คำภาษาไทยโดดๆ ที่ไม่ได้เอามาจากภาษาบาลี สันสกฤต หรือเขมรจะมีลักษณะพิเศษ บ่งบอกถึงบุคลิกของคำๆ
นั้นอยู่ในที ถ้าหยิบเอาแต่เพียงพยัญชนะแต่ละตัวออกมา ไม่นับสระและวรรณยุกต์ อย่างเช่นคราวนี้จะเสนอคำว่า
พ่อ
พ่อ สะกดด้วย พ.พาน และ อ.อ่าง พ่อที่ดีจะต้องทำตัวให้น่าเคารพกราบไหว้บูชา เหมือนพาน แล้วยังต้องตระเตรียม
อ่างน้ำ ซึ่งเปรียบเสมือนทรัพย์สมบัติ เสบียงอาหารไว้ให้เมียและลูกได้กินได้ใช้ ใครทำเช่นนี้นับว่าเป็น"พ่อ"ที่สมบูรณ์แบบ
แม่
แม่ มีพยัญชนะอยู่ตัวเดียวคือ ม.ม้า ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของการทำงานหนัก รับภาระทั้งหมดไว้บนหลัง
โดยมิปริปากบ่น ต้องรับใช้ลูกผัว แม้เหนื่อยแสนเหนื่อยก็ต้องทน จนเรายอมรับกันว่าไม่มีใครงานหนักเท่าแม่
ลูก
ลูก สะกดด้วยพยัญชนะ 2 ตัว คือ ล.ลิง กับ ก.ไก่ คือเล่นกับกินลูกเดียว พอวิ่งเล่นเหนื่อย
ก็มากิน พอกินเสร็จก็ออกไปวิ่งเล่นอีก เพราะเขาเป็นลูก งานการก็ไม่ต้องทำ ภารกิจอะไรก็ไม่มี ไม่เหมือนคนที่เป็นพ่อแม่
