เกือบ...มักง่าย !
หนังสือพิมพ์ "งานกับคน" ปีที่ 1 ฉบับที่ 30 วันศุกร์-เสาร์ ที่ 9-10 เมษายน 2542

                 เรื่องที่ดิฉันจะเล่าต่อไปนี้ เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับตัวดิฉันเอง (เห็นกับตาเจ้าค่ะ) จากเหตุการณ์ครั้งนั้น ทำให้ดิฉันได้สำนึกอะไรบางอย่างอยู่ในใจ .. คงไม่มีใครปฏิเสธว่าไม่รู้จักสถานีขนส่งหมอชิตซึ่งเป็นสถานที่ที่เกือบทุกคนเคยใช้บริการมาแล้ว และในบริเวณหมอชิตก็เต็มไปด้วยรถต่าง ๆ ร้านค้า ขายอาหาร น้ำ รวมทั้งกลุ่มมิจฉาชีพทั้งหลาย การจราจรก็ติดขัดพอสมควร วันนั้นเป็นวันที่ดิฉันเดินทางกลับจากต่างจังหวัด เมื่อรถเทียบท่าเรียบร้อยแล้ว ผู้โดยสารก็ต่างทยอยลงจากรถเพื่อแยกย้ายกันไปตามจุดหมายของตน ดิฉันก็เป็นคนหนึ่ง หน้าหมอชิตจะมีป้ายรถเมล์อยู่ประมาณ 2-3 ป้าย และก็มีสะพานลอยข้ามถนน เพื่อให้ผู้คนที่สัญจรไปมาได้ใช้ขึ้นเพื่อข้ามไปอีกฟากหนึ่ง ก็เป็นเรื่องปกติที่คนส่วนใหญ่มักจะไม่ใช้สะพานลอย แต่จะวิ่งข้ามถนนกัน เพราะเห็นว่า มันเร็วดี ไม่เมื่อยด้วย โดยที่ไม่ได้คำนึงถึงอุบัติเหตุที่อาจเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา ดิฉันเองพอเห็นว่า มีคนกลุ่มใหญ่กำลังรอวิ่งข้ามถนนอยู่ ก็เลยเปลี่ยนใจ ไม่ขึ้นสะพานลอยดีกว่า และในกลุ่มนั้นเอง ก็มีสุนัขตัวหนึ่งยืนรอข้ามถนนอยู่ด้วย ดูจากลักษณะภายนอก คิดว่าเป็นสุนัขที่ไม่มีเจ้าของ ดิฉันยืนมองอยู่ ในใจก็คิดว่าแปลกดีทีสุนัขจะข้ามถนน … ก็ยืนคอยกันอยู่นาน แต่ก็ไม่มีทีท่าว่า จะวิ่งข้ามกันได้เลย อาจเป็นเพราะว่า ช่วงเวลานั้นเป็นเวลาเร่งด่วนค่ะ รถต่าง ๆ ที่แล่นผ่านไปมาต่างก็รีบทั้งนั้น คงมีหลายคันที่ไม่ยอมหยุดให้ข้าม เพราะคิดว่า “ทำไมไม่ขึ้นสะพานลอยกัน” ทันใดนั้นเอง ดิฉันก็เห็นสุนัขตัวนั้นหันหลังกลับค่ะ

                      สังเกตจากพฤติกรรมแล้ว คิดว่ามันเปลี่ยนใจไม่ข้ามแล้ว ด้วยความที่อยากรู้ว่า มันจะไปไหน ก็เลยหันกลับไปมอง ปรากฎว่า มันเดินไปขึ้นสะพานลอย ดิฉันอึ้งไปพักหนึ่ง ไม่คิดว่ามันจะเป็นสุนัขแสนรู้หรือเปล่า? แต่สิ่งที่มันทำ…ทำให้ดิฉันอึ้งไปอยู่พักหนึ่ง ในใจก็ได้คิดว่า แม้แต่สุนัขมันยังรักชีวิต ไม่เสี่ยงชีวิตเพื่อวิ่งข้ามถนน เพราะถ้ามันพลาด ก็หมายความว่า มันต้องนอนแบนราบอยู่บนพื้นถนนอย่างแน่นอน และด้วยสำนักในวินาทีนั้น ดิฉันก็หันหลังกลับและเดินไปขึ้นสะพานลอยตามสุนัขตัวนั้นทันที ตอนที่เดินขึ้นสะพานลอยนั้น มันรู้สึกปลอดภัยและอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูกเลย และเมื่อดิฉันข้ามไปถึงอีกฟากหนึ่งแล้ว ปรากฎว่า คนกลุ่มนั้นก็ยังข้ามกันมาไม่ได้เลย แถมได้ยินเสียงบีบแตรจากรถที่แล่นไปมาอยู่นาน ตอนนั้นดิฉันคิดต่อไปอีกว่า ถ้าตัวดิฉันเองเป็นคนหนึ่งที่กำลับขับรถอยู่บนถนน หากต้องเจอกับคนที่พยายามจะวิ่งข้ามถนนตัดหน้ารถ ทั้ง ๆ ที่มีสะพานลอยอยู่เหนือศีรษะของตัวเองนั้น ดิฉันจะหยุดให้ข้ามหรือเปล่า?”

ผู้เขียน/ผู้ส่ง สุวรรณา บำเพ็ญเกียรติกุล
นามแฝง “หมึกหวาน”
เป็นคนกรุงเทพฯ โดยกำเนิด

You are Poet 2543