นิทานเม็กซิโก
เรื่องของคูเบิร์ด

                     เมื่อพระผู้เป็นเจ้าทรงสร้างหมู่นก พระองค์สร้างพวกมันให้ปราศจากขน   แล้วทรงปักขนให้ที่หลัง ทรงปักขนสีฟ้าให้บลูเบิร์ด ปักขนสีดำให้กา ปักสีแดงให้เร้ดเบิร์ด บางตัวอย่างนกแก้วทรงปักขนสีเขียวแซมแดงและเหลือง พระองค์ทรงปักขนบนตัวนกทุกชนิด   นกทั้งหลายจึงสวยสดงดงามกันถ้วนทั่ว
                      ขนนกถูกใช้จนเกลี้ยง คูเบิร์ดไม่ได้ขนนกกับเขาเลย ตัวมันเองไม่ว่าอะไรหรอก แต่นกตัวอื่นพากันคิดว่าเป็นเรื่องแย่มากๆที่นกตัวใดตัวหนึ่งไม่มีขน
                       "จะทำอย่างไรกับคูเบิร์ดดีนะ"   นกเค้าแมวถาม  "สัตว์อื่นๆจะคิดยังไงถ้านกสักตัวไม่มีขน"
                       นกทั้งหลายปรึกษากันเป็นการใหญ่ ต่างก็อยากรู้ว่าจะจัดการอย่างไรกับเจ้าคูเบิร์ด
                       "ต้องทำได้สักอย่างสิน่า"   บลูเบิร์ดกล่าว
                       "เราต้องทำอะไรบางอย่างกับนกน้อยไม่มีขนที่น่าสงสาร"   เร้ดเบิร์ดกล่าว
                       กาดำร้องขึ้นว่า "กา กา กา เราทำอะไรดีล่ะ"
                       แล้วนกเค้าแมวก็พูดอีกครั้ง ตัวอื่นๆตั้งใจฟัง
                       "พวกเราทั้งหมดต้องสลัดขนให้คูเบิร์ดตัวละขน อย่าให้ขาดแม้แต่ขนเดียว ถึงจะคลุมคูเบิร์ดได้ทั่วตัว"
                       "เข้าทีนี่"   บลูเบิร์ดกล่าว "เป็นสิ่งที่ดีที่ควรทำเชียวหละ"
                       แล้วบลูเบิร์ดก็ตั้งท่าสลัดขนสีฟ้าสวยงามขนหนึ่ง
                       "อย่า อย่า อย่า" นกเฟียโฟว์ลร้องขึ้น เธอเจื้อยแจ้วสำเนียงแสบแก้วหูให้นกตัวอื่นฟังว่า "ถ้าเราสลัดขนให้คูเบิร์ดตัวละขน คูเบิร์ดต้องสวยกว่าเราทุกตัวเป็นแน่ ที่นี้พอคูเบิร์ดมองดูเงาตัวเองในน้ำ แล้วเกิดเห็นตัวเองสวยแค่ไหนละก็ คูเบิร์ดก็จะต้องเย่อหยิ่งลำพองใจไปเท่านั้น"
                        "คูเบิร์ดจำเป็นต้องมีขน"   นกเค้าแมวกล่าว  "ฉันจะดูแลคูเบิร์ดเอง ฉันแน่ใจ เขาไม่เย่อหยิ่งลำพองใจหรอก"
                        นกทั้งหมดจึงสลัดขนให้คูเบิร์ดตัวละขน แล้วคูเบิร์ดก็กลายเป็นนกที่สวยที่สุดในโลก
                        คูเบิร์ดเดินโฉบไปเฉี่ยวมาให้นกตัวอื่นๆเห็นขนอันสวยงามของมัน นกทั้งหลายรู้สึกภูมิใจมาก แต่นกเฟียโฟว์ลไม่มีความสุข เธอไม่ชอบที่คูเบิร์ดสวยที่สุดในโลก
                        ในที่สุดคูเบิร์ดไปยังน้ำพุที่ใช้สำหรับดื่ม   มันมองเงาตัวเองในน้ำ
                         "โอ้โฮ"   คูเบิร์ดร้อง "ฉันเป็นนกที่สวยที่สุดในโลกเชียวนะนี่"   แล้วก็บินสู่ท้องฟ้า
                         "ว่าแล้วมั้ยละ ว่าแล้วมั้ยละ" นกเฟียโฟว์ร้องขึ้นว่า "ว่าคูเบิร์ดจะเย่อหยิ่งลำพองใจ เราคงไม่ได้เห็นคูเบิร์ดอีกแล้ว"
                         นกเค้าแมวให้สัญญาว่าจะดูแลคูเบิร์ด ดังนั้นมันจึงบินสู่ท้องฟ้า   แต่เค้าแมวเป็นนกใหญ่ไม่สามารถบินได้เร็ว มันจึงวกกลับไปเกาะต้นไม้
                          นกอื่นๆโกรธมาก พากันบินกรูไปที่นกเค้าแมว เจ้าเค้าแมวก็บินหนีไปซ่อนในรูใต้ดิน
                          นกเค้าแมวซ่อนอยู่ในรูเป็นเวลาสามวันสามคืน มันรู้สึกหิวมาก แต่ก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร
                          แต่แล้วมันก็ได้ยินเสียงตัวอะไรสักตัววิ่งวกไปวนมาอยู่เหนือพื้นดิน มันมองลอดรูขึ้นมาเห็นนกตัวหนึ่งชื่อโร้ดรันเนอร์ นกเค้าแมวจึงออกจากรู
                          "อรุณสวัสดิ์ เซนญอร์โร้ดรันเนอร์"   นกเค้าแมวทักทาย "ดีใจที่ได้พบคุณ ว่าแต่นกอื่นๆจะอนุญาตให้ผมขึ้นจากรูได้แล้วยังละนี่"
                          "เซนญอร์เค้าแมว ผมเสียใจจริงๆที่ต้องบอกคุณ นกตัวอื่นน่ะพูดกันว่าจะฆ่าคุณเสีย พวกเขาคิดว่า ก็เพราะไอ้ขนสวยๆนี่แหละที่ทำให้คูเบิร์ดเย่อหยิ่งลำพองใจ"
                           "แต่ผมไม่ได้อยากอยู่รูหรอกนะ"   นกเค้าแมวกล่าว   "ผมหิวเหลือเกิน"
                           โร้ดรันเนอร์จากไป ในไม่ช้าก็กลับมาพร้อมอาหารดีๆสำหรับนกเค้าแมว
                            "ขอบคุณนะ เซนญอร์โร้ดรันเนอร์"   นกเค้าแมวกล่าว "แต่ผมจะทำอย่างไรดี ผมไม่อาจอยู่ในรูนี้ได้ทั้งวันทั้งคืนหรอก ผมต้องไปตามหาคูเบิร์ด"
                            "เซนญอร์เค้าแมว พอตกกลางคืน เมื่อนกตัวอื่นหลับกันหมดแล้ว คุณต้องตามหาคูเบิร์ดให้ได้ แล้วผมจะช่วยคุณหาในตอนกลางวัน"
                             ด้วยเหตุนี้โร้ดรันเนอร์จึงวิ่งไปมาและร้อง "คู-รุท คู-รุท คู-รุท" ตลอดทั้งวัน
                             และถ้าหากมีคนออกไปอยู่ในป่ายามค่ำคืนก็จะได้ยินนกเค้าแมวส่งเสียง "คู คู คู คู คู"
                             แต่ไม่มีใครเห็นเจ้าคูเบิร์ดอีกเลย                  
                                                                                                    ชุลีพร   สุทธิวงศ์  แปล

7Smooth.com