ส า ย สั ม พั น ธ์ .. 9
เย็นวันพฤหัส
.
รังสรรค์นั่งเขี่ยอาหารในจานเหมือนเด็กจนวิศรุตต้องออกปาก
เฮ้! เสือ.. นับครบหรือยัง
ข้าวในจานมีทั้งหมดกี่เม็ด
รังสรรค์ส่ายหน้าและวางช้อนลง
ร่างสูงลุกขึ้นเดินไปที่บาร์หยิบขวดบรั่นดีเดินกลับมาที่โต๊ะอาหาร วิศรุตขมวดคิ้วนิ่งดูเพื่อน
รังสรรค์ไม่ดื่มเหล้ามานานมากแล้ว
นอกจากเวลาออกงานเท่านั้นแต่หากเลี่ยงได้จะไม่ดื่ม
เพราะทุกครั้งที่ดื่มเหล้ารอยจะไม่ยอมเข้าใกล้พ่อเลย
รังสรรค์ยกแก้วเหล้าขึ้นจิบแต่แล้วเหมือนนึกขึ้นได้
เขาจ้องมองน้ำสีอำพันในแก้วก่อนวางลงและส่ายหน้าอย่างขัดใจ
กิริยางุ่นง่านของเพื่อนทำให้วิศรุตหมดความอดทน
เสือ..
มีสติหน่อยซี นายเป็นอะไร กำลังใจหายไปไหนหมด
นายมีเรื่องที่จะต้องทำอีกเยอะและทำอย่างมีสติ รอยไม่เป็นอะไรหรอกน่า
อย่าห่วงให้มากเกินไป เขาเป็นเด็กผู้ชาย มีความอดทน นายเป็นคนสอนลูกเองว่าลูกผู้ชายต้องอดทน
แล้วนายล่ะ นี่ถ้ารอยรู้ว่าพ่อสอนเขาแต่ตัวเองไม่ยอมทำ
นายคิดว่าลูกจะรู้สึกยังไง
รังสรรค์ระบายลมหายใจคลายความอัดอั้น
อารมณ์และความรู้สึกเริ่มสงบลง
ขอโทษนะรุต
ฉันทำให้นายเบื่อหรือเปล่า ที่ต้องมานั่งจับเจ่าเป็นเพื่อนฉันในสภาพนี้
วิศรุตยิ้มให้
จะให้นั่งนอนเป็นเพื่อนทั้งวันฉันก็ไม่เบื่อ
ถ้ามันทำให้นายมีกำลังใจขึ้น ฉ้นไม่อยากเห็นหน้านายอมทุกข์แบบนี้เลยนะ
เสือ..
ตั้งแต่กลับมาวิศรุตยังไม่มีโอกาสได้ออกไปพบปะเพื่อนฝูงและทำธุระส่วนตัวแม้แต่คอนโดของตัวเองก็ไม่ได้ย่างกรายเข้าไปดู
สภาพจิตใจของรังสรรค์เวลานี้ทำให้เขาไม่อาจปล่อยเพื่อนอยู่ตามลำพังได้
ตั้งแต่วันแรกที่กลับมาจนถึงวันนี้จิตใจของรังสรรค์ไม่ดีขึ้นเลย
กลับแย่ลงทุกนาทีด้วยซ้ำ
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดจังหวะ
รังสรรค์ลุกขึ้นเดินไปรับสาย
สวัสดีครับ
สวัสดีค่ะ คุณรังสรรค์ใช่มั้ยคะ
ดิฉันหมอสุรีย์
หมอมีอะไรบางอย่างที่ไม่เข้าใจอยากให้คุณรังสรรค์ช่วยชี้แจง
ไม่ทราบว่าจะรบกวนเวลาหรือเปล่า
ไม่เลยครับ
เชิญครับคุณหมอ..
เรื่องที่คุณหมอสุรีย์ไม่เข้าใจก็คือเหตุการณ์ที่เห็นในตอนบ่ายของวันนี้
รังสรรค์ใจหายเมื่อรู้ว่าลูกบาดเจ็บถึงขนาดต้องเข้าเฝือกที่มือ
นิ่งฟังเรื่องที่หมอบอกเล่าด้วยความปวดใจ
เขาตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้หมอสุรีย์ฟัง
ก่อนจบการสนทนารังสรรค์ขอให้คุณหมอช่วยสอบถามอาการของรอยจากหมอที่รักษาด้วย
คุณหมอสุรีย์รับปากว่าจะถามให้แล้วโทรมาแจ้งให้ทราบ
วางสายจากหมอสุรีย์จิตใจรังสรรค์ก็แย่ลงอีก
หลังจากที่พยายามทำความรู้สึกให้ดีขึ้นแล้ว
วิศรุตเองก็เหนื่อยใจพูดอะไรไม่ออก
เมื่อรู้ว่าหลานชายบาดเจ็บต้องเข้าเฝือกที่ข้อมือ
แค่นึกภาพก็รู้สึกสงสารหนูน้อยที่ต้องทนลำบากอยู่ที่นั่นทั้งร่างกายและจิตใจ
ความรู้สึกของรอยคงไม่ต่างจากรังสรรค์ในเวลานี้
โทรศัพท์ดังขึ้นอีกหนึ่งสาย
รังสรรค์ยังคงนั่งนิ่งจนวิศรุตต้องเดินไปรับให้
สวัสดีครับ บ้านคุณรังสรรค์..
อ๋อ.. ครับ คอยสักครู่ ....
เสือ.. ครูสมเกียรติ
รังสรรค์จำใจรับสายด้วยอารมณ์และความรู้สึกที่ย่ำแย่เต็มทน
สวัสดีครับครู..
สวัสดีครับคุณรังสรรค์..
ครูสมเกียรติโทรมาแจ้งให้รังสรรค์ทราบถึงเรื่องราวที่ได้ไปพบปะพูดคุยกับวิภาวีมา
และสิ่งที่ย้ำให้รู้สึกเจ็บปวดเหมือนกันคือ
สภาพของลูกชายที่ครูสมเกียรติเห็นไม่ต่างจากที่คุณหมอสุรีย์เห็น
อาการบาดเจ็บที่ข้อมือของเด็กซึ่งถูกเข้าเฝือกไว้ สีหน้าเซียวและหงอยเหงาจนครูสมเกียรติอดกังวลใจไม่ได้ว่า
หากยังอยู่ในภาวะที่ต้องยื้อแย่งสิทธิปกครองลูกกันอยู่อย่างนี้
ยิ่งเวลายืดเยื้อยาวนานเท่าไร สภาพจิตใจของเด็กจะยิ่งแย่ลงทุกวัน
โดยเฉพาะการที่ผู้เป็นแม่ยืนยันว่าจะไม่ให้เด็กไปโรงเรียนจนกว่าคดีจะเสร็จสิ้น เท่ากับเป็นการกักขังหน่วงเหนี่ยวอิสรภาพ
ไม่เป็นผลดีต่อสภาพจิตใจของเด็กเลย
ครูสมเกียรติบอกความรู้สึกในใจว่า
เขาปรารถนาที่จะให้รังสิมันต์กลับมาอยู่กับพ่อมากกว่า
เพราะหากแม่เป็นผู้ได้เด็กชายไปดูแล
หนูน้อยจะต้องเติบโตขึ้นอย่างเด็กที่มีปัญหาแน่นอน
มีเรื่องอะไรที่ผมพอจะช่วยเหลือและทำให้คุณได้รังสิมันต์มาอยู่ด้วย
ผมยินดีนะครับ
ขอบคุณครับ
หากต้องการความช่วยเหลือ ผมต้องรบกวนครูแน่
วางสายครูสมเกียรติร่างสูงทรุดตัวลงอย่างหมดแรง
หลับตาลงก็เห็นภาพหนูน้อยบาดเจ็บที่มือยืนร้องไห้
....รอยครับ ใครทำอะไรลูกของพ่ออีก
ฝันร้ายของพ่อเป็นความจริงยังงั้นเหรอ
รังสรรค์นึกถึงความฝันที่ทำให้เขาตกใจตื่นเมื่อคืน
เขาฝันเห็นลูกเดินร้องไห้เข้ามาหา มือข้างขวามีเลือดไหลหยดเป็นทาง
เขาพยายามจะสวมกอดแต่จู่ๆ ร่างเล็กก็ถูกดึงตัวหายไป
วิศรุตเดินเข้ามาบีบไหล่เพื่อนเบาๆ
และยื่นแก้วเหล้าให้
ดื่มสักหน่อยละกัน
เผื่อจะทำให้นายดีขึ้น
รังสรรค์ส่ายหน้าทั้งที่ยังหลับตา
รอยไม่ชอบให้ดื่ม เขาเหม็น
ดื่มทีไรลูกไม่ยอมให้ฉันเข้าใกล้ กอดก็ไม่ได้ หอมก็ไม่ได้
แต่คืนนี้รอยไม่ได้นอนกับนายนี่นา
ฉันต่างหากที่นอนด้วย
ร่างสูงเพรียวทรุดตัวลงนั่งที่ท้าวแขนเก้าอี้ตัวที่รังสรรค์นั่งอยู่
ตั้งใจกระเซ้าเพื่อนเผื่อบรรยากาศจะดีขึ้น
รับรองว่าฉันไม่หนีนาย ยอมให้นายกอด
ที่สำคัญฉันจะไม่บอกรอยหรอกว่านายดื่ม
วิศรุตพูดจบก็ต้องนิ่งอึ้งไป
เพราะแทนที่บรรยากาศจะดีขึ้นกลับแย่ลงกว่าเดิม น้ำใสที่เอ่อคลอดวงตาคมเข้มร่วงผล็อยลง
ขอโทษนะรุต
ขอบใจที่พยายามช่วยให้ฉันรู้สึกดีขึ้น แต่ตอนนี้ฉันไม่ไหวแล้ว
ฉันคิดถึงลูก
คิดถึงรอย
คิดถึงมากเหลือเกิน...รุต..
รังสรรค์สวมกอดวิศรุตและซบหน้าลงที่ตัก
ลูกเจ็บอีกแล้ว.. พวกเขาทำร้ายรอย
นายรู้มั้ยหัวใจฉันเจ็บปวดทุกครั้งที่รู้ว่าลูกเจ็บ
ทำไมวิภาวีถึงไม่รู้สึกเหมือนที่ฉันรู้สึกเลย
ทั้งที่รอยเป็นลูกเธอ..
วิศรุตนั่งนิ่ง
เขาเองก็รู้สึกเจ็บปวดไม่น้อยกับเหตุการณ์ที่เลวร้ายลงทุกวัน
ใจเย็นนะเสือ.. พรุ่งนี้ฉันจะไปกับนาย
เราจะไปรับรอยกลับมา
ส - า - ย - สั - ม - พั - น - ธ์
คุณหนู.. เสร็จหรือยังครับ
ทำไมวันนี้อาบนานจัง พลทหารบุญมาร้องถามคุณหนูซึ่งเข้าไปทำธุระในห้องน้ำนานผิดปกติ
ประตูเปิดออกเด็กชายเดินหน้ามุ่ยออกจากห้องน้ำ
สวมกางเกงนอนเรียบร้อยแล้วแต่ยังไม่ได้สวมเสื้อ
ผ้าขนหนูและเสื้อนอนพาดอยู่ที่ไหล่ รอยส่งเสื้อผ้าชุดเก่าให้พลทหารแล้วเดินกลับไปที่ห้องไม่พูดไม่จา
รอยอารมณ์ไม่ดีเนื่องจากถูกบุญมาเร่ง วันนี้อย่าว่าแต่อาบน้ำเลย
แค่ถอดเสื้อรอยต้องใช้เวลาอยู่นานเพราะมือขวาใช้งานไม่ได้
ขยับมากหน่อยก็ปวดร้าวไปทั้งแขน
วันนี้รอยจึงทำความสะอาดร่างกายด้วยการเช็ดตัวเหมือนกับที่พ่อเคยเช็ดให้....
รอยพยายามใส่เสื้อนอนโดยสวมแขนขวาก่อน น้ำตาร่วงผล็อยเมื่อนึกถึงพ่อ...
ถ้าอยู่กับพ่อ.. พ่อคงให้รอยนอนที่เตียงแล้วเช็ดตัวให้
ไม่มีทางปล่อยให้ไปอาบน้ำในห้องน้ำเอง ถ้าให้อาบพ่อก็จะเข้าไปอาบให้....
เด็กชายรีบเช็ดน้ำตาเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู
พลทหารบุญมายกอาหารเย็นมาให้
คุณหนูครับ วันนี้เป็นข้าวต้มนะครับ
รอยพยักหน้าไม่พูดอะไร พยายามกลัดกระดุมเสื้อด้วยมือข้างเดียว
เอ่อ.. แต่ว่าเป็นข้าวต้มเปล่าๆ
คุณหนูทานได้มั้ยครับ พลทหารมีสีหน้ากังวล
รอยเห็นชามข้าวต้มและถ้วยเล็กหนึ่งถ้วยจึงตอบย้ำเพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจ
ทานได้ครับ
พลทหารออกจากห้องไปเด็กชายก็เดินมาที่โต๊ะเพื่อทานอาหารเย็น
ข้าวต้มที่อยู่ในชามเป็นข้าวต้มเปล่าจริงๆ ถ้วยเล็กข้างๆ เป็นเกลือป่น เวลานี้รอยไม่สนใจกับรสชาดของอาหารเพราะสัญญากับพ่อไว้แล้วว่าจะอดทน
อยากหายเร็วๆ ไม่อยากให้พ่อเห็นเขาเจ็บ ร่างเล็กนั่งลงจัดการกับข้าวต้มตรงหน้าโดยไม่ลืมทานยาก่อนอาหาร
คืนนั้น.. รอยนอนกอดรูปพ่อไว้แนบอกทั้งคืน
อาการเจ็บที่แขนหายไปเมื่อนึกถึงพ่อ .....พรุ่งนี้พ่อก็จะมารับแล้ว...
พ่อจ๋า
พรุ่งนี้ผมจะได้กอดพ่อแล้ว
คิดถึงพ่อจังเลย ผมจะรอพ่อมารับนะครับ
ส - า - ย - สั - ม - พั - น - ธ์
เช้าวันศุกร์รังสรรค์ตื่นขึ้นด้วยอารมณ์ที่สดใส
วันนี้เป็นวันที่เขาจะได้คำสั่งศาลขอให้ลูกอยู่ในความดูแลของเขาจนกว่าการพิจารณาคดีจะเสร็จสิ้น
ชายหนุ่มโทรติดต่อวินัยแต่เช้า พบว่าเขาไปว่าความต่างจังหวัดกำหนดกลับบ่ายนี้ จึงติดต่อโดยตรงไปที่ทนายประเสริฐแต่ก็ไม่พบตัวเช่นกัน
เริ่มรู้สึกหงุดหงิดและกังวลใจพยายามอดทนรอจนถึงบ่าย 2 โมง
ทนายวินัยจึงติดต่อกลับมาตามข้อความที่เขาฝากไว้
สวัสดีครับ คุณรังสรรค์
หวัดดีวินัย
ได้คำสั่งให้ผมหรือยัง ผมจะรีบไปรับลูก
เอ่อ..ต้องเป็นวันนี้ด้วยหรือครับ
รังสรรค์ฉุนกึก
คำพูดที่แสดงถึงปัญหาและข้อขัดข้องของวินัยทำให้เขาเริ่มไม่พอใจ
ทำไม!!
อย่าบอกผมนะว่าคุณเอาคำสั่งให้ผมวันนี้ไม่ได้
เอ่อ.. ไม่ใช่ข้อขัดข้องทางผมหรอกครับ คำสั่งได้แล้วแต่เจ้าหน้าที่ที่ดูแลเรื่องนี้ลากลับต่างจังหวัดกระทันหันเพราะญาติเสีย
เอกสารเก็บไว้ในลิ้นชักของเขาซึ่งล็อกเปิดไม่ได้ โทรติดต่อแล้วเขาบอกว่าจะเข้ามาวันจันทร์......
ไม่ได้นะวินัย!!! ต้องเป็นวันนี้!!!.. ทำไมพวกเขาถึงทำงานปัญญาอ่อนกันอย่างนี้
กุญแจสำรองเปิดลิ้นชักไม่มีหรือไง ให้เจ้าหน้าที่คนอื่นทำแทนซี
ผมถามแล้วครับเรื่องกุญแจสำรอง
เขาบอกว่าหายยังไม่ได้ทำใหม่ ผมก็เลยปวดหัวอยู่นี่
ถ้างั้นก็งัดลิ้นชักเจ้านั่นซะ!!! รังสรรค์ลืมตัวสั่งการเหมือนเป็นปัญหาที่บริษัทเขาเอง
เอ่อ.. ขอโทษนะครับคุณรังสรรค์
ทำอย่างนั้นไม่ได้หรอก เป็นทรัพย์สินของทางราชการ
ผมไม่รู้ล่ะ คุณไปหาวิธีก็แล้วกัน
ผมต้องได้เอกสารวันนี้นะวินัย.. ผมจะรอคุณถึง 5 โมงเย็น
รังสรรค์วางสายลงอย่างไม่สบอารมณ์
หงุดหงิดกับอุปสรรคไร้สาระ ซึ่งมันกำลังจะทำให้เขาไปรับลูกไม่ได้.....
วิศรุตกลับจากธุระเกือบ 5 โมงเย็น
เห็นเพื่อนนั่งหน้าไม่สบอารมณ์อยู่
รถติดมากเลย เสือ.. รอนานมั้ย
ไปเถอะ ฉันขับรถเอง
วิศรุตคว้ามือเพื่อนฉุดให้ลุกขึ้นแต่อีกฝ่ายยังคงนั่งนิ่ง
ไปไหน
ไปรับรอยไง
ก็นายรอให้ฉันไปเป็นเพื่อนไม่ใช่หรือ ไปเถอะเย็นมากแล้ว
ป่านนี้เสือน้อยของฉันรอใจเสียแล้ว...
คำพูดของวิศรุตทำให้รังสรรค์หน้าเสีย
สีหน้าและแววตาฉายแววเจ็บปวด
เกิดอะไรขึ้นเหรอ
ไม่ได้คำสั่งศาลวันนี้ ต้องรอเป็นวันจันทร์
รังสรรค์เล่าให้วิศรุตฟังถึงอุปสรรคปัญญาอ่อนนั้น
และพาลโกรธไปถึงทนายความทั้งสองคนที่รับปากเป็นมั่นเหมาะแล้วก็พลาดจนได้
เฮ้อ!..
นายอย่าโกรธวินัยเลย ปัญหาไม่ได้มาจากพวกเขา เขาช่วยนายอย่างเต็มที่แล้ว
เหตุสุดวิสัยอย่างนี้ใครจะรู้ล่ะ
ทนายประเสริฐให้ฉันไปรับลูกมาก่อนตามสิทธิเดิมที่ยังมีอยู่
แล้วค่อยเอาคำสั่งตามไปให้วันจันทร์ แต่มันไม่ง่ายอย่างที่เขาคิดหรอก
ตอนนี้แม้แต่จะขอคุยกับลูกทางโทรศัพท์ พวกเขายังไม่ยอมให้ฉันคุยเลย
แล้วนายจะเอายังไง หรือจะรอวันจันทร์
ไม่!!.. ฉันสัญญากับลูกไว้ ยังไงก็ต้องไปรับ
เกือบจะหมดวันอยู่แล้ว ป่านนี้รอยคงรอใจเสียอย่างที่นายว่าจริงๆ ไปกันเถอะ
!!
ร่างสูงลุกขึ้นเดินนำหน้าไป
วิศรุตลอบถอนใจขณะก้าวเดินตามหลัง
.....ไม่ใช่เฉพาะรอยที่ใจเสีย
นายเองก็ใจเสียและดูท่าจะหนักกว่าด้วยซ้ำ ถ้าพาลูกกลับบ้านวันนี้ไม่ได้
อะไรจะเกิดขึ้นนึกไม่ออกเลย....
ส - า - ย -
สั - ม - พั - น - ธ์
วันนี้เด็กชายนอนซมทั้งวันเพราะอาการปวดระบมที่ข้อมือภายในเฝือก
กล้ามเนื้อซึ่งถูกกระแทกอย่างรุนแรงมีอาการอักเสบและบวมจนเด็กชายรู้สึกปวดระบมทุกครั้งที่ขยับมือหรือแขน
อย่างไรก็ตามวันนี้เป็นวันที่รอยแอบมีความหวังว่าพ่อจะมารับเขา จึงคอยชำเลืองดูเวลาทุกครั้งที่รู้สึกตัวตื่นขึ้น
คุณหนู.. คุณหนูครับ.. ตื่นเถอะ
เย็นแล้วนะครับ ได้เวลาอาบน้ำแล้ว
รอยรู้สึกตัวตื่นขึ้นเห็นพลทหารยืนอยู่ปลายเตียง
หันไปดูเวลาที่ข้างฝาตกใจรีบยันตัวลุกขึ้น
5 โมงเย็นแล้วเหรอครับ
ใช่น่ะซีครับ
วันนี้คุณหนูเล่นนอนทั้งวันเลย บุญมาพูดโดยไม่ได้ใส่ใจเลยว่าเด็กชายนอนหลับทั้งวันเพราะอะไร
ไหนๆ ก็เย็นแล้วจะอาบน้ำเลยมั้ยครับ
เมื่อเช้าคุณหนูก็ไม่ได้อาบ ตัวเหม็นแย่แล้ว
ร่างเล็กลุกจากเตียงเดินไปที่หน้าต่างมองลงไปที่ประตูรั้วหน้าบ้าน
เห็นทหารยาม 2 คนยืนเฝ้าอยู่ จึงหันกลับมาถามพลทหารบุญมา
มีใครมาหาผมหรือเปล่าครับ
ไม่มีนี่ครับ ใครจะมาหาคุณหนูหรือครับ
เอ่อ..พ่อ...พ่อรังสรรค์ของผมมาหรือเปล่าครับ
อ๋อ ไม่ได้มานี่ครับ
รอยเดินกลับมานั่งที่เตียง
หยิบรูปพ่อขึ้นมาดูและกอดไว้แนบตัว
ผมไม่อาบน้ำ น้าออกไปเหอะ
เอ! จะดีหรือครับ วันนี้ทั้งวันจะไม่อาบน้ำเลยหรือครับ
ผมไม่สบาย ผมเจ็บแขน.. ไม่อยากอาบ..
เด็กชายล้มตัวลงนอนต่อ พลทหารจึงเดินออกไป
....5 โมงเย็นแล้ว พ่อคร้าบ.. พ่อลืมหรือเปล่า.....
เสียงกุกกักที่ประตูห้อง รอยรีบซ่อนรูปพ่อไว้ใต้หมอนและลุกขึ้นนั่ง
วิภาวีเดินเข้ามาดูลูกเมื่อรู้จากพลทหารว่าเด็กชายไม่ยอมอาบน้ำทั้งเช้าและเย็น
ทำไมถึงไม่ยอมอาบน้ำ หือ...รอย
เด็กชายตอบเสียงแผ่ว
ผมเจ็บมือฮะ แม่
เจ็บอะไรนักหนา เราอย่าออเซาะหน่อยเลย
เป็นลูกผู้ชาย เจ็บนิดหน่อยต้องอดทน ไม่ใช่คอยอ้อนเป็นเด็กๆ อย่างนี้
ลูกอยู่ที่บ้านนี้ ต้องเข้มแข็งเป็นชายชาติทหารเหมือนคุณลุงผู้พัน เข้าใจมั้ย
เด็กชายก้มหน้าลง คำพูดมารดาทำให้หัวใจดวงน้อยเจ็บปวด
.....ผมไม่อยากอยู่บ้านนี้
ผมไม่อยากอยู่กับทหาร ผมเกลียดทหาร.....
เจ็บป่วยนิดหน่อยลูกต้องดูแลช่วยเหลือตัวเอง
จะมาให้แม่คอยโอ๋เหมือนเด็กเล็กๆ ไม่ได้แล้ว
แม่ไม่ทำเหมือนกับที่นายรังสรรค์ทำหรอกนะ เช็ดตัวให้เหมือนเด็กๆ
เลี้ยงลูกให้เป็นเด็ก แทนที่จะเลี้ยงลูกให้โตรู้จักช่วยตัวเอง
ต่อไปอยู่กับแม่ลูกต้องช่วยเหลือตัวเองทุกอย่างเข้าใจมั้ย
รอยก้มหน้านิ่ง
นอกจากไม่เงยหน้าตอบแล้วยังเถียงคำพูดของมารดาในใจ
....ผมไม่เข้าใจ! แม่ไม่รู้หรอก
พ่อทำทุกอย่างให้เพราะพ่อเป็นทั้งพ่อและแม่ของผม......
นับวันเด็กชายยิ่งแน่ใจว่าในชีวิตนี้เขามีพ่อคนเดียว.....
คนเดียวเท่านั้น...
ก่อนออกจากห้องวิภาวีหันกลับมากำชับลูกชายอีกครั้ง
รอย.. แม่ขอเตือนเรื่องนายรังสรรค์
อย่าหวังว่าแม่จะให้ลูกกลับไปอยู่กับเขาอีก
ถึงจะเป็นวันเสาร์อาทิตย์แม่ก็ไม่ยอมให้ลูกไปอีกแล้ว
เพราะฉะนั้นอย่าคอยให้เสียเวลาเลย ถึงมาบ้านนี้ก็ไม่ต้อนรับเขาอีก
พ้นหลังมารดาเด็กชายสะอื้นไห้
เจ็บเรื่องไหนก็ไม่เท่าเรื่องที่แม่บอกว่าจะไม่ยอมให้กลับไปอยู่กับพ่ออีก
และบ้านนี้ไม่ต้อนรับพ่ออีกแล้ว
......พ่อครับ พ่อเข้ามาไม่ได้แล้ว เราจะไม่ได้เจอกันอีก
พ่อจ๋า.. พ่อเสือของผม
ผมรักพ่อคนเดียว....
ส
- า - ย - สั - ม - พั - น - ธ์
หกโมงเย็น...
ฮอนด้าซีอาร์วีสีดำแล่นมาจอดหน้าประตูบ้านพิพัฒน์ชัย
ถึงแล้วเสือ..
นายคิดว่าเขาจะเปิดประตูต้อนรับเราหรือเปล่า ถึงขนาดมีทหารยามเฝ้าหน้าประตู
แสดงว่าไอ้ผู้พันบ้านั่นไม่ใช่ย่อยเหมือนกัน
ฉันจะลงไปคุยก่อน
รังสรรค์ก้าวลงจากรถตรงไปที่ประตู
วิศรุตนั่งดูสถานการณ์อยู่ในรถ เห็นสีหน้าเพื่อนขณะพูดคุยกับทหารยาม
ก็รู้แล้วว่าเจ้าของบ้านไม่ให้การต้อนรับ
ร่างสูงเดินกลับมาที่รถขอโทรศัพท์มือถือจากวิศรุต
เขาเปิดฉากด้วยการลองพูดคุยกับหญิงสาวดีๆ
วิภาวี.. ผมมารับลูกนะ
พรุ่งนี้เป็นวันเสาร์ แต่ผมคิดถึงลูกมาก จะขอพาแกไปคืนนี้
อะไรกันคะรังสรรค์ ไม่ได้พบหน้ารอยแค่ 3
วัน คิดถึงมากขนาดนี้เลยเหรอ ถ้าไม่ได้เจอกันตลอดไปคุณจะเป็นยังไง
วิภาวี.. ผมขอร้อง... นึกว่าเห็นแก่ลูกเถอะ ชายหนุ่มพยายามสะกดอารมณ์
ลูกใครคะรังสรรค์
ความจริงที่รู้อยู่เต็มอก คุณยังขี้ตู่ว่าลูกคนอื่นเป็นลูกคุณอีกงั้นเหรอ ฉันขอบอกให้คุณรู้ว่า
จักรกฤษณ์จะมาขอลูกเขากลับคืน คุณจะไม่เหลือสิทธิอะไรอีกแล้ว
เลิกวุ่นวายกับรอยซะที
วิภาวี!!
รังสรรค์กัดฟันพูด
ต้องใช้ความอดกลั้นอย่างสูงเพราะหัวใจกำลังเจ็บปวดอย่างมาก
ผมเป็นคนเลี้ยงแกมา ผมต่างหากที่เป็นพ่อ
คุณไม่มีทางแยกความเป็นพ่อลูกของเราได้
มั่นใจขนาดนั้นเลยหรือคะรังสรรค์
ไม่เห็นรอยมั่นใจเหมือนคุณเลย พอบอกว่าจะพาคุณพ่อที่แท้จริงมาพบ
แกก็ดีใจอยากจะพบหน้าไวๆ
ไม่จริง อย่ามาโกหกเลย ผมรู้จักลูกมากกว่าคุณ
วิภาวี..
ไม่เชื่อก็ตามใจ
แต่อย่าหวังว่าจะพารอยออกไปจากบ้านนี้ได้
คุณคงไม่ใจกล้าบ้าบิ่นถึงขนาดบุกรุกบ้านนายทหารหรอกนะคะรังสรรค์ สวัสดีค่ะ..
รังสรรค์ยืนกอดอกพิงรถมองไปที่ชั้นบนของตัวบ้าน
เหมือนจะส่งกระแสจิตให้ลูกรู้ว่าเขามาแล้ว
....รอยครับ พ่อมาแล้ว
พ่อจะพาลูกกลับไปให้ได้ พ่อสัญญา....
เสือ.. เข้ามานั่งในรถเถอะ
รังสรรค์กลับเข้ามานั่งในรถ
ไปเถอะเพื่อน..
อย่านั่งอยู่ที่นี่ต่อไปเลย
ไม่นะรุต ฉันยังไม่กลับ
จะนั่งอยู่ทำไม
เขาไม่เปิดประตูต้อนรับ เราก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว วิศรุตเคลื่อนรถออกช้าๆ
แต่เราต้องเข้าไปให้ได้
ฉันต้องพารอยกลับบ้านคืนนี้ ได้ยินมั้ยรุต.. ลูกรอฉันอยู่.. หยุดรถเดี๋ยวนี้!!..
นายอยากกลับก็กลับไปก่อน..
วิศรุตเหยียบเบรกหยุดรถทันที
หันมองเพื่อนตาปริบๆ
นายไล่ฉันลงจากรถเหรอ เสือ..
รังสรรค์รู้สึกเสียใจที่ตะคอกใส่เพื่อน
ขอโทษนะรุต.. ฉันกลับไม่ได้ถ้าไม่มีลูก
นายกลับไปก่อน ฉันจะหาวิธีพารอยออกมาเอง
รังสรรค์เปิดประตูก้าวลงจากรถและเดินย้อนกลับไปด้วยความตั้งใจแน่วแน่
เขาเดินมาหยุดที่หน้าประตูบ้าน พ.ท.สินชัย อีกครั้ง
เงยหน้าขึ้นไปที่หน้าต่างห้องลูกชายซึ่งปิดไฟมืดสนิท
ลูกทำอะไรอยู่ครับ รอย..
รอพ่อก่อนนะ
ซีอาร์วีถอยกลับเข้ามาหารังสรรค์ซึ่งยืนใช้ความคิดอยู่
วิศรุตลดกระจกลงส่งยิ้มหวานให้เพื่อน
จะยืนอยู่ที่นี่ทั้งคืนเหรอที่รัก..
ขึ้นรถเถอะ
รังสรรค์ยิ้มให้เพื่อน
ฉันจะอยู่ที่นี่จนกว่าจะคิดออก นายกลับไปก่อนเถอะ
รุต..
วิศรุตก้าวลงจากรถโอบไหล่ร่างสูงเดินอ้อมไปที่ประตูรถอีกด้าน
แสดงว่าตอนนี้ยังคิดไม่ออกใช่มั้ย
ถ้างั้นไปกับฉัน เพราะฉันคิดออกแล้วว่าเราจะทำยังไงถึงจะได้รอยกลับไป
จริงเหรอ!!.. นายไม่หลอกฉันนะ
วิศรุตพยักหน้ารับคำและเปิดประตูให้
รังสรรค์จึงยอมกลับขึ้นรถแต่โดยดี
ส - า - ย - สั - ม - พั - น - ธ์
ร่างเล็กครึ่งนั่งครึ่งนอนอยู่บนเตียง
มือซ้ายถือรูปพ่อกอดไว้แนบอก
ภายในห้องมืดสนิทมีเพียงแสงสลัวจากนอกหน้าต่างส่องผ่านเข้ามา
ปกติรอยไม่ชอบอยู่ในความมืดเท่าไรนัก แต่วันนี้รอยจงใจเพราะไม่อยากเห็นเวลาที่กำลังล่วงเลยไปทุกขณะพร้อมกับความหวังที่พ่อจะมารับกำลังหมดสิ้นลงทุกขณะเช่นกัน
เสียงกุกกักหน้าห้องก่อนที่ประตูจะเปิดออก
แม่บ้านนำอาหารเย็นเข้ามา ไฟในห้องสว่างขึ้น เด็กชายชำเลืองดูเวลาที่ผนังห้องทันที
จะ 2 ทุ่มแล้ว.... รอยใจหายวาบ อาหารเย็นวันนี้เข้ามาสายทำให้หลงดีใจว่ายังไม่ถึงหนึ่งทุ่ม
อาหารเย็นค่ะคุณหนู
วันนี้ผิดเวลาไปมาก ขอโทษด้วยนะคะ
ป้าครับ มีใครมาหาผมมั้ย
ผมหมายถึงพ่อ
พ่อรังสรรค์มามั้ยครับ
เอ่อ..คือ.. แม่บ้านลดเสียงเบาลงรู้สึกสงสารเด็กชายจึงบอกความจริงให้
มาแล้วกลับไปแล้วค่ะ
ทหารยามที่หน้าประตูบอกว่าคุณรังสรรค์จะมาขอรับคุณหนู
แต่มีคำสั่งจากผู้พันว่าไม่ให้คุณรังสรรค์เข้าบ้านโดยเด็ดขาด
รู้สึกจะคอยอยู่สักพักแล้วก็กลับไป
หัวใจดวงน้อยหล่นวูบ ลุกพรวดขึ้นผวาไปที่หน้าต่างทันที
พ่อไปนานหรือยังครับ
เกือบชั่วโมงได้แล้วค่ะ
ขอบคุณครับ ฮึกๆ
ร่างเล็กไหล่สั่นเพราะแรงสะอื้น
แม่บ้านเดินจากออกไปด้วยความสงสาร
รอยน้ำตาไหลพรากจ้องมองไปที่ประตูรั้ว
ฮือๆ
..พ่อครับ ... พ่อมาแล้ว พ่อไม่ลืมสัญญาจริงๆ
เด็กชายถอยจากหน้าต่างกลับมานั่งที่โต๊ะ
เปิดลิ้นชักหยิบสมุดบันทึกขึ้นมาเขียนระบายความในใจ
.....ตั้งแต่พ่อกับแม่มีเรื่องฟ้องร้องกันอีกครั้ง
บ้านหลังนี้กลายเป็นที่คุมขังของผม แม่ทำเหมือนผมเป็นนักโทษเพราะกลัวพ่อจะมาพากลับไป
สามวันที่ผมกลับมาอยู่ที่นี่เหมือนกับตกนรก รู้สึกทรมานเหมือนอยู่มานานถึง 3
ปี ทำไมเวลาตั้งสิบวันที่อยู่กับพ่อถึงผ่านไปรวดเร็ว
ทำไมเวลาของความสุขถึงเดินเร็ว เวลาของความทุกข์ทำไมเดินช้า....
มือเล็กวางปากกาลง
หลายคำถามรอยไม่สามารถหาคำตอบให้ตัวเองได้
นอกจากยอมรับสภาพที่เป็นอยู่เหมือนที่พ่อเคยสอนไว้ อาหารเย็นที่วางอยู่ตรงหน้าทำให้เด็กชายสะอื้นหนักขึ้น
น้ำตาร่วงผล็อยใส่ชามข้าวต้ม รู้สึกว่าตั้งแต่เกิดมาไม่เคยร้องไห้มากเท่าสองสามวันที่ผ่านมานี้
เป็นเพราะเวลาสามวันที่ผ่านมารอยคิดถึงพ่อทุกนาทีไม่ว่าจะหลับหรือตื่น
รอยไม่เคยร้องไห้เมื่อถูกทำร้ายร่างกาย ไม่ว่าจะเจ็บปวดขนาดไหนรอยก็จะอดทน แต่ถ้าเป็นเรื่องของพ่อ..
นับวันเหตุการณ์จะยิ่งร้ายแรงขึ้นจนทำให้รอยรู้สึกเหมือนว่าชีวิตนี้จะไม่ได้เห็นหน้าพ่ออีกแล้ว....
ข้าวต้มเปล่ามื้อนี้เป็นมื้อที่สี่ของรอยแล้ว
นี่คงเป็นการฝึกความอดทนของคนที่เป็นลูกทหารกระมัง สามมื้อที่ผ่านมารอยพยายามฝืนทานเพราะต้องทานยา
รอยอยากหายเร็วๆ ก่อนที่จะได้พบกับพ่อ ไม่อยากให้พ่อเห็นเขาเจ็บ
แต่ในเมื่อรอยจะไม่ได้เจอกับพ่ออีก มื้อนี้และมื้อต่อๆ ไป
รอยก็จะไม่ฝืนทานมันอีกแล้ว
เด็กชายปัดถุงยาทิ้งลงพื้นและลุกขึ้นเดินกลับไปที่เตียง
บอกกับตัวเองว่า นับจากนี้ไปจะไม่แตะต้องและกินอะไรอีกจนกว่าจะได้เห็นหน้าพ่อเสือที่รักของเขา..
ส - า - ย -
สั - ม - พั - น - ธ์
