เรื่องสั้น

นางสาวทองดำ

                      ดูเหมือนกับว่าบ้านของผม จะมีความผูกพันธ์กับแมวเป็นพิเศษ หรืออย่างไรก็ไม่ทราบ เมื่อสมัยผมยังเด็กๆก็มีแมวตัวหนึ่ง ซึ่งจะหาได้ยากมากในสมัยนี้ เพราะว่าเป็นแมวดำสนิททั้งเนื้อทั้งตัว มาอาศัยอยู่ที่บ้านผม จนกระทั้งต้องเลี้ยง

                ที่ผมว่าจนกระทั่งต้องเลี้ยงนั้น ก็เพราะว่าพ่อของผมไม่อยากที่จะเลี้ยงสัตว์ไว้ในบ้าน มิใช่ว่าท่านจะเป็นคนใจคอกระด้างแต่ประการใด ตรงกันข้ามท่านเป็นคนที่มีเมตตากรุณาต่อสัตว์ทั้งหลายจนกระทั้งเลี้ยงไม่ได้เนื่องจากไม่อยากมีภาระ ไม่อยากลงโทษลงทัณฑ์ เมื่อสัตว์เลี้ยงเหล่านั้นมีพฤติกรรมที่ไม่ถูกใจ และไม่อยากเสียอกเสียใจ เมื่อมันเจ็บไข้ได้ป่วย หรือเมื่อมันต้องตายไป ไม่ว่าเป็นเวลาอันสมควร หรือถูกรถชนตายก็ตาม

                 ฉะนั้น บ้านผมจึงไม่มีสัตว์เลี้ยง....ถ้าไม่ถึงคราวจำเป็น

                 อย่างแมวดำปลอดที่ว่านั้น พี่ชายของผมซึ่งเป็นคนรักแมวอยู่แล้ว เห็นมันมาป่วนเปี้ยนอยู่แถวบ้าน ก็เลยให้อาหาร ซื้อปลาทูหรือหรืออื่นๆให้มันกิน จนมันรู้ว่ามีที่อยู่ที่กินแล้ว เลยขออาศัยอยู่จนตายไปตามอายุขัย

                 และต่อมาอีกสมัยหนึ่ง ก็มีแมวด่างตัวเมียตัวหนึ่ง พยายามมาตื้อที่จะขออาศัยอยู่ในบ้านผม จนกระทั้งมันไปมีแฟน มาออกลูกออกเต้าในใต้ถุนบ้าน พ่อของผมให้ชื่อมันว่าอีแหว่ง เพราะมันไปถูกอุบัติเหตุหรือโดนอะไรก็ไม่ทราบ จนหลังคอของมันเกิดเป็นแผลแหว่ง   พ่อพยายามที่จะอุเบกขาปล่อยวาง แต่ก็ทนไม่ได้ที่จะเห็นสัตว์มาเดินงอแงอย่างทุกข์ทรมานอยู่ในบ้าน จึงอุส่าห์ไปปรึกษาสัตวแพทย์ และได้ยามาทาแผลแห้งหายไป แต่ขนก็ไม่ขึ้นแหว่งอยู่อย่างนั้น อีแหว่งตัวนั้นอยู่ในบ้านได้สักพักหนึ่งมันก็คาบลูกหายไป

                 คราวนี้จะได้มาว่าถึงนางสาวทองดำ....ยัยนี่เป็นแมวที่มีที่มาอย่างประหลาด สำหรับการมาสถิตอยู่ในบ้านของผม คือเดิมแล้วเธอคือแมวที่รักยิ่งของคุณป้าที่บ้านรั้วติดกันกับบ้านผม แต่ตามวิสัยแมว เธอก็ชอบวิ่งเล่นไปบนหลังคาบ้านนี้กำแพงบ้านนั้น ตามเรื่องตามราวของเธอ คุณป้าท่านก็ต้องเรียกหาอยู่เสมอ

                 "ทองเอ๊ย....ทองเอ๊ย...."
                 พร้อมกับเขย่ากล่องอาหารแมว เสียงดังแกร๊กๆ และเรียกชื่อ "บัดดี้" ของเธอไปด้วย
                "เงินเอ๊ย....เงินเอ๊ย...."
                 นั้นคือแมวขาวด่างอีกตัวหนึ่ง ซึ่งชอบเที่ยวพอๆกับนางสาวทองดำ
                 และเมื่ออยู่มาวันหนึ่ง ที่เกิดเหตุการณ์ตามวัฏสงสาร...
                 คุณป้าถึงแก่กรรม...

                 เมื่อเจ้าเงิน เจ้าทอง บ้านแตกสาแหรกขาด ก็แยกย้ายกันไปอยู่ตามบุญตามกรรม เจ้าเงินนั้นเขาค่อนข้างเฉลียวฉลาด หากินอยู่ต่อไปได้ตามอัตภาพ แต่นางสาวทองดำสิครับ ... ผมอยากจะให้คำจำกัดความไปเลยว่า...ยัยนี่เป็นแมวปัญญาอ่อน

                 ว่ากันถึง "คาแร็คเตอร์" หรือลักษณะเฉพาะตัว ของนางสาวทองดำนี้เสียก่อน ยัยนี่เป็นแมวที่มีลักษณะดีพอสมควร อย่างที่ท่านว่าไว้ในตำราว่า "สีนาก หางขอด" นันแหละครับ คือเธอเป็นแมวสีน้ำตาลแก่   ขนเป็นมันสีออกเหลืองเหลือบทอง ตาสีเหลื่องก่ำ ไม่ใช่สีฟ้าแบบ "ไซมีสแค็ท" ที่เลื่องลือไปทั่โลกหรอกครับ หางของเธอขอดติดก้น อะไรๆ ก็ดีเสียอยู่อย่างเดียวคือ มีลักษณะที่เป็นเด็กอยู่ไม่หาย

                  เธอขี้เล่น เล่นกับชิงช้า เล่นกับผ้าขี้ริ้ว เล่นกับรองเท้า และเล่นกับทุกอย่างที่ขวางหน้า.....แต่ไม่มีปัญญาหากิน

                  พอคุณป้าผู้เลี้ยงดูแลท่านถึงแก่กรรมไป นางสาวทองดำก็หมดหนทาง.... ไม่เหมือนเจ้าเงินเขา ยัยนี่ทำได้แต่มาร้องแง้ว แง้วที่บ้านผม จนกระทั้งพ่อผมทนอยู่ไม่ได้ต้องพยายามหาอาหารมาให้กิน   เช่นข้าวคลุกปลา หรืออะไรประมาณนั้น ที่คิดว่าแมวจะกินได้ แต่เธอก็ปฏิเสธโดยสิ้นเชิง ยอมอด ยอมผอม จนพ่อต้องถ่อไปห้างสรรพสินค้าใกล้บ้าน เพื่อหาซื้ออาหารเม็ดสำหรับแมวมาใส่ถาดบริการนั้นแหละเธอถึงจะยอมก้มหน้าลงไปเคี้ยวอยู่กรอดๆ

                 ทำไมผมจะไม่เรียกว่าแมวปัญญาอ่อนเล่าครับ ในเมื่อผมอุส่าห์เกิดเมตตา โยนปลาทูทอดดีๆ ที่ผมควรจะกินเองให้เธอต่อหน้า เธอยังโดดโหยงวิ่งหนีเสียเอกลักษณ์แมวอย่างหมดรูป

                 แล้วอยู่มาวันหนึ่ง เหตุการณ์ประวัติศาสตร์โลกก็ปรากฏ...

                 คือท่อน้ำทิ้งของบ้านผมซึ่งเป็นท่อน้ำเปิด เรียกว่ารางน้ำก็แล้วกัน รางน้ำนี้จะเชื่อมกับท่อน้ำจากอ่างล้างจาน อ่างล้างหน้า ห้องน้ำ จากในบ้านออกไปต่อเชื่อมโยงกับท่อของ กทม. ที่ข้างถนนซอย

                  วันหนึ่งนางสาวทองดำ เธอนั่งเคี้ยวอาหารกรอดๆอยู่ แล้วพอดีกับที่บ้านผมลืมเติมน้ำใส่กล่องเล็กๆซึ่งวางไว้ข้างๆถาดอาหารของเธอ พอเธออิ่มเรียบร้อย เธอก็ต้องไปหาน้ำดื่มที่อื่น ซึ่งโดยปกติแล้วเธอก็ดื่มได้ทุกที่ เช่นอ่างในห้องน้ำ ถังรองน้ำรดต้นไม้ หรือแม้แต่น้ำในท่อ คือรางน้ำที่ว่านั้น เพราะเธอไม่ถือ... เพราะเธอเป็นแมว...

                   วันนั้นเธอก็ไปหาน้ำดื่มในรางน้ำ ก็มีสัตว์ชนิดหนึ่งวิ่งตะบึงขึ้นมาจากท่อนอกบ้าน มาตามรางน้ำ ในขณะที่นางสาวทองดำกำลังก้มหัวลงไปจะดื่มน้ำพอดี

                    ทันใดนั้น....นางสาวทองดำก็ร้องป๊าว โดดขึ้นจากท่ออย่างที่แทบจะเรียกว่าโดดสี่ตีน พรางโกยแน่บเข้ามาหาผม ขณะที่ผมกำลังนั่งสวมถุงเท้าอยู่หน้าบ้าน

                    เธอมาหมอบตัวสั่นเทาอยู่ตรงหน้าผม ซึ่งผมก็แปลกใจในพฤติกรรมนั้นอยู่เช่นกัน ก็ได้แต่เอามือลูบหัวปลอบโยน

                    "เป็นอะไร....ทองดำ....หือ.....เป็นอะไรไปลูก....."

                    เธอได้แต่หมอบร้องแงๆ อยู่อย่างนั้น ก็พอดีผมได้ยินเสียงคึ่กๆ ดังผิดปกติ ในรางน้ำนั้นอีก จากหลังบ้านมาหน้าบ้าน ผมจึงก้าวข้ามนางสาวทองดำ ออกไปชะโงกดู ก็เห็น หนูใหญ่ขนเกรียนตัวหนึ่ง วิ่งลุยน้ำในท่อมุดลงไปตามทางออก ที่ต่อกับท่อภายนอก ผมจึงชะงัก

                    ผมไม่ได้กลัวหนูตัวนี้หรอกครับ แต่ผมกำลังคิดอะไรบางอย่างในขณะที่หันกลับไปนั่งเก้าอี้เพื่อสวมถุงเท้าต่อ นางสาวทองดำยังนั่งหมอบซุกอยู่เช่นเดิม เป็นไปได้หรือครับ ผมแทบไม่เชื่อสายตาตนเอง เมื่อรู้สาเหตุ

                    ผมถอนหายใจแล้วก้มลงลูบหัวนางสาวทองดำ พลางหัวเราะหึหึ

                   "เฮ้...ทองดำ...ฉันยังเรียกแกว่า แมว ได้อยู่หรือเปล่าวะ...."

... พจนารถ ...    / สุรสิงหนาท

Poet 2543