สายสัมพันธ์

 

ส า ย สั ม พั น ธ์   .. 6…

 

 

            รังสรรค์ก้มลงจูบแก้มเด็กชายเบาๆ  ถ้อยความที่พร่ำบอกและอธิบายกับลูกเมื่อตอนสายย้อนกลับเข้ามาก้องในโสตประสาทของตัวเอง

....บางครั้งสิ่งที่เราพบเห็นหรืออยู่กับเรามาตั้งแต่เกิดจนเราคิดว่าเขาเป็นของเรา  แต่จริงๆ แล้วไม่ใช่… เขาเป็นของคนอื่นเช่น พ่อกับลูก รอยไม่ใช่ลูกของพ่อ… รอยเป็นลูกของคนอื่น....

…ให้ตายเถอะ !  อย่าว่าแต่ลูกเลยที่ไม่เข้าใจ... พ่อเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน  พ่อไม่อยากเชื่อว่ามันจะเป็นไปได้.....

            คืนนี้เป็นคืนที่ 4  ที่เขาพารอยหลบหนีจากความทุกข์ใจมาพักผ่อนเพื่อให้เด็กชายรู้สึกดีขึ้น แต่หลังจากที่เขาได้บอกเล่าความจริงให้ลูกรู้ เด็กชายก็หงอยลงและเกาะติดเขาตลอดแทบจะไม่ยอมห่างไปไหน  แม้นายมั่นจะชวนไปเดินเล่นเหมือนวันก่อนๆ ก็ไม่ยอมไปด้วย  และวันนี้คงเป็นวันที่จิตใจของเด็กชายเครียดและเหนื่อยมากจนผล็อยหลับไปตั้งแต่หัวค่ำ

            รังสรรค์ถือโทรศัพท์เดินออกไปนอกระเบียงโทรหาทนายส่วนตัวเพื่อคุยธุระสำคัญ

            “สวัสดีครับคุณรังสรรค์   มีอะไรให้ผมรับใช้ครับ”

            “หวัดดีวินัย.. ขอโทษที่โทรมารบกวนเวลาพักผ่อนของคุณ ผมมีเรื่องสำคัญ

อยากให้ช่วยดำเนินการโดยเร็วที่สุด”

            “ครับผม สั่งมาได้เลยครับ คุณรังสรรค์”

            “เรื่องของรอย ผมต้องการให้ลูกกลับมาอยู่กับผมเหมือนเดิมวินัย คุณพอมีหนทางมั้ย”

            “เอ่อ.. ก็พอมีครับ หากมีเรื่องที่พิสูจน์ได้ว่าเด็กอยู่กับแม่แล้วมีปัญหาที่อาจจะส่งผลกระทบต่อภาวะการเติบโตของเด็ก”

            ชายหนุ่มเล่าเรื่องที่ลูกถูกทำร้ายทั้งทางร่างกายและจิตใจจากผู้ที่อยู่ในฐานะ “พ่อเลี้ยง” ในทนายฟัง

            “มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับน้องรอยหรือครับ  ถ้าเช่นนั้นเราก็มีหนทางที่จะได้เด็กกลับคืนมา  วางใจเถอะครับคุณรังสรรค์  ผมจะรีบดำเนินการโดยด่วนที่สุด”

            “เอ่อ.. เดี๋ยวก่อนวินัย.. มีอีกเรื่องที่คุณต้องรับรู้ เพราะอาจเป็นปัญหาที่ทำให้ผมไม่ได้ลูกกลับคืนมา”

            “มีอะไรอีกหรือครับ ดูจากรูปการณ์แล้วครั้งนี้ถึงคุณวิภาวีจะอ้างสิทธิของความเป็นแม่ก็ฟังไม่ขึ้นแล้ว ผมมั่นใจว่าสู้คดีครั้งนี้คุณต้องได้ลูกกลับคืนมา สงสารน้องรอยนะครับ คงขวัญเสียน่าดูเลย ไม่ต้องห่วงครับคุณรังสรรค์ ผมจะช่วยอย่างเต็มที่เพื่อให้ลูกได้กลับมาอยู่กับคุณ”

            “ขอบคุณที่เข้าใจความรู้สึกของผมกับลูก  เรื่องที่ผมจะบอกเป็นปัญหาที่คุณต้องช่วยผมหาทางแก้ไข  เพราะมันอาจทำให้คดีนี้ไม่จบลงง่ายๆ อย่างที่คุณคิด”

            “เรื่องอะไรหรือครับ”

            “ฟังนะวินัย.. ปัญหาที่ผมกังวลมากขณะนี้ก็คือ… รอยไม่ใช่ลูกที่แท้จริงของผม วิภาวีหลอกลวงและปิดบังผมมาตลอด เมื่อผมบอกว่าจะขอสู้คดีอีกครั้ง จะให้ลูกกลับมาอยู่กับผมให้ได้  เธอก็เลยเอาความจริงเรื่องลูกมาเปิดเผยให้ผมฟัง”

            ปลายสายนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ

            “แน่ใจหรือครับคุณรังสรรค์ คุณวิภาวีอาจใช้เล่ห์เหลี่ยมหาวิธีเอาชนะคุณ  เธอจะพูดอะไรก็ได้  เราต้องพิสูจน์ก่อนที่จะเชื่อเธอนะครับ”

            รังสรรค์หลับตาสีหน้าเจ็บปวดเมื่อนึกถึงคำพูดของหมอสุรีย์  น้ำเสียงตอบกลับแหบพร่า

            “ผลพิสูจน์ออกมาแล้ววินัย ผมถึงต้องโทรหาคุณเวลานี้ไง สู้คดีครั้งนี้คุณต้องใช้ความสามารถเพิ่มขึ้นอีกหลายเท่าเลยนะ”

            “เอ่อ... ถ้าเป็นในรูปนี้ ผมคิดว่าเราต้องรอบคอบมากขึ้นแล้ว ถ้างั้นผมขอเวลาคิดดูก่อนว่าจะมีหนทางใดที่เราจะเป็นต่อได้บ้าง พรุ่งนี้เช้าผมจะไปพบคุณนั่งหารือกันอีกครั้ง”

            รังสรรค์บอกทนายว่าเขาพักผ่อนอยู่ชายทะเล และจะกลับในปลายสัปดาห์  แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เขาร้อนใจมาก  จึงขอให้วินัยช่วยเดินทางมาพบเขาโดยด่วน..

 

ส – า – ย – สั – ม – พั – น – ธ์ –

 

            ทนายวินัยเดินทางมาถึงโรงแรมที่รังสรรค์พักในตอนเช้าของวันรุ่งขึ้น เพราะรู้ดีว่าชายหนุ่มกำลังร้อนใจมาก เขาจึงออกเดินทางแต่เช้ามืดมาถึงประมาณ 2 โมงเช้าเศษๆ พบรังสรรค์กำลังพารอยลงมาทานอาหารเช้าพอดี

            “อ้าว! สวัสดีครับคุณรังสรรค์.. โลกกลมจริงๆ ที่มาเจอกันที่นี่”

ทนายวินัยแกล้งพูดเพื่อไม่ให้เด็กชายผิดสังเกตและสงสัยว่าเขาตั้งใจมาพบพ่อเรื่องอะไร

            “ว่าไงครับ  น้อยรอยคนเก่ง ”

            รอยหน้ามุ่ยยกมือไหว้อย่างเสียไม่ได้  รังสรรค์สังเกตสีหน้าลูกก็รู้ว่ากำลังไม่สบอารมณ์  รอยไม่ค่อยชอบหน้าทนายวินัย เพราะคิดว่าเป็นต้นเหตุที่ทำให้ตัวเองต้องพรากจากพ่อไปอยู่กับแม่

            “รอยครับ ให้น้ามั่นพาลูกไปทานอาหารเช้านะครับ พ่อขอคุยกับอาวินัยสักครู่นะ”

            “ไปทานด้วยกันเลยซีครับพ่อ” 

รอยจับมือพ่อแน่นเหมือนกับจะบอกว่าพ่ออยู่ที่ไหนรอยจะอยู่ด้วย… เด็กชายหันไปชวนทนายวินัยทานอาหารเช้าด้วยอย่างจำใจ

            “อาวินัยไปทานด้วยกันกับเรามั้ยครับ”

            “อืมม์. วิเศษเลยครับ อากำลังหิวอยู่พอดี เชิญครับคุณรังสรรค์ ผมขอทานอาหารเช้าด้วยคน”

            รังสรรค์ลอบถอนใจ เด็กชายเกาะติดเขาแต่เช้าแบบนี้ จะมีเวลาคุยธุระกับทนายวินัยได้อย่างไร....

            แต่แล้วเมื่อสบโอกาส นายมั่นก็หาวิธีหลอกล่อจนเด็กชายยอมตามไปเดินทะเลด้วย  รังสรรค์จึงมีโอกาสคุยธุระกับทนายวินัยที่ล็อบบี้ของโรงแรม

            “ผมคิดดูแล้วนะครับคุณรังสรรค์ โอกาสที่เราจะแพ้หรือชนะอยู่ที่คุณวิภาวีคนเดียว ครั้งนี้คุณต้องเสี่ยง ถ้าชนะ..น้องรอยก็จะกลับมาอยู่กับคุณ เป็นสิทธิของคุณแต่เพียงผู้เดียวในการอุปการะเลี้ยงดู แต่ถ้าแพ้… เอ่อ.. คุณก็อาจจะไม่เหลือสิทธิอะไรเลย ความสัมพันธ์ในฐานะพ่อลูกของคุณและรอยตามกฎหมายก็อาจจะสิ้นสุดลงไปด้วย  เงื่อนไขของเวลาที่เคยได้อยู่ด้วยกันเพียง 2 วัน ใน 1 สัปดาห์ก็จะหมดไป  อยู่ที่การตัดสินใจของคุณครับว่าคุณจะสู้หรือหยุด”

            รังสรรค์นิ่งอึ้งชั่วครู่เพื่อข่มใจ เขาจะรับสภาพความพ่ายแพ้ได้หรือ หากเขาไม่เหลืออะไรเลยอย่างที่วินัยว่าจริงๆ เขาจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อย่างไร.....

            “ช่วยอธิบายโอกาสที่ผมจะแพ้หรือชนะให้ฟังหน่อย วินัย..”

            “โอกาสที่จะชนะก็คือ คุณวิภาวีไม่สามารถนำพ่อเด็กที่แท้จริงมาพิสูจน์และยืนยันที่จะขอรับเด็กเป็นบุตรโดยชอบตามกฎหมาย หากเป็นเช่นนั้นคุณก็ยังอยู่ในฐานะพ่อโดยชอบด้วยกฎหมายของรอย   เราสามารถอ้างถึงสิทธิในความเป็นพ่อและชี้ให้ศาลเห็นถึงความละเลยและบกพร่องของผู้เป็นแม่ที่ปล่อยให้ลูกถูกทำทารุณทางร่างกายและจิตใจจากผู้เป็นสามีซึ่งอยู่ในฐานะพ่อเลี้ยงของเด็ก           กรณีนี้ศาลจะพิจารณาให้เด็กกลับมาอยู่ในความดูแลของพ่อเป็นการชั่วคราว ชั่วคราวที่ว่าหมายถึง หากมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นกับเด็กจากการเลี้ยงดูของคุณ  อีกฝ่ายก็อาจจะกลับมาฟ้องขอสิทธิต่อศาลใหม่ได้”

            “คุณแน่ใจหรือว่าหากพ่อเด็กที่แท้จริงไม่มายืนยันหรือรับรองว่ารอยเป็นลูก ผมจะยังคงสถานภาพพ่อตามกฎหมายได้เหมือนเดิม ในเมื่อถึงเวลานั้นศาลก็รู้อยู่แล้วว่าผมไม่ใช่พ่อที่แท้จริงของลูก”

            “แน่ใจซีครับคุณรังสรรค์.. ศาลจะไม่พิจารณายกเลิกหรือเปลี่ยนแปลงสถานภาพหรือฐานะใดๆ ที่จะส่งผลให้เด็กมีปัญหาต้องกลายเป็นเด็กกำพร้าไม่มีพ่อหรือแม่ โดยเฉพาะในกรณีของคุณ คุณถูกหลอกให้เชื่อและคุณเองก็เชื่อสนิทว่าเด็กเป็นลูกของคุณ เพราะฉะนั้นการจดทะเบียนรับรองบุตรของคุณไม่เข้าข่ายว่าเป็นการแจ้งเท็จแต่อย่างใด อยู่ในดุลยพินิจของศาลที่อาจจะผ่อนปรนให้เด็กเป็นบุตรโดยชอบด้วยกฎหมายของคุณต่อไป หรือไม่ก็อาจจะเปลี่ยนให้คุณไปจดทะเบียนรับเด็กเป็นบุตรบุญธรรมแทน  แต่ผมเชื่อว่ากรณีของคุณศาลคงไม่ทำเช่นนั้น”

            รังสรรค์กลั้นใจถามถึงโอกาสที่เขาจะแพ้…

            “โอกาสที่คุณจะแพ้และไม่มีสิทธิหรือความสัมพันธ์ใดๆ เหลืออยู่เลยก็คือ คุณวิภาวีสามารถนำนายจักรกฤษณ์มาสืบพยานในศาลและพิสูจน์ความเป็นพ่อของลูก ถ้าผลพิสูจน์เป็นความจริงเขาสามารถร้องขอต่อศาล ขอรับรองเด็กเป็นบุตรโดยชอบด้วยกฎหมายแทนคุณ หากเป็นเช่นนั้นคุณก็จะพ้นสภาพจากการเป็นพ่อของเด็ก ถึงเวลานั้นไม่มีประโยชน์ที่เราจะอ้างถึงความบกพร่องของผู้เป็นแม่  เพราะถึงยังไงสำหรับคุณก็หมดสิทธิที่จะได้รอยไปอยู่ด้วย ยกเว้นเสียแต่ว่า... นายจักรกฤษณ์ไม่อยู่ในสภาพที่พร้อมจะเป็นพ่อของเด็กได้ และนั่นก็ต้องขึ้นอยู่กับดุลยพินิจและการพิจารณาของศาล”

            ชายหนุ่มกุมขมับรู้สึกเครียดจนมีอาการปวดที่ศีรษะอย่างรุนแรง ทนายวินัยตกใจกล่าวถามด้วยความเป็นห่วง

            “คุณรังสรรค์.. เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”

            “ไม่เป็นไร ผมไม่เป็นไร”  รังสรรค์ส่ายหน้าและกล่าววิงวอนขอความช่วยเหลือจากทนาย

            “วินัย.. คุณต้องหาทางช่วยผมนะ  ทำยังไงก็ได้  ลูกต้องอยู่กับผม ผมขาดรอยไม่ได้ เราขาดกันไม่ได้   ผมแพ้ไม่ได้วินัย  คุณเข้าใจมั้ย”

            รังสรรค์สบตาทนายวินัย แววตาอ้อนวอนแฝงไว้ซึ่งความเจ็บปวดและขมขื่น ทนายหนุ่มนิ่งอึ้งรู้สึกเห็นใจลูกความของเขา แม้เขาจะยังไม่มีลูกแต่ก็เข้าใจดีว่าความรักของผู้เป็นพ่อแม่ที่มีต่อลูกมากมายขนาดไหน

            “ผมจะพยายามอย่างสุดความสามารถนะครับคุณรังสรรค์  หากเป็นขั้นพื้นฐานอย่างครั้งที่แล้วก็ไม่มีปัญหา  แต่สำหรับครั้งนี้ผมยอมรับว่าผมเองก็หนักใจ หากว่าเราต้องแพ้ผมอยากให้คุณเตรียมใจไว้บ้างนะครับ คุณรังสรรค์..”

            “เตรียมใจ?.... คุณจะให้ผมเตรียมใจยังไง วินัย..  จะให้ผมคิดว่า 7 ปีที่ผ่านมา  ไม่มีเด็กคนนี้เกิดขึ้นมาในชีวิตผมยังงั้นเหรอ... โอ พระเจ้า! ได้โปรด..” 

            รังสรรค์เอนศีรษะซบลงที่พนักเก้าอี้ น้ำตาไหลเป็นทางอย่างหมดความอดกลั้น ทนายหนุ่มตะลึง เป็นครั้งแรกที่เห็นชายหนุ่มที่ดูดีทั้งบุคลิกท่าทางและพร้อมด้วยความสำเร็จในธุรกิจการงาน พบกับเรื่องทุกข์ใจอย่างแสนสาหัสจนหลั่งน้ำตาออกมาโดยไม่อายต่อสายตาใครๆ

            “เอ่อ.. ผมขอโทษครับคุณรังสรรค์  เอาเป็นว่าผมรับปากว่าจะช่วยคุณให้ได้ขอให้คุณวางใจ ผมพอจะรู้จักทนายที่มีความชำนาญในคดีนี้โดยเฉพาะ เป็นรุ่นพี่ของผมเองแต่เขาเรียกค่าตอบแทนสูงมาก  ผมเกรงว่า....”

            “ติดต่อมาเถอะวินัย  เขาต้องการเท่าไรผมยินดี เหลือให้ผมพอเลี้ยงลูกบ้างก็พอ”

            “พ่อจ๋าาาา…  พ่อคร้าบบบ…”

            เสียงแจ๋วของเด็กชายร้องเรียกมาแต่ไกล รังสรรค์รีบเช็ดน้ำตาก่อนที่ร่างเล็กจะวิ่งถลาเข้ามานั่งลงบนตัก  เด็กชายใช้สองมือโน้มศีรษะและกระซิบข้างหูพ่อเบาๆ ว่าน้ามั่นจับปลาตัวใหญ่ได้..

            รังสรรค์ทำสีหน้าตื่น   “จริงเหรอลูก ตัวใหญ่มากมั้ย”

            รอยพยักหน้าหายใจถี่แรงเพราะวิ่งมาเหนื่อย รังสรรค์ใช้สองมือเสยผมหนุ่มน้อยแล้วจุ๊บที่หน้าผากเบาๆ

            “เดี๋ยวค่อยไปนะครับ  พักสักครู่  วันหลังห้ามวิ่งนะ ดูซิเหนื่อยเลยเห็นมั้ย”

            ทนายวินัยเห็นความอ่อนโยนที่รังสรรค์ปฏิบัติต่อเด็กชายแล้ว ช่างเป็นความรักของพ่อที่นุ่มนวลและอบอุ่นจริงๆ เขาตั้งใจกับตัวเองว่าจะต้องช่วยให้ความรักของสองพ่อลูกคู่นี้สมหวังและยั่งยืนตลอดไป

            รังสรรค์พารอยกลับกรุงเทพฯ ในเย็นวันเสาร์  เป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์เต็มที่สองพ่อลูกหนีเรื่องทุกข์ใจจากกรุงเทพฯไปพักผ่อนชายทะเล แต่ใครจะรู้บ้างว่าสำหรับชายหนุ่มความทุกข์ใจอย่างแสนสาหัสนี้ติดตามเขาไปตลอด

            แม่บ้านรีบรายงานรังสรรค์ทันทีที่สบโอกาส  โดยระวังไม่ให้คุณหนูได้ยิน

            “คุณวิภาวีเธอโทรมาตามทุกวันเลยค่ะ ฝากให้บอกคุณด้วยว่าแกจะหักวันเสาร์อาทิตย์ชดเชยที่คุณพาคุณหนูมาอยู่เกินเวลา”

            “เฮอะ! ถ้าหล่อนโทรมาอีก บอกไปเลยว่าผมไม่มีทางให้ลูกกลับไปอยู่ที่บ้านโน้นอีก”

            “จริงหรือคะ ป้าดีใจจังเลยค่ะที่คุณหนูจะได้อยู่กับเราตลอดไป อ้อ!.. แล้วเมื่อ 3 วันก่อนมีโทรศัพท์จากคุณ...”

            “พอเถอะป้า ใครจะโทรมาก็ช่างผมไม่สนใจ ผมเหนื่อย อยากจะพักผ่อน”

รังสรรค์เดินเลี่ยงไป ทิ้งให้ป้าสายยืนรำพึง

            “โธ่.. ถ้าคุณรุตรู้ว่าคุณรังสรรค์พูดอย่างนี้ คงจะเสียใจน่าดู”

 

ส – า – ย – สั – ม – พั – น – ธ์ –

 

            รังสรรค์ตั้งใจอย่างแน่วแน่แล้วว่าจะไม่ยอมให้รอยกลับไปอยู่ที่บ้านผู้พันสินชัยอีก  สิ่งที่เด็กชายถูกกระทำมันทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดทุกครั้งที่นึกถึง ดังนั้นเมื่อวิภาวีโทรมาทวงลูกชายอีกครั้งในบ่ายวันอาทิตย์ รังสรรค์จึงตอบกลับไปด้วยอารมณ์ที่ขุ่นมัว

            “ฟังนะวิภาวี ผมไม่มีวันยอมให้ลูกกลับไปอยู่กับคุณอีกแล้ว เราจะสู้กันอีกครั้งในศาล”

            “นี่คุณท้าฉันเหรอรังสรรค์.. ได้... เมื่อคุณต้องการให้ความสัมพันธ์ฉันพ่อลูกของคุณกับรอยจบลงเท่านี้ฉันก็จะช่วยสงเคราะห์ให้ แต่ถึงยังไงระหว่างนี้คุณก็ไม่มีสิทธิที่จะกักตัว ลูกชายฉัน ไว้ ในฐานะที่ฉันเป็นแม่.. คุณต้องพาลูกกลับมาคืนฉันเดี๋ยวนี้”

            “คนอย่างเธอไม่คู่ควรที่จะเป็นแม่ของลูก เธอเป็นแม่คนไม่ได้หรอกวิภาวี” 

            รังสรรค์กระแทกหูโทรศัพท์ลง  รู้สึกฉุนกับคำว่า “ลูกชายฉัน” ที่วิภาวีตั้งใจพูดให้เขารู้สึกเจ็บ 

ชายหนุ่มเดินกลับมาที่ห้องพักผ่อน ทุกครั้งที่ได้เห็นหน้าลูกอารมณ์ขุ่นมัวต่างๆ มักจะจางหายไปโดยเร็ว  เด็กชายนั่งเล่นเกมอยู่หน้าคอมฯ  โดยมีเจ้าแซมนั่งนัวเนียเป็นเพื่อน  ยังไม่ทันได้ทรุดตัวลงนั่งเล่นกับลูก  สาวใช้ก็เดินหน้าตื่นเข้ามา

            “คุณผู้ชายคะ มีคนต้องการพบ คอยอยู่ที่ระเบียงบ้านค่ะ”

            “ใครน่ะ”

            “ไม่ทราบค่ะ ปิดหน้าตาไว้ด้วย ทำเหมือนไอ้โม่ง”

            “อ้าว! แล้วใครปล่อยให้เขาเข้ามา นายมั่นอยู่ไหน” 

            รังสรรค์เดินจ้ำอ้าวออกไปที่ระเบียง อารมณ์เสียอีกครั้งที่มีแขกท่าทางไม่น่าไว้วางใจมาเยือน และคนในบ้านก็ปล่อยให้เข้ามาถึงข้างใน  ร่างสูงชะงักเท้าเมื่อพบชายร่างสูงเพรียวในชุดกางเกงยีนส์และเชิ้ตสีดำยืนหันหลังให้

            “คุณต้องการพบใคร”

            ชายในชุดดำค่อยๆ หันกลับมา ทันทีที่เผชิญหน้ารังสรรค์ใจหายวาบรู้สึกห่วงลูกก่อนทันที แว่นดำที่ชายผู้นั้นสวมใส่ และผ้าที่คลุมหน้าจนเกือบจะเป็นไอ้โม่งอย่างที่สาวใช้บอกจริงๆ แค่นั้นไม่ได้ทำให้เขารู้สึกใจหายหรอก ถ้าในมือเจ้าหมอนั่นไม่ได้ถือวัตถุสีดำจ้องมาที่เขา   >>>>>

            “ต้องการพบคุณนั่นแหละ”

            “แกเป็นใคร ต้องการพบฉันเรื่องอะไร” 

            ไอ้โม่งหัวเราะเมื่อถูกรังสรรค์เปลี่ยนสรรพนามเรียกจาก ‘คุณ’ เป็น ‘แก’ ร่างสูงในชุดดำเดินย่างก้าวเข้าหาชายหนุ่ม 

            “อย่าขยับนะ  ถ้าคุณไม่อยากเจ็บตัว”

            “พ่อคร้าบบ พ่อ…” 

รังสรรค์ใจหายวาบเมื่อได้ยินเสียงลูกชายร้องหาในเวลานี้  

“เอ่อ..คุณหนูขา อย่าออกไปค่ะ อันตราย” 

            เสียงร้องห้ามของแม่บ้านดูจะไม่เป็นผล เพราะชั่วอึดใจต่อมาร่างเล็กก็วิ่งเข้ามาประชิดและสวมกอดเขาจากด้านหลัง

            “มายืนทำอะไรตรงนี้ครับ..  ไปดูรอยเล่นเกมส์ซีครับ พ่อ..”

ร่างสูงรีบหันไปโอบกอดลูกและเอาตัวบังไว้ไม่ให้เด็กชายเห็นว่ากำลังมีแขกที่ไม่ได้รับเชิญมาเยือนอยู่

            “รอย.. เข้าไปในบ้านก่อนลูก  เดี๋ยวพ่อตามเข้าไปนะ”

            รังสรรค์สะดุ้งเฮือกเมื่อถูกไอ้โม่งจ่อวัตถุสีดำเข้าที่กลางหลัง

            “ฉันต้องการสิ่งที่นายกำลังกอดอยู่  ส่งเขาให้ฉันถ้าไม่อยากเจ็บตัว”

            รังสรรค์สวมกอดร่างเล็กแน่นขึ้น

            “ไอ้ผู้พันนรกนั่นส่งแกมาหรือไง อย่าหวังว่าแกจะได้ลูกชายฉันไป ไม่มีทาง”

            เด็กชายดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดเพราะอึดอัดที่ถูกพ่อกดศีรษะซุกไว้กับลำตัว

            “พ่อครับ.. อย่ากอดแน่นซี พูดกับใครอยู่อ่ะ... อารุตกลับมาแล้วเหรอครับ เสียงเหมือนอาเลย..” 

            รังสรรค์ยืนอึ้ง ลำแขนที่โอบกอดร่างเล็กของลูกชายคลายออกเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะของไอ้โม่ง  รอยผละจากอ้อมกอดพ่อได้ก็วิ่งไปยืนเผชิญหน้าชายชุดดำซึ่งก้าวถอยออกไปยืนตั้งรับสถานการณ์ เด็กชายเงยหน้าขึ้นจ้องมองด้วยความไม่แน่ใจ แต่ทันทีที่ได้สบสายตาที่ลอดผ่านแว่นลงมา ร่างเล็กก็โผเข้ากอดร่างสูงและส่งเสียงเรียกด้วยความดีใจ

            “อารุตกลับมา!!!  อากลับมาแล้วครับพ่อ…”

            ชายในชุดดำคว้าร่างที่โผเข้าหาขึ้นมากอด  มือเล็กดึงผ้าคลุมหน้าเขาออกก็ถูกหอมแก้มฟอดใหญ่ทันที

            “เฮ้!.. คิดถึงจังเลยครับ เสือน้อยของอา  คิดถึงอามั้ย”

            “คิดถึงซีครับ  อารุตมีของมาฝากหรือเปล่าฮะ”   เด็กชายทวงของฝากทันที

            “มีซีครับ ไม่มีได้ไง หลานรักของอาทั้งคน แต่วันนี้ยังไม่ได้นะ ของยังมาไม่ถึง รออีกสองวันได้มั้ยครับ ”

            “ได้ฮะ”

            “แต่ก่อนที่ของฝากจะมาต้องมีค่ามัดจำก่อน  โอเค..”

            “โอเคฮะ”   เด็กชายรีบจ่ายค่ามัดจำด้วยการหอมแก้มอาสองฟอดใหญ่

            ชายหนุ่มยิ้มกริ่มมีความสุขก่อนปล่อยร่างเล็กลงยืน ดวงตากลมโตเบิกโพลงเพิ่งสังเกตเห็นว่าอาถืออะไรอยู่ในมือด้วย

            “อ๊ะ!! ปืนเหรออารุต  ของจริงหรือเปล่า เล่นได้มั้ยฮะ..”

            “โอ้!! เล่นได้ซี เอาไปเลยคร้าบบ.. ของฝากชิ้นแรก รอยเคยบอกอาว่าอยากเป็นตำรวจไม่ใช่เหรอ..” 

            รอยยิ้มร่ารับปืนเด็กเล่นจากอาด้วยความดีใจและหันกลับไปโชว์ให้พ่อดู

            “ขอบคุณฮะ  พ่อครับ ดูซี  อารุตซื้อปืนมาให้  เหมือนจริงมั้ยฮะพ่อ”

            รังสรรค์พยักหน้ารับ มองปืนในมือเล็กด้วยสีหน้าที่ทำให้เด็กชายรู้สึกว่าพ่อกำลังอารมณ์ไม่ดีแน่แต่ไม่รู้สาเหตุว่าทำไม พ่อทำเหมือนไม่ดีใจที่อารุตกลับมาทั้งที่เมื่อคืนยังได้ยินพ่อบ่นคิดถึงอยู่เลย

            “พ่อคร้าบ..”  รอยเงยหน้าขึ้นมองพ่อเป็นเชิงถาม

            รังสรรค์ยิ้มให้ลูกสีหน้าอ่อนโยนลง 

            “รอยเข้าบ้านก่อนนะลูก  พ่อขอคุยกับอารุตให้หายคิดถึงหน่อยนะ”

            เด็กชายพยักหน้ารับคำและวิ่งเข้าบ้านไป

            รังสรรค์หันไปสบตาไอ้โม่งและยิ้มให้พร้อมกับเดินเข้าหา ในขณะที่อีกฝ่ายยิ้มตอบส่งเสียงใสทักเพื่อนแต่กลับเดินถอยออกห่าง

            “คิดถึงนายจังเลย เสือ....  นายคิดถึงฉันหรือเปล่า” 

            รังสรรค์สบตาวิศรุตแววตาเฉยไม่มีความรู้สึก  ยิ่งทำให้อีกฝ่ายรู้สึกอึดอัดนึกไม่ถึงว่าเพื่อนจะโกรธกับการล้อเล่นของตัวเอง ร่างเพรียวถอยไปจนสุดระเบียง ถ้าไม่ทรุดตัวลงนั่งก็ต้องกระโดดข้ามลงไป  จึงตัดสินใจยืนนิ่งยอมให้เพื่อนอัดแต่โดยดี

            “อย่ามองแบบนั้นซี เสือ..  ล้อเล่นนิดเดียว แค่นี้ต้องโกรธด้วย  ฉันขอโทษ ยอมให้ชกหนึ่งที โอเค...”

            ขาดคำวิศรุต.. รังสรรค์คว้าคอเสื้อเพื่อนกระชากเข้าหา  วิศรุตใจหายวาบหลับตารอรับหมัดแต่แล้วสัมผัสที่ได้รับกลับกลายเป็นความปวดร้าวในใจอย่างแสนสาหัสที่สัมผัสได้จากการสวมกอดของเพื่อน

            “คิดถึงเหลือเกินรุต..  ฉันอยากพบนายมาก  ฉันไม่มีใครที่จะปรึกษาหรือเข้าใจความรู้สึกฉันได้นอกจากนายคนเดียว  ช่วยฉันด้วยรุต”

            “ใจเย็นๆ เลือ.. ฉันกลับมาแล้ว นายไม่ต้องทุกข์ใจคนเดียวอีก ฉันจะแบ่งเบาความทุกข์ของนาย  จะช่วยนายทุกเรื่อง..”

            วิศรุตรู้ว่ารังสรรค์กลุ้มใจเรื่องลูก เขารู้จากแม่บ้านตอนโทรกลับมาเมื่อ 4 วันก่อนว่า วิภาวีหย่าขาดจากรังสรรค์ตามกฎหมายแล้ว และได้สิทธิในความเป็นแม่เป็นผู้ดูแลลูก โดยที่เด็กชายจะได้กลับมาอยู่กับพ่อในวันสุดสัปดาห์เท่านั้น

            วิศรุตตัดสินใจเดินทางกลับมาเพราะเรื่องนี้  ขนาดเขายังรู้สึกตกใจและเสียใจนับประสาอะไรกับรังสรรค์ ไหนจะรอย..หลานรักของเขาอีก  สองพ่อลูกจะรู้สึกอย่างไรที่ต้องถูกพรากจากกัน

            แต่แล้ว...ทุกเรื่องราวที่เพื่อนถ่ายทอดให้ฟังกลับเลวร้ายเกินกว่าที่วิศรุตคาดคิด ไม่ใช่แค่รังสรรค์..ผู้เป็นพ่อเท่านั้นที่จะต้องพบกับความขมขื่นและเจ็บปวด ความรู้สึกของเขาซึ่งเป็นอาก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน แค่ได้ยินและรับฟังก็ใจหายอย่างแรง  หากต้องสูญเสียหลานชายในวัยที่กำลังน่ารักให้กับคนอื่นไปจริงๆ รังสรรค์และเขาจะเหลืออะไร

            “ใจเย็นนะเพื่อน  เราจะช่วยกันคิดหาวิธี รอยต้องอยู่กับเรา  อย่างน้อยหากเด็กยืนยันที่จะอยู่กับนายซึ่งเป็นพ่อมาตั้งแต่เกิด ศาลคงไม่ใจร้ายกับเด็กหรอก”

            วิศรุตพูดปลอบใจเพื่อนพร้อมกับปลอบใจตัวเองไปด้วย  ทั้งที่ก็รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ที่ศาลจะยึดความต้องการของเด็กมาเป็นเกณฑ์ในการพิจารณาตัดสิน

 

ส – า – ย – สั – ม – พั – น – ธ์ –