รักนิดๆ สะกิดใจ (No reason)
รักนิด ๆ สะกิดใจ
(No reason)
By AYA
ชีวิตของผมไม่เคยมีคำว่าสำเร็จและสวยหรูเลยสักครั้ง ทุกครั้งผมจะคิดว่าตนเองกำลังเดินอยู่บนเส้นลวดที่พาดจากหุบเหวหนึ่งไปยังอีกหุบเหวหนึ่ง
ไม่เคยเลยสักเวลาที่ผมจะได้สัมผัสกับทางเดินที่แท้จริง มันมีอยู่ด้วยหรือหนทางที่โรยด้วยกลีบกุหลาบ
ถ้าเมื่อใดที่ผมเพลี่ยงพล้ำตกลงไป คงไม่มีทางที่จะกลับขึ้นมาได้ดังเดิม ผมไม่เคยหันหลังไปมองทางเดิมที่ผมเดินจากมาไม่ว่ายังไงผมก็ยังคงยืนอยู่บนเส้นบาง
ๆ เส้นนี้ ดังนั้นมันเป็นทางเดียวสำหรับผม ผมจำเป็นจะต้องตีกรอบให้กับตนเองเพื่อหนีจากสิ่งที่เรียกว่า
ต้องห้าม.......
โอ๊ย.....พอ.....ผมกลัวแล้วครับ........เสียงที่ใสแจ๋วร้องออกมาอย่างทุกข์ระทม
ปึก....ปัก.....สวบ.....เหล่าฝูงนักเรียนท้ายแถวต่างรุมเด็กน้อยคนหนึ่งอย่างไม่หยุด
ฮือ.... ๆ พอเถอะครับ.....เสียงร้องขอความเมตตาจากเด็กที่อยู่กลางวง
อะไร แค่นี้ก็ร้องไห้เป็นผู้ชายจริงเปล่าว่ะเด็กนักเรียนคนหนึ่งกล่าวขึ้นมา
นั่นสิ เฮ้ย ลองสำรวจดูเปล่าเด็กชายอีกคนกล่าวแล้วจับเด็กน้อยที่อยู่ตรงกลางขึ้นมาพยายามจะถอดเสื้อผ้าออก
ไม่นะ....ไม่เด็กน้อยร้องตะโกนพลางดิ้นร่างกายของตนอย่างหนักหน่วงเพื่อหนีจากการรุกรามของเหล่านักเลงอันธพาล
เป็นอะไร แค่นี้ทำหวง หรือว่ามันไม่มีว่ะ ไอ้นั้นนะแล้วเหล่าฝูงสัตว์ร้ายก็ต่างร้องคำรามออกมาด้วยเสียงที่น่าทุเรศ
เด็กน้อยที่ดิ้นหลุดออกมาจากมือของฝูงสวะเหล่านั้นก็จับเสื้อของตนเองไว้อย่างมั่น
เสื้อผ้าที่โดนดึงจนขาดวิ่นก็เผยให้เห็นร่างกายที่ขาวนวลที่บัดนี้มีรอยแดงเป็นจ้ำ
ๆ ปรากฏให้เห็นอย่างเด่นชัด เด็กน้อยที่ร้องจนตอนนี้ลำคอของเขาแทบจะแหบแห้งลงในบัดดล
สายตาของเขาที่ก้มลงมองพื้นค่อย ๆ เงยหน้าเรียวรีเป็นรูปไข่ให้เหล่าฝูงเด็กเลวได้ยลโฉม
ตาโตออกจะเป็นคนแขกแต่สีตาที่วาวแบบลูกกวาง คิ้วยาวดำสนิทที่วาดด้วยพู่กันจีนจากช่างผู้ชำนาญ
แก้มที่แดงเหมือนลูกตำลึงสุก จมูกที่มีชั้นวางตะง่านตรงกลางของใบหน้า เรียวปากที่ทอดได้อย่างพอดิบพอดี
ผิวขาวอย่างหินอ่อนชั้นดีที่ได้รับการเจิมและผ่านกระบวนการแปรรูปมามากมาย ด้วยร่างบาง
ๆ เอวขอดเล็กที่รับกับก้มมน ๆ ช่างเรียกความหื่นกามของเหล่าเด็กหนุ่มที่เจริญมากกว่าอายุได้เป็นอย่างดี
เหล่าสรรรพสัตว์ต่างจ้องตะลึงกับความงามของธรรมชาติที่ได้บรรจงสร้างมา ไม่มีอีกแล้วในโลกนี้
คนทั้งหลายเหล่านี้กำลังถูกเย้ายวนด้วยร่างกายของเด็กหนุ่ม ถึงแม้เด็กน้อยผู้นี้จะไม่ได้ทำสีหน้าอย่างไรเลยก็ตามเพียงแค่ลดหน้าต่ำลงกับท่าเกาะกุมเสื้อที่ขาดบางส่วนก็เหมือนกับการเชื้อเชิญต้อนรับกับผู้ที่ต้องการความหรรษาได้อย่างสวยงาม
ร่างกายของเหล่านั้นกำลังร้อนขึ้นจนบางคนแทบจะทะลุออกมาจากกางเกงบางคนซึมออกมาให้เห็นความวิตถารบางคนทนไม่ไว้ลงไปนอนกับพื้น
เด็กหนุ่มยังคงอยู่ในท่านั้นเขาไม่รู้เลยว่าร่างกายร่างนี้ของเขาสามารถทำลายเส้นแดนของคำว่าเพศได้
ชายหนุ่มที่ตัวโตกว่าเพื่อนเดินเข้ามาใกล้เด็กหนุ่มที่นั่งนิ่งเป็นรูปปั้นหินอ่อน
มือข้างขวาเอื้อมลงมาเพื่อสัมผัสผิวสีขาวเนียนละเอียด เด็กหนุ่มหน้าหวานปัดมือที่จะใกล้เข้ามาออก
อย่าเล่นตัวให้มากน่า.....ทำตัวน่ารักเข้าไว้.....จะเอ็นดูอย่างดีเชียวเด็กตัวโตเลียมือของตนที่ถูกเด็กน้อยปัดพลางเฉียบตาของตนมายังเหยื่อน้อย
ๆ ที่สั่นริกระรี้
เด็กหนุ่มมองตอบด้วยตาสีวาวระยับ อย่าเข้ามา..... คิดหรือว่าคำพูดของเขาจะทำให้ไฟที่เผาหัวหน้าหนุ่มรูปร่างโตผู้นั้นได้
ยิ่งติดเพลิงแห่งความต้องการให้ลุกโชนยิ่งกว่าเดิม ชายหนุ่มไม่มีลังเลกระโจนเข้าหาเด็กหนุ่มทันทีไม่รอช้า
เด็กน้อยที่ถูกกดลงแนบกับพื้น ดิ้นไปมาอย่างรุนแรง ถึงแม้เขาจะอ้อนแอ้นแต่ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่มีแรงแต่แค่กำลังของเขาเท่ากับเด็กผู้หญิงเท่านั้นเอง
ไม่....ยะ....อย่า...เด็กหนุ่มใช้มือของตนบ่ายหน้าที่เหม็นสาบของผู้ที่จู่โจมเข้ามาเพื่อไม่ให้สามารถสัมผัสส่วนไหนของร่างกายของเขาได้
มีหรือที่เขาจะต้านแรงที่บุกโหมได้
ปึง....หนุ่มร่างใหญ่ล้มลงทับร่างของเด็กน้อยทันที หนุ่มน้อยรีบถอยตัวก่อนที่จะถูกร่างเน่า
ๆ นั้นทับที่ร่างกาย
ใคร....เสียงของร่างใหญ่หันไปมองผู้มาขัดจังหวะและทำให้เขาเสียภาพพจน์ต่อหน้าสาธารณชนอีก
........ผู้ที่ยื่นเท้าเข้ามาหาได้ตอบสิ่งใดกลับไม่ สายตากลับมองผ่านร่างยักษ์ไปที่ชายหนุ่มร่างเล็กที่อยู่ด้านหลัง
ทั้งสองต่างจ้องมองสายตาเหมือนคนที่กำลังค้นหากันมานาน เด็กน้อยรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งมาหลบที่หลังของชายหนุ่มผู้มาเยือน
ผิวขาว ๆ ที่ส่องกระทบกับแสงของความหลอกลวงยิ่งขับผิวให้ขาวนวลอย่างไม่น่าเชื่อนี้ถ้าไปอยู่ในแสงของธรรมชาติมันจะดูงามสักเพียงใด
เฮ้ย.....แกเป็นใครลูกพี่ลุกขึ้นมายืนโดยเหล่าบรรดาลูกน้องช่วยกันยกขึ้นมา
ชายหนุ่มไม่ตอบไม่กล่าวยังคงนิ่งอยู่
เป็นใบ้หรือหูหนวกหรอไงลูกพี่ยังคงแหกปากต่อไปเหล่าบรรดาลูกน้องก็ต่างหัวเราะเยาะ
ชายหนุ่มมีหรือที่จะใจเย็นแต่ก็ต้องสงบใจเข้าไว้
เด็กน้อยมองตาของผู้มาช่วย ชายหนุ่มถอดเสื้อนอกคลุมร่างกายของเด็กรูปงามคนนี้
ไม่เป็นไรนะ
ครับเสียงกังวานตอบกลับไปพร้อมรอยยิ้มหวาน ๆ
แล้วทั้งสองก็หันหลังเดินไปด้วยกัน
ลูกพี่รู้สึกเสียหน้าอย่างแรงที่เจ้าเวรนั่นไม่หันมาทักทายแม้แต่คำเดียว แถมยังไม่เห็นหนุ่มเจ้าของชายาไฟนรกคนนี้
มันต้องมี.....กันหน่อยแล้ว
ไอ้เวร....ลูกพี่กล่าว ชายหนุ่มหันไปมองอย่างไม่สบอารมณ์ ลูกพี่กวักมือเรียกเฉกเช่นกับเรียกสุนัขก็ไม่ปาน
เด็กหนุ่มเกาะแขนเสื้อของชายที่เข้ามาช่วยมองดูสีหน้าของเขาอย่างไม่วางตา ไฟแห่งความโกรธที่อยู่ในดวงตาทำให้เด็กหนุ่มปล่อยมือออก
ชายหนุ่มหันมามองหน้า เด็กหนุ่มยิ้มให้ก่อนที่จะก้มหัวแล้วเดินจากไปพร้อมกับคำว่า
ขอบคุณครับ เอาล่ะเมื่อคนที่เขาไม่อยากให้เห็นที่สุดไม่อยู่ คราวนี้จะได้ลงมือได้อย่างถนัดสักที
ชายหนุ่มหักข้อมือเสียงดังกรอกแกรกกรอกแกรก เรียกความโหดร้ายได้อย่างดี อีกฝ่ายไม่ยอมแพ้สะบักมือของตนไปมาแล้วตั้งมือขึ้นแบบการ์ดของนักมวย
ชายหนุ่มไม่ยอมแพ้กำมือสองข้างขึ้นหายใจเข้าออกตามจังหวะก่อนที่จะวางลงข้างลำตัว
นักสู้ทั้งสองต่างมองหน้าเหมือนลองเชิงก่อน จังหวะที่ใบไม้ปลิวลงมาถึงพื้นทั้งสองก็เข้าประจำกัน........
ย้ากส์..... อ๊าค..... การตัดสินที่ไม่มีใครรู้ว่าแพ้หรือชนะ มีเพียงนักสู้เท่านั้นที่สามารถบอกได้
การต่อสู้ที่ผู้มีจิตใจที่แข็งแกร่งเท่านั้นที่ตอบได้
อย่า...มาให้เห็นหน้าอีก คำกล่าวที่ซ่อนความเป็นผู้นำเอาไว้ก่อนที่จะสะบัดหน้าเดินจากไปปล่อยให้ผู้แพ้นอนสลบเหมือดอยู่
ชายหนุ่มรูปร่างสูงเดินจากร่างของลูกพี่ที่ตอนนี้นอนชมเพดานอย่างสงบ ยกแขนขึ้นมาเช็ดเหงื่อที่หน้าพาก
อะ....เจ้าหนูนั้นสายตามองมาที่เด็กหนุ่มร่างบางที่ยืนแอบอยู่ที่เสาใกล้ ๆ เด็กหนุ่มร่างอรชรเดินออกมาจากที่หลบด้วยรอยยิ้มพิมพ์ใจไม่ต้องหรอกถึงเป็นคนที่มีคุณธรรมสูงส่งก็ย่อมโดนกลิ่มหอมของดอกไม้ยั่วเย้าได้เป็นธรรมดา
ขอบคุณมากครับเด็กหนุ่มที่ตอนนี้สวมแว่นวงกลมใหญ่ปิดบังใบหน้าของตนเองไว้ เป็นเด็กที่แปลกจริง
ๆคิดหรอว่าไอ้กลม ๆ สองวงนั้นมันจะช่วยได้หรอ เฮ่อ....คิดอะไรแพลง ๆ
ชายหนุ่มร่างสูงกว่าส่ายหน้า ไม่ใช่เรื่องอะไรที่ลำบากเลย แค่ยืนเกะกะทางเดินของฉันเท่านั้นเอง
เด็กหนุ่มร่างบางก็ยิ้มตอบอย่างแก้มปริ ถ้ามีอะไรที่ผมพอจะช่วยได้ก็บอกมาได้นะครับ
มารยาทดีสักอีกสงสัยพ่อแม่คงจะเลี้ยงมาอย่างดีสินะเนี่ย
ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรหรอครับ....เด็กน้อยทอดสายตามองตรงมายังชายหนุ่มร่างสูงถึงเขาจะเพิ่งเป็นเด็กมัธยมต้นแต่ไอ้ส่วนสูงที่เกินความเป็นเด็กเนี่ยทำให้หลายคนคลั่งไคลอย่างมากแน่ล่ะหุ่นน้อง
ๆ pup แถมพ่อแม่รวยจึงเป็นอะไรที่ต้องมีคนมาหลงใหลอยู่แล้วแม้แต่น้องคนนี้ก็ตามเถอะ
วาตะ ธรรม์กร นักเรียนม.3ห้องA แล้วน้องล่ะถามแค่นี้ทำไมเจ้าเด็กหนุ่มมันถึงต้องหัวเราะออกมาด้วยล่ะเนี่ย
หรือว่าเราทำผิดหลักการจีบคนแฮะ
เด็กหนุ่มเงยหน้าสวย ๆ ขึ้นมา ขอโทษครับ ผมอายุเม่ากับคุณนั้นแหละครับ นที วัตนขจร
ยินดีที่ได้รู้จักครับอยู่ ม.3ห้องC ครับ อย่างไรผมก็ต้องขอบคุณมากนะครับเด็กหนุ่มร่างงามก้มหัวอีกครั้งก่อนที่จะเดินหันหลังกลับไป
เฮ้....น้ำ....เสียงเด็กนักเรียนชายอีกคนเรียกก่อนที่จะวิ่งเข้ามาโอบคอของน้ำ ที่ทำให้เด็กหนุ่มนามว่าวาตะต้องมองด้วยความเคียดแค้น
แกเป็นใครบังอาจมาแย่งคนที่ฉันหมายตาอยู่ แต่ก็ดีเจ้าเด็กหน้าตาดีนั้นชื่อน้ำงั้นหรอเพราะดีนี่น่า
น้ำ หายไปตั้งนาน เพื่อน ๆ เขาเป็นห่วงนะเจ้าเพื่อนก็ยังคงกอดคอไม่ยอมห่าง
ขอโทษนะ แล้วเรียกมีอะไรหรอน้ำหันหน้ามาถาม
ก็เรื่องเรียนต่อไง เลือกได้ยังว่าจะต่อหรือไปสอบที่อื่นดู
น้ำนิ่งไปสักพักเขาคิดถึงคำพูดของมารดาของตนที่มาคุยกับเขาเมื่อคืน
น้ำ.....แม่ของเขาไม่เคยที่จะคุยกับเขาเลยสักครั้ง เพราะยุ่งอยู่กับการดูแลร้าน
ครับแม่น้ำเดินเขาไปหาแม่ที่เคาท์เตอร์
ตัดสินใจได้ยังน้ำแม่กล่าวขณะจุดบุหรี่
ยังครับน้ำก้มหน้าลง
แม่จ้องมองมาที่ลูกน้อยของเธอที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก ตุบ....แม่ของน้ำวางมือลงบนศีรษะลูกแล้วขยี้ผม
คิดให้ดีนะเจ้าตัวยุ่ง แม่อยากให้ลูกได้ทำในสิ่งที่ลูกต้องการและแทนในส่วนของแม่ที่ไม่ได้ทำลงไปด้วย
น้ำเงยหน้าขึ้นมามองมารดาบังเกิดเกล้าของตน นับวันแม่ของเขาก็ยิ่งมีอายุถ้าเขาไม่เรียนให้ดีเพื่อเอาทุนการศึกษาหรือเรียนในโรงเรียนมีชื่อให้แม่ของเขาได้ชื่นชม
แม้เขาจะเห็นว่าการเรียนพิเศษเป็นเรื่องนอกกายแต่การแข่งขันเข้าเรียนต่อมหาวิทยาลัยเป็นเรื่องที่เขาไม่ได้คิดไว้ก่อน
น้ำไม่อยากรบกวนแม่ของตนไปมากกว่านี้ เงินแต่ละบาทที่แม่ของเขาหามาได้จากแรงกายและแรงใจมันมีค่าสำหรับเขามาก
เรื่องเรียนพิศงพิเศษเป็นเรื่องไกลตัวของเขาไปเสียแล้ว
ครับ ผมจะเข้าเรียนที่มัธยมแห่งนั้นครับแม่......น้ำกล่าวด้วยสีหน้าที่จริงจัง
แม่ของน้ำมองลูกชายของตนด้วยความชื่นชม แม่ของเขาไม่เคยที่จะผลักดันให้ลูกเขาทำเรื่องที่เหนือบ่ากว่าแรงแต่น้ำก็ยังคงที่จะทำด้วยตัวเองเท่าที่เขาจะทำได้
แม่ของน้ำขยี้ผมลูกก่อนที่จะจูบลงบนกระหม่อนให้กับลูกชาย พยายามเข้านะ แม่อยากให้สิ่งที่ดีที่สุดกับลูก
คำกล่าวสั้น ๆ ที่ทำให้น้ำมีกำลังใจมากกว่าเดิม ครับเมื่อเขาสัญญากับแม่ของเขาแล้วเขาก็ย่อมต้องทำให้สำเร็จให้ได้
ว่าไงน้ำเสียงของเพื่อนที่ส่งไปถึงความนึกคอดของน้ำเพื่อกระตุ้นให้น้ำรู้สึกตัว
อ....คิดว่าจะลองดูน้ำกล่าวก่อนที่จะแย้มริมฝีปากยิ้มออกมา
งั้น ฉันก็เอามั้งเพื่อนของน้ำกำหมัดอย่างแน่นด้วยไฟแห่งความมุ่งมั่น
ไอ้เวรนั้นมันทำฉันเสียหน้า หนอย......ผู้แพ้รู้สึกตัวก็เริ่มพาลทันที ลูกน้องต่างช่วยกันประคบน้ำแข็งและทายาบนบาดแผลของลูกพี่
ใจเย็น ๆ สิครับ....เจ้านั้นมันเจ้าวินเด็กห้อง Aเรียนเก่งพ่อรวยรูปหล่อแถมยังมีหญิงสาวมานอนแทบเท้ารอให้รับประทานถึงที่เลยนะครับ
แบบนี้ยังไงลูกพี่ก็แพ้มันทุกประตู......ยังไม่ทันจะพูดจบเจ้าตัวดีปากเสียก็ถูกหัวหน้าลงโทษ
เจ็บนะครับ
ก็ให้เจ็บเพื่อให้จำ
แล้วเด็กคนนั้นว่าไงครับ นั่นแบบที่หัวหน้าชอบเลยไม่ใช่หรอ ใครจะไปรู้ว่าไอ้เชยเวลาถอดแว่นแล้วมันจะหน้าตาดี
เขาเรียกว่าเงาะซ่อนรูป ลูกพี่เงียบไปสักพักก่อนที่จะทุบมือของตนเหมือนคิดอะไรออกสักอย่าง
ลูกน้องทุกคนมองมาที่ลูกพี่เป็นสายตาเดียวกัน
คิดอะไรดี ๆ ออกแล้วสีหน้าและสายตาแห่งความกลโกงได้เผยโฉมออกมาแล้ว
รักเข้าแล้ว....คงไม่แคล้ว....ศรแห่งใจปักแรกเจอ....ใจก็เฟ้อ...ถึงแต่เธอ ตกหลุมรักเธอ......ทุกคนในห้องมองมาเป็นสายตาเดียวใครจะเชื่อว่าเจ้าชายแห่งสายลมผู้นี้จะอัมเพลงรักดังทั่วห้องได้
ขึ้นชื่อว่าไม่มีคำว่าแน่นอน จริงจัง คนเดียว แต่บัดนี้กลับ.....กลับร้องเพลงรักได้อย่างหน้าตาเฉย
อย่างนี้มันต้องมีอะไรแน่ ๆ ผู้คาบข่าวประจำห้อง นักสัมภาษณ์ส่วนตัวของเจ้าชายวิหค
วาตะผู้นี้
เฮ้....วิน นายเป็นอะไรไปว่ะเพื่อนตัวแสบแห่งวงการหนังสือพิมพ์เข้ามาหยอดคำถาม
วาตะที่ร้องเพลงอย่างร่าเริงกลับหุบหน้าลงทันที เงยหน้าหาเจ้าของเสียงผู้มากวนอารมณ์
คนที่เข้ามาถามเซไปก้าวหนึ่งเมื่อเห็นแววตาของเพื่อนรักที่ปล่อยแรงอาฆาตออกมา
มะ....ไม่ตั้งใจ.... หนีดีกว่าอยู่ไปอาจมีฆาตกรรม เพื่อนจอมแซ่รีบหมุน90 องศาเดินหนีทันที
แต่ไม่ทันความเร็วของวินที่เอามือล็อคคอของเพื่อนไว้อย่างรวดเร็ว
อย่าคิดแม้แต่จะหนี......เสียงเย็นยะเยือกที่ข้างหูก็ทำเอาเพื่อนรักจอมยุ่งแทบจะยืนไม่อยู่
ช่วยลูกช้างด้วย
หา.....เสียงร้องอุทานดังลั่นของเพื่อนรักของวิน
แหกปากหาพระแสง หา...ไอ้ บุญวินว่าเพื่อนกลับตอนนี้ทั้งสองเดินหลบคนมาอยู่ที่ตึกหลังโรงเรียน
ขอโทษ....ขอโทษ.....บุญเพื่อนปากมากกล่าวขอโทษก่อนทีเพื่อนรักจะส่งบาทูกามาให้ลิ้มลอง
จะช่วยไหมวินหลบหน้ากล่าวเสียงอ่อย
บุญนักเรียนจอมซ่า ที่วินเท่านั้นสยบอยู่เป็นเพื่อนกันมา3ปีเล่นหัวเล่นหลังกันมาตลอด
มีหรือจะปฏิเสธที่เพื่อนขอร้องได้
แน่นอน....แต่ เลี้ยงข้าวตอบแทนด้วยนะโว้ยบุญตอบอย่างยียวนก่อนที่วินจะเข้าไปรัดคอเพื่อนตัวแสบ
ใครจะไปรู้ล่ะว่าเพื่อนรักคนนี้รู้สึกอย่างไร เพราะคำว่าเพื่อนมันค้ำคออยู่
น้ำ.....มีคนมาหาเสียงเรียกของเพื่อนคนหนึ่งเรียกเด็กสุดเชยประจำโรงเรียน เป็นที่สร้างความแตกตื่นได้อย่างมาก
น้ำมองไปที่หน้าประตูเพื่อดูบุคคลที่ต้องการมาพบ น้ำเดินไปที่ประตูก่อนที่จะมีเสียงเสียดสีนินทาอยู่เบื้องหลัง
ไม่น่าเชื่อเลย ไอ้เชยมันจะมีคนมาหา
ใช่....สงสัยเชยพอ ๆ กัน
นั่นสิแล้วก็หัวเราะ คนที่มาหามองด้วยสายตาที่ดูหมิ่นกับบุคคลที่กล่าวด้วยน้ำเสียงเยี่ยงนั้น
สวัสดีครับน้ำกล่าวทักทายด้วยเสียงเรียบ
บุคคลที่มาเยี่ยมมองจ้องน้ำด้วยสายตาพิจารณา ตรงไหนเนี่ยที่ทำให้เพื่อนรักของเขา
มาขอร้อง
มีอะไรหรือเปล่าครับเด็กน้อยร่างเล็กถามด้วยแววตาสงสัยกับการจ้องของคนมอง
เอ่อ.....บุญหลุดจากความคิดแล้วกล่าวต่อว่า วันเสาร์นี้เป็นวันเกิดของวาตะ เขาเลยอยากชวนนายไปด้วย
ผู้ฟังมองด้วยสีหน้างง ก่อนที่จะยิ้มออกมา ขอบคุณครับที่มาบอกแต่ผมไปไม่ได้หรอกครับ.....ขอบคุณสำหรับความหวังดีนะครับน้ำกล่าวแล้วยิ้มออกมาอีกครั้ง
เออ....ไม่ว่างหรอไอ้เพื่อนเวรมันดันบอกให้คะยั้นคะยอให้น้ำไปให้ได้
น้ำมองสีหน้าและแววตาของผู้ที่มาเชื้อเชิญ ต้องขอโทษจริงๆ ครับ ผมไปไม่ได้หรอกครับ
ขอบคุณมากนะครับ ขอตัวล่ะครับน้ำกล่าวปฏิเสธอย่างชัดเจนและขอตัวทันทีเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายมาอ้อนวอนต่อได้
น้ำเดินหันหลังกลับเข้าห้องไป
น้ำไม่ไปหรอกเสียงที่ดังมาจากด้านหลัง บุญหันไปมอง เด็กหนุ่มร่างสูงประมาณวินได้แต่ถ้าจะคมเข้มรับกับผิวที่ไร้การโปร่งใส
น้ำเขาไม่มีทางไปหรอกเด็กหนุ่มย้ำอีกครั้ง บุญมองจ้องหน้าของร่างสูงด้วยสีหน้าที่ปนความสงสัย
ร่างสูงมองตอบกลับ หน้าหวาน ๆ ที่ซ่อนไว้หลังความห้าวแบบชายทั่วไปแต่แววตาที่แสดงความจริงใจ
น่าสนุกดีนะเนี่ย น้ำเขาไม่มีเวลาตอบสั้นที่ยังไงอีกฝ่ายก็ยังคงเต็มไปด้วยความพิศวงงงง่วน
ร่างสูงเกาหัวแล้วมองสีหน้าที่บัดนี้เริ่มอยากรู้เข้าไปยิ่งขึ้น
นายอยากรู้ล่ะสิร่างสูงมองด้วยหางตา
หนอย...... ใช่นะสิ บอกมา
งั้น ขอหวาน ๆ หน่อยสิร่างสูงยิ้มอย่างที่บุญรู้สึกอยากต่อยสักครั้ง
ไม่มีหรอก ผมไม่ได้พบลูกอมมายังไงจะเอามาให้แน่นอนบุญตอบอย่างเสียไม่ได้แค่ถามทำไมมันต้องให้ของด้วยเนี่ย
ไอ้คนเห็นแก่ของ
ว้า.....หนุ่มร่างสูงทำท่าเสียดาย แล้วเดินหันหลังไป บุญที่พยายามอดทนมาตลอดก็เดินไปฉุดเสื้อของร่างสูงก่อนจะต่อว่าออกไป
หยุดเดี๋ยวนี้....แล้วบอกสาเหตุมา
เด็กหนุ่มหันหลังมามองก่อนที่กล่าวว่า ไปหาที่อื่นคุยแล้วก็ลากบุญไปด้วยทันที เฮ้ย....
เอาเถอะ ไอ้เพื่อนตัวดีมันขอร้องมา ก็ต้องยอม ๆ หน่อยก็แล้วกัน
หลังตึกเรียนที่สาม สนามหญ้าสีเขียวขจี กับ สายลมที่พัดมาเบา ๆ ช่วยให้เหล่าต้นหญ้าร้องรำทำเพลงอย่างร่าเริง
บุญ หนุ่มร่างสูงผิวคล้ำ ๆ กับผมสีดำสนิท นัยน์ตาสีดำที่ขับให้ความงามในตัวเปล่งออกมา
ยิ่งตัดกับทุ่งหญ้าที่สีสดจริง ๆ บุญค่อย ๆ ยกมือของตนขึ้นเสยผมที่ปลิวลงมาปิดที่ใบหน้า
สายตาของชายหนุ่มอีกคนจับจ้องมายังหนุ่มร่างสวยคนนั้นอย่างไม่วางตา
จ้องอะไรบุญหยี่ตาถามชายอีกคน
อะ....เปล่า....ชายหนุ่มปฏิเสธแล้วหันหน้าไปอีกข้างหนึ่ง
นี่....บอกมาเร็ว ๆบุญขยับเท้าเก้าลงมา
ชายหนุ่มก็เขยิบตัวหนีเล็กน้อย จะไม่ให้หนีได้อย่างไรก็เล่นโถมกายเข้ามายืนประชันหน้ากันเลย
แต่ก็น่ารักดีแหะ
บุญยังคงประสานตากับชายหนุ่มอีกผู้อยู่
นี่ นายจะบอกหรือไม่บอกบุญเริ่มรู้สึกหงุดหงิดกับอาการของผู้ที่สามารถไขความข้องใจได้
ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนชายหนุ่มหรี่สายตายียวนกวนประสาท
หนอย...... อะไรล่ะ รีบ ๆ หน่อย ไอ้เพื่อนผม มันใจร้อนบุญยืนกอดอก
ชายหนุ่มกวักมือเรียก บุญเดินเข้าไปใกล้ ๆ และเป็นจังหวะเดียวกันที่ชายหนุ่มก้มสัมผัสที่ริมฝีปากสีส้ม
ๆ บุญที่ถูกขโมยครั้งแรกไปกลับยืนอึ้ง ชายหนุ่มเห็นปฏิกิริยาที่ไร้การโต้ตอบก็เริ่มรุกเข้าสำรวจ
ค้นหาความหวาน ความอบอุ่น ทั้งสองต่างแลกกันนานจน บุญกระทุงเข่าที่ท้องของชายหนุ่ม
แก.....บุญถูริมฝีปากของตนกับหลังมือ สีหน้าที่ปวดร้าว ครั้งแรกที่คาดหวังจะให้กับคนที่ตนรัก.....อ้กนไร(กรุณาผวนกลับด้วยค่ะ)
ได้ของแลกเปลี่ยนแล้ว ผมปรีชา คุณชื่ออะไรล่ะชายหนุ่มหว่านสายตาโปรยเสน่ห์ให้กับหนุ่มรูปงาม
ไม่ต้องลีลา รีบ ๆ บอกมาได้แล้วบุญยกกำปั้นขึ้นมาเตรียมที่จะปล่อยอาวุธตลอดเวลา
เออ....สายหนุ่มเกาศีรษะ อย่างไม่ได้ดั่งใจนัก นที เขาอาศัยอยู่กับแม่สองคน เวลาทั้งหมดของเขานอกจากอ่านหนังสือแล้วก็ต้องช่วยแม่ทำงาน
ไม่มีเวลาไปงานหรือเที่ยวที่ไหนหรอก นทีเขาลำบากมาตั้งแต่พ่อของเขาจากไปกับภรรยาคนใหม่โดยทิ้งแม่และตัวเขาที่ยังเด็กเอาไว้
นทีมีเพื่อนเยอะแต่เป็นพวกซ่อนตัว แบบให้ความช่วยเหลือลับ ๆ นทีชอบเก็บตัวไม่ยุ่งกับใครเพราะเขาไม่ต้องการให้ใครมาลำบาก
เขาคิดว่าทุกอย่างเขาสามารถทำเองได้ นี่แหละคือเหตุผล
บุญยืนนึกกับสิ่งที่ปรีชาหรืออ้กนไรกล่าว มีประโยชน์เหมือนกันนี่น่า....แต่ผมจะไม่กล่าวขอบคุณหรอกนะ
บุญหันหลังกลับทันที ปรีชาคว้าจับข้อมือของบุญแล้วดึงกลับมาขออีกครั้งก่อนนะจ้ะ.....สัมผัสที่ดุดันและนิ่มนวล
รู้สึกดีเหมือนกันนะ แต่....เปรี้ยง หมัดทลายภูพา..... นายปรีชาลงไปนอนเล่นที่พื้นหญ้าทันที
อย่า....คิดว่าจะมีครั้งต่อไปแล้วบุญก็เดินจากไปปล่อยให้นายปรีชาลุกขึ้นมาลูบแก้มแดง
ๆ ของตน
แล้ว ก็อย่าคิดว่าจะหนีได้ปรีชายกสมุดเล่มเล็ก ๆ ขึ้นมา ที่เขียนหน้าปกว่า สมุดประจำตัวนักเรียน
ก่อนที่จะแสยะยิ้มออกมา
หนอย......อยากฆ่าคนบุญบ่นไปเดินไปอย่างที่เป็นใครก็ต้องหลบให้เป็นทาง รังสีความแค้นพวยพุ่งออกมายากที่ใครจะหยุดได้
เฮ้......เสียงสวรรค์ดังมา
บุญหันหลังขวับก่อนที่จะเข้าบีบคอเพื่อนรักเพื่อนแค้นนายลมหวน แหง่ก ๆ ๆ ๆ
แค่ก.......เมื่อสาแก่ใจบุญก็ปล่อย นายวินหรือวาตะหายใจแทบจะสูบลมเข้า เป็นอะไรว่ะ
ไอ้บุญ
บุญส่ายหน้าก่อนที่จะทำตาขวางกับเพื่อนตาย......
น่ากลัวง่ะ.....เป็นอะไรไป ใจเย็น ๆวินยกมือขึ้นมาห้ามเพื่อนที่ทำท่าจะมีต่อรอบสอง
ช่างเหอะ....บุญเดินต่อไป
เดี๋ยวก่อน เรื่องที่ให้ช่วยล่ะวินวิ่งตามมา
ปิ๊ด....เส้นเลือดพุดขึ้นมากับมือที่กำหมัดเอาไว้ วินเคลื่อนตัวถอยหลังทันที
ปึง.....บุญต่อยเข้าที่กำแพงอย่างจัง สิ่งก่อสร้างที่มีโครงสร้างเป็นโลหะและการฉาบปูนอย่างมรกลับพังทลายลงอย่างง่ายดาย....
ค่อยยังชั่ว.....บุญเริ่มรู้สึกดีขึ้นเมื่อได้ระบาย แล้วหันมากาเพื่อนรัก ออ...เรื่องนั้น......
วินหน้าซีดไปชั่วครู่ก่อนที่จะเริ่มได้สติเมื่อบุญจะเล่าเรื่องที่ตนต้องการให้ฟัง
งั้นหรอ.....แต่ยังไงก็อยากชวนน้ำไปงานให้ได้ เดี๋ยวจะไปขอร้องด้วยตนเองดีกว่าวินกล่าวออกมา
สีหน้าและแววตาที่แฝงความเศร้าสร้อยเอาไว้
บุญเอามือแตะไหล่เพื่อนเพื่อปลอบแต่เขาอยากให้เพื่อนรักของคนผู้นี้รู้ถึงความนึกคิดของเขาจริง
ๆ ว่าเขาก็ทุกข์เหมือนกัน
ขอบใจนะวินหันมาขอบคุณเพื่อน
ไม่เป็นไรบุญยิ้มอย่างฝืน ๆ
สายตาที่สามที่เพ่งเล็งมาเห็นเข้า.......จ้องมองการกระทำของทั้งสองอย่างไม่วางตา
มืออีกข้างที่กำแน่นทุบลงเสาสีขาวสะอาด ฟันที่กัดเพื่อระบายความอิจฉาออกมา ก่อนที่จะเดินออกมาหา
เป็นอะไรไป ปรีเสียงเล็ก ๆ ใส ๆ ถามเมื่อเพื่อนของตนมีท่าทีเปลี่ยนไป
ร่างสูงหันมามอง เจอเพื่อนเลยจะไปทักทายก่อนที่ร่างสูงจะยิ้มออกมาเมื่อเขาคิดอะไร
ๆ ได้ ไปด้วยกันไหม
หวัดดี บุญเสียงห้าว ๆ ร้องทัก
ประสาทหูชนิดพิเศษรับรู้แล้วว่าผู้ใดเรียกตน อ้กนไร........ บุญหันไปมองด้วยสายตาที่นักฆ่ามองเหยื่อ
หน้าตาน่ากลัวก็ดูดีนะปรีชากระซิบที่ข้างหูของบุญที่ตอนนี้นายกลายเป็นสีแดงไปแล้ว
สวัสดีครับ.....น้ำเสียงของอีกคนที่ตามหลังมาช่างไพเราะหูจริง ๆ
และแน่นอนไม่ใช่ใครนอกจาก นทีหรือน้ำหนุ่มน้อยหน้าสวยคนนี้
น้ำ....วินรีบถีบตัวมาหาน้ำทันทีที่ได้ยินเสียง
ขอโทษนะครับที่ไปงานของคุณไม่ได้น้ำกล่าวอย่างสุภาพ
เออ....เรียกว่าวินก็ได้ เราเป็นเพื่อนกันนี่น่าวินกล่าวออกมาเรื่องไรจะให้คนรักเรียกซะห่างเหิน
บุญที่มองภาพของทั้งสองก็หลบหน้าลง ช่างเป็นตัวเกะกะซะจริงเรา ชายที่มองการกะทำของบุญมาตลอดก็โอบไหล่ของบุญเอาไว้
เจ้าตัวหันไปมองหน้าที่ด้านของผู้กระทำ
ยังไม่พอใช่ไหมบุญยกหมัดขึ้นเตรียมปล่อยอย่างเต็มที่
เจ้าคนไร้ยางอายไม่ตอบอะไรกลับชี้ไปที่ระเบียงทางเดิน เป็นที่เข้าใจว่าปล่อยให้สองคนนี้อยู่ตามลำพังจะดีกว่า
บุญผงกศีรษะแล้วเดินไปกลับปรีชาโดยที่ไม่ให้สองคนนั้นรู้ตัว ทั้งคู่ปลีกตัวไปด้วยกัน
จะเป็นไงบ้างเนี่ยบุญกล่าวออกมาอย่างลอย ๆ
ปรีชามองหน้ามน ๆ ของบุญ อย่าคิดมากนัก เดี๋ยวหน้าสวย ๆ จะหม่นเอานะ แถมท้ายด้วยรอยยิ้มกวน
ๆ อีกครั้ง
นาย..... บุญเริ่มเปลี่ยนสีหน้า จากผิวสีน้ำตาลแดงเริ่มขับเป็นสีแงจาง ๆ ที่แก้มทั้งสองข้าง
ก่อนที่จะสะบัดหน้าหนี
น่ารักจริง ๆ นะนายปรีชากล่าวก่อนที่จะหันไปมองที่ขวามือของตน มองไปยังท้องฟ้าที่กว้างใหญ่
บุญหันมามองการกระทำของปรีชา ตรงไหน หา....ที่น่ารัก
ปรีชาหันกลับมาแลกสายตากับบุญ ก็ตรงที่ ช่วยเพื่อนรักเกินไปไงปรีชาเน้นคำว่ารักออกอย่างเต็มเสียง
อีกฝ่ายที่ได้ยินถึงกับหน้าซีด ไม่น่าเชื่อว่าจะมีผู้ใดสังเกตเห็นสิ่งนี้แม้แต่เพื่อนสนิทของเขายังไม่เคยเลยที่จะส่ายสายตามอง
นายรู้....ได้...ไง
ปรีชายิ้มแก้มปริก่อนที่จะหันไปด้านหน้า ก็มองดูนายมาตลอด แล้วเดินนำหน้าไป
ร่างบางที่ได้ยินคำพูด ก็แทบจะไม่มีแรง ยืนพิงกับพนังด้านข้าง บัดนี้หน้าสีแดงเข้มได้ปรากฏที่ใบหน้านวล
ๆ ของบุญหนุ่มร่างสูงคนนี้แล้ว ไม่อยากจะเชื่อเลย บุญหันหน้าไปมองหนุ่มก่ำย่ำ ปรีชาที่เดินเลยจากเขาไป
บุญหลับตายิ้ม ไม่แน่ นายอาจจะดีกว่า เจ้าลมใจโลเลก็ได้......
น้ำทำไมไม่ไป ผมอยากให้คุณไปนะครับวินชักแม่น้ำทั้งสิบสายเป็นเวลากว่าสิบห้านามีเพื่อเรียกร้องให้เด็กหนุ่มหน้าสวยผู้นี้ตกลงใจ
นทีหนุ่มผู้สุภาพส่ายศีรษะก่อนที่จะสบตากับวิน ชายหนุ่มที่เสน่ห์แรงเป็นที่รู้จักกันทั่วทั้งโรงเรียน
ขอโทษจริง ๆ ครับแล้วน้ำก็เดินจากไปอย่างไม่มีเยื่อใย แม้การกระทำของเขาจะรุนแรงแต่เขาไม่ต้องการความเห็นใจจากใครทั้งนั้น
เขามีแขนเท่ากันขาสองข้างเขาต้องทำได้อย่างที่คนอื่นทำได้ นี่แหละเขา น้ำ ใช่เขาเดินมาบนเส้นด้ายเป็นเวลากว่า
ห้า ปี ตอนนี้เขาก็ยังคงเดินอยู่ ถ้าไม่มีสติตกลงไปเขาไม่มีทางกลับขึ้นมาได้อีกแน่นอน
วินมองเด็กน้อยที่แววตามุ่งมั่นแต่บรรยากาศรอบ ๆ ตัวที่คลุกคลุ้งไปด้วยความเศร้าสร้อย
กับกลิ่นอายของความเจ็บปวด น้ำ.....ฉันอยากช่วยเธอ ไม่ใช่เพราะสงสารแต่เพราะเป็นเธอต่างหาก.....
โปรดติดตามตอนต่อไป
