Episode 12 -----Heart To Heart-----

	"เฟรซิส!!!" ฟาร์นี่วิ่งออกมาจากประตูบ้านพร้อมกับตะโกนเรียกเฟรซิสที่
กำลังเล่นกับฟีเมลและเด็กผู้หญิงอีกสองสามคนอยู่ที่ลานหน้าบ้าน "มาดูอะไรนี่สิ!"
	"?" เฟรซิสทำหน้างงๆอยู่นิดหน่อยก่อนจะผละจากกลุ่มเด็กๆเดินตาม
เพื่อนหญิงเข้าไปในบ้าน
	"ดูในอ่างนี่สิ" ฟาร์นี่ดึงมือเฟรซิสมาที่อ่างน้ำที่มีน้ำใส่อยู่เต็ม
	"มันมีอะไรรึไง"
	"เห็นจุดสีแดงที่ก้นอ่างมั้ยล่ะ" ฟาร์นี่พูดต่อไปเมื่ออีกฝ่ายหันมาพยักหน้า 
"นั่นน่ะ คือตำแหน่งของแอนนิต้าที่ฉันมาร์กเอาไว้ แล้ว ดูจุดแสงให้ดีสิ"
	เฟรซิสหันกลับมามองลงไปในอ่างอีกครั้ง สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปทันที 
"มัน.......ไม่ได้อยู่ที่เดิมนี่นา!?"
	"ใช่มั้ยล่ะ นี่แสดงว่าแอนนิต้า อาจจะถูกใครซักคนไปเอาออกมาจากที่อยู่
เดิมแล้วก็ได้" สาวน้อยมองหน้าเพื่อนสนิทอยู่ครู่หนึ่ง "แล้วจะทำยังไงล่ะทีนี้"
	"ไม่น่าถาม ก็ไล่ตามไปน่ะสิ ออกเดินทางพรุ่งนี้เช้าเลย ถ้าจะตามไปด้วยล่ะก็
เตรียมตัวไว้ตั้งแต่คืนนี้เลยนะ"

	"จะไปแล้วจริงๆเหรอคะ พี่เฟรซิส?" ฟีเมลเอ่ยปากถามเฟรซิสที่กำลังจัด
สัมภาระสำหรับการเดินทางครั้งต่อไป
	"ช่วยไม่ได้นี่นา กระดิ่งนั่นเป็นหนทางสุดท้ายที่จะช่วยให้พี่หาน้องสาวเจอ
ได้ ดังนั้น ไม่ว่าใครจะเอาไป พี่ก็ต้องตามไปหาจนได้นั่นแหละ" เธอวางมือจากกอง
เสื้อผ้า หันมองไปทางเด็กหญิงตัวน้อยที่นั่งอยู่บนเตียง "ถึงจะไม่ได้ตัวกระดิ่งมา 
อย่างน้อย ก็ต้องขอให้ได้ใช้มันลองตามหาหล่อนดูซักครั้งนั่นแหละ"
	"แต่หนูรู้สึกว่า ยังไม่ค่อยได้พักเท่าไหร่เลยน้า"
	"จะไม่ไปก็ได้นะ รออยู่ที่นี่แหละ ไม่เกินเดือนนึงพี่ก็กลับมาแล้วล่ะ"
	"ไม่เอาหรอกค่ะ หนูตั้งใจไว้แล้วนี่นาว่าจะตามพี่เฟรซิสไปตลอด ไม่ว่าพี่จะ
เดินทางไปที่ไหนก็ตาม" สาวน้อยก้มหน้าลงแต่เหลือบตาขึ้นมามองหน้าคู่สนทนา "อีก
อย่างนึง ต้องแยกกับพี่ตั้งเดือนนึง หนูรอไม่ไหวหรอกค่ะ"
	หญิงสาวหัวเราะเบาๆกับคำพูดของเด็กน้อย "พวกพี่จะออกเดินทางกัน
ตั้งแต่เช้าเลยนะ ยังไม่ไปจัดของอีกเหรอ ถ้าจัดไม่เสร็จพี่ก็ไม่รอล่ะ จะทิ้งไว้ที่นี่แหละ"
	ฟีเมลพลอยยิ้มหัวเราะไปด้วย เธอโดดลงจากเตียงนอนก่อนจะเดินไปทาง
ประตูห้อง เฟรซิสมองตามภาพนั้นไปด้วยรอยยิ้ม พลันก็มีเสียงดังขึ้น
	"พี่......คะ......" เสียงนั้นเบาแว่วราวกับดังมาจากที่ไกลๆ นอกจากเสียง
ผู้หญิงที่พูดประโยคนี้แล้ว ยังมีเสียงกระดิ่งดังมาพร้อมๆกันด้วย เฟรซิสมองไป
รอบๆตัว แต่บัดนี้ ในห้องไม่มีใครอยู่แล้วนอกจากเธอเพียงคนเดียว ยังไม่ทันที่
เจ้าหล่อนจะได้สงสัยอะไร "เสียง"ก็ดังขึ้นอีก
	"พี่.....คะ..ได้ยินฉันมั้ย ฉัน....เฟรเซีย"
	"เฟรเซียเหรอ!" อาการของเฟรซิสเปลี่ยนไปทันทีที่ได้ยินชื่อเจ้าของเสียง 
"ตอนนี้เธออยู่ที่ไหนน่ะ แล้วเสียงนี่มันอะไรกัน ! รึว่า?"
	"ไม่ใช่อย่างที่พี่คิดหรอกคะ ฉันยังมีชีวิตอยู่ ไม่ใช่วิญญาณอะไรหรอก" 
เสียงเฟรเซียเงียบไปพักนึง "ได้ยินเสียงกระดิ่งนี่มั้ยล่ะคะ มันเป็นเสียงของกระดิ่ง
แอนนิต้า"
	"แอนนิต้า......" สีหน้าของเด็กสาวเปลี่ยนไปเป็นโล่งใจ "งั้น คนที่เอามัน
ออกมาจากที่เก็บรักษา คือเธอเองสินะ" 
	"ท่านพี่ รู้เรื่องของกระดิ่งนี่ด้วยเหรอคะ?"
	"อืม เพื่อนของพี่เป็นคนบอกน่ะ แล้วตอนนี้พี่ก็รู้ตำแหน่งที่อยู่ของมันแล้ว 
กำลังคิดว่าจะไปเอามันมาอยู่พอดี" เธอหยุดไปนิดหนึ่ง "ตอนที่รู้ว่าตำแหน่งมันเปลี่ยน
ไปยังตกใจแทบแย่ แต่ถ้าคนที่ไปเอามันออกมาเป็นเธอ ก็คงไม่ต้องห่วงอะไรแล้วสินะ"
	"รู้ตำแหน่ง? ท่านพี่มีกำไลมารินี่อยู่ที่ตัวงั้นเหรอ" 
	"ฮื่อ ได้มาโดยบังเอิญน่ะ รายละเอียดไว้ค่อยเล่าทีหลังก็แล้วกันนะ" 
สาวน้อยเปลี่ยนท่านั่งมาเป็นนั่งเหยียดขาออกตามสบายโดยใช้มือสองข้างยันพื้น
ด้านหลังไว้ "ว่าแต่ว่า กระดิ่งแอนนิต้า มันเป็นไอเท็มเวทย์มนต์สายค้นหาไม่ใช่เหรอ แล้ว
ทำไม"
	"ค้นหา? ผิดแล้วล่ะค่ะ แอนนิต้าน่ะอยู่ในสายส่งผ่านสื่อต่างหาก" มีเสียง
หัวเราะเบาๆดังตามมาหลังจากประโยค "แต่มันใช้ส่งความคิดไปยังคนที่เรากำลังตาม
หาได้ ก็เลยพอจะใช้ตามหากันได้โดยการถามที่อยู่ของกันและกันน่ะค่ะ"
	"งั้นหรอกรึ แล้วตอนนี้ เธออยู่ที่ไหนล่ะ"
	"ฉันอยู่กลางป่า กำลังเดินทางอยู่ คงบอกแน่นอนไม่ได้หรอกค่ะ ขอเป็น
ที่อยู่ของท่านพี่แทนได้มั้ย"
	"ถ้าเธอยังอยู่ใกล้ๆที่ๆได้แอนนิต้ามาล่ะก็ พี่จะอยู่ที่เมืองจูเน่ 
ทางตะวันตกเฉียงเหนือของเธอนั่นแหละ" เฟรซิสอมยิ้มน้อยๆก่อนจะเอ่ยประโยค
ต่อไป "แล้วอยากรู้มั้ยว่าตอนนี้พี่อยู่กับใคร ท่านแม่กับท่านพี่ฟินไงล่ะ"
	"ท่านแม่! จริงเหรอคะ!?" 
	"พี่จะไปโกหกเธอทำไมกันเล่า ยังไงก็รีบมาหน่อยแล้วกันนะ ตั้งแต่เธอไม่
อยู่รู้สึกท่านพี่ฟินจะกลายเป็นคนขี้เป็นห่วงขนาดหนักไปซะแล้วสิ"
	"ค่ะ!" เสียงสาวน้อยอีกคนรับคำหนักแน่น "ฉันจะรีบไปให้เร็วที่สุดเลย แล้ว
จะส่งข่าวไปทุกวันนะคะ"
	"แล้วพบกันนะ เฟรเซีย"
	ถึงแม้จะยังอยู่ห่างไกลกัน แต่บนใบหน้าของสาวน้อยฝาแฝดทั้งคู่ต่างมี
น้ำตาแห่งความปีติไหลลงอาบแก้มเหมือนๆกัน ความหวังที่ทั้งคู่ต่างฝ่ายต่างถักทอขึ้น 
ในที่สุดก็มาบรรจบพบกัน สร้างสายสัมพันธ์ของทั้งสองขึ้นมาใหม่ และเป็นสาย
สัมพันธ์ที่แข็งแกร่งที่สุด ที่จะไม่มีอะไรมาทำลายลงได้อีก

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Author's Favourite : ความหวังที่ทั้งคู่ต่างฝ่ายต่างถักทอขึ้น ในที่สุดก็มาบรรจบพบ
		 กันอีกครั้ง (Scene)