ส า ย สั ม พั น ธ์ .. 7
พ่อครับ..
ผมหยุดเรียนตั้งหลายวันแล้ว
ครูไม่ว่าเหรอครับพ่อ
พ่อขออนุญาตครูสมเกียรติไว้แล้วลูก
บางทีพ่ออาจจะให้ลูกหยุดต่ออีกสัก 2-3 วัน รังสรรค์ไม่ให้ลูกไปโรงเรียนเพราะไม่แน่ใจสถานการณ์บางอย่าง
รอยจ้องตาพ่อเขม็ง
เด็กชายพอจะรู้ว่าทำไมพ่อถึงไม่ให้เขาไปโรงเรียน
พ่อครับ
พ่อกลัวแม่กับลุงผู้พันไปรับผมที่โรงเรียนใช่มั้ย
เอ่อ.. ชายหนุ่มพูดไม่ออกเพราะเป็นความจริงอย่างที่ลูกพูด
รอยครับ
บางทีพ่ออาจให้ลูกพักการเรียนสักระยะ พ่อรู้ว่ามันไม่ถูก แต่เราไม่มีทางเลือก
ถ้าลูกไปโรงเรียนก็จะต้องถูกแม่ลูกพาตัวกลับไป
รอยไม่อยากกลับไปที่บ้านโน้นอีกแล้วไม่ใช่เหรอ..
ใช่ครับพ่อ
ผมไม่อยากอยู่ที่นั่น ผมอยากอยู่กับพ่อ อยากกลับมาอยู่บ้านเราตลอดไป
รอยกอดพ่อแน่น
เพราะเพียงแค่นึกถึงว่าจะต้องกลับไปอยู่ที่บ้านผู้พันจอมโหดนั่นอีก เด็กชายก็รู้สึกขยาดเหลือเกิน
อีกไม่นานลูก
อีกไม่นานนะครับ พ่อสัญญา รังสรรค์โอบกอดลูกชายที่นั่งอยู่บนตักไว้และปลอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
อะแฮ่ม!
คุณพ่อคุณลูกกอดกันแต่เช้าเลยนะ
วิศรุตเดินตรงมาที่สองพ่อลูก
ร่างสูงเพรียวโน้มตัวลงหอมแก้มเด็กชายหนึ่งฟอดและเลยไปที่แก้มพ่ออีกหนึ่ง
มอร์นิ่งคิสคร้าบบบ!! คุณพ่อเสือ
อย่าตลกน่ารุต.
ไม่มีอารมณ์ วันนี้ไม่ไปไหนใช่มั้ย อยู่ดูรอยด้วยนะ
ฉันจะเข้าที่ทำงานและแวะไปทำธุระสักครู่
ครับท่าน
โปรดบัญชามาเลย ผมจะดูแลคุณหนูของผมเป็นอย่างดี จะฟูมฟักเหมือนไข่ในหินเลยครับ
เด็กชายหัวเราะคิกเพราะผู้เป็นอาทำหน้าทะเล้นใส่
รังสรรค์อดยิ้มไม่ได้
ความทะเล้นของวิศรุตทำให้บ้านมีชีวิตชีวาและไม่หดหู่นักโดยเฉพาะในเวลาที่ความทุกข์ทับถมในใจเขาอย่างแสนสาหัสเช่นนี้
สายสัมพันธ์
ยินดีที่ได้รู้จัก
คุณรังสรรค์
ยินดีที่รู้จักเช่นกันครับ
คุณประเสริฐ
ทนายประเสริฐเป็นทนายรุ่นพี่ของวินัยที่มีความชำนาญในเรื่องกฎหมายครอบครัว
โดยเฉพาะคดีร้องสิทธิในการปกครองบุตรของผู้เป็นพ่อแม่ทั้งหลาย
ซึ่งวินัยคุยนักคุยหนาว่าตั้งแต่ว่าความประเภทนี้มาทนายประเสริฐยังไม่เคยแพ้คดีสักครั้งเดียว
ผมไม่อยากเชื่อเลยว่าคุณมีอายุอ่อนกว่าผมเพียง
2 ปี คุณดูอ่อนกว่าวัยมากเลยนะ คุณรังสรรค์
ถ้าให้ผมคาดเดาอย่างไม่รู้มาก่อน อย่างมากคงไม่เกิน 37 ปี
ขอบคุณครับ
รังสรรค์อดคิดในใจไม่ได้ว่า
หากลูกต้องพรากจากเขาไป นับแต่นี้ไปชั่วระยะเวลาไม่ถึงปีเขาอาจจะดูแก่กว่าชายที่นั่งอยู่ตรงหน้าก็ได้
เพราะช่วงเวลาเกือบ 5 เดือนที่ผ่านมา เขารู้สึกว่าร่างกายตัวเองทรุดโทรมลงไปมาก
นอกจากคุณจะดูอ่อนกว่าวัยแล้ว
ที่สำคัญคุณดูดีกว่าที่ผมคิด ทั้งหน้าตาและบุคลิก ตลอดจนฐานะคุณดู Perfect ไปหมด
คงจะเป็นที่ต้องตาต้องใจของสาวๆ ไม่น้อยเลยนะครับคุณรังสรรค์
เอ่อ..
ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ รังสรรค์รู้สึกอึดอัดที่ทนายประเสริฐพูดแต่เรื่องไร้สาระ
เขาจึงเป็นฝ่ายตัดบทเข้าเรื่องแทน
เห็นวินัยบอกผมว่า
คุณต้องการข้อมูลเพิ่มเติมเพื่อประโยชน์กับรูปคดี
อ๋อ.. ใช่ครับ
คุณพร้อมหรือยังคุณรังสรรค์
ครับ
ถ้างั้นเชิญทางนี้
ทนายประเสริฐลุกขึ้นยืน
รูปร่างสูงใหญ่ขนาดชาวตะวันตกของเขา ทำให้รังสรรค์ซึ่งมีความสูงกว่า 6 ฟุต
ยังดูเล็กไปถนัด
เชิญนั่งครับ
คุณรังสรรค์.. ทนายประเสริฐผายมือไปยังเก้าอี้ซึ่งเตรียมไว้เป็นพิเศษสำหรับลูกความ
รังสรรค์มองดูเก้าอี้ตรงหน้า
มันเป็นเก้าอี้โซฟาบุนวมอย่างดี แลดูน่าสบายสำหรับผู้นั่ง
แต่มันไม่เหมาะสำหรับการนั่งคุยกันในเรื่องที่เป็นการเป็นงาน
และเรื่องที่พูดคุยก็เครียดเกินกว่าที่เขาจะมีอารมณ์นั่งเอกเขนกเช่นนี้
และที่สำคัญเก้าอี้นวมมีเพียงตัวเดียว โดยมีเก้าอี้กลมตัวสูงตั้งอยู่ข้างๆ
มองดูแล้วเหมือน!!!!......
สำหรับลูกความพิเศษของผม
เชิญครับ คุณรังสรรค์
รังสรรค์หันไปสบตาวินัย
ซึ่งฝ่ายนั้นพยักหน้าให้เขานั่งลงตามคำเชิญ
ชายหนุ่มลังเลอยู่ชั่วครู่ก่อนจะก้าวตรงไปที่เก้าอี้และทรุดตัวลงนั่ง
ผมอยากให้คุณทำตัวให้สบายนะคุณรังสรรค์
ช่วยผ่อนคลายอารมณ์ของคุณด้วยการสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ด้วย
ทนายประเสริฐกล่าวพร้อมกับทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตัวสูง
เก้าอี้ที่ชายหนุ่มนั่งถูกปรับให้เอนลง
รังสรรค์ผุดลุกขึ้นนั่งทันทีและกล่าวถามขึ้นอย่างอดไม่ได้
เอ่อ..
ขอโทษนะ อธิบายผมหน่อยได้ไหมว่าคุณกำลังทำอะไร
ผมต้องการข้อมูลที่เป็นความจริงทุกเรื่อง
เกี่ยวกับตัวคุณและลูกชาย
ทนายประเสริฐพูดยิ้มๆ
ในมือเขาถือวัตถุบางอย่างที่ทำให้รังสรรค์เริ่มเข้าใจว่าทนายร่างยักษ์ผู้นี้กำลังจะทำอะไร
ผมสามารถให้รายละเอียดและความจริงกับคุณได้ด้วยการพูดคุยกันตามปกติ
คุณไม่จำเป็นต้องใช้วิธีนี้
มันเป็นวิธีการของผมคุณรังสรรค์
หากคุณต้องการให้ผมว่าความให้ กรุณาทำตามที่ผมแนะนำ
แต่ถ้าไม่ยินดีก็ไม่เป็นไร
ทนายประเสริฐลุกขึ้นยืน
วินัยรีบพูดขัดขึ้น
ใจเย็นซีครับพี่เสริฐ
คุณรังสรรค์เขาเพียงแต่สงสัยวิธีการของพี่เท่านั้น
ยังไงซะเราก็หวังที่จะให้พี่ช่วยเหลืออยู่แล้ว
จริงมั้ยครับคุณรังสรรค์
วินัยหันไปพยักหน้าและกล่าวย้ำกับชายหนุ่ม
เพื่อคุณรอย
คุณทำได้ทุกอย่างอยู่แล้ว
รังสรรค์ระบายลมหายใจอย่างอดกลั้น
นึกถึงลูกก่อนจะเอนตัวลงพิงพนักเก้าอี้ สูดลมหายใจเข้าปอด
พยายามทำตัวให้สบายและผ่อนคลายอย่างที่ทนายประเสริฐต้องการ
ประเสริฐยิ้มอย่างพอใจ
ลูกความที่ผ่านการซักถามข้อมูลและความจริงด้วยวิธีนี้จากเขา
ใช่ว่าเขาจะรับว่าความให้ทุกราย กว่า 50 %
ที่เขาไม่รับทำคดีให้เนื่องจากไม่พอใจความจริงหรือคำตอบจากผู้เป็นพ่อแม่หรือผู้ปกครองเด็กที่ต้องการให้เขาว่าความให้
ระหว่างทางกลับบ้านขณะขับรถชายหนุ่มรับสายทนายวินัยซึ่งโทรมาแสดงความยินดี
ยินดีด้วยนะครับคุณรังสรรค์
ที่พี่เสริฐรับว่าความให้ คุณมั่นใจได้เลยว่าคุณรอยต้องกลับมาอยู่กับคุณแน่นอน
ผมก็หวังอย่างนั้นนะวินัย
ลูกพี่คุณทำให้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนไข้โรคจิต
ผมไม่แน่ใจว่าเขาเป็นทนายความหรือเป็นจิตแพทย์กันแน่
มันเป็นวิธีการของเขาครับ
นอกจากจะได้ข้อมูลที่เป็นความจริงทั้งหมด โดยไม่สามารถปิดบังได้แล้ว
ยังได้รับรู้ถึงอุปนิสัยและความรู้สึกที่แท้จริงของผู้เป็นพ่อหรือแม่ด้วย
พี่เสริฐคัดลูกความของเขาด้วยวิธีนี้ครับ
ทำไมไม่บอกให้ผมตั้งตัวเลยวินัย
ในเมื่อคุณรู้อยู่แล้วว่าวิธีการของลูกพี่คุณประหลาดผิดจากทนายคนอื่นๆ
ต้องขอโทษด้วยนะครับคุณรังสรรค์
ที่บอกไม่ได้เพราะเป็นกฎอีกข้อที่พี่เสริฐตั้งไว้สำหรับลูกความที่จะมาพบเขาครั้งแรก
เฮ้อ!... ช่างเถอะวินัย
ผมอยากให้คุณช่วยประสานงานเรื่องนี้ให้ผมด้วย
หากคดีนี้สำเร็จผมได้ลูกกลับมาอยู่กับผมจริงๆ
ค่าตอบแทนของคุณคงไม่น้อยกว่าลูกพี่คุณเท่าไร
อย่าพูดเรื่องค่าตอบแทนของผมเลยครับคุณรังสรรค์
ผมไม่ได้ว่าความให้คุณ ถือเสียว่าเป็นน้ำใจเล็กน้อยที่ผมพอจะช่วยคุณได้บ้าง
เพื่อตอบแทนที่คุณเองช่วยเหลือผมมาตลอด
ถ้างั้นช่วยบอกคุณประเสริฐเร่งฟ้องให้ผมด่วนเลยนะ
จริงซิ! ผมมีเรื่องสำคัญอีกเรื่องอยากจะให้คุณช่วย
ระหว่างที่มีการฟ้องร้องกันอยู่
ผมต้องการให้รอยกลับมาอยู่กับผมจนกว่าคดีจะเสร็จสิ้น มีทางเป็นไปได้มั้ยวินัย..
น่าจะพอมีทางนะครับ
ผมจะปรึกษาพี่เสริฐแล้วรีบจัดการให้
สายสัมพันธ์
ทันทีที่เลี้ยวรถเข้ามาในบ้าน
รังสรรค์ก็เห็นภาพที่ทำให้เขาสุขใจและสบายใจหลังจากที่รู้สึกเครียดมาทั้งวัน
เด็กชายกอดรัดอยู่กับเจ้าแซมที่สนามหญ้าหน้าบ้านและลุกขึ้นวิ่งตรงเข้ามาหาทันทีที่เห็นเขาก้าวลงจากรถ
รอยโผเข้ากอดพ่อ
ทำไมออกมาเล่นนอกบ้านล่ะลูก รังสรรค์เสยผมที่เปียกชื้นด้วยเหงื่อของเด็กชาย
อารุตมีแขกครับพ่อ
รังสรรค์เลิกคิ้ว
ยังไม่ทันเอ่ยถามเด็กชายก็ให้เหตุผลต่อ
แขกเป็นตำรวจครับ
ผมเลยต้องออกมาเล่นข้างนอก ไม่อยากเสียงดัง
ชายหนุ่มอดหัวเราะไม่ได้กับเหตุผลของลูก
เอาล่ะ
ตอนนี้พ่อว่าเลิกเล่นได้แล้วมังครับ เกือบจะ 5 โมงเย็นแล้ว
ลูกไปอาบน้ำแล้วคอยพ่ออยู่ที่ห้อง
เดี๋ยวพ่อขึ้นไปขอกอดให้ชื่นใจหน่อยดีมั้ยครับ
ทำไมไม่กอดตอนนี้เลยล่ะครับพ่อ..
รอยยื่นแขน 2 ข้างไปข้างหน้า
รังสรรค์ส่ายหน้าสองแขนไขว้หลังไว้ ยืนยันให้เด็กชายไปอาบน้ำก่อน
ตกลงครับพ่อ
ผมจะไปอาบน้ำ แล้วคอยพ่อที่ห้องนะครับ
ร่างเล็กรีบวิ่งเข้าบ้านไปอาบน้ำเพราะอยากกอดพ่อ
รังสรรค์มองตามอย่างมีความสุข แต่ความสุขที่ได้รับจากเด็กชายทุกวันนี้มักจะมีความทุกข์ซ่อนลึกอยู่ภายในเสมอ
วิศรุตแนะนำแขกตำรวจที่รอยพูดถึงให้เขารู้จัก
เสือ..
สารวัตรเกียรติชัย อยากพบนาย...
ยินดีที่ได้รู้จัก
คุณรังสรรค์
ยินดีครับสารวัตร รังสรรค์สบตาวิศรุตเป็นเชิงถาม
สารวัตรเกียรติชัยเป็นตัวแทนวิภาวีและผู้พันสินชัยมาไกล่เกลี่ยให้รังสรรค์คืนลูกชายกลับไปบ้านผู้เป็นแม่ตามข้อตกลงที่ศาลกำหนดไว้
แม้ว่าทั้งสองกำลังมีเรื่องที่จะดำเนินการฟ้องร้องเพื่อแย่งสิทธิปกครองบุตรกันอีกครั้ง
แต่ระหว่างนี้สิทธิในการดูแลบุตรของทั้งคู่ยังเหมือนเดิม
สารวัตรเกียรติชัยจึงขอให้รังสรรค์ปฏิบัติตามข้อตกลงเดิมก่อน
หากจะให้ลูกกลับมาอยู่กับเขาก็ขอให้ศาลมีคำสั่งออกมาเพื่อให้เรื่องราวต่างๆ
ดำเนินไปอย่างถูกต้อง
ถูกต้องหรือสารวัตร
ผู้พันสินชัยทำสิ่งที่ถูกต้องกับลูกชายผมหรือเปล่า
เขาคงไม่ได้เล่าให้สารวัตรฟัง ว่าทำไมผมถึงไม่ให้ลูกกลับไปอยู่ที่นั่นอีก
อ๋อ..
เล่าซีครับ เขาว่าคุณไม่พอใจที่ผู้พันอบรมสั่งสอนลูกชายคุณรุนแรงเกินไป
ซึ่งเขาทำไปโดยวิสัยทหาร ไม่ได้มีจิตใจเกลียดชังคิดทำร้ายเด็ก
คุณเชื่อที่เขาพูดยังงั้นหรือสารวัตร
ถ้าผมยืนยันที่จะไม่ให้ลูกกลับไปจะเกิดอะไรขึ้น
ผมลำบากใจจริงๆ
นะครับคุณรังสรรค์.. เรื่องของครอบครัวผมอยากให้ตกลงกันด้วยดี
ไม่เช่นนั้นผมต้องเชิญทั้งคุณพ่อคุณแม่และลูกชายไปโรงพักเพื่อรอคำสั่งศาล
ใครได้มาก่อนก็เอาลูกไปอยู่ด้วย คุณต้องการอย่างนั้นหรือคุณรังสรรค์
วิศรุตเห็นเพื่อนเริ่มมีอารมณ์โกรธจึงพูดตัดบท
เอาอย่างนี้นะสารวัตร
เราจะพารอยกลับไปคืนพรุ่งนี้
สารวัตรช่วยเจรจากับทางโน้นด้วยก็แล้วกัน ผมจะไปส่งที่รถนะครับ
วิศรุตโอบไหล่สารวัตรเกียรติชัยพาเดินออกไป
เห็นแก่คุณนะวิศรุต
ผมจะช่วยพูดให้ก่อน สารวัตรเห็นแก่วิศรุตซึ่งเคยติดต่อให้ข้อมูลข่าวสารกันสมัยที่วิศรุตยังเป็นบรรณาธิการหนังสือพิมพ์
สายสัมพันธ์
นายจะให้ฉันพาลูกกลับไปที่บ้านนั้นอีกหรือรุต..
นายก็รู้ว่ามันทำยังไงกับรอยบ้าง
รังสรรค์กล่าวด้วยอารมณ์โกรธ
เมื่อวิศรุตแนะนำว่าควรจะคืนรอยกลับไปตามข้อตกลงเดิมก่อน
ใจเย็นๆ
ซีเพื่อน อย่างน้อยนายอย่าลืมว่าเรากำลังเป็นรองเรื่องที่นายไม่ใช่พ่อที่แท้จริง
เราไม่ควรให้ฝ่ายนั้นมีข้ออ้างว่าเราผิดข้อตกลงในการดูแลลูกอีก
รอคำสั่งศาลมาแล้วเราค่อยไปพารอยกลับมาก็ได้
เมื่อไรล่ะรุต..
กี่วันคำสั่งถึงจะออกมา รู้มั้ยว่าบ้านหลังนั้นมันเป็นนรกสำหรับรอย
นายคิดมากเกินไปน่ะเสือ..
ไอ้ผู้พันนั่นมันคงไม่กล้าทำอะไรรอยอีกแล้ว
ฉันไม่คิดอย่างนาย
.. ฉันไม่ไว้ใจใครอีกแล้ว แม้แต่วิภาวีที่อ้างนักหนาว่ารักลูก
หล่อนก็ยังไม่มีปัญญาปกป้องลูกได้ ปล่อยให้ลูกนอนหนาว ให้ลูกเจ็บ
ให้ลูกถูกทรมานทั้งคืน
รังสรรค์กลืนก้อนแข็งลงคออย่างลำบาก
ทุกครั้งที่เอ่ยหรือนึกถึงเหตุการณ์ที่รอยถูกทำร้าย เขาเจ็บปวดรวดร้าวถึงขั้วหัวใจ
โดยเฉพาะเหตุการณ์ในคืนสุดท้ายก่อนที่เขาจะพาลูกกลับมาอยู่ด้วย เพราะตุ่มแดงๆ
บนใบหน้าของเด็กชาย ซึ่งหมอยืนยันว่าเป็นรอยยุงกัด
ทำให้เขาต้องตะล่อมถามจนรอยยอมบอกว่าถูกผู้พันลงโทษให้นอนนอกบ้านเพราะกลับบ้านผิดเวลา
เอาอย่างนี้นะ
นายลองคุยกับทนายดู เขาแนะนำยังไงนายก็ทำตามที่เขาบอกก็แล้วกัน
วิศรุตตบไหล่เพื่อนเบาๆ
เข้าใจดีว่ารังสรรค์กำลังรู้สึกอย่างไร
แต่แล้ว..
คำแนะนำของทนายประเสริฐก็เหมือนกับที่วิศรุตแนะนำ โดยเขาขอเวลาไม่เกิน 3
วันจะนำคำสั่งศาลมาให้
และแนะนำให้รังสรรค์อดทนและใจเย็นกว่าที่เป็นอยู่
เนื่องจากข้อกล่าวหาในการฟ้องร้องอาจถูกเบี่ยงเบนประเด็น
ขอให้เขามีกำลังใจที่เข้มแข็งและอดทนให้มาก
คุณพาลูกกลับไปคืนแม่เขาเถอะ
พรุ่งนี้วันอังคารคุณพาลูกไปส่ง วันศุกร์คุณนำคำสั่งศาลไปรับลูกกลับมาได้เลย
เห็นแก่วินัยและคุณในฐานะลูกความพิเศษของผม
ผมใช้พลังภายในให้คุณเลยนะรังสรรค์..
ไม่ใช่เรื่องง่ายที่ศาลจะยอมออกคำสั่งโดยไม่เปิดบัลลังค์สืบหาข้อเท็จจริงก่อน
สามวันเท่านั้นหัวใจไม่แหลกสลายหรอกน่า..
ทนายประเสริฐกระเซ้าชายหนุ่มอย่างอารมณ์ดีตามสไตล์
คืนนั้นทั้งคืนกว่ารอยจะยอมนอน
รังสรรค์ต้องอธิบายและปลอบซ้ำแล้วซ้ำเล่ากว่าเด็กชายจะเข้าใจและหายหวาดกลัว
สายสัมพันธ์
เช้าวันต่อมาวิภาวีโทรมาทวงลูกชายอีก
โดยบอกให้รังสรรค์มาส่งแต่เช้า แต่ชายหนุ่มผลัดเวลาขอเป็นตอนบ่ายอ้างว่าเขายังไม่ว่าง
วิภาวีจึงว่าหล่อนจะไปรับเอง
รังสรรค์จนปัญญาที่จะผลัดต่อจึงใช้ไม้ตายบอกตัดบทไป
ผมจะพาลูกไปส่งตอนบ่ายนะวิภาวี
คุณรอก็แล้วกัน ถ้าหากคุณรักลูกจริงๆ อย่าโทรเซ้าซี้ผมอีก
บ่ายวันนั้นวิศรุตอาสาเป็นโชเฟอร์ขับรถมาส่งรอยที่บ้านผู้พันสินชัย
โดยวิศรุตให้สองพ่อลูกนั่งอยู่ตอนหลังเพราะต้องร่ำลากัน
เขาจึงดูเหมือนคนขับรถจริงๆ
พ่อครับ
ต้องรีบมารับผมเร็วๆ นะ
พ่อสัญญาลูก
วันศุกร์พ่อจะรีบมารับนะครับ แต่รอยต้องไม่บอกใครนะ เฉยๆ ไว้
ครับพ่อ
ผมจะคอยนะ
รอยขยับตัวจากเบาะขึ้นไปนั่งบนตักพ่อ
รังสรรค์สวมกอดร่างเล็กในอ้อมแขนไว้ด้วยความรักและจูบที่หน้าผากเบาๆ
อะแฮ่ม!
คุณพ่อคุณลูก กอดกันนัวเนียเลยนะ ไม่เห็นใจคนขับรถอย่างผมเลย
รังสรรค์ยิ้มให้ลูกชายกระซิบเบาๆ
ไปหอมอารุตหน่อยซิลูก
เดี๋ยวอาเค้าน้อยใจนะ
เด็กชายยิ้มและพยักหน้าให้พ่อ
ก่อนจะโน้มตัวไปด้านหน้าหอมแก้มอาหนึ่งฟอด
วิศรุตใช้มือซ้ายรั้งศีรษะเด็กชายไว้และหอมกลับคืนหนึ่งฟอดใหญ่
ชื่นใจจังเลย ลูกใครน้า แก้มหอมจัง
ลูกพ่อรังสรรค์ไงครับ
รอยสวนตอบวิศรุตทันควันโดยไม่ต้องคิด
แต่คำตอบของเด็กชายกลับสะท้อนความรู้สึกของผู้เป็นพ่อจนต้องเบือนหน้าหนีมองออกไปนอกรถ
วิศรุตนึกขึ้นได้ฉุนตัวเองที่ถามคำถามไม่ได้เรื่อง
สายสัมพันธ์
หน้าประตูบ้าน
พิพัฒน์ชัย
อีกครั้งที่สองพ่อลูกต้องกอดกันแน่นก่อนที่เด็กชายจะเดินเข้าบ้าน
หนูน้อยน้ำตาคลอทำให้รังสรรค์เกือบจะอดกลั้นความรู้สึกไว้ไม่ได้
กระซิบปลอบลูก
พ่อรักลูกนะรอย..
ไม่ต้องกลัวนะ พ่อจะรีบมารับตามสัญญานะครับ
ผมจะคอยพ่อครับ
พ่อไม่ต้องห่วงนะ ผมเป็นลูกผู้ชายผมจะอดทนครับ
คำพูดปลอบโยนของลูกที่เข้าใจความรู้สึกของพ่อว่าห่วงใยเขามากขนาดไหน
ทำให้รังสรรค์กลั้นน้ำตาไว้แทบไม่อยู่
วิภาวีเดินออกมารับลูกชาย
เห็นภาพสองพ่อลูกกอดกันก็รู้สึกหมั่นไส้จนอดประชดประชันไม่ได้
เด็กเค้ามีพ่อมีแม่นะ
คุณไม่ต้องห่วงขนาดนั้นหรอก รังสรรค์
คำพูดของวิภาวีจงใจเสียดแทงและตอกย้ำความสัมพันธ์ระหว่างเขากับรอย
ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าปอดด้วยการหอมแก้มลูกชายอีกครั้งก่อนจะลุกขึ้นยืน พยายามข่มใจอดทนและอดกลั้นมากที่สุดตามคำแนะนำของทนายประเสริฐ
วิศรุตนั่งดูเหตุการณ์อยู่ในรถพร้อมกับสำรวจไปรอบๆ
บริเวณบ้านพิพัฒน์ชัย
คำพูดของวิภาวีทำให้เขารู้สึกสงสารเพื่อนและหลานชายจับใจ
รังสรรค์เดินกลับมาขึ้นรถด้วยอารมณ์ที่อดกลั้นอย่างเต็มที่
ตัดใจไม่หันกลับไปมองลูกชายอีกเลย
จนวิศรุตต้องเป็นคนหันไปโบกมือลาเด็กชายที่เหลียวกลับมามองทั้งๆ
ที่กำลังถูกผู้เป็นแม่ฉุดให้เดินเข้าไปในบ้าน
วิศรุตชำเลืองมองเพื่อนซึ่งนั่งเงียบมาตลอดทาง
เขาเอื้อมมือจับไหล่รังสรรค์บีบเบาๆ โดยไม่ได้พูดอะไร
สักพักจึงได้ยินเสียงเพื่อนเอ่ยถามเบาๆ
รุต..
นายว่าฉันจะได้รอยกลับมาอยู่ด้วยมั้ย
เป็นคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบ
เพราะตามติดมาด้วยคำถามใหม่ซึ่งตอบเองเสร็จสรรพ
นายรู้มั้ยว่าถ้าฉันไม่ได้รอยกลับมา
ฉันจะเป็นยังไง.. ฉันคงเหมือนตายทั้งเป็นแล้ว หัวใจฉันคงแหลกสลายไม่มีชิ้นดี
แล้วนายคิดว่าคนที่ไม่มีหัวใจจะมีชีวิตอยู่ได้หรือ.... โอ๊ย! .....
ขาดคำรังสรรค์รู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจอย่างรุนแรงจนต้องงอตัวลง
วิศรุตตกใจกับอาการเจ็บปวดของเพื่อนจนต้องชะลอความเร็วและนำรถจอดเข้าข้างทาง
รังสรรค์จะรับรู้หรือไม่ว่าอาการเจ็บปวดที่หัวใจของเขาเกิดจากสายสัมพันธ์ทางจิตใจที่เขาและลูกมีให้กันจริงๆ
เพราะอาการเจ็บของเขาเป็นผลมาจากความเจ็บปวดที่เด็กชายได้รับพร้อมกับนึกถึงผู้เป็นพ่อให้ช่วยด้วย!!!
สายสัมพันธ์
เด็กชายหลับตาปี๋!! เมื่อเห็นฝ่ามือใหญ่เงื้อขึ้น
....พ่อจ๋า!! ช่วยด้วย!!! ....
เสียงร้องเรียกให้พ่อช่วยดังลั่น
หากแต่ดังอยู่เพียงในใจเท่านั้น
....เพี้ยะ
!!......
ฝ่ามือทั้งใหญ่และหนักสัมผัสแก้มเด็กชายอย่างรุนแรง
ร่างเล็กเซถลาไปตามแรงตบและทรุดกองลงกับพื้น
สัมผัสที่ได้รับเปลี่ยนจากความเจ็บเป็นอาการชา ไม่เฉพาะแค่บริเวณใบหน้าเท่านั้น
หนูน้อยรู้สึกหูอื้อจนไม่ได้ยินเสียงว่าใครพูดอะไร
ภาพที่เห็นพร่ามัวจนต้องหลับตาและลืมขึ้นใหม่อีกครั้งภาพจึงชัดขึ้น
เด็กชายตัวสั่นด้วยความตกใจเมื่อเห็นของเหลวสีแดงไหลออกจากจมูกตัวเองหยดลงกับพื้น
ร่างเล็กถอยหนีเข้าข้างฝามือกุมจมูกและปากไว้ ตัวสั่นด้วยความกลัวไม่รู้ว่าจะต้องรับกับอะไรอีก
ผู้พันคะ
คุณทำรุนแรงอย่างนี้อีกไม่ได้แล้วนะ ใจเย็นๆ หน่อยซีคะ
วิภาวีเริ่มไม่พอใจกับอารมณ์ของสามี
ยังน้อยเกินไปสำหรับความผิดฐานที่หนีไปเที่ยวเป็นอาทิตย์
บ้านไม่กลับ โรงเรียนก็ไม่ไป คุณคิดว่าลูกชายคุณทำถูกแล้วเหรอ
แต่คุณอย่ารุนแรงอย่างนี้ซีคะ
ตอนนี้เรากำลังจะมีเรื่องฟ้องร้องขึ้นศาลกับพ่อเขาอยู่นะ
ถ้าเด็กเจ็บเวลาขึ้นศาลเราจะเป็นฝ่ายเสียเปรียบนะคะ
ฉลาดหน่อยซี
วิภาวี.. ฟ้องร้องครั้งนี้คุณกับผมจะไม่เข้าไปเกี่ยวข้องด้วยเลย
ใช้นายจักรกฤษณ์ให้เป็นประโยชน์กับเรา ให้พ่อทางสายเลือดกับพ่อที่เขาเลี้ยงดูกันมาสู้คดีกันเอง
เราไม่เกี่ยว
วิภาวีหันไปมองลูกชายที่นั่งตัวสั่นอยู่ริมห้อง
บุญมา
พาคุณรอยขึ้นไปบนห้อง
พลทหารรับใช้ร่างยักษ์รับคำสั่ง
รีบตรงเข้ามาอุ้มเด็กชายพาขึ้นห้องตามที่คุณนายสั่ง
พลทหารบุญมาวางร่างคุณหนูลงบนเตียง
ร่างเล็กสั่นสะท้าน
เลือดกำเดายังไหลไม่หยุดจนเปรอะเปื้อนเสื้อผ้าและมือทั้งสองข้าง
พลทหารรู้สึกสงสารจึงนำผ้ามาเช็ดและจัดการห้ามเลือดให้เด็กชาย
ไม่เป็นไรแล้วนะครับคุณหนู
เดี๋ยวเลือดหยุดไหลแล้วค่อยเอาผ้าออกนะครับ
พลทหารมองคุณหนูด้วยความสงสารก่อนจะเดินออกจากห้องไป
รอยนอนสะอื้นน้ำตาร่วงผล็อยเป็นทาง
บอกแล้วว่าที่บ้านนี้น่ากลัว
เทียบกับบ้านพ่อที่เป็นเหมือนสวรรค์แล้ว
อยู่ที่นี่เหมือนตกนรกทั้งเป็น!!!
...
ฮืออๆๆ
พ่อจ๋า ผมจะอดทนคอยพ่อมารับ พ่อไม่ต้องห่วงนะ
ผมเจ็บนิดเดียวผมทนได้ครับ ฮือๆๆ
สายสัมพันธ์
