Pround of destiny

"ความรักที่มีอุปสรรคกีดขวาง ความแตกต่างของฐานันดร พวกเขาจะทำเช่นไร.........."

บทที่ 9

หลังจากที่ราวินซ์ทำแผลให้ฟอร์ดเขากลับมาที่ห้อง นั่งคิดตลอดเวลา ถ้าฟอร์ดไม่ใช่ฟอร์ด? งั้นคนที่อยู่ในเกราะของฟอร์ดจะเป็นใคร? หน้ากากรูปหมาป่าที่ใส่ตลอดเวลา? นี่อาจจะเป็นเหตุผลที่ฟอร์ดไม่ยอมเรียกหมอหลวงก็ได้ ลูกชายของฟอร์ดรึเปล่า? ราวินซ์ประหวัดนึกไปถึงชายหนุ่มผมทองในสระน้ำ เสียงฟอร์ดที่ได้ยินมักจะเป็นเสียง แหบๆ ทุ้มต่ำตลอดเวลาราวกับจงใจ ยิ่งคิดราวินซ์ก็ยิ่งปวดหัว

พลบค่ำราวินซ์เดินเอาอาหารที่สาวใช้มาส่งเข้าไปในห้อง คนที่ตกเป็นเป้าสงสัยกำลังนอนพักอยู่

"อาหารเย็นมาแล้ว" เขาพูดเบาๆ ร่างที่นอนบนเตียงหันมามอง

"วางไว้นั่นแหละ ข้ายังไม่หิว"

"ท่านควรจะกินสักหน่อยนะ" ราวินซ์พูดอย่างเป็นห่วง แต่ร่างนั้นก็ไม่ขยับตัว ร่างบนเตียงยังใส่ชุดเกราะ ชุดเดิม แม้แต่หน้ากากก็ไม่ได้ถอดออก

"แล้วก็...ท่านควรจะถอดชุดเกราะกับหน้ากากออก อยู่ในห้องอากาศร้อนอบอ้าวจะตาย ข้าไม่เห็นว่าจะมี ความจำเป็นอะไรที่จะต้องใส่มันตลอดเวลา ไม่ว่าท่านจะใช่แม่ทัพฟอร์ดหรือไม่ก็ตาม" ราวินซ์พลั้งปากพูดออกมา ร่างที่อยู่บนเตียงลุกพรวด

"เจ้าพูดว่าอะไรนะ" เสียงนั้นตะเบ็งอย่างโกรธๆ

"ข้าบอกว่าท่านควรถอดเกราะออก" ราวินซ์ทวนอย่างประหลาดใจ

"ไม่ใช่!! ข้าหมายถึงประโยคสุดท้ายต่างหาก" ฟอร์ดจ้องเขาอย่างเค้นเอาความ ราวินซ์เพียงแค่มองเห็น ประกายตาสีม่วงลอดออกมาจากหน้ากากเท่านั้น

"ข้าบอกว่าไม่ว่าท่านจะใช่แม่ทัพฟอร์ดหรือไม่ก็ตาม!!!"

"เจ้าคิดว่าข้าไม่ใช่แม่ทัพฟอร์ดงั้นรึ" ร่างนั้นคำรามลุกขึ้นมาจากเตียง ราวินซ์เองก็ไม่ได้เกรงกลัวฟอร์ดอยู่ แล้ว เขาจ้องไปที่ฟอร์ดตรงๆ

"ท่านไม่ใช่แม่ทัพฟอร์ด ถ้าท่านใช่ทำไมถึงต้องใส่หน้ากากตลอดเวลา ทำไมถึงไม่ต้องการรักษากับหมอ หลวง แล้วก็ทำไมถึงมีร่างกายที่หนุ่มเกินวัย..." ราวินซ์พูดสิ่งที่อยู่ในใจเขาออกไป แต่ยังพูดไม่ทันจบ ชายที่อยู่ในร่างของฟอร์ดก็ยกดาบขึ้นฟันเขาอย่างไม่มีสาเหตุ ราวินซ์กลิ้งตัวหลบอย่างตกใจ แต่ดาบที่สองก็ฟัน เข้ามาแล้ว เขารีบยกเก้าอี้ตัวเดียวของห้องขึ้นมารับ แล้ววิ่งหนีออกไปข้างนอกห้อง ร่างที่บาดเจ็บวิ่งตามออกมา แต่ร่างกายนั้นยังไม่อำนวยที่จะต่อสู้ได้ พอออกมาถึงประตูหน้าห้องก็ยกดาบขึ้นยันกับพื้น หอบหายใจ

"ข้าไม่เคยคิดจะยุ่งเกี่ยวกับเจ้า แต่ถ้าเจ้าจะเปิดโปงความลับของข้าล่ะก็ ข้าฆ่าเจ้าแน่ไม่ว่าเจ้าเป็นใครก็ตาม" ร่างนั้นคำรามออกมาพร้อมกับรวบรวมกำลังยกดาบขึ้น

ข้างฝ่ายราวินซ์ เขาเพียงแต่ต้องการที่จะพิสูจน์ว่าใบหน้าที่ซ่อนอยู่ภายใต้หน้ากากนั้นใช่ใบหน้าที่เขาคำนึง ถึงอยู่หรือเปล่า ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะไม่มีอาวุธติดตัวเลย แต่เขาก็ไม่ใช่ฝ่ายเสียเปรียบ เขาก้มตัวหลบดาบที่ฟันมาได้ อย่างง่ายดาย แต่ต้นไม้ที่ถูกฟันถึงกับหักสองท่อน ร่างนั้นทรุดลงนั่งกับพื้นอย่างหมดแรง เลือดเริ่มไหลออกจากบาดแผล

"ข้าแค่ถามตามความรู้สึกของข้า ถ้านั่นเป็นความลับของท่านข้าก็ไม่เคยคิดจะยุ่งเกี่ยว แต่ท่านคงจะมาข่มขู่ข้าด้วยร่างกายแบบนั้นไม่ได้หรอก" ราวินซ์พูดด้วยความโมโห เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าฝ่ายตรงข้ามคิดจะฆ่าเขาอย่างจริงจัง แต่จากเหตุการณ์เมื่อครู่ ทำเอาเขาต้องเปลี่ยนความคิดใหม่

"ถึงข้าจะบาดเจ็บ แต่ข้าก็ฆ่าเจ้าได้แน่" ร่างในชุดเกราะยังคงพูดปนหอบอยู่ ร่างนั้นสูดหายใจลึกๆ พร้อมกับยกดาบขึ้นฟันเขาต่อ ราวินซ์กลิ้งตัวหลบ

ถึงแม้ราวินซ์จะได้เปรียบเรื่องกำลังและความเร็วอยู่ตอนนี้เพราะอาการบาดเจ็บเขาหายสนิทแล้ว แต่เขาไม่มีแม้แต่อาวุธอะไรจะต่อกร จึงได้แต่กลิ้งหลบไปมา แต่ทันใดนั้นเอง!!!

ฟิ้วววว เสียงธนูฝ่าอากาศปักตรึงเข้าที่ไหลซ้ายของร่างตรงหน้า ร่างนั้นชะงักกึกล้มลงกับพื้นทันที ราวินซ์ตะลึง รีบหันไปทางแหล่งต้นเสียง ชายในชุดดำสามคนยืนอยู่ตรงประตูทางเข้าของห้องที่ห่างไปพอสมควร ราวินซ์ไม่รู้จักคนพวกนี้ คนพวกนี้เข้ามาช่วยเขารึ ? ชายสามคนนั้นเดินวิ่งเข้ามาหาเขา

"เจ้าชายราวินซ์" เสียงเอ่ยเหมือนย้ำเพื่อความแน่ใจถามขึ้นมา

"พวกเจ้าเป็นใคร" ราวินซ์มองอย่างระแวง

"พวกเราเป็นคนจากหุบเขาซาราร็อก ได้รับคำสั่งให้มาชิงตัวพระองค์" หนึ่งในสามคนนั้นพูดออกมา

"รีบไปกันก่อนที่พวกยามจะแห่กันมาพะยะค่ะ"

"เดี๋ยว" ราวินซ์ชะงักก่อนที่จะวิ่งตาม เขาหันไปมองร่างหมดสติของชายข้างหลัง

"พาเขาไปด้วย" ราวินซ์ไม่รู้เหมือนกันทำไมเขาถึงพูดแบบนี้ แต่เขาเป็นห่วงร่างนั้นมาก ถ้าเกิดสิ่งที่เขาคิดเป็นจริงล่ะก็ ร่างในชุดเกราะนี่ต้องเป็นผู้ชายคนนั้น ผู้ชายที่ตรึงหัวใจเขาตั้งแต่แรกพบ

"แต่เราไม่มีเวลา...." ร่างในชุดดำเถียงขึ้นมา แต่ราวินซ์ไม่ฟังเสียง เขาเข้าไปอุ้มร่างที่สลบขึ้นมา แต่น้ำหนักของชุดเกราะทำให้เขาต้องออกแรงมากพอดู เขาจึงพยายามที่จะถอดเกราะออก

"รีบเข้าเถอะพะยะค่ะ ถ้าพระองค์จะทำอะไร....." สามร่างนั้นร้อนรน เพราะว่าได้ยินเสียงฝีเท้าของทหารยามวิ่งมาตามทางเดินแล้ว

ราวินซ์ตัดสินใจถอดหน้ากากหมาป่าที่ร่างนั้นใส่อยู่ ปอยผมสีทองเป็นประกายหลุดออกมา ราวินซ์แทบลืมหายใจ ใบหน้าที่เขาคิดถึงตลอดหลังจากในคืนนั้น ไม่ผิดแน่ ผมสีทองถูกม้วนเก็บไว้ตรงท้ายทอย แต่ยามนี้ดวงตาสีม่วงที่เขาเคยเห็นปิดสนิท ใบหน้าแทบไม่มีสีเลือด ราวินซ์ใจหายวาบ เขาเอามือเข้าไปรองใต้จมูก ร่างนั้นหายใจระรวย เป็นสัญญาณว่ายังมีชีวิตอยู่ เขารีบอุ้มร่างนั้นขึ้นมาแนบอกพร้อมกับพยักหน้าบอกกับชายสามคนว่าเขาพร้อมแล้ว

ทั้งหมดเริ่มวิ่งไปที่ประตู ตอนนี้เสียงทหารยามเข้ามาใกล้ประตูมากแล้ว ชายในชุดดำสามคน ยิงธนูออกไปดักทาง พร้อมกับวิ่งไปที่ประตู

"รีบวิ่งออกไปก่อนพะยะค่ะ" เมื่อเห็นว่าทหารยามเข้ามาจวนตัว ทั้งสามคนชักมีดออกมาถือในมือ ราวินซ์รีบวิ่งไปที่ประตูทางออก

โครม วัลโลลืมตัวตบโต๊ะด้วยความโมโห เจ้าชายราวินซ์หนีไปได้ เขาไม่เคยเสียหน้าเท่านี้มาก่อน ทหารยามที่รายงานตัวสั่นงกๆๆ พระราชาดาซิลนั่งบนเก้าอี้มองด้วยสีหน้าเรียบเฉย

"มีชายคลุมหน้าชุดดำสามคนได้เข้ามาชิงตัวเจ้าชายราวินซ์ ไปแล้วพะยะค่ะ.....ตอนนี้พวกหม่อมชั้นพยายามตามจับตัวอยู่...."
"พวกเจ้านี่ไม่ได้เรื่องเลย" วัลโลตะคอก "น่าโดนทำโทษนัก"

"ใจเย็นน่าวัลโล โดยส่วนตัวเราเองไม่เห็นว่ามันจะเป็นเรื่องสำคัญอะไร ไม่ต้องทำโทษหรอก" พระราชาดาซิลพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยเหมือนเดิม

"ทำไมจะไม่สำคัญพะย่ะค่ะ ถ้าเราไม่มีตัวประกัน ไฮแลนด์การ์ดกับมาดาแลนด์รวมตัวกันโจมตีเราเมื่อไหร่ เราอาจจะเป็นฝ่ายเสียหายนะพะย่ะค่ะ" วัลโลพูดด้วยสีหน้าร้อนรุ่ม
พระราชาดาซิลดวงตาเป็นประกาย

"เราไม่เคยคิดว่าเราจะเป็นฝ่ายเสียหาย เรารอโอกาสที่จะได้รบทัพจับศึกอย่างสนุกสนานซะทีต่างหาก" รอยยิ้มเหี้ยมปรากฏบนใบหน้า สีหน้าพระราชาดาซิลตอนนี้ราวกับว่ากำลังรอความสนุกสนานมากกว่า

"แล้วแม่ทัพฟอร์ดล่ะ" พระราชาดาซิลถามถึงแม่ทัพคู่ใจ

"คือแม่ทัพฟอร์ดหายตัวไปพะย่ะค่ะ หม่อมชั้นหาทั่วทั้งห้องก็ไม่พบเลย พบแต่ชุดเกราะของแม่ทัพอยู่ด้านนอกของห้อง" ทหารนายนั้นรายงาน

พระราชาดาซิลสีหน้าเป็นห่วง ถึงพระองค์จะเป็นคนโหดร้ายขนาดไหน แต่กับแม่ทัพคู่ชีพที่รบมาด้วยกันยี่สิบปีก็ทำให้เขากังวลบ้าง

"เจ้าแน่ใจนะ ว่าฟอร์ดไม่ได้ถูกจับเป็นตัวประกัน" วัลโลเอ่ยถาม ทหารนายนั้นทำท่าลำบากใจ ก่อนจะรายงานว่า

"หม่อมชั้นตามกลุ่มคนที่มาช่วยเจ้าชายไปพะย่ะค่ะ เห็นเจ้าชายราวินซ์อุ้มคนบาดเจ็บอยู่คนหนึ่ง ไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่หม่อมชั้นคิดว่านั่นไม่ใช่แม่ทัพฟอร์ด....เป็นชายหนุ่มผมสีทองที่หม่อมชั้นไม่รู้จักพะย่ะค่ะ"

"ว่าไงน่ะ" คราวนี้เสียงที่ตะโกนขึ้นมากลับเป็นเสียงของพระราชาดาซิล ร่างนั้นยืนขึ้นพร้อมกับส่งสายตาโมโหจับจ้องมา "เจ้ารายงานให้ละเอียดสิ" ร่างนั้นพูดเสียงกร้าว วัลโลหน้าซีด

"คะ คือว่า....เจ้าชายราวินซ์อุ้มคนบาดเจ็บออกมาจากห้องของท่านแม่ทัพ เป็นชายหนุ่มผมยาวสีทองพ่ะยะค่ะ หม่อมชั้นไม่ทันเห็นหน้าชัดเจน.....เลยอธิบายไม่ถูก" ทหารนายนั้นรายงานตัวสั่นเทา พยายามบอกรายละเอียดเท่าที่เขาจะทำได้ แต่พอยิ่งบอกมากขึ้นพระราชาดาซิลยิ่งโกรธเกรี้ยวเข้าไปเรื่อยๆ
"เลี้ยงเสียข้าวสุกนัก.......จับพวกทหารยามทุกคนไปตัดหัวให้หมด" พระราชาดาซิลส่งเสียงคำราม ทหารยามนายนั้นหน้าซีดเผือด คราวนี้วัลโลเป็นฝ่ายพูดบ้าง

"เอ่ออ....พระองค์ เรายังไม่แน่ใจเลยว่าชายหนุ่มคนนั้นจะเป็น....เอ่อ... พระองค์อย่าพึ่งด่วนตัดสินใจ"

พระราชาดาซิลหันมามองวัลโลด้วยแววตาโกรธเคือง

"ส่งทหารออกไปค้นที่คฤหาสถ์ของฟอร์ดนอกเมือง...." พระราชาดาซิลหันกลับกลับมามองวัลโลอีกครั้ง

"ถ้าเกิดเป็นอย่างที่เราคิดล่ะก็.....จับทหารยามไปตัดหัวให้หมด" พูดจบพระราชาดาซิลก็สะบัดหน้าเดินออกจากห้องประชุมไป วัลโลได้แต่ยืนทำสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก ข้างฝ่ายทหารยามนายนั้นก็กลัวจนร้องไม่ออกเหมือนกัน เจ้าชายราวินซ์หนีไปได้กลับไม่ถูกลงโทษ แต่นี่เพียงแค่ชายหนุ่มผมทองที่ไม่มีใครรู้จักกลับทำพระราชาดาซิลร้อนใจได้ขนาดนี้...

ราวินซ์วิ่งหนีพลางประคองร่างในอ้อมอกอย่างทะนุถนอม พวกทหารก็ยังตามเขามาติดๆ ด้วยความที่อุ้มคนหนีทำให้ราวินซ์ไม่สามารถต่อสู้ได้ เขาจึงกลายเป็นตัวถ่วงตัวสำคัญทีเดียว คนของหุบเขาซาราร็อกต้องเข้ามาช่วยหลายต่อลายครั้ง

"เจ้าชาย !!! ทิ้งทหารคนนั้นไปเถอะพะยะค่ะ เป็นตัวถ่วงพวกเราเสียเปล่าๆ พวกเราจะตายกันหมดซะก่อน"

ราวินซ์ไม่ยอมตอบคำ แต่เขาทำเหมือนไม่ได้ยินอุ้มร่างบางวิ่งต่อ ร่างที่มาช่วยทั้งสามได้แต่ถอนหายใจ ในที่สุดพวกเขาได้อาศัยความชำนาญในการเดินป่าสลัดหลุดทหารที่ติดตามไปได้ทุลักทุเลพอสมควร

เมื่อถึงยามค่ำคืน เจ้าชายราวินซ์อาศัยหลบภัยอยู่ในถ้ำ พวกเขาไม่กล้าที่จะก่อไฟเพราะกลัวจะเป็นที่สังเกต ร่างบางในอ้อมแขนจนบัดนี้ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะฟื้น แถมตัวร้อนทำท่าจะจับไข้อีก ราวินซ์ถอดเสื้อออกเพื่อดูบาดแผล โชคยังดีที่ตอนถูกธนูใส่เสื้อเกราะอยู่ มิฉะนั้นแผลคงจะสาหัสกว่านี้

"พวกเจ้ามียาสมานแผลรึเปล่า" ราวินซ์เอ่ยปากถาม หนึ่งในสามโยนตลับยาเล็กๆมาให้เขา ราวินซ์ยิ้มให้อย่างขอบใจ พร้อมกับป้ายยาลงบนปากแผล ผ่านไปสักครู่ ราวินซ์ก็เริ่มหันมาถามคนจากหุบเขาซาราร็อก

"พวกเจ้าได้รับคำสั่งใครให้มาช่วยข้าน่ะ"

"นี่เป็นข้อตกลงของทางเรากับมาดาแลนด์ ตอนนี้เจ้าหญิงอะดิลล่าก็เสด็จมาประทับในหุบเขาซาราร็อกด้วย" ชายที่ผิวคล้ำที่สุดตอบคำ

"หา อะดิลล่าเนี่ยนะ" ราวินซ์ร้องด้วยความตกใจ ด้วยนิสัยของอะดิลล่า เขาเองก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่ที่กล้าเดินทางมา แต่ที่แปลกใจคือทำไมทุกคนถึงกล้าปล่อยอะดิลล่ามาต่างหาก แต่ราวินซ์ก็ไม่ได้เอ่ยปากถามต่อ เมื่อร่างบางข้างๆส่งเสียงครางออกมา ราวินซ์เอามือลูบใบหน้า พิษไข้ทำให้ร่างนั้นร้อนราวกับไฟ ราวินซ์เริ่มกังวล

"ในหุบเขามีหมอรึเปล่า" ราวินซ์เอ่ยปากถาม

"เรามีหมอกิลอยู่ในหุบเขา แต่ก็แค่หมอยาธรรมดา จากนี่ไปหุบเขาต้องใช้เวลาประมาณสามวัน"

"สามวัน!!!" ราวินซ์อุทาน แล้วร่างบางจะทนพิษบาดแผลไปได้จนถึงสามวันหรือเปล่าเนี่ย

"ถ้าเราเร่งเดินทางเต็มที่คงจะประมาณสองวันได้" ราวินซ์พูดพร้อมกับมองหน้าชายทั้งสาม

หนึ่งในนั้นทำท่าจะเถียงแต่เมื่อมองหน้าร่างที่สลบไม่ได้สติก็พอจะเดาได้ว่าร่างนั้นต้องมีความสำคัญกับเจ้าชายราวินซ์มากทีเดียว เขาเลยไม่ได้กล่าวอะไร

"ท่านพ่อ...ท่านพ่อ....อย่าทิ้งข้าไป...อ่า..." ร่างบางเพ้อเพราะพิษไข้

"ออเดร เจ้าอย่ามาให้ข้าเห็นหน้าอีก" ในฝันเขานึกถึงเหตุการณ์ในอดีต "ใบหน้าของเจ้า....อา....ข้าไม่อยากเห็นใบหน้าของเจ้า" เขาเห็นพ่อของเขากุมหน้าเดินจากไป

"อย่าเกลียดข้าเลย ท่านพ่อ อย่าเกลียดข้า... ข้าเกลียดใบหน้าตัวเองนัก ข้าเกลียดใบหน้านี้ ข้าเกลียดดดด ทำไมข้อต้องมีตาสีม่วงเหมือนมัน เหมือนมัน..."

"ท่านพ่อ...ข้าเกลียดมัน พระราชาดาซิล ท่านพ่อ....." ร่างโปร่งคราง พร้อมกับเอามือปัดป่ายไปมา ในฝันเขาเหมือนสัมผัสกับความเย็นบางอย่างมาแตะที่หน้าผาก เขาพยายามลืมตาก็รู้สึกเหมือนพบกับใบหน้าสวยที่ไม่เคยรู้จักมองอย่างเป็นห่วง ร่างนั้นกุมมือเขาไว้ แต่เขาก็ไม่มีแรงจะตอบสนองอะไรทั้งสิ้น ในที่สุดก็ม่อยหลับไป

"อาการเป็นยังไงบ้างซามิว" เสียงเบาๆกระซิบถามราวกับไม่อยากให้ใครได้ยิน

"ก็ค่อยยังชั่วแล้วเสด็จพี่ ดีที่ร่างกายเขาค่อนข้างแข็งแรงเลยทนพิษบาดแผลได้นาน นี่ถ้าเกิดทิ้งไว้หลายวันอาจจะอันตรายได้" ซามิวตอบคำ

เมื่อยามที่ราวินซ์เดินทางมาถึงหุบเขาซาราร็อคนั้น บุคคลแรกที่เขาต้องการพบก็คือหมอกิล เขาแทบไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ร่างในอ้อมแขนก็ทำท่าจะอาการหนักขึ้นทุกวัน เขาเดินทางโดยไม่หลับไม่นอนในที่สุดก็ใช้เวลาเพียงแค่สองวันเดินทางมาถึงหุบเขา เมื่อยามที่เขาเห็นซามิวแทนที่จะเห็นอะดิลล่า ราวินซ์รู้สึกเหมือนพระเจ้ามาโปรด เขาเกือบจะตะโกนออกไป ดีที่โซลกับราเวลรีบเข้ามาแทรกดึงออกไปอีกทาง

"ชายคนนี้เป็นใครเหรอเสด็จพี่" ซามิวเอ่ยปากถามยามเมื่ออยู่กันสองต่อสอง เขาไม่เคยเห็นราวินซ์แสดงอาการเป็นห่วงใครขนาดนี้มาก่อน ถ้าไม่ติดว่าอีกฝ่ายเป็นผู้ชายซามิวต้องคิดว่าราวินซ์หลงรักคนคนนี้แน่.....

"พี่ก็ยังไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่เขาเคยช่วยชีวิตพี่ไว้....." ราวินซ์ตอบแบบอ้อมแอ้ม ซามิวถอนหายใจ

"เสด็จพี่ทำท่าเป็นห่วงราวกับเป็นคนรักแนะ..." อีกฝ่ายอึ้งไปเมื่อซามิวพูดจบคำ

"คนรัก.....งั้นเหรอ" ราวินซ์พึมพำเบาๆ ความรู้สึกแบบนี้เขาก็เพ่งเคยครั้งแรก หรือว่า.....