เพียงเธอผู้เดียว
ตอนที่ 03
ใกล้วันวาเลนไทแล้วนะ คาสึสะกล่าวออกมาลอย ๆ
ใช่....คาสึสะคิดจะให้ใครไหม โยถามออกมาถึงเขาจะรู้คำตอบว่าไม่มีแต่ก็อยากถามอยู่ดี
เพราะวันวาเลนไททุกปีคาสึสะมักจะไม่ได้รับหรือให้ใครเลย
มีสิ เมื่อปีก่อนก็ให้แต่คิดว่าคงไม่รู้หรอก ปีนี้ก็กะจะให้อีก ให้ไปเรื่อยจนกว่าจะรู้
คาสึสะกล่าวอย่างสบาย ๆ ใบหน้าของหนุ่มแรกรักปรากฏออกมาให้เห็น
คาสึสะมีคนคิดจะให้หรอครับ เป็นใครครับ เพื่อนก็น่าจะบอกเพื่อนนะครับ ชิสึมิกล่าวออกมาด้วยมาดของเด็กเรียน
อะ...อะไรเนี่ย....พวกนายไม่รู้หรอ ร่างกลมเอ่ยด้วยสีหน้าตื่น
เอาเป็นว่าสักวันนายคงจะรู้อย่างแน่นอน
แล้ววันไหนล่ะ คาสึสะ โยถาม ใจของเขาร้อนไปหมด คนที่คาสึสะหลงเป็นใครกัน ทำไมพวกเราถึงไม่รู้จักเลย
เป็นเพื่อนกันก็น่าจะบอกกันได้นี่น่า
....... คาสึสะเงียบลงมีเพียงรอยยิ้มนิด ๆ ที่ปรากฏบนใบหน้าของเขา..... รู้ไปแล้วจะเกิดอะไรขึ้นล่ะ
จะช่วยหรอ....มันคงยากน่ะ กลัวพวกนายจะไปหลงรักเข้าเหมือนฉัน ทั้งสามคนก็เงียบลงไม่มีใครเอ่ยสิ่งใดออกมา
อ๊า....ต้องกลับแล้ว
หมับ.... ซาไกจับมือของคาสึสะไว้
คาสึสะ จะทำให้พวกเราไหม ผมที่ปรกบนใบหน้าเพื่อซ่อนอาการคนตนไว้
รอยยิ้มผุดขึ้นมาอีกครั้ง
พวกนายได้จากผู้หญิงมาเยอะแล้วนี่น่า....รับของคนที่ให้บ้างก็ดีนะ เมื่อปีก่อนก็ทิ้งกันหมดเลย.....น่าสงสารของที่พวกเขาให้
ร่างกลมเดินผ่านซาไกและโยไป ก่อนที่หันหน้ากลับมา
เพื่อนชายกันเขาให้กันด้วยหรอ
ไม่ได้หมายความอย่างนั้น คือว่า..... ซาไกเอ่ยออกมาแต่จะกล่าวอะไรไปล่ะ เมื่อพูดไปก็แค่นั้น
แล้วเขาก็ไม่อยากให้คาสึสะคิดมากด้วย
กลับกันเถอะครับ ชิสึมิกล่าวเพื่อทำลายความเงียบ
ดึกมากจะเป็นอันตรายนะครับ
ไปก่อนนะ ชิสึมิไม่ต้องไปส่งถึงบ้านหรอกนะ เสียงหวามเอื้อนเอ่ย
คุณคาสึสะครับ ผมอยากได้ชอกโกเลตจากคุณ ชิสึมิกล่าว เขาก้มหน้าลงเล็กน้อยเพื่อปกปิดใบหน้าที่แดงก่ำ
คาสึสะยิ้มออกมา เพียงแค่ยิ้มอย่างเดียวก่อนที่จะจูงมือของชิสึมิออกมา
นายรู้เปล่า....โย ใครคือคนที่คาสึสะจะให้ ซาไกที่ยืนเปลี่ยนเสื้ออยู่กล่าวถาม
ช่วยยกสองแขนขึ้นด้วยฮ่ะ เสียงหวานปนเข้มกล่าวพลางสวมเสื้อที่จะถ่ายภาพให้ซาไก
ไม่รู้.....รู้ก็ดีสิ เดี๋ยวนี้คาสึสะทำตัวห่างเหินเสียจริง โยกล่าวปนเศร้า
นั่นสิ.... ซาไกก็รู้สึกเช่นเดียวกัน คาสึสะที่เหมือนก่อนจะเล่นหัวเหยียบหางได้แต่บัดนี้เธอกำลังจะเป็นของคนอื่น......
ฉันจะไปถามให้แน่ใจ ซาไกเดินออกจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที
เดี๋ยว....ฮ่ะ คุณคิคุมะ.....เดี๋ยว..... สาวประเภทสองเรียกแล้ววิ่งตามนาแบบใจร้อนออกไป
เฮ้ย......ซาไก... โยยังวุ่นกับการแต่งตัวจึงไปตามเพื่อนไม่ได้
อะ....นายทำอะไรอยู่จะถ่ายภาพแล้ว นักถ่ายภาพอิสระฝีมือเยี่ยม ชินยะ มาโคโตะกล่าวถามเมื่อเห็นซาไกหนึ่งในเพื่อนของคาสึสะวิ่งมา
นาย... ซาไกเข้ากระทุ้งคอเสื้อ
รู้ไหมว่าคนที่คาสึสะให้ชอกดกเลตคือใคร ชินยะมองด้วยสายตาอย่างงง ๆ นี้คือสิ่งที่ต้องการถามงั้นหรอ.....
นายคงไม่รู้หรอกหรอว่า คาสึสะแอบชอบใคร เป็นเพื่อนกันยังไงเนี่ย ชินยะกระชากคอเสื้อกลับ
ไปถามเจ้าตัวเถอะ....แต่บอกไว้อย่างหนึ่งฉันก็ได้รับทุกปีด้วย แล้วชินยะก็แตะบ่าของซาไกก่อนที่เดินเลยจากไป
ซาไกยืนตัวแข็งขณะที่กำมือของตนแน่น...... ทำไม.....
อรุณสวัสดิ์ เหล่าบรรดาสาว ๆ เดินเข้ามาโอบล้อมคาสึสะที่เดินเข้ามาในห้องเรียนวิชาแรก
วันนี้เขาต้องเรียนแยกกับชิสึมิเพราะเจ้าตัวต้องไปห้องทดลองทางวิทยาศาสตร์
มีอะไรหรอครับ.... คาสึสะถาม
คือว่า..... เหล่าสาวงงามสาวสวยเบียดกันเข้ามาใกล้ ๆ
ครับ ปีนี้ก็รับทำครับ ราคาปรับขึ้นนิดหน่อย ส่วนแบบจะเอามาให้เลือกนะครับ
จริงหรอ....ปีนี้พวกนั้นจะรับไหมน่า.....
ฉันเอาด้วย ขอจองไว้เลยนะ เอาแบบเดิมเหมือนปีก่อน
ฉันด้วย
ฉันด้วย....เอาแบบเดิม
คนเยอะเหมือนเดิมนะ โยซากุ เพื่อนชายคนหนึ่งเดินมาดึงร่างของคาสึสะออกจากกลางวง
อะ....ริชู คาสึสะเรียกเพื่อนของตน
อืม....สบายดีไหม จัดการกับงานของนายเถอะน่า พวกเราจะช่วยด้วย
ขอบใจนะ คาสึสะยิ้มตอบ ริชูเพื่อนร่วมห้องที่ไม่ได้สนิทกันมากมายแต่เขาขอให้คาสึสะเรียกเขาว่าริชูได้เลย
ริชูเด็กเรียนดีที่ไม่แพ้ชิสึมิแต่ค่อนข้างจะห้าวกว่า และเป็นหัวหน้าของกลุ่มชายของชั้นปีหนึ่งด้วย
เอา.....ใครจะสั่งลงชื่อพร้อมเงินมัดจำด้วย ริชูตะโกนเหล่าสาว ๆ ทั้งหลายก็เข้าแถวรอการลงชื่อไว้
ขอบใจนะ
ฉันขอสั่งด้วยได้ไหม คาสึสะ เพื่อนชายคนหนึ่งถาม
อะ....ก็ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ
ไม่ได้นะ....คาสึสะ มันมากเกินไปแล้ว ริชูกล่าวพลางดึงร่างอวบมาโอบกอด
ทำไมเหล่าริชูแกอย่าเก็บไว้คนเดียวสิ เพื่อนชายอีกคนที่เดินเข้ามาพูด
น่า....ใครจะสั่งก็ลงชื่อได้เลย เขียนราคาและแบบไว้ด้วยล่ะ คาสึสะกล่าวเท่านั้นเหล่าชายเพื่อนร่วมห้องก็หยิบสมุดอีกเล่มจัดการเขียนชื่อของตนทันที
จะดีหรอ คาสึสะไม่เหนื่อยหรอ....
ไม่เป็นไรหรอก ปีหนึ่งมีแค่ครั้งเดียว พวกเขาคงอยากจะให้ผู้หญิงที่เขารักบ้างก็เท่านั้นเอง
แล้วนายมียังล่ะ ร่างกลมสะดุ้งก่อนที่จะส่ายหน้า ไม่มีหรอก อย่างฉันไม่เคยคาดหวังกับเขา
ใช่เป็นไปไม่ได้หรอกที่จะมีคนมาคิดจริงจังกับเขา เป็นแค่เพียงก็พอแล้ว อย่าโลภ
คาสึสะปลอบใจของตนเอง
คาสึสะ คือฉัน.....อยากชวนเธอไปเที่ยวด้วยกันไปซื้อของด้วยกันหน่อยได้ไหม ริชุพยายามรวบรวมคำพูดของตนเอง
ใบหน้าใสซื่อกับดวงตาที่ฉายแววอ่อนไหว ได้สิ....จะไปซื้ออะไรล่ะ ฉันอยากได้สมุดจดเล่มใหม่ด้วย
งั้นวันเสาร์ที่จะถึงเราไปด้วยกันนะ ชายหนุ่มยืนยันคำพูด
อืม....วันเสาร์นะ จะได้ซื้อผงชอกโกเลตมาด้วย ร่างกลมยิ้มแล้วนึกถึงเค้กหน้าต่าง
ๆ
แล้วต้องไปดูแม่พิมพ์ด้วยเปล่า
แน่นอน
วันนี้อะไรกันเนี่ย..... ซาไกบ่นขณะที่นั่งอยู่ที่โต๊ะกลุ่มประจำของเหล่าชายงาม
...... ไร้พูดตอบ ชิสึมินั่งอ่านหนังสือวิชาการแพทย์อยู่จึงมาสนใจ ส่วนโยเซนอนเอนหลังพิงพนักหินอ่อน
ตึก....ตึก..... เสียงฝีเท้าที่ชายหนุ่มทั้งสามต้องหันไปมอง
แฮ่ก ๆ ๆ เสียงหายใจดังออกมาจากปากที่เผยิดนิด ๆ ของเพื่อนร่างกลม
ขอโทษมาช้าไปหน่อย เขาวางหนังสือกว่า สามเล่มที่หนาลงบนโต๊ะหินอ่อน ชิสึมิเขยิบที่นั่งของตนเพื่อให้เพื่อนนั่งลง
แล้วหยิบกระดาษมาพัดให้
ขอบใจนะ
งานเยอะมากเลยหรอ ไหวเปล่าคาสึสะ ไม่ไหวบอกได้เดี๋ยวเราช่วย
อะ..ไม่ต้องหรอก เราทำได้ พยายามในส่วนของพวกนายอยู่แล้ว คาสึสะยิ้มหวานออกมา
แล้วลูบหัวของซาไก
คาสึสะ ครับ ตัวเล็กลงแล้วนะครับ ชิสึมิจับข้อมือของคาสึสะขึ้นมา
ว้าว....รู้ด้วยหรอ น้ำหนักลงน่ะ คาดว่าจะลดไปสามถึงสี่กิโลกรัมน่ะ.....
ไม่ดีเลยนะ.... โยกล่าวพลางพยุงตัวขึ้นมา
เธอผอมอยู่แล้วยังจะลดไปทำไมอีก หน้าของคาสึสะมีสีแววกังวล งั้นหรอ... ลืมไปเลยว่า
เขาไม่ได้อยู่ในสายตาของเพื่อนคนไหนเท่าไหร่ ไม่มีหุ่นที่ผอมบางเหมือนใครต่อใคร.....ก็ต้องเจียมตัวและเจียมใจเอาไว้
เราไม่ได้ลดหรอกแต่มันลง คิดว่าคงไม่ลงแล้วล่ะ
ทานอาหารทุกมื้อนะครับ เดี๋ยวเสียสุขภาพ ชิสึมิกล่าวแล้วลูบมือของคาสึสะ
จ้า....เรียกมามีอะไรสำคัญหรือเปล่า วันนี้ต้องไปเข้าห้องสมุดต่อ
วันเสาร์นี้โยเขามีอะไรจะให้ดูด้วย คาสึสะไปกันเถอะครับ
ไม่ได้หรอก ขอโทษด้วย คาสึสะกล่าวพลางมองนาฬิกาที่ข้อมือของตน
ขอตัวก่อนล่ะ ต้องไปเรียนวิชาต่อไปแล้ว ว่าแล้วคาสึสะก็ลุกขึ้นแบกหนังสือไว้สองข้าง
แล้วก้มหัวให้เพื่อนที่รักของตน เอาไว้วันหลังแล้วกัน ทั้งสามมองร่างที่ค่อย
ๆ ถูกกลืนหายไปในกลุ่มคน
คาสึสะมีอะไรปิดบังเปล่า ชิสึมิเอ่ยขึ้นมาลอย ๆ
ไม่รู้แต่ช่วงนี้ห่างจากพวกเราจัง ซาไกกล่าวอย่างเศร้า
ตั้งแต่เป็นดาราคาสึสะก็ก้าวถอยพวกเราก้าวหนึ่งทุกครั้ง ไม่เกินกว่านั้นและไม่น้อยกว่านั้น
ถ้ามันเป็นอย่างนี้อย่าเป็นเลยไม่ดีกว่าหรอ โยตวาดออกมา
ใจเย็นน่าโย....ถ้านายเลิกเป็นคิดสิว่าคาสึสะจะคิดอย่างไร พวกเธอเลิกเป็นฉันงั้นหรอ....ขอโทษนะ...เพราะฉันเอง
ชิสึมิสมมุติตัวอย่างที่น่ากลับให้ฟัง คาสึสะเขาอ่อนโยนใจดี เขาไม่รู้ตัวหรอกว่ามีคนชอบเขามากแค่ไหน
ทำทุกอย่างเพื่อเขาได้มากมายอย่างไร คาสึสะไม่ชอบให้ใครช่วยแต่ชอบช่วยคนอื่น เขาดีเกินไปด้วยในบางครั้ง
ใจของเขางดงามเกินบุคคลใดเปรียบ
ใช่....พวกเราถึงได้รักเธอมากไง แต่ก็แค่เพื่อน ไม่มากหรือน้อยกว่านั้น โยกล่าวแม้หัวใจของเขาจะทรมาน
ไม่สน ซาไกลุกขึ้นยืน ฉันจะรักเขาแม้ว่าจะไม่ได้อะไรกลับ คาสึสะไม่มีทางทำให้ฉันเจ็บปวดแน่
แล้วซาไกก็เดินจากกลุ่มไป
งั้นผมก็ขอตัวครับ เจอกันวันเสาร์ล่ะครับ ชิสึมิยิ้มตามแบบฉบับของตนแล้วลุกเดินจากไป
โยเซที่นั่งเหลือเพียงคนเดียวที่ตะกลุ่ม แสงแดดอ่อน ๆ ที่ลอดใบไม้ลงมาให้ความรู้สึกที่อ่อนโยน
เหมือนวันนั้นเมื่อ 3 ปีก่อน
ตอนนั้นที่เราได้พบกับคาสึสะอีกครั้งหนึ่งหลังจากที่เราย้ายบ้านจากข้างบ้านของคาสึสะมา.....
โรงเรียนมัธยม s โรงเรียนที่ขึ้นชื่อและมีชื่อเสียงในด้านกีฬา
ไม่เพียงแต่กีฬาการเรียนก็เป็นส่วนหนึ่งของโรงเรียนแห่งนี้ ด้วยดอกไม้ที่ผลิช่อออกดอกช่วงฤดูใบไม่ผลิ
ช่วงของการเข้าศึกษามัธยมปลายของเรา
อรุณสวัสดิ์ อาจารย์กล่าวทักทายเมื่อเดินเข้ามายังห้อง นักเรียนทั้งหมดของที่โรงเรียน
เป็นเด็กที่รูปร่างค่อนข้างดี เพราะเป็นนักกีฬากันส่วนใหญ่ และดูท่าจะมีแต่หุ่นนางแบบนายแบบเดินกันขวักไขว่
ครืด.....
ขอโทษครับ ผมมาช้าขอโทษครับ เสียงหวานที่เอ่ยกล่าวออกมากับหยาดเหงื่อที่ไหลทั่วใบหน้า
ดูสิ...ไม่เจียมตนเลย... หญิงสาวที่นั่งของผมกล่าวออกมา
อือ...หน้าตาและหุ่นอุบาทว์เสียจริง เสียหัวเราะดังออกมา ผมรำคาญเหล่าหญิงสาวพวกนี้จริง
ๆ คิดว่าตนเองงามไปหมดนั่นแหละ แต่จิตใจของพวกหล่อนไม่ได้งามตามใบหน้าที่ปรากฏเลย
เอาล่ะไปนั่งทีไป
อะ..ขอบคุณครับ เด็กชายอ้วนกลมโค้งอย่างสวยงามแล้วเดินเข้าไปนั่งที่ของตนเอง
จะบอกว่าอ้วนได้อย่างไรแค่เจ้าเนื้อเท่านั้น แก้มที่เหมือนซาลาเปาสองอันประกบ กับเนื้อสีขาวนวลที่เหล่าหญิงสาวยังอิจฉา
ดู ๆ ไปก็น่ารักเหมือนกัน
นี่นาย เข้าโรงเรียนผิดเปล่า หญิงสาวกลุ่มเดิมเข้าไปถาม
ใช่...ๆ หน้าตาอย่างนายเก่งกีฬาอะไรล่ะ หญิงสาวอีกคนยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ๆ ชายหนุ่มคนนั้นยิ้มหวานออกมาอย่างเป็นมิตร
ไม่ครับ ผมเล่นกีฬาไม่เป็น คำกล่าวสั้น ๆ แต่ใจความเกินบรรยาย เด็กสาวกลุ่มนั้นหัวเราะออกมาเสียงดัง
ต๊าย...แล้วเข้ามาได้ไงเนี่ย เขามีทดสอบทางกีฬาด้วย
หรือใช้เส้นจ้ะ.... เสียงเหยียดหยามต่าง ๆ ออกมาจากปากของพวกหล่อน ชายหนุ่มคนนั้นไม่มีสีหน้าและท่าทีที่จะโต้กลับ
เขาคงเจอมามากแล้วสินะเนี่ย
นายชื่ออะไรล่ะ นักเรียนชายที่นั่งด้านข้างกล่าวถาม
คาสึสะ โยซากุ คาสึสะ.... ชายหนุ่มตอบอย่างเป็นมิตร
ยินดีที่ได้รู้จักนะ
เช่นกัน...
อะไร แกอย่าคนเดียวสิ เราก็เป็นเพื่อนนายนะ มันเกิดอะไรขึ้นไม่รู้ แต่เหล่านักเรียนชายในห้องต่างรุมกันมารู้จักกับหนุ่มร่างเล็กคนนี้
เหล่าสาวงามทั้งหลายต่างทำหน้าไม่พอใจที่เหล่าชายหนุ่มต่างมาแย่งเด็กผู้ชายที่หน้าตาไม่ได้ดีเกินครึ่งของพวกเขา
แล้วคุณล่ะ.... ใบหน้าที่ทอแสงอ่อน ๆ ของพระอาทิตย์
รอยยิ้มที่ฉายสว่างราวกับท้องฟ้าหน้าร้อนไม่ปาน
โยเซ.....ทาคาฟุเนะ โยเซ ชายหนุ่มกล่าวรัวอย่างเร็ว....
เราเป็นเพื่อนกันแล้วนะครับ เด็กหนุ่มยิ้มอย่างร่าเริง เข้าใจแล้วว่าทำไมทุกคนถึงมารวมกันที่เขาคนนี้
คนที่มีความอบอุ่นให้กับใครไม่ว่าจะเป็นศัตรูก็ตาม
อรุณสวัสดิ์ เสียงหวานของเขาคนเดียว
อะ....หวัดดี การบ้านเมื่อวานยากจังเลย โยกล่าวออกมาแล้วยืดมือของตนขึ้น
อือ....ก็พอสมควร วันนี้มีให้ลงกีฬาตามที่ต้องการนี่น่า....ทาคาฟุเนะลงอะไรหรอ
คาสึสะนั่งลงที่โต๊ด้านขวามือของโย
คงลงบาสน่ะ ได้ทุนมาเรียนก็เพราะมันนี่แหละ
ว้าว...ยอดเลย....ผมก็เคยอยากเล่นนะ คาสึสะหันเก้าอี้เข้ามานั่งคุยข้าง ๆ
ไม่เท่าไหร่หรอก กะแค่เล่นเพื่อความสนุกเท่านั้น โยกล่าวปฏิเสธ เขาไม่ชอบให้ใครมาชมหรอก
แต่ทำไมกันที่เขาอยากได้รับคำหวาน ๆ จากริมฝีปากเล็กเรียวของคน ๆ นี้
ผมว่าเก่งออกนะครับ ที่บังคับลูกได้ตามที่ต้องการ ร่างบางเอ่ยกล่าวพร้อมรอยยิ้มที่เป็นเอกลักษณ์
หมับ....ชายหนุ่มคนหนึ่งเข้ากอดร่างกลมจากด้านหลัง
อา.....อรุณสวัสดิ์ คาสึสะจัง.... ร่างเล็กกลมหันหน้าไปหา จมูกได้รูปเกือบชนกับหน้าของชายหนุ่มที่เข้ามาทักทาย
อรุณสวัสดิ์ การบ้านเสร็จยังครับ รอยยิ้มหวาน ๆ โปรยออกมาอีกครั้ง
เสร็จแล้ว คาสึจังอยากดูไหม ชายหนุ่มคนนั้นยังคงไม่ปล่อยมือจากร่างอวบของคาสึสะ
ไม่หรอกครับ ร่างบางยกมือขึ้นมาปฏิเสธ เมื่อวานโทรมาหรอครับ
รู้ด้วยหรอ...คาสึจังน่ารักจัง ยิ่งรัดแน่นกว่าเดิม สีหน้าของทาคาฟุเนะที่นั่งอยู่ข้าง
ๆ แสดงความไม่พอใจออกมา ทำไมเขาต้องรู้สึกไม่พอใจด้วย เจ้าหมูตัวนั้นมันจะทำอะไรก็ตามใจนี่น่า......หน้าคมวางลงที่ฝ่ามือที่เท้าอยู่บนโต๊ะ
สายตากร้าวมองเพื่อนร่างใหญ่ของตน
แล้วคุณลงเล่นอะไรหรอ.....ทาคาฟุเนะเขาลงบาสฯน่ะครับ คาสึสะกล่าวย่างปลาบปลื้ม
อ้าว....โย งั้นก็เหมือนกันน่ะสิ ชายหนุ่มคนนั้นกล่าวมองทาคาฟุเนะด้วยสายตาที่เหยียดหยาม
ดีจังครับ
มาดูไหม มาดูตอนเล่นสิ ชายหนุ่มกล่าวพลางส่งสายตาร้อนแรงให้ คาสึสะที่จ้องมองด้วยสายตาอย่างคุ้นเคย
จะดีหรอครับ ผมอาจจะมาทำลายสมาธิก็ได้นะครับ คาสึสะนั่งคิดอยู่นาน
มาสิ....จะได้มีกำลังใจ
งั้นก็ได้ครับ ผมจะไปดูครับ
รอยยิ้มเปี่ยมสุขที่ทำให้ชายหลายคนเปิดศึกอย่างเงียบ ๆ
