คำสาบเงือก

คำเตือน- เรื่องนี้เป็นเรื่องที่อยากจะเขียนสนองตัณหาตัวเองมาก…ดังนั้นออกจะเรทเอาการอยู่ ไม่อยากเขียนเตือนไว้ด้านหน้าเพราะว่าเดี๋ยวจะเหมือนเป็นการเรียกร้อง ใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะคะ...............

คำสาปเงือก
ตอนที่ 2 ผิดหรือถูก

ชลทิศรู้ว่าสิ่งที่นาฟทำนั้นเรียกว่าเซ็กซ์...แต่ธรรมดาเซ็กซ์ต้องทำกับผู้หญิงไม่ใช่หรือ...แต่นี่มันชายกับชาย!! เช้านั้นเขาตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกแปลกๆ โล่งสบายแบบบอกไม่ถูกทั้งๆที่เมื่อคืนรู้สึกเหนื่อยขนาดนั้น นาฟอยู่ข้างนอกกำลังเก็บเศษไม้อยู่
ช่วงนี้เสียงเขาก็ยังแหบแต่เริ่มทำใจได้บ้างแล้ว...นาฟบอกว่าอีกไม่นานมันก็จะกลับเป็นเหมือนเดิม เพียงแต่เสียงเขาอาจจะทุ้มขึ้นไม่เหมือนตอนที่เป็นเด็ก ช่วงเช้าประมาณสองชั่วโมงนาฟจะสอนเขาเรื่องต่างๆทั่วไป ส่วนใหญ่ก็จะเป็นการใช้ชีวิตในป่า การสังเกตน้ำขึ้นน้ำลง วันนี้เขาแทบไม่กล้าสบตานาฟ พอตกบ่ายจะเป็นเวลาส่วนตัวของเขา ส่วนใหญ่เขาจะเข้าไปเดินเล่นในป่าหรือไม่ก็แอบไปสร้างแพที่เขาซ่อนไว้
"นาฟ นายเห็นนกตัวนั้นหรือเปล่า" ชลทิศบอกนาฟอย่างตื่นเต้นขณะที่ออกไปเดินเล่นในป่ากับนาฟ "ผมไม่เคยเห็นนกสวยขนาดนั้นมาก่อนเลย อยากได้จัง" เขาชี้ให้นาฟดูนกชนิดหนึ่งคอค่อนข้างยาว มีขนหลากสีสวยงามกำลังเกาะอยู่บนยอดไม้
"อยากได้ไปกินเหรอ" นาฟถามขึ้นมา เขายังปฏิบัติกับชลทิศเหมือนเดิม
"ใครบอกจะกินเล่า...จะเอามาเลี้ยงต่างหาก" ชลทิศบอกเขาหน้ามุ่ย นาฟหัวเราะ
"อย่าเลยอัล...ปล่อยมันไว้ตามธรรมชาติแบบนั้นแหละ จับมันมาขังไม่เห็นจะดีเลย"
ชลทิศก้มหน้างุดๆ เขาเองก็ยอมรับว่าสิ่งที่นาฟพูดนั้นถูก...ก็เลยไม่ได้ใส่ใจอะไรกับนกตัวนั้นอีก บรรยากาศกลับมาเงียบเหมือนเดิม
"มันสวย...เหมือนกับนายนั่นแหละ" นาฟพูดเสียงเบา เขาแทบไม่แน่ใจว่าฟังผิดไปหรือเปล่า

คืนนั้นเขาลืมตาโพลง นอนไม่หลับ พลิกตัวไปมา นาฟที่นอนข้างๆเอื้อมมือมากอด เขาชะงักตัวแข็ง
"เป็นอะไร...นอนไม่หลับหรือ" เขาไม่ถามเปล่าก้มหน้าลงมาจูบไหล่ด้านหลัง มืออีกข้างสอดเข้าไปใต้เสื้อ ลูบไปตามสันหลัง ไล่เบาๆจากบนลงล่าง จนชลทิศต้องสูดหายใจลึกเพราะขนลุกซู่ กัดปากตัวเองแน่น
"ร้องออกมาสิอัล....ไม่ต้องอาย.." เสียงนาฟแผ่วเบาลอดเขามาในหู
"นะ...นายทำไมทำแบบนี้" เขาถามพร้อมกับเสียงคราง...ไม่ใช่ไม่ชอบแต่มัน....เสื้อใส่นอนถูกถลกขึ้นไปอยู่ใต้ไหล่ เขานอนหันหลังให้นาฟ แต่ก็รู้สึกได้ว่ามือที่โอบที่ไหล่เริ่มเลื่อนไปที่หน้าอก นิ้วมือของนาฟเข้ามาจับที่ติ่งเนื้อที่แข็งชูชันขึ้นมา เขาบีบเขาๆพร้อมกับบี้เล่น ชลทิศแอ่นตัวขึ้นรับ เสียงครางเริ่มออกมาจากปากเบาๆ
"ก็นายโตแล้ว...ชั้นกำลังจะสอนนายให้รู้จักการใช้......" จู่ๆมือของนาฟก็เลื่อนจากหัวนมไปตะครุบสิ่งที่อยู่ใต้กางเกง "ส่วนนี้" ถึงแม้จะอยู่ใต้ร่มผ้าแต่ชลทิศก็ตกใจเขาขยับสะโพกไปด้านหลังเพื่อหนีอุ้งมือนั้น บั้นท้ายเขากลับไปกระทบสิ่งที่อยู่ใต้กางเกงของร่างด้านหลังที่แข็งขึ้นมา เขารู้ได้ว่านาฟกำลังอยู่ในอารมณ์เดียวกับเขา มือที่ลูบหลังเลื่อนมาดึงกางเกงเขาลง ก้นขาวเห็นสลัวท่ามกลางความมืด ชลทิศอุทานด้วยความตกใจ จะพลิกตัวกลับก็ไม่ได้ ในเมื่อด้านหลังถูกขนาบด้วยร่างของนาฟแทบเนื้อแนบเนื้อ เพราะนาฟไม่เคยใส่เสื้อนอน หลังเขาแนบกับอกแข็งแกร่ง ส่วนด้านหน้าก็ถูกนาฟเกาะกุมอยู่
ความเย็นของอากาศเข้ามาสัมผัสผิวเปลือย ชลทิศครางเบาๆเขาสัมผัสถึงความร้อนและความแข็งแกร่งที่เข้ามาแนบด้านหลัง เขาสะดุ้งเมื่อรับรู้ว่าสิ่งนั้นไม่ได้ผ่านร่มผ้า นาฟดึงกางเกงของตัวเขาเองลงเช่นเดียวกัน ส่วนนั้นของนาฟดันแทรกผ่านร่องก้นด้านหลังของเขา รู้สึกดีแบบบอกไม่ถูก ร่างเล็กกว่ากัดปากตัวเองไว้แน่น แอ่นตัวไปด้านหน้า
"ถ้าชอบก็ร้องสิอัล ร้องออกมา..." มือของนาฟแทรกผ่านด้านหลังของศีรษะร่างเล็ก เขาเลื่อนมือไปนวดบริเวณคางชลทิศเพื่อให้ผ่อนคลาย พร้อมกับบีบคางให้อ้าปากออก เสียงครางลอดออกมา นาฟยิ้มอย่างพึงใจ มืออีกข้างของเขาก็เริ่มรูดสิ่งที่อยู่ในมือขึ้นลง เสียงครางเริ่มดังมากขึ้น กระตุ้นให้เขาขยับสะโพกตัวเองด้านหลังให้แนบร่างเล็กมากขึ้นไปอีก เขาไม่ได้ล่วงล้ำเข้าไปด้านใน เพียงแต่ดันส่วนนั้นของเขาลากผ่านกลีบเนื้อด้านหลังเข้าออก และเพิ่มจังหวะเร็วขึ้น เขารับรู้ได้ว่าร่างเล็กขยับสะโพกไปตามจังหวะรุนแรงขึ้น นาฟหอบครางเสียงกระเส่า เหงื่อไหลซึมออกมาตามอุ้งมือ ชลทิศเองก็บังคับตัวเองไม่ได้ เมื่อเขาเริ่มรู้สึกถึงความร้อนที่กำลังจะระเบิดออกมา เขากรีดร้องเสียงดังพร้อมกับบิดตัว ของเหลวในร่างกายฉีดพุ่งออกมาในมือของนาฟ เขาเองก็รู้ได้ว่านาฟปลดปล่อยออกมาที่ด้านหลังของเขาเช่นเดียวกัน ของเหลวเหนอะหนะเลอะไหลผ่านร่องก้นร่องขา แต่เขาแทบไม่มีแรงแม้แต่จะขยับ
นาฟก้มตัวไปจูบหลังหูร่างเล็กก่อนจะกระซิบถาม
"ดีใช่ไหม.."
ชลทิศไม่ตอบคำ เขาสูดหายใจลึกๆหลายครั้ง ก่อนจะพูดเสียงหอบ
"มันแปลก..."
"ตรงไหน"
"นายเป็นผู้ชาย....ชั้นก็เป็นผู้ชาย...มันผิดไม่ใช่หรือ..." เขาถามเหมือนเสียงละเมอ
"ถ้านายชอบก็ไม่มีปัญหา...ผิดหรือถูกใครตัดสินละ" นาฟหยิบผ้าห่มขึ้นมาเช็ดสิ่งที่เลอะเทอะอย่างเบามือ
"แต่...ชั้นก็รู้สึกเหมือนมันผิดอยู่ดี...." ชลทิศยังพูดเสียงเบา นาฟหยุดมือพร้อมกับพลิกตัวห่างออกไป

ชลทิศได้เรียนรู้อะไรเกี่ยวกับตัวนาฟอีกอย่างหลังจากเหตุการณ์วันนั้น นาฟเป็นคนที่มีความอดทนสูง
ผ่านมาเดือนกว่าแล้ว เสียงของเขาเริ่มหายแตก มันทุ้มลุ่มลึกขึ้นไม่แหลมแบบตอนเป็นเด็ก นาฟปฏิบัติกับชลทิศเหมือนเดิม แต่เขากลับไม่แตะต้องร่างเล็กอีกเลยหลังจากที่เขาบ่นว่ามันผิด หรือที่นาฟทำไปแค่สอนเขาจริงๆ? แต่แทนที่เขาจะสบายใจ เขากลับรู้สึกโหยหาความรู้สึกแบบนั้นมากขึ้น ราวกับเด็กที่เคยได้ลิ้มลองขนมหวาน
ผู้หญิงในหมู่บ้านมีแค่เพียงสองคน แถมแต่ละคนก็อายุราวกับเป็นแม่เขาได้ ถึงแม้จะดูไม่แก่ก็เถอะ ทุกคนก็ยังดูลึกลับเหมือนเดิม เขาอยู่ที่นี่มาสี่ปีกลับรู้สึกเหมือนแค่รู้จักนาฟอยู่คนเดียว ทั้งๆที่มีคนอยู่ทั้งหมดสิบสองคน
เขาเริ่มสังเกตนาฟที่เขาเห็นทุกวัน นาฟไม่ชอบสวมเสื้อแต่เขาก็ขนไม่ดก ที่หน้าอกของนาฟมีไรขนบางๆ แล้วเริ่มหนาขึ้นตรงช่วงท้องน้อยไล่ลงไปในกางเกงขาสั้นที่เขาชอบใส่ ยามที่กล้ามเนื้อเปียกเหงื่อเคลื่อนไหวไปตามหมู่ไม้เร้าอารมณ์อย่างบอกไม่ถูก ให้ตายสิ!! เพียงแค่ตอนที่เขาคิดถึงนาฟมันก็ทำให้เขาเกิดอารมณ์ขึ้นมา....เขาไม่มีสมาธิที่จะทำอะไรสักอย่าง สมองของเขาเหมือนคิดแต่เรื่องนั้น ชลทิศส่ายหัวอย่างแรงเพื่อลบภาพที่รบกวนจิตใจออก
"อัล เป็นอะไรไป" เสียงที่คิดถึงถามขึ้นมา นาฟเดินเข้ามาทางด้านหลัง พูดเสียใกล้หู
"เอ่อ...ไม่มีอะไร แมลงเข้าหูน่ะ" เขาสะดุ้งตอบเลี่ยงๆ รีบกระเถิบออกห่าง นาฟยิ้ม
"ชั้นจะพานายไปดูอะไรอย่างหนึ่งแน่ะ" นาฟจูงมือชลทิศเดินไปที่ด้านภูเขา
"อะไรเหรอ.." ชลทิศถามอย่างอยากรู้อยากเห็น
"สวยแล้วกัน.." นาฟไม่ได้เฉลย เขาเดินนำไปอีกด้านหนึ่ง ระยะทางไกลพอสมควร ชลทิศแทบไม่เคยเดินมาด้านนี้ของภูเขามาก่อน เพราะแทบจะอยู่อีกด้านหนึ่งของเกาะ
ในที่สุดนาฟเดินมาหยุดที่เชิงเขาด้านหนึ่ง สิ่งก่อสร้างใหญ่โตบางอย่างปรากฏอยู่ด้านหน้า ชลทิศอ้าปากค้าง เขาไม่เคยคิดจะเห็นอารยธรรมอะไรที่นี่ ประตูโค้งสูงเกือบสี่เมตรยื่นออกมาจากผนังเขา เสาหินแต่ละต้นด้านข้างใหญ่ประมาณสองคนโอบ
"สถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของหมู่บ้านน่ะ...ธรรมดาจะใช้ในพิธีแต่งงาน" นาฟอธิบายให้เขาฟัง
"แต่มันปิดตายนี่" ชลทิศลูบคลำไปที่แผ่นหินที่ปิดอยู่ มันใหญ่และหนาไม่เห็นมีร่องที่น่าจะเปิดออกไปได้เลย
"ไม่ได้ปิดตายสักหน่อย...นายเห็นสัญลักษณ์นี่ไหม" นาฟชี้ไปที่สัญลักษณ์รูปพระอาทิตย์ที่นูนขึ้นมาตรงกลางของประตู รอบนอกของสัญลักษณ์มีอักขระที่นาฟเคยสอนเขียนล้อมไว้อยู่อีกแปดตัว เขามองตามอย่างสนใจ
"นายจะต้องดูก่อนว่าประตูนี่อยู่ทางทิศไหน อย่างประตูนี่หันไปทางทิศตะวันออก" เขาหยุดไปสักพักมองหน้าชลทิศ เมื่อร่างเล็กพยักหน้าแบบเข้าใจเขาก็อธิบายต่อ
"นายก็ต้องเริ่มอ่านอักขระตามทิศของประตูเป็นอย่างแรก เริ่มจากที่นี่" เขาชี้ไปที่ด้านขวาของพระอาทิตย์ซึ่งเป็นตำแหน่งทิศตะวันออก
"เมอ.." ชลทิศออกเสียงตามนิ้วมือของนาฟที่ชี้บอก จากทิศตะวันออกไล่ไปตามที่ทิศใต้ ตะวันตก แล้วก็เหนือ เมื่อเขาอ่านถึงตัวอักษรที่สี่ เขาก็ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวบางอย่างที่บานประตู เขามองตามอย่างตะลึง ตัวอักษรที่เขาอ่านไปแล้วนั้นเรืองแสงขึ้นมาแล้วก็จางหายไป ตัวอักษรที่เหลืออยู่สี่ตัวหมุนเลื่อนลงมาแทนตำแหน่งเดิม
"คราวนี้อ่านในทิศตรงข้าม ให้เริ่มจากทิศตะวันตกก่อน แล้วไล่ไปทางทิศเหนือจนมาจบที่ทิศใต้" ชลทิศอ่านตาม คราวนี้หลังจากที่อ่านจบ แสงสีขาวก็สว่างจ้าขึ้นมาจากสัญลักษณ์รูปพระอาทิตย์ ประตูหินอย่างหนาราวกับถูกแรงไร้สภาพผลักไปด้านหลังก่อนจะแยกออกเป็นทางที่พอให้เดินผ่านได้
ชลทิศอ้าปากค้าง เขาไม่เคยเห็นอะไรมหัศจรรย์แบบนี้มาก่อน ทำไมประตูที่เหมือนปิดตายกลับถึงเปิดออกไปได้แค่เพียงคำพูดไม่กี่คำ ราวกับเวทมนต์ ขาก้าวเข้าไปตามช่องทางที่เปิดออก
"อำนาจของอักขระไง" นาฟพูดอธิบาย ขณะเดินตามหลังชลทิศเข้าไปด้านใน

ข้างในถ้ำยิ่งมหัศจรรย์มากกว่าด้านนอก เขาแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง ยามที่เข้ามาทีแรกเขานึกว่าถ้ำนี้จะมืดเพราะอยู่ด้านในภูเขา แต่ที่ไหนได้ ที่ผนังถ้ำมีช่องทางให้แสงผ่านเข้ามาราวกับรวงผึ้ง ภายในจึงสว่างไม่ต่างจากด้านนอก ทางเดินเรียบขนาบด้วยเสาหินต้นใหญ่หลายคู่ทอดไปสู่แท่นหินตรงด้านในสุด ที่ยิ่งไปกว่านั้นก็คือผนังถ้ำเต็มไปด้วยหินสีต่างๆส่องประกายระยิบระยับสะท้อนแสงแดด แม้แต่ที่หินก็มีลายเส้นสีทองพาดผ่านเป็นลวดลายเต็มไปทั่ว เขาเอื้อมมือเข้าไปจับ ถึงแม้จะจากโลกภายนอกมานานแต่เขาก็รู้ถึงค่าของมัน
"นาฟ...นายรู้หรือเปล่าว่าหินพวกนี้มีค่ามากเลยนะ แถมนี่...ทองคำ!!" ชลทิศพูดอย่างตะลึง เขาหันหัวมองทั่วทั้งห้อง หินทุกก้อนมีลวดลายอย่างนี้ทั้งนั้น...แถมบางที่เขาสามารถเห็นก้อนสีทองรวมตัวกันนูนออกมา ผลึกสีๆที่เห็นนั่นก็อีก นี่มันเรียกว่าห้องมหาสมบัติแล้ว!!
"ผิดหรือถูก มีค่าหรือไม่มีค่า ใครตัดสินล่ะ" นาฟถามขึ้น เสียงไม่มีวี่แววความตื่นเต้นเลย ร่างเล็กกว่าชะงักกับคำถามนั้น
"ของพวกนี้เมื่ออยู่ที่นี่มันก็เป็นเพียงเครื่องประดับสวยงาม...มนุษย์ภายนอกต่างหากที่ตัดสินค่าของมัน"

ใช่สิ...เงินถ้าเก็บไว้อย่างเดียวไม่ได้ใช้มันก็เป็นเพียงเศษกระดาษ เพชรหรือทองเมื่ออยู่บนเกาะที่ไม่สามารถออกไปได้มันก็เป็นเพียงก้อนหินเท่านั้น..

"แล้วนายไม่คิดจะออกไปอยู่โลกภายนอกบ้างเหรอ โลกที่ชั้นมาแสนจะสะดวกสบาย" ชลทิศเลียบเคียงถามขึ้นมา เขาไม่เคยละความหวังที่จะออกจากเกาะ อยากพบหน้ามารดา อยากทราบถึงสาเหตุที่ตระกูลเขาถูกสาป ถ้าเขาโน้มน้าวนาฟได้ละก็
"ไม่!!!" เสียงแข็งกร้าวตอบมา "ชั้นเคยบอกนายแล้วถึงกฎของหมู่บ้าน เข้าแล้วห้ามออก!!! ห้ามพูดถึงเรื่องนี้อีก โลกภายนอกมันมีแต่ความหลอกลวง สกปรกโสมม" นาฟทุบไปที่เสาหินอย่างแรง เขาหอบด้วยความโกรธ ชลทิศมองด้วยความตกใจ เขาพึ่งจะเคยเห็นนาฟรุนแรงแบบนี้เป็นครั้งแรก

ชลทิศพยายามไม่พูดเรื่องภายนอกอีกเมื่อพบบทเรียนจากคราวที่แล้ว แต่เขาก็ยังไม่เลิกล้มที่จะสร้างแพ เขาใช้ความรู้ที่นาฟสอนมาตลอดนับเวลาน้ำขึ้นน้ำลง จดบันทึกไว้ในผนังถ้ำ ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเวลาไหนและช่วงไหนน้ำทะเลจะลงมากที่สุด ช่วงไหนของปีจะมีลมพัดออกทะเลแรงที่สุด
แต่ปัญหาที่ทำให้เขาไม่มีสมาธิในการดำเนินงานก็คือ อารมณ์อย่างว่า!! สามเดือนแล้วที่นาฟไม่ได้ทำอะไรเขาเลย แต่เขากลับช่วยตัวเองมากกว่าสิบครั้ง บางครั้งจู่ๆแค่มองนาฟขึ้นมาก็ทำให้เขาแข็งได้ มันผิดไม่ใช่เรอะ!!
'ผิดหรือถูกใครตัดสิน' เสียงพูดก้องอยู่ในหัว

คืนนั้นอากาศร้อนจนนอนแทบไม่หลับ ลมก็ไม่มี แสงจันทร์สลัวๆลอดผ่านหน้าต่าง ชลทิศพลิกกระสับกระส่ายไปมา มองไปที่นาฟก็เห็นหลับสนิทราวกับไม่รู้สึกอะไร มือวางพาดอยู่ที่หน้าท้อง สายตาเขาเลื่อนต่ำลงไปอัตโนมัติถึงส่วนที่นูนใต้กางเกง ไรขนที่ไล่ลงไปนั่นอีก เขามองสูงขึ้นมาที่หน้าอกแข็งแกร่ง ไล่ขึ้นไปที่คางเหลี่ยมมีไรหนวดครึ้มเล็กน้อย ดวงดาปิดสนิท ลมหายใจสม่ำเสมอ ผมสีดำราตรีที่กระจายอยู่เต็มหมอน ปากที่เผยอเล็กน้อย
ให้ตายเถอะ!! เขาอยากสัมผัสร่างตรงหน้า อยากมีเซ็กซ์ อยากปลดปล่อย ชลทิศเคลื่อนตัวขึ้นไปคร่อมร่างที่นอนหลับอย่างเงียบๆไม่ได้ถูกตัวนาฟ ใจหนึ่งอยากปลุกนาฟขึ้นมาให้สอนเขาเรื่องเซกซ์ต่อ อีกใจก็ละอายตัวเอง ระหว่างที่ลังเลอยู่นั่นเองนาฟก็ลืมตาขึ้นมา ตาสีน้ำเงินเข้มสบกับตาสีเขียว เขาสะดุ้งขณะจะรีบลงจากตัว มือของนาฟจับสะโพกร่างเล็กที่คร่อมอยู่ให้นั่งไปบนหน้าท้องของเขา นาฟต้องรู้แน่ๆว่าเขาเกิดอารมณ์!! เพราะอวัยวะส่วนนั้นของเขาแข็งทิ่มหน้าท้องร่างที่นอนอยู่ นาฟหัวเราะเบาๆ
"ไม่รู้สึกผิดแล้วใช่ไหม" เขาถามจ้องร่างเล็กไม่วางตา ร่างเล็กพยักหน้าอายๆ นาฟกดหลังชลทิศให้มาสัมผัสแผงอกของเขา ชลทิศขยับปากตัวเองเข้าไปจูบร่างตรงข้าม ทาบทับอยู่ด้านบน
อือ...เสียงครางลอดผ่านริมฝีปากร่างบาง เขากดสะโพกกดทิ่มไปที่หน้าท้องร่างด้านใต้มากยิ่งขึ้น มือเริ่มถอดเสื้อตัวเอง สายตานาฟเป็นประกายด้วยอารมณ์บางอย่าง
"อัล คราวนี้นายทำให้ฉันนะ" เสียงเขาสั่นพร่า ชลทิศไม่ตอบแต่เขาไล่ปากตัวเองลงไปที่หน้าอกร่างใหญ่ ลิ้มชิมรสเขาบ้าง นาฟแอ่นตัวขึ้นรับสัมผัส มือเขาจับศีรษะร่างเล็กขยับดันไปตามส่วนต่างๆเหมือนการนำทาง ไล่จากหน้าอกด้านซ้ายไปที่ด้านขวาและเลื่อนต่ำลงข้างล่าง ชลทิศจูบไล่ระไปเรื่อยๆ จนถึงไรขนที่ท้องน้อย เขาจูบไล่ต่ำลงไปผ่านกางเกงขาสั้น อวัยวะส่วนนั้นของนาฟแข็งเป็นลำเห็นได้ชัดเจน เขาเลียมันเหมือนจะหยอกก่อนจะดึงกางเกงร่างใหญ่ลง ส่วนนั้นของนาฟผงาดขึ้นมาสู้สายตา กลุ่มขนหนามาสุดที่ตรงโคน ชลทิศชะงักไปนิดหนึ่ง เขามีเซ็กซ์กับนาฟสองครั้งแล้ว แต่ครั้งที่สามนี้เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นส่วนนั้นของนาฟเต็มตา ขนาดของมันต่างกับของเขา มันใหญ่ซะจนเขากำแทบไม่รอบ แถมความยาวนั่นอีก เขาเงยหน้าขึ้นสบตามองนาฟ สายตานั้นมองมาอย่างวิงวอน เขารู้ว่านาฟอยากให้เขาทำอะไร ชลทิศสูดหายใจลึกเอื้อมมือเข้าไปจับก่อนที่จะก้มหัวลง
นาฟครางอย่างสุขสมเมื่อสัมผัสถึงความร้อนที่เข้าครอบครองส่วนปลายของเขา ชลทิศพยายามที่จะให้นาฟเข้าไปได้ลึกที่สุด แต่ไม่ว่าจะพยายามยังไงเขาก็เอามันเข้าไปได้แค่ส่วนปลายเท่านั้น มือนาฟกดหัวเขาลงเล็กน้อย แล้วจู่ๆก็ยกสะโพกดันตัวเองขึ้นมาแบบไม่ให้รู้ตัว เขาเข้าไปในปากของร่างเล็กได้มากยิ่งขึ้น รู้สึกได้ว่าสัมผัสถึงเพดานปาก ร่างเล็กร้องออกมาอย่างตกใจสำลักพรวด แต่ก็ไม่ได้ละทิ้งหน้าที่ นาฟครางอย่างเหนื่อยหอบ ชลทิศหันมาเปลี่ยนวิธีการ เขาใช้ลิ้นไล่เลียแทนจากโคนถึงปลาย นาฟครางไม่ได้ศัพท์ขยับขึ้นลงถูไถกับลิ้นอุ่น ชลทิศเองก็เลื่อนมือไปที่ส่วนล่างของเขา รูดไปมา เมื่อนาฟเกร็งขึ้นมาสุดตัวเขาก็เลื่อนปากกลับไปครอบครองส่วนปลายอีกครั้ง ชลทิศพยายามทำแบบที่นาฟเคยทำ แต่เมื่อน้ำร้อนๆฉีดเข้าปาก เขาสำลักออกมา ของเหลวส่วนใหญ่ไหลเลอะติดตามหน้าตา หยดลงไปตามคาง ตัวเขาเองหลังจากนั้นไม่นานก็เกร็งปลดปล่อยออกมาเต็มมือตัวเอง ชลทิศทรุดลงไปนอนแนบหน้าท้องของนาฟอย่างหมดแรงไม่ได้ใส่ใจถึงน้ำที่เลอะอยู่ตามตัว นาฟมีรสชาติของทะเล.....

เขานอนอยู่อย่างนั้นไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ มารู้สึกตัวก็ต่อเมื่อนาฟจับเขาเลื่อนขึ้นไปรับจูบ ลิ้นซอกซอนเข้าไปด้านใน แล้วก็กลับออกมาหยอกเย้าริมฝีปากด้านนอก ดูดเม้มเบาๆ จากนั้นก็ไล่เลียไปตามผิวหน้าของหน้าร่างเล็ก ชลทิศครางขึ้นมาอีกครั้ง อารมณ์ที่พึ่งมอดไปคุกรุ่นขึ้นมาอีกรอบ มือเขาเลื่อนต่ำลงไปจะสัมผัสตัวเอง แต่คราวนี้นาฟจับข้อมือไว้
"คราวนี้นายทำให้ฉัน ฉันก็ทำให้นาย" เขามองนาฟอย่างงงๆ
"หันมาทางฉันสิ" นาฟหัวเราะออกมาเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมอง
"ไม่ใช่หน้า"
ชลทิศหน้าแดงเมื่อเข้าใจความหมายของนาฟ เขาหันเปลี่ยนท่าอย่างที่นาฟต้องการ ร่างสองร่างกอดก่ายกันท่ามกลางความมืด เสียงครางกระเส่า
เขาคร่อมนาฟไว้เหมือนเดิมแต่คราวนี้นาฟกำลังอมส่วนนั้นของเขา ส่วนเขาก็ทำเช่นเดียวกัน แต่คราวนี้เขาเอาเข้าไปในปากได้ลึกกว่าเก่า นาฟครางอย่างสุขสม มือเขาบีบนวดแก้มก้นร่างเล็กเบา ก่อนจะยกหัวตัวเองขึ้นเล็กน้อย มือแยกกลีบเนื้อด้านหน้าออก ลิ้นอุ่นๆไล่ไปตามร่องทาง ชลทิศครางเฮือก ความรู้สึกแปลกใหม่แล่นผ่านขึ้นมาตามท้องน้อย ปากเขาครางจนทำอะไรไม่ทุก หน้าซบลงไปกับหว่างขานาฟ ไถไปตามจังหวะ เขาขนลุกซู่เมื่อลิ้นของนาฟหยอกกับหลืบโพรงด้านหลัง ลิ้นอุ่นๆแทรกเข้าไปได้เล็กน้อยก่อนจะเคลื่อนออกมา
"อย่าหยุด..." เขาประท้วงเมื่อนาฟหันมาจูบต้นขาด้านในแทน
"ใครหยุดก่อนละจ๊ะ..." เสียงกลั้วหัวเราะเบาๆดังขึ้น ชลทิศเริ่มรู้ตัวว่าเขาถูกหยอก ปากเขาเริ่มเลื่อนไปทำงานต่อ แต่จากมุมที่เขาคร่อมอยู่นั้นไม่สามารถจะทำอย่างเดียวกับที่นาฟทำได้ เขาครางอย่างขัดเคือง แต่เมื่อนาฟเริ่มครอบครองท่อนเนื้อของเขา ความรู้สึกทุกอย่างก็แทบหลุดลอย
ในที่สุดร่างสองร่างก็กระตุกเกร็ง ไอความร้อนกระจายไปทั่ว เขาปลดปล่อยออกมาก่อนนาฟ นาฟกลืนกินทุกสิ่งทุกอย่างไม่มีเลอะเทอะ ผิดกับเขาที่ยังไงก็มีหยดออกมาตามมุมปาก แต่ก็ยังพยายามที่จะเลียทำความสะอาดให้หมด ไม่อยากเชื่อว่าเซ็กซ์มันจะเป็นอย่างนี้ มันบรรยายเป็นคำพูดไม่ถูก มหัศจรรย์

รุ่งเช้าเขาตื่นสาย เมื่อคืนแทบไม่ได้นอนเลย เมื่อยเนื้อตัวไปหมด นาฟเดินเขามาปัดผมยาวที่ปรกหน้าผากเขาออก ก่อนจะถามเสียงนุ่ม
"เหนื่อยไหม...นอนพักเถอะ"
เขาครางฮือพยักหน้ารับคำก่อนจะหลับต่อ เขาตื่นอีกทีก็บ่ายกว่าตะวันส่องก้น นอนทับแขนจนปวดจึงต้องลุกขึ้นมาเดินบิดขี้เกียจ หาเสื้อผ้ามาใส่ก่อนจะเดินออกไปนอกห้อง พยายามมองหานาฟแต่ก็ไม่เห็น รวมทั้งคนอื่นๆในหมู่บ้านด้วย ตอนนี้หมู่บ้านเงียบราวกับไร้ผู้คน ชลทิศรู้สึกผิดสังเกต ธรรมดายังจะต้องมีเสียงผ่าฟืนหรือไม่ก็เสียงหุงหาอาหารบ้าง แต่นี่ เงียบกริบ

ซวบเสียงฝีเท้าย่ำฝ่าใบไม้แห้งทำให้เขาหันไปมอง ชายคนหนึ่งซึ่งเขาจำได้ว่าเป็นคนของหมู่บ้านกำลังเดินผ่านไปอย่างรวดเร็ว
"เดี๋ยวก่อน!" ชลทิศเรียกขึ้นมา เขาวิ่งลงไปที่ชายคนนั้น
"พวกนายออกไปไหนกันหมดน่ะ นาฟล่ะ" เขาถาม
ชายคนนั้นหรี่ตามองมาที่เขา ถอนหายใจก่อนจะบอกว่า
"ทุกคนอยู่ที่หน้าผา" เขาตอบหันตัวเดินออกไป รวดเร็วซะจนชลทิศต้องวิ่งตาม

เขาวิ่งตามจนไปถึงหน้าผา ทุกคนในหมู่บ้านยืนรวมกันอยู่ที่นั่น นาฟอยู่ตรงกลาง บรรยากาศแปลกๆ นาฟที่เขาเห็นตอนนี้แต่งตัวต่างไปจากปรกติ แต่ก็ไม่ได้ต่างมาก ผมสีดำถูกเสยไปด้านหลังมัดไว้แน่นเป็นกระจุกตรงต้นคอ กางเกงขาสั้นตัวเก่งถูกเปลี่ยนเป็นกางเกงขาสามส่วนสีครามแนบเนื้อคล้ายหนังอะไรสักอย่าง
"นาฟ" เขาตะโกนเรียกวิ่งเข้าไปหา แต่ก็ถูกผู้หญิงในหมู่บ้านคนหนึ่งดึงไว้
"ห้ามเข้า...นาฟต้องการสมาธิ" ผมมองทุกคนงงๆ สมาธิอะไร พวกนี้แปลกขึ้นทุกที มองไปที่นาฟก็เห็นยิ้มออกมานิดหนึ่งก่อนจะพูดว่า
"อยู่ตรงนั้นแหละ อัล ไม่ต้องตกใจนะถ้าเกิดอะไรขึ้น" นาฟสูดลมหายใจลึกเมื่อพูดจบ บรรยากาศเปลี่ยนไป เขาหรี่ตาลงเล็กน้อย ผมรู้สึกขนลุกซู่ เหมือนนาฟที่เห็นตรงหน้าไม่ใช่คนรู้จัก น่ากลัว
"พร้อมแล้วนะ.." ชายหนุ่มที่เขารู้จักในฐานะหัวหน้าพูดขึ้น
นาฟพยักหน้า หยิบมีดปลายแหลมขึ้นมาคาบที่ปากก่อนจะเดินไปริมหน้าผา ชลทิศมองตามด้วยลางสังหรณ์ประหลาด นาฟกำลังจะทำอะไร นั่นมันหน้าผาไม่ใช่เรอะ อย่านะ!! เขาตะโกนก้องเมื่อสิ่งที่คิดเป็นจริง นาฟกระโดดลงจากหน้าผาสูงกว่าสิบห้าเมตรลงไปยังท้องทะเลเบื้องล่าง
"พวกนายทำอะไร!! บังคับเขาฆ่าตัวตายงั้นหรือ!ช่วยเขาสิ นาฟ" เขากระโจนไปที่ขอบหน้าผา น้ำตานองหน้า คนในหมู่บ้านดึงแขนเขาไว้แน่น แน่นอนหน้าผานี้เป็นจุดชมวิวที่โปรดปรานของชลทิศเพราะเมื่อมองลงไปด้านล่างจะเห็นฉลามหลายสิบตัว กระโดดลงไปธรรมดาก็ยากที่จะรอดอยู่แล้ว แต่นี่กระโดดลงไปในดงฉลาม!! ฟองคลื่นแตกกระจายพร้อมกับเลือดสีแดงกระจายไปทั่ว ฉลามว่ายวนอยู่กระจุกเดียวตรงกลาง น้ำกระเพื่อมจนมองไม่เห็นอะไร เขาตะโกนร้องพยายามดึงตัวออกอย่างไร้สติ นาฟเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของเขาตลอดเกือบห้าปีที่นี่ พ่อ แม่ เพื่อน ครู ในที่สุดเขาก็ทรุดไปกับมือที่ดึงอยู่
สองชั่วโมงผ่านไปท้องฟ้าเริ่มมืดสนิท กองไฟถูกก่อขึ้นไว้ตรงกลางหมู่บ้าน เมื่อชลทิศได้สติก็พบว่าเขาถูกลากมาอยู่ที่ลานกลางหมู่บ้าน ขนาบข้างด้วยผู้ชายตัวใหญ่อีกสองคน
"ทำไม...ทำไมพวกนายถึงต้องให้นาฟกระโดดลงไปด้วย" น้ำตาแทบไม่มีไหลออกมา ตาบวมแดง เสียงแหบพร่าจากการตะโกนก่อนหน้า
"นั่นเป็นการตัดสินใจของนาฟเอง เป็นกฎของหมู่บ้าน" เสียงห้าวๆ ตอบ
"พวกเราจะรอเขาจนกว่าพระจันทร์ขึ้นผ่านเหนือยอดเขา"
"นาฟจะกลับมางั้นเรอะ" ชลทิศถามเสียงสูงด้วยความประหลาดใจ
"ถ้า นาฟสามารถกลับมาได้!" เสียงนั้นตอบเน้นคำ
"แล้วถ้ากลับมาไม่ได้ล่ะ" เขาย้อนถามไป หมู่บ้านนี้เป็นบ้าอะไรกันนี่ สั่งให้คนๆหนึ่งกระโจนลงไปในดงฉลามเฉย
"ถ้ากลับมาไม่ได้ พรุ่งนี้นายก็อาจจะถูกจับโยนไปที่เดียวกับนาฟนะสิ นายน่าจะดีใจนะถ้าเกิดได้อยู่ด้วยกัน" เสียงชายอีกคนหนึ่งพูดแทรกขึ้น ชลทิศขนลุก พวกนี้พูดจริงๆหรือ ถ้านาฟไม่กลับมาเขาก็จะถูกฆ่า
"ไม่เอาน่า...เซียร์ พึ่งรู้ว่านายสนุกกับการขู่เด็กด้วย" เสียงหอบเหนื่อยพูดแทรกขึ้นมาดึงความสนใจทุกคน

"นาฟ!!" ชลทิศตะโกนอย่างดีใจเมื่อเห็นร่างเจ้าของเสียง
ร่างนั้นเดินโซเซ ผมที่มัดไว้แน่นก่อนหน้ากระเซอะกระเซิงลงมาปรกหน้าผาก น้ำยังหยดออกมาจากตัว บนไหล่แบกซากฉลามที่คงจะหนักไม่ต่ำกว่าร้อยกิโลเอาไว้ ร่างท่อนบนมีบาดแผลยาวหลายแห่ง บางแห่งเลือดยังไหลออกมาไม่หยุดปนกับน้ำทะเลกลายเป็นสีชมพู ผู้หญิงสองคนในหมู่บ้านเดินเข้าไปช่วยแบกซากฉลามออกมาไว้อีกทางหนึ่งก่อนจะเริ่มชำแหละ แยกเอาเนื้อออกมาเป็นก้อนๆ ชลทิศรีบวิ่งเข้าไปพยุงร่างใหญ่ คราวนี้น้ำตาแห่งความปิติไหลออกมา เขาซบหน้าไปร้องไห้ นาฟลูบหัวเบาๆ
"ไม่เอาน่าอัล บอกแล้วว่าไม่ต้องตกใจ" เขาพูดเสียงหอบ ทำท่าจะล้ม ร่างเล็กดึงแขนร่างสูงไว้แน่น ตกใจ
"ไม่ให้ตกใจได้ไง!" เขาพูดเสียงไม่ต่อเนื่อง ปากสั่น "นะ...นายบาดเจ็บมาก...ทำไมต้องทำอย่างนั้นด้วย.." น้ำตาที่เหมือนจะเหือดไปเอ่อนอง
"นะ..นายไม่ต้องสนใจหรอก" เขาหันหน้าไปที่หัวหน้าหมู่บ้านที่นั่งอยู่ตรงกลางวง "ผมกลับมาก่อนพระจันทร์ผ่านยอดเขา...ทุกคนยอมรับกฏหรือไม่"
ร่างหัวหน้านิ่งเงียบราวกับรูปปั้นก่อนจะถอนหายใจ พยักหน้า ยืนมือออกไปหยิบเนื้อฉลามดิบที่วางอยู่ เขาชูมันขึ้นสูง ก่อนจะตะโกนออกมา
"กฎของหมู่บ้านได้รับการยอมรับ!"
ชลทิศตกใจหน้าซีดเมื่อเห็นหัวหน้าหมู่บ้านก้มไปกัดเนื้อฉลามดิบ เขากัดกินราวกับเอร็ดอร่อย แถมคนที่เหลือในหมู่บ้านก็เริ่มหยิบเนื้อฉลามขึ้นกินบ้าง เลือดเลอะติดเต็มไปหน้า เขาสูดหายใจมือที่เกาะแขนนาฟเย็นเฉียบ พวกนี้เป็นบ้าอะไรกัน!! เขาเคยคิดว่าพวกนี้ลึกลับ ประหลาด แต่นี่มันทำให้เขาขยะแขยงอีกด้วย
ชลทิศต้องตกใจมากขึ้นกว่าเดิมเมื่อน้ำหนักของนาฟที่เกาะอยู่ ทิ้งมาทางเขา นาฟล้มลงหมดสติในอ้อมแขนร่างเล็ก