Bu sabah tramvay ile ise gelirken ne hissettim biliyor musunuz? Sanki bedenim hiç hareket etmiyordu ve sadece ruhum ortaliklarda dolasiyordu. Bunu baska türlü nasil ifade edebilecegimi bilemiyorum, ama açiklamaya çalisayim.

Siz hiç böyle hissettiniz mi? Biraz düsününce bunun hayatimin monotonlugundan kaynaklanmis olabilecegi aklima geldi. Nedense ayni seyleri dün aksam evde otururken de düsünmüstüm!
Hep ayni seyler, hep ayni seyler... Sonuç mu? Kendimi tekrar etmekten biktigim.

Insani hayata baglayan ümit'tir derler, peki ya ümit edebilecek güçleri bile kalmayanlar ne yapacaklar? Dün aksam bunu da düsündüm, ben neyi ümit ediyorum, neyi bekliyorum diye. Inanin hiç bir sey bulamadim. Beni hayata baglamasi gereken bir seylerin olmasi gerekir ama YOK, bulamiyorum. (Bana sakin; "git, asik ol" demeyin, olamam. Bes dakika sonra ne diyecegini, sordugum sorulara bile hangi cevabi verecegini bildigim insanlar beni hiç çekmiyor.)

Son model bir arabam olsun veya bir villada oturayim istemiyorum. Çok iyi giyinmek ve yemek de istemiyorum. (Sadece insan gibi yasamak istiyorum.) Acaba kusurum burada mi, yani maddiyattan yana beklentilerim olmamasi mi? Maddi degil de manevi tatmin arayan birisi oldugumu acaba insanlar yüzüme bakinca kolayca anlayabiliyorlar mi? Dogrusu hiç sanmiyorum. Ne ariyorum ben, heyecan mi?

Aslinda çevreme bakinca bazi gördüklerimi çok garipsiyorum. Insanlarin acilariyla yasamayi bir yasam tarzi haline getirmeleri gibi. Asik olur, yillarca bu bahane edilir; asik olamaz (benim gibi), bu bahane edilir; ailesi zengindir/yoksuldur, sikayet edilir. Hayatindan memnun hiç kimse göremiyorum, hep birileri ve bahaneler suçlanmak için hazir, kendimiz disinda tabii.

Acaba bazen insanlarin hiç anlayamadigimiz, ya da onlardan hiç beklemedigimiz sekilde davranmasinda bu tür zamanlarin etkisi olabilir mi? Herkes birini mi bekliyor, o bekledigini sandigi kisiyi bulunca ne kadar emin olabiliyor, bekledigi kisi gerçekten o mu????????

Bu karmasa içerisinde aklima baska bir sey daha geldi; belki insanlarin ufuklarinin ve çevrelerinin genislemesi, yasamdaki alternatiflerinin çogalmasi o kadar iyi degildir. Ne bileyim, belki bir köyde dogsaydim, gelecegim hemen hemen belli olsaydi, kisacasi sinirlari belli bir hayati yasasaydim kafam bu kadar karismayacakti. Hayatim, standartlarim, sorumluluklarim, beklentilerim hep belli olacakti.

BEKLENEN

Ne hasta bekler sabahi,
Ne taze ölüyü mezar,
Ne de seytan, bir günahi,
Seni bekledigim kadar.

Geçti istemem gelmeni,
Yoklugunda buldum seni;
Birak vehmimde gölgeni,
Gelme, artik neye yarar?

Necip Fazil KISAKÜREK

16.12.1997, Sali