว่า 1 บาท เช่น 10 หรือ 20 บาท ก็ไม่ได้ใช้เองแน่นอน เพราะจะถูกคนที่พามานั่งเก็บไปหมด ส่วนประเภทที่พิการร่างกายจริง ๆ ก็น่าสงสารมากเช่นกัน เพราะแต่ละคนก็พิการร่างกายในส่วนต่าง ๆ กันไป เช่น ตาบอด แขนหรือขาขาด รูปร่างผิดปกติ อะไรทำนองนี้ …

                    ที่ผ่านมา ไม่ว่าจะมีการเลือกตั้งกี่สมัยก็ตาม ยังไม่เคยได้ยินใครพูดถึง ปัญหาขอทานซักที ถ้าพวกเขาเลือกเกิดได้ ใครล่ะ จะเลือกเกิดเป็นขอทาน แต่เพราะความจนไม่มีจะกินต่างหาก ช่วยเหลือตัวเองก็ไม่ได้ จึงต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ อยากให้รัฐบาลหันมาเหลียวแลปัญหาความยากจนของขอทานเหล่านี้บ้าง ถ้าหากเงินภาษีของประชาชนทั้งประเทศยังถูกจัดเก็บอยู่ทุกปี เพื่อนำไปพัฒนาประเทศชาติ ก็น่าจะแบ่งปันส่วนน้อยนิดให้กับขอทานได้บ้าง อย่างน้อยก็ไม่ต้องมานอนข้างถนนอย่างที่มีอยู่ทุกวันนี้

                    ถึงตอนนี้ ดิฉันก็มีข้อสงสัยอยู่เหมือนกันว่า คนที่เป็นขอทานเนี่ย พวกเขาเหล่านี้สามารถใช้สิทธิเลือกตั้งได้หรือเปล่า? อยากให้เงินภาษีและประกันสังคม มีส่วนช่วย “ขอทาน” จริง ๆ เลยค่ะ

You are Poet 2543