เสาร์ที่ 20-10-50 เวลา 12.06 น.   หยุดพักผ่อนอยุ่บ้านไม่ได้ออกไปไหน ช่วงนี้..ก็เหนื่อย ๆ เหมือนเคย งานค้างเยอะแยะ แต่ก็ทะยอยทำเกือบเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็ค่อย ๆ ทำไป คนมันแก่แล้ว จะเอาอะไรหนักหนา เมื่อคืนนายป้อกลับมาบ้าน รถโซลูน่า เน่าเชียว ลูกบอกว่าไปเที่ยวทะเลมา คงต้องไล่ให้ไปทำความสะอาดบ้าง สงสารรถจังเลย ความรู้สึก..คงเป็นเหมือนตาล้านสามีเราคิด เพราะเราเอารถเขามาใช้แบบไม่ทะนุถนอมเลย คว้าได้ก็บรื้น ๆ ไปเลย เงาะคงสงสารรถตัวเองที่ถนอมมาเป็นแรม 10 ปี   วันจันทร์ทำเรื่องของบโฆษณามองโลกให้สวยงาม เพราะชีวิตคนเราไม่ได้ยืนยาวอย่างที่เราคิด ยังไม่รู้ตัวเองเลยว่าจะคืนร่างสู่ธรรมชาติเมื่อไหร่ จึงไม่ควรประมาทในชีวิต อย่าทุกข์...อยูเลย อาทิตย์ที่ 21-10-50 เวลา 6.03 น.  ตื่นดูรายการธรรมะและข่าว ชีวิตไม่สิ้นหวัง อาจารย์ที่เขียนหนังสือบอกว่า กินข้าวแค่ 5 คำพอแล้ว เพราะร่างกายต้องการแค่นั้น นอกนั้น เกินที่ร่างกายต้องการ ทำให้เราสำเหนียกว่าจะต้องไม่กินตามใจปากอีกแล้ว เพราะกินมากให้โทษมากกว่าประโยชน์   ต่อด้วยรายการธรรมในใจ พิมใจ อินทะมูล สาระพัดโรคร้ายมาตั้งแต่เด็ก..เคยพยายามฆ่าตัวตายแต่ไม่ตาย ติดเชื้อเอดส์จากสามี มา 20 กว่าปีแล้ว แต่มี ธรรมโอสถ ทำให้โรคร้ายไม่รุมเร้า เธอบอกว่า ร่างกายและจิตใจต้องไปด้วยกัน ให้นึกถึงมรณานุสติอยู่เสมอ ๆ จะทำให้ไม่กลัวตาย ไปสงบสติอารมณ์ในป่าช้าครั้งละครึ่ง ชม. เธอบอกว่า อย่ากลัวตาย เผขิญหน้ากับมัน โรคก็ส่วนโรค เราก็ส่วนเรา อือ..พูดง่ายทำยากมาก ๆ ศรัทธาในหัวใจอันแข็งแกร่งของเธอจัง...........   มีหลาย ๆ คนที่เป็นโรคร้าย แต่ก็ไม่ตาย แต่บางคน..ก็ตาย เพราะอะไรนะ...กรรมเหรอ โทษอะไรไม่ได้ก็โยนไป เวร..กรรมอีกแล้วล่ะ เธออดข้าวเป็นอาทิตย์เพื่อสร้างความอดทน(ขันติ) วันอาทิตย์งดอาหาร กินแต่น้ำ คนเราต้องมีสัจจะ ทำตามสัจจะให้ได้ โกหกได้ก็ทำบาปได้ทุกอย่าง