“วิถีชีวิต...คนกรุง”
หนังสือพิมพ์ "งานกับคน" ปีที่ 1 ฉบับที่ 69 วันพฤหัสบดีที่ 3 มิถุนายน 2542

                       ในกรุงเทพมหานครทุกวันนี้ นอกจากจะเป็นเมืองที่สวยงามและเต็มไปด้วยผู้คนมากมายแล้ว ยังมีการพัฒนาเทคโนโลยีต่าง ๆ มีระบบสื่อสารที่ทันสมัย แต่ถ้าสังเกตให้ดี จะเห็นว่า สิ่งเหล่านี้ได้เติบโตไปพร้อม ๆ กับความคิดสร้างสรรค์ของคนในสังคม ซึ่งนับวันผู้ที่ประกอบมิจฉาชีพต่าง ๆ ก็ได้พัฒนาความสามารถไปด้วย ในปัจจุบันก็ได้มีการคิดค้นเครื่องมือแปลก ๆ ใหม่ ๆ ขึ้นมาอยู่เรื่อย ๆ ไม่ว่า จะเป็นกล้องวีดีโอที่มีคุณสมบัติพิเศษสามารถมองเห็นถึงเนื้อในร่มผ้า หรือแม้แต่กล้องวีดีโอที่มีขนาดจิ๋ว (แต่แจ๋ว) เวลาใช้ก็ซ่อนกล้องไว้ในภาชนะที่ใช้ทำความสะอาด วางไว้ในห้องน้ำให้ตรงกับตำแหน่งที่ต้องการ เพื่อแอบเก็บภาพผู้หญิงที่กำลังปฏิบัติภารกิจส่วนตัว (แหม! ดูแล้วเพลินจริง ๆ) สิ่งเหล่านี้ เราไม่อาจรู้ล่วงหน้าว่า มันจะเกิดขึ้นที่ไหน เมื่อไหร่ และใครเป็นผู้กระทำ อันตรายต่าง ๆ มีหลากหลายรูปแบบ จนเราคาดไม่ถึงว่าจะเป็นไปได้ เช่น เดินอยู่บนทางเท้าดี ๆ อยู่ ๆ ก็มีรถวิ่งเข้ามาชนให้บาดเจ็บหรืออาจจะถึงกับเสียชีวิตซึ่งก็เคยมีมาแล้ว หรือการขับรถบนถนน ถ้าไม่ชนเขา ก็อาจถูกชนได้เหมือนกัน จอดทิ้งไว้เฉย ๆ ก็ถูกชนได้ ส่วนการป้องกันก็จะเกิดขึ้นต่อเมื่อมีเหตุร้ายเหล่านั้นเกิดขึ้นมาแล้วแทบทั้งสิ้น แต่ก็มีอันตรายบางอย่างที่เราสามารถป้องกันได้ด้วยตนเอง เช่น ไม่ดื่มสุราในขณะขับรถ ไม่ขับรถด้วยความประมาทเลินเล่อ การสวมหมวกกันน็อคทุกครั้งที่ขับขี่มอเตอร์ไซค์ การใช้สะพานลอยข้ามถนน คาดเข็มขัดนิรภัยทุกครั้งที่ขับรถ (รวมถึง ผู้ร่วมเดินทางด้วย) เป็นต้น ทางราชการเองก็ได้ออกกฎระเบียบ ต่าง ๆ เพื่อสร้างความปลอดภัยให้กับประชาชนคนไทยอย่างเรา ๆ มีการสร้างสิ่งก่อสร้าง ต่าง ๆ เช่น สะพานลอย เพื่อให้ประชาชนได้ข้ามถนนอย่างปลอดภัย ไม่ต้องไปเสี่ยงอันตรายในการ วิ่งแข่งกับรถ ใครไวกว่าก็ได้ไปก่อน แต่ถ้าช้ากว่ารถ ก็อาจได้นอนอยู่ใต้ท้องรถแทนก็ได้ ว่าไปแล้วก็น่าเห็นใจคนที่ขับรถเหมือนกัน เพราะนอกจากจะต้องขับรถด้วยความระมัดระวังอุบัติเหตุที่เกิดจากรถ ด้วยกันแล้ว ยังต้องคอยระวังคนที่วิ่งตัดหน้ารถเพื่อข้ามถนนอีก ทั้ง ๆ ที่สะพานลอยก็อยู่บนศีรษะของตัวเองแท้ ๆ

                       “ข้ามถนนต้องขึ้นสะพานลอย” และ“ขับรถต้องคาดเข็มขัดนิรมัย ขี่มอเตอร์ไซด์ต้องสวมหมวกกันน็อค"

                       ขอยกตัวอย่างบริเวณที่มีการจราจรติดขัดมาก ๆ คือ ตลาดบางกะปิ และหน้าเดอะมอลล์บางกะปิ ทั้งสองแห่งนี้ มีสิ่งที่เหมือนกันคือ มีสะพานลอยให้ข้ามถนน และมีป้อมจราจรติดแอร์อยู่ทั้งสองแห่ง และที่เหมือนกันมาก ๆ ก็คือ การวิ่งแข่งกับรถ มันแปลกจริง ๆ ที่ไม่ค่อยมีใครใช้สะพานลอยกันเลย เวลาจะข้ามถนนก็เรียงหน้ากระดานอยู่ใต้สะพานลอยให้เห็นกันจะ ๆ ทั้ง ๆ ที่มีป้ายติดประกาศขอความร่วมมือแล้ว “น่าเห็นใจคนที่ขับรถไปมาจริง ๆ” นี่เป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้รถติดมากในบริเวณดังกล่าว เพราะรถที่ผ่านมาต้องชะลอมาตลอดทาง ยิ่งเวลาฝนตกหนัก ๆ ยิ่งทำให้เกิดอันตรายได้ง่ายทั้งผู้ขับขี่และคนเดินเท้า … สมัยก่อนจำได้ว่า มีการตั้งโต๊ะอยู่บนเกาะกลางถนน เพื่อจับคนที่วิ่งข้ามถนนให้มาเสียค่าปรับ แต่ก็คงใช้ไม่ได้ผล จึงได้ยกเลิกไป ในบริเวณตลาดสดบางกะปิ มีอยู่ช่วงหนึ่งที่มีการรณรงค์ให้รักษาความสะอาด ห้ามทิ้งขยะ ฝ่าฝืนจะถูกจับปรับจริง ซึ่งช่วงนั้นก็ดูจะสะอาดขึ้นบ้าง บรรดาพ่อค้า แม้ค้า และประชาชนที่ผ่านไปมาในย่านนั้นก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีแต่พอเวลาผ่านไปได้ไม่นาน ก็กลับเข้าสู่สภาพเดิม น่าสงสารบ้านเมืองที่เจอแต่คนมักง่าย ใจร้าย คอยทำให้สกปรกอยู่ตลอดเวลา ตรงจุดนี้ อยากให้เห็นใจคนกวาดถนนบ้าง ต้องทำงานหนักเพิ่มขึ้นอีก คนต่างชาติที่เข้ามาเที่ยวเมืองไทย ถ้าได้เห็นสภาพนี้ ก็คงมองว่า เป็นเรื่องธรรมดาไปซะแล้ว

                       สำหรับอันตรายอีกอย่างหนึ่งที่อาจคาดไม่ถึงก็คือ การขี่จักรยานบนถนนใหญ่ หลายท่านคงเคยพบเห็นจักรยานวิ่งอยู่บนถนนใหญ่ โดยไม่มีอุปกรณ์อะไรที่จะป้องกันอุบัติเหตุเลย ถ้าเปรียบเทียบกับมอเตอร์ไซค์แล้ว ถือได้ว่า “ไม่มีความปลอดภัย” ในบ้านเมืองเรายังไม่มีกฎหมายบังคับผู้ใช้ จักรยานที่วิ่งบนถนนใหญ่ต้องใส่หมวกนิรภัย หรือห้ามขี่จักรยานบนถนนใหญ่ เพราะไม่สามารถบังคับได้ เนื่องจากมีผู้ใช้จักรยานในการประกอบอาชีพต่าง ๆ มากมายรวมอยู่ด้วย แต่อย่างน้อยที่สุดควรมีมาตรการสร้างความปลอดภัยให้กับผู้ใช้จักรยานด้วย ไม่ควรรอให้เกิดอุบัติเหตุขึ้นมาก่อน จึงจะหยิบยกมาพิจารณากัน เพราะเมื่อถึงตอนนั้น เรื่องเล็กก็จะกลายเป็นเรื่องใหญ่ได้

                       อีกเรื่องหนึ่งที่อยากฝากไว้ก็คือ บรรดาตำรวจที่ใช้มอเตอร์ไซค์เป็นพาหนะ แล้วมีสาว ๆ ซ้อนท้ายไปด้วย ควรจะให้สาว ๆ ของท่านสวมหมวกกันน็อคด้วย ส่วนผู้ใหญ่ที่มีเด็ก ๆ ซ้อนท้าย 2-3 คน ควรระวังมากขึ้น จริงอยู่ คุณอาจจะขับขี่ด้วยความระมัดระวังเป็นพิเศษ แต่ก็จงอย่าประมาทเป็นอันขาด อย่างที่ได้กล่าวไว้ในตอนต้นแล้วว่า “ถ้าเราไม่ชนเขา เขาก็อาจเป็นฝ่ายชนเราก็ได้” ยิ่งช่วงหน้าฝน ถนนจะลื่นมาก “โปรดอย่าลืมว่า ความปลอดภัยเป็นสิ่งสำคัญสำหรับคนที่เรารักเหมือนกัน” คุณคงไม่ต้องการเห็นคนที่คุณรักต้องพิการหรือเสียชีวิต…ใช่มั้ย?

ผู้เขียน / ผู้ส่ง สุวรรณา บำเพ็ญเกียรติกุล
นามแฝง “หมึกหวาน”
เป็นคนกรุงเทพฯ โดยกำเนิด

You are Poet 2543