เพียงเธอผู้เดียว
เพียงเธอผู้เดียว 02
อะไร....หมายควายว่าไง ซาไกเริ่มมีน้ำโหอีกครั้งเมื่อไม่เห็นคนที่ตนต้องการ
คุณ คิคุมะครับ พวกผมลำบากใจนะครับ หนึ่งในทีมงานกล่าวเมื่อซาไกไม่ยอมแสดงตามที่ต้องการ
ใครเลือกยัยนางเอกหน้าจืดนี้มาว่ะ แสดงห่วยไม่พอยังทำตัวอวดเก่งอีก เอาแล้วซาไกเริ่มอีกแล้ว
โคจิมะ ซาเอะ นักแสดงสาวสวยที่คว้ารางวัลนักแสดงหญิงยอดเยี่ยมมาครอบครองต้องโดนเจ้าหนูหน้าใหม่กล่าวอย่างนี้มีหรือจะยอม
คำสองคำก็ห่วย ฉันมันนักแสดงมืออาชีพนะย่ะ ไม่ทราบว่าหนู
(เน้นแบบสุด ๆ ) นะใช้อะไรเป็นตัวตัดสิน
อีกฝ่ายก็ไม่มีท่าทีที่จะยอมโอนอ่อน หนอย เรียกหนูหรอ
ก็ป้าเล่นไม่ได้เรื่องนี่น่า
นั่นมาแล้วคำที่ห้ามกล่าวกับสาวแม่ลูกสองอย่างซาเอะ
เจ้าเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม ฉันทนไม่ไหวแล้วเลิก ยังไงก็ขอเลิก
ประโยคครั้งที่50ของการถ่ายที่ผ่านมาได้สองวัน
เชิญเลย ยังไงเขาก็เอาที่สดกว่าอยู่แล้ว แนะยังยอกย้อนได้ไม่เปลี่ยน หมอนี้ทั้งกวนบาทา
กวนประสาท แถมกวนอารมณ์ของคนไปทั่ว
ฉันไม่ยอมแน่
คนรีบมาห้ามวงกันใหญ่ที่รู้ ๆ ซาไกไม่มีการแบ่งแยกชายหญิง หญิงทำได้ชายก็ทำได้
ชายทำได้หญิงก็ทำได้ ดังนั้นเกียรติของทั้งสองเท่ากัน ใครไม่รู้อย่างมาแหยมเขาก็แล้วกัน
หยุด มาแล้วประกาศิตที่ทีมงานทุกคนต้องการ คุณ อิชิทามิ โคซามุ ประธานบริษัทค่ายหนังและการแสดง
อิชิทานิ โปรคลับที่โดดดังในการปั้นนักแสดงและเขาคนนี้แหละรุ่นที่สามที่เลือกและคัดนักแสดงด้วยสายตาของตนเองล้วน
ๆ
ทำอะไรกันแบบเด็กๆ คุณซาเอะอายุเท่าไหร่ครับแค่เด็กมันย้อนหน่อยทนไม่ได้หรอครับ
ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ แค่อยากสั่งสอนนิดหน่อยเองนะค่ะ ซาเอะก้มหน้าลงอย่างคนผิด
คิคุมะ นายก็ควรระงับอารมณ์ของตนบ้าง โคซามุหันหน้ามาด้านซาไกบ้าง
ผมไม่สนอยากไล่ออกก็ได้ ที่ผมเข้าสมัครเพราะคำพูดของเพื่อนเท่านั้นเอง ซาไกทำท่าสบาย
ๆเขาไม่ทุกข์ร้อนอยู่แล้วว่าจะได้แสดงหรือไม่ได้แสดง
คนที่นั่งอยู่ใต้ต้นไม้ที่ตรงนั้นหรือเปล่า ซาไกและโยเซแทบจะหันไปมองโคซามุเป็นสายตาเดียวกัน
วันหลังอย่าให้คนที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องเข้ามาอีกล่ะ
นายไล่....กลับหรอ ซาไกกระชากคอเสื้อของโคซามุขึ้นความสูงของทั้งสองบอกได้ว่าพอ
ๆ กัน
เปล่า...เขาบอกมีธุระขอกลับก่อน โคซามุที่รักษาท่าทางของตนได้ตลอดกล่าวอย่างใจเย็น
ซาไกปล่อยมือออก โคซามุใช้มือจับคอเสื้อของตนให้เข้าที่
ถ้านายยุ่งกับเขาคนนั้นล่ะก็เรื่องไม่จบแค่นี้แน่ ซาไกขู่ตามแบบของตน โยที่มองการกระทำทั้งหมดอย่างไม่วางสายตา
หมับ โยถูกกอดเข้าอย่างจัง
โยจัง.... พระเอกของหนังเรื่องนี้ อิชิทานิ เคซากุ น้องตัวแสบที่นิสัยง่าย ๆ
รักสนุก ยิ้มง่ายแถมพ่วงจีบคนไปทั่วตอนนี้เป้าหมายอยู่ที่ โยเซนักแสดงตัวเอกอีกคนที่น่ารัก
สวย แถมยังมีเสน่ห์ที่หาตัวจับยากอีกด้วย
ฟุบ โยเซกระทุ้งศอกเข้าหาเคซากุอย่างรวดเร็ว แม้เคซากุจะสูงกว่าไม่กี่เซ็นแต่ก็เป็นว่าสูงกว่าก็แล้วกัน
อย่ามาทำแบบนี้อีก ฉันไม่ชอบโยกระทืบเข้าที่ท้องอีกครั้ง ก่อนที่จะทิ้งท้ายแล้วเดินจากไป
อย่างนี้สิน่าสนใจเคซากุดีดตัวขึ้น ก่อนที่โคซามุจะประกาศเรื่องงานของเหล่านักแสดงหน้าใหม่การถ่ายแบบหน้าปกนิตยสารของHot
Shot ที่ทำลายสถิติยอดขายแบบหนึ่งอาทิตย์100,000 ฉบับ อย่างที่ไม่มีใครมาทำลายได้ด้วยฝีมือการถ่ายภาพของนักถ่ายกล้องมหัศจรรย์ชินยะ
ที่แสดงความคิดและดึงความเป็นตัวเองของนายแบบออกมาได้อย่างดี กับ ช่างแต่งหน้า
ทำผม ทำชุด คุมะ นักออกแบบที่สร้างสรรค์ผลงานในแบบใหม่ ๆ ที่เหมาะและลงตัวอย่างไม่น่าเชื่อ
เข้าใจแผนงานแล้วนะ
ฝ่ายชายและหญิงจะต้องถ่ายภาพครั้งนี้ร่วมกันขอให้พวกเธอทำอย่างสุดความสามารถด้วยโคซามุกล่าวย้ำอีกครั้งเสียงที่มีพลังกับท่าทางที่องอาจก็สามารถสยบความห้าวของใครได้หลาย
ๆ คน
เอาล่ะวันนี้พอแค่นี้ ขอเน้นวันอาทิตย์หน้าต้องมาให้ตรงเวลาห้ามลืมอย่านอนดึก
เอาไปได้ทุกคนต่างแยกย้ายกันไป
เดี๋ยว...ซาไก...นายพาคนคนนั้นมาได้ ถ้าไม่มางานมันต้องไม่จบอย่างดีแน่นอน
จริงหรอซาไกหันมากล่าวทันทีหน้าที่บึ้งแบบใครก็เข้าหน้าไม่ติดกลับหายมลายสิ้นไปด้วยประโยค
ๆ เดียว ซาไกแทบจะกระโดดตัวลอยได้เลยทีเดียว
ไม่คิดว่าจะมีอิทธิพลอย่างแรงกับเจ้าหมอนี่เลยแฮะ
ไม่เข้าใจว่าคนแบบนั้นมีดีอย่างไร
(โคซามุย้อนภาพคิดถึงหน้าตารูปร่างของเด็กหนุ่มที่หน้าตาก็น่ารักดี ใจเย็น อ่อนโยน
ไม่จริงเรานะหรอชมเด็กคนนั้น
แต่ตอนยิ้มหน้าตาแบบที่โลกลืมไปเลย เป็นรอยยิ้มที่อบอุ่นจริงๆ ) เอาเถอะอย่างน้อยก็เอาไอ้ตัวป่วนนิ่งสงบได้
ไว้คิดแล้วกันว่าทำไมเจ้าเด็กหนุ่มตัวอ้วนพีนั้นมันจะน่ารัก แล้ว ทำไมเราถึงสนใจนักหนาว่ะ......โคซามุเริ่มสับสนกับความคิดของตนกับรอยยิ้มที่มีเสน่ห์ของเจ้าหมูหนุ่มน้อยนั้น.....ไม่จริงหรอก
โคซามุส่ายหน้าตนเองเพื่อปัดความคิดชั่ววูบออกไป
อรุณสวัสดิ์เสียงทักทายยามเช้าของชิสึมิที่ทำให้หน้าเศร้า ๆ ของคาสึสะมลายลงได้บ้าง
ร่างเล็กละสายตาจากหนังสือกองตี่วางอยู่เบื้องหน้าเงยผู้ที่มาทักทาย
อรุณสวัสดิ์ ชิสึมิรอยยิ้มเปล่งประกายออกมาอย่างงดงาม
วันนี้พวกนี้จะมาเรียนเปล่าเนี่ยว่าแล้วร่างโปร่งก็นั่งลงที่เก้าอี้ข้าง ๆ คาสึสะ
เด็กน้อยร่างกลมเงียบลง คงจะมามั้ง พวกเขาไม่ได้บอกว่าจะไม่มา
งั้นหรอ โยโทรมาหรอ
ไม่ใช่หรอก ซาไกโทรมาคุยด้วยน่ะร่างเล็กเฉลยคำตอบ
บอกว่าวันนี้ให้ไปดูเค้าถ่ายแบบน่ะร่างบางกล่าวแล้วหัวเราะในลำคอ
วันนี้จะไปดูหรอ
อืม ชิสึมิไปด้วยกันนะคาสึสะยื่นหน้ามากล่าว ดวงตาเล็ก ๆ เว้าวอน กับนัยน์ตาที่กลิ้งไปมาอย่างขอร้อง
แน่นอนมีหรือที่ชิสึมิเพื่อนแสนดีคนนี้จะปฏิเสธ
จริงนะ....... แววตากรอกไปมา
อืม....ไปดูพวกนั้นด้วยกันเถอะ ฝ่ามือของชิสึมิวางบนศีรษะของคาสึสะพอดี.....
ร่างบางมองจ้องหน้าก่อนที่จะยิ้มออกมา
เปล่า.....ฉันหมายความว่าให้ชิสึมิไปคนเดียวแทนฉันน่ะ คาสึสะกล่าวออกมา กับรอยเศร้าที่แฝงอยู่บนใบหน้า
อะ...ทำไมอย่างนั้นล่ะ ชิสึมิถามด้วยสีหน้าและสุ่มเสียงที่ตกใจ
ทำไมไปได้ด้วยกัน
คะ..คือ รายงานมันยังไม่เสร็จ ฉันอยากทำให้เสร็จน่ะ อาทิตย์หน้าต้องส่งแล้วใช่ไหม
ร่างบางพยายามสรรหาคำมาแก้ต่าง
ไหน...บอกว่าทำได้ไงล่ะ ชิสึมิถ้านายไปก็เหมือนฉันไปด้วยแล้ว รอยยิ้มเจือ ๆ ปรากฏขึ้นมา
ชิมิสึเกาศีรษะ พุดไปแล้วล่ะนะ เพราะพวกนั้นแน่ ๆ ที่ทำให้คาสึสะคิดมากขนาดนี้ได้
คาสึสะถ้าเธอไม่ไปฉันก็ไม่ไปหรอก เธอเป็นคนชวนเอง ชิสึมิพยายามคิดคำที่จะโน้มน้าวร่างบางตรงหน้านี้ให้ได้
ไม่คิดหรอว่า โยกับซาไกอยากเจอนาย
ก็....ถ้าเจอกันที่โรงเรียนก็เจอนี่น่า คาสึสะฝืนยิ้มอีกครั้ง
เอาเป็นว่าชิสึมิต้องไปด้วยล่ะ แล้วคาสึสะก็เดินหันหลังวิ่งหนีไปทันที เจอกันพรุ่งนี้......
หนีไปจนได้ แล้วเราต้องไปไหมเนี่ย.......
เอาเป็นว่าไม่ไปอย่างแน่นอน.....
อะไรทำไมนายมาแค่คนเดียว....คาสึสะล่ะ เสียงตะคอกกระตุ้นขี้หูของซาไกกล่าวถาม
ชิสึมิยกมือขึ้นห้าม คาสึสะมีงานน่ะ บอกว่าต้องทำให้เสร็จก่อน ชิสึมิอธิบาย
ว้าว....ดูสิ เด็กคนนั้นหรอ.....
ใช่เปล่า....
ใช่แน่ ไม่งั้นคงไม่สนิทกับพวกนั้นหรอก
เออ.....คุณเป็นคนสำคัญของคิคุมะหรอค่ะ พนักงานคนหนึ่งเดินเข้ามาถาม
อะไรนะ ซาไกกับชิมิสึหัวเราะร่า......
พวกคุณคิดว่าผมกับมัน..... คิดแล้วชิมิสึก็หัวเราะ
ไม่มีทางไม่มีทาง ซาไกปฏิเสธ ผู้หญิงกลุ่มนั้นมองหน้ากัน ไม่ใช่หรอ....เห็นคุณ
อิชิทานิบอกว่าคนที่สำคัญของคิคุมะจะมานี่น่า.....
อะ....ขอโทษครับ อย่าแกล้งสิครับ เสียงนี่มัน.....
คาสึสะ.... ซาไกร้องทักก่อนที่จะหันหน้าไปมอง ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่สวมแว่นตาดำกับกล่องกระเป๋าสะพายข้างสีน้ำตาลอ่อน
ที่กอดคอร่างเล็กของคาสึสะอยู่
หมับ.... ซาไกดึงตัวของคาสึสะออกมาจากชายคนนั้น
อา..... ซาไกดันร่างของคาสึสะกลบข้างหลังของตน
นายเป็นใคร.... ชายหนุ่มแว่นดำกล่าวด้วยน้ำเสียงชวนหาเรื่อง
ปล่อยเด็กคนนั้นซะ
หยุด คาสึสะตะโกน ใจเย็นก่อนน่า..... ร่างกลมเดินมาระหว่างกลาง
คาสึสะหมอนี่เป็นใคร
ใช่....เจ้าหนูตัวนี้เป็นใคร
พี่ พอเถอะน่า ร่างอ้วนพลีกล่าวออกมา
พี่งั้นหรอ..... ซาไกชี้ไปที่ชายหนุ่ม โยและชิสึมิที่ดูอยู่ก็เดินเข้ามาใกล้
ๆ
ไม่ใช่พี่น้องกันแท้ ๆ เป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกันต่างหาก ชายหนุ่มเจ้าของแว่นดำถอดแว่นออกพลางแลบลิ้นใส่
น่า..... พี่ชินยะ พี่ใจเย็นก่อนเถอะ ร่างบางเข้าดันร่างของชายหนุ่มแว่นดำไว้
ชินยะงั้นหรอ ทั้งสองอุทานพร้อมกัน (ซาไกกับโยเซ)
ใช่.....วันนี้จะมาถ่ายแบบให้กับนักแสดงหน้าใหม่ เอ...อย่าบอกนะว่าเป็นพวกนายน่ะ
ร่างสูงชี้แว่นไปที่สองหนุ่มที่ยืนข้าง ๆ คาสึสะ
พี่ครับ พวกเขาเป็นเพื่อนของผมนะฮะ... ร่างเล็กทำหน้าจะร้องไห้
โอ.....โอ้.... ชายหนุ่มลูบหัวปลอบขวัญ
ไม่เอาน่า...พี่แค่ล้อเล่น พี่ไม่แกล้งเพื่อนของน้องคาสึสะหรอก
สวัสดีครับ คุณชินยะ มาโคโตะ เสียงทุ้มต่ำของโปรดิวเซอร์ชื่อดัง
อิชิทานิ โคซามุ มาในชุดสูทสีดำสนิทกับรองเท้าหนังอย่างดี
สวัสดี....ไม่ได้เจอกันนานนะ ชายหนุ่มแว่นดำเข้าตบไหล่เพื่อน
งานนี้ช่วยหน่อยแล้วกัน ชายหนุ่มกล่าวออกมาโดยไม่มีการเปลี่ยนสีหน้าก่อนที่จะหันไปมองด้านข้าง
เธอ.....ควรจะไปนั่งตรงที่เขาจัดเตรียมไว้ โคซามุหันไปคุยกับคาสึสะด้วยสีหน้าเข้มขรึม
เออ.....ผมไม่รบกวนหรอกครับ คิดว่าจะกลับแล้วด้วย เสียงสั่นไหวของเขาที่กล่าวออกมา
แล้วเจ้าตัวก็โค้งศีรษะลง
ขอตัวก่อนนะครับ
เดี๋ยว เธอจะไปไหนล่ะ ฉันเป็นคนพามาเอง เขามาในฐานะผู้ช่วยของฉัน ชายหนุ่มดึงมือของคาสึสะก่อนที่ซาไกจะเอื้อมถึง
นายพามาเองงั้นหรอ ชายตามองลาดต่ำอย่างดูถูก
งั้นก็อย่ามาป่วนการถ่ายทำล่ะ
แล้วนายจะเสียใจที่กล่าวเช่นนั้น ชินยะกล่าวออกมาอย่างไม่เกรงใจมือสองข้างของเขาโอบรัดร่างของคาสึสะอยู่
ร่างสูงเหลือบมองอีกครั้งก่อนที่จะเดินจากไป
พี่ชินยะ ไม่น่าทำแบบนี้เลย.... ร่างบางหันไปต่อล้อ ร่างสูงโบกมือขึ้นมา ไม่เป็นไรหรอกน่า......
ถ้าเขาแกล้งคาสึก็บอกพี่ได้เลย
อะ....พี่ครับ เพื่อนผมเองครับ คนนี้คิคุมะ ซาไก ทาคามูระ ชิสึมิ และทาคาฟุเนะ
โยเซฮะ คาสึสะแนะนำทุกคนให้พี่ของตนรู้จัก
อะ.....พี่ ชินยะ มาโคโตะ เป็นช่างภาพ
คาสึสะไปรู้จักพี่เขาได้อย่างไรล่ะครับ ชิสึมิกล่าวถาม
ตอนนี้ยังอยู่ระหว่างการเตรียมฉากซึ่งเหล่านายแบบนางแบบจะได้ซ่อมท่าก่อน แต่พวกโยเซและซาไกโดดมานั่งคุยกับคาสึสะ
พี่เขาเป็นประธานชมรมคนรักการถ่ายภาพที่เคยเข้าไปสมัคร ฉันชอบถ่ายรูปมากและอยากถ่ายรูปน่ารัก
ๆ ออกมา จึงเข้าไปที่ชมรม รู้ไหมว่ามีสมาชิกแค่สองคน ก็มีผมกับพี่เขาเนี่ยแหละเราถึงตั้งใจทำงานอย่างดี
ผมเคารพและรักพี่มากเลย รูปที่พี่เขาถ่ายก็สื่อออกมาได้ดีมาก ตอนที่พี่ชินยะถ่ายรูปให้เป็นที่ระลึกยังไม่นึกว่าตนเองจะดูดีได้เลย......
สายตาและน้ำเสียงที่ทำเอาซาไกเริ่มฉุนนิด ๆ
คาสึสะต้องระวังผู้ชายให้มาก ซาไกโอบไหล่บาง
คิก ๆ ๆ คาสึสะหัวเราะร่วน ตลกแล้ว.....ระวังผู้ชายที่ไหน อย่างโยเซหรือชิสึมิมากกว่าที่ควรระวัง.....
เฮ้.....เกี่ยวอะไรกับฉัน โยเซโพล่งขึ้นมา
ก็นายหน้าตาสวยนี่น่า คาสึสะยิ้มหวานออกมา เอาเถอะ ฉันไม่คิดว่าจะมีใครมาสนฉันหรอก
เราเป็นเพื่อนกันเท่านั้น และชินยะก็เป็นรุ่นพี่ที่ใจดีเหมือนพี่ชายเลย
หมับ...... ฝ่ามือข้างหนึ่งถูกนำมาปิดตาของร่างเล็กที่นั่งอยู่ตรงกลางวง
อา....แว่น....แว่นผมตกแล้ว ร่างบางดึงฝ่ามือนั้นออก
คาสึ ไปลองกล้องให้พี่หน่อย ร่างสูงเอ่ยกล่าว
อะ...ครับ พี่ชินยะนี่ไม่เปลี่ยนเลยนะฮะ.....
คาสึสะลุกจากเก้าอี้เดินตามร่างสูงไปโดยไม่ได้หันมาสนใจเพื่อนที่ถูกทิ้งเลย
คิดว่าไงบ้างครับ ชิสึมิเอ่ยขึ้น
ก็อย่างที่รู้ ๆ ไง โยเซกล่าว ว่าเป็นไปไม่ได้หรอก
ถ้าคาสึสะพูดอย่างนั้นก็คงต้องเป็นเช่นนั้น ซาไกกล่าวอย่างเสียไม่ได้ ถึงสายตาทั้งสามคู่จะจ้องมองเพื่อนเพียงคนเดียวก็ตาม
ขอบใจนะ คาสึสะ ชายหนุ่มกล่าวขอบคุณ
ไม่เป็นไรครับพี่ ผมเต็มใจ ร่างหนาเอ่ย เขาก้มหน้าลง
พี่กลับมาผมก็ดีใจแล้ว ร่างสูงตกใจเล็กน้อยก่อนที่จะลดศีรษะต่ำลง คิดถึงพี่หรอ
อะ..... คาสึสะเงยหน้าขึ้น พลางส่ายศีรษะ
ผมไม่มีทางคิดอย่างนั้นได้หรอกครับ.....พี่ผมต้องดีใจที่พี่กลับมาแล้ว ผมอยากรีบไปบอกเร็ว
ๆ จัง ชายหนุ่มสวมแว่นตนเข้าที่เดิม งั้นเย็นนี้พี่ไปส่งดีไหม
ไม่ล่ะครับ ผมจะกลับเอง พี่ไปรับพี่ผมน่าจะดีกว่านะครับ ไม่ได้เจอกันตั้งกี่เดือนแล้ว.....
คาสึสะนั่งลงตรงข้าง ๆ ของชายหนุ่ม พี่ผมคิดถึงพี่ทุกวันเลย ผมไม่อยากเห็นพี่เสียใจนะครับ
สายตาที่ทอดยาวไกล.....จุดมั่งหมายของมันไม่เพียงแค่ตรงนี้...เท่านั้น......
งั้น...หรอ.....เธอคุยอะไรกับพี่บ้างยัง คาสึสะหันหน้าไปมองทันที
พี่ชินยะ ผมพูดอะไรกับพี่ผมหรอฮะ ร่างสูงยิ้ม ไม่มี เราไม่ได้คุยอะไรกันเลย
ชินยะ.....ฉันจ้างนายมาถ่ายรูปนะ โคซามุเข้าโหมดผู้คุมนักโทษแล้ว....
เออ....ไปเดี๋ยวนี้แหละ ชายหนุ่มตะโกนกลับ..... เขาหันหน้ามาหาน้องชายคนหนึ่ง
รอพี่ล่ะจะได้กลับพร้อมกัน
ไม่ล่ะฮะ เย็นมากแล้วผมคงต้องขอตัวก่อน
ทำไม....
พี่ไม่ได้สังเกตหรือครับ ว่าที่ผมมาคุยกับพี่ พวกสาว ๆ เขาก็แทบจะถลันตัวเข้ามาถามแล้วฮะ
คาสึสะเอ่ยก่อนที่จะโค้งศีรษะให้
คาสึ..... ชายหนุ่มเรียก.... จำที่พี่เคยบอกได้ไหม สิ่งที่มองผ่านเลนส์ ตัวตนที่แทนของสิ่งนั้นจะเผยให้เราเห็น
คาสึสะยิ้มอีกครั้ง ก่อนที่จะเดินหายลับไปกับคนงานที่เดินกันขวักไขว่
เออ.....คาสึสะ คุยกันจบแล้วหรอ
อืม....ขอตัวก่อนนะ จะไปทำรายงานต่อ คาสึสะหยิบกระเป่าของตนขึ้นมา
จะกลับแล้วหรอ โยถามด้วยมาดเท่ ๆ
จ้ะ.....พยายามเข้าล่ะ ร่างบางยิ้มออกมา เขาพยายามกั้นน้ำตาอีกครั้ง
งั้นผมก็ขอตัว ชิสึมิเก็บหนังสือที่เปิดอ่านอยู่เข้ากระเป๋า
ผมไปช่วยงานด้วยไหมครับ คุณทำคนเดียวมันไม่ดีนะครับ
ไม่เป็นไรหรอกน่า.....ฉันมีดีแค่เนี่ยเอง เพื่อนกันไม่เป็นไรหรอก ยังคงยิ้มต่อ
คาสึสะ ผมอยากให้คุณแบ่งงานให้พวกเราบ้าง คุณไม่เชื่อใจผมหรอ
แล้วเธอเชื่อใจฉันไหม ร่างกลมสวนกลับทันที ไม่มีใครเอ่ยสิ่งใดตอบ
งั้นไม่มีคนค้าน ฉันทำเองพวกเธอพยายามในสิ่งที่ทำต่อเถอะ ขอตัวก่อนล่ะ ชิสึมิไม่ต้องหรอก
ฉันไม่หลงทางเหมือนก่อนหรอกน่า...... คาสึสะเอ่ยกล่าวด้วยใบหน้าร้อนผ่าว
ผมไม่ได้ช่วยอะไรก็ขอตัวกลับดีกว่า ชิสึมิมองหน้าของเพื่อนสองคนก็พอจะเข้าใจ
เพราะเขาก็เป็นคนหนึ่งนี่น่า
