Rainbow Bridge
|
There is a bridge connecting
Heaven and Earth. It's called the Rainbow Bridge, because of its many colours. When an animal dies that has been
especially close to someone here, that pet goes to Rainbow Bridge. There are meadows and hills for all of our
special friends so they can run and play together. There is plenty of food, water and sunshine and our
friends are warm and comfortable.
All the animals who had been ill and old are restored to health and vigor; those who were hurt or maimed are made whole and strong again, just as we remember them in our dreams of days and times gone by. The animals are happy and content, except for one small thing: they each miss someone very special, someone who was left behind. They all run and play together, but the day comes when one suddenly stops and looks into the distance.
His bright eyes are intent; his eager body begins to quiver. Suddenly, he breaks from the group, flying over the
green grass, faster and faster. You have been spotted, and when you and your special friend finally meet, you
cling together in joyous reunion, never to be parted again. The happy kisses rain upon your face; your hands
again caress the beloved head, and you look once more into those trusting eyes, so long gone from
your life, but never absent from your heart. *Author Unknown* Wil je toch graag een Nederlandse vertaling ? Hier kun je die vinden: rainbowsbridge.com/RB_Poems/rb_dutch.htm. |
||
|
||
|---|---|---|
 Rikkie: 1968 - 6/6/1970 |
 Sandra: 11/1970 - 12/5/1987 |
 Debbie: 21/11/1988 - 19/7/1995 |
 Pietie: 1977 - 7/12/1984 |
 Parkietje I: 1980 - 24/10/1990 |
 Basil: 1/2/1992 - 18/4/1994 |
|---|---|---|
 Knuffel: 1988 - 20/6/1994 |
 Duifje: 1991 - 23/7/1995 |
 (l.) Parkietje II: 26/7/1995 - 16/2/1997 (r.) Tweety: 11/4/1995 - 5/6/1999 |
 Arnie: 28/7/1995 - 3/7/1997 |
 Hennie: 29/8/1995 - 12/1/1998 |
 Fraukje: 26/7/1995 - 16/9/1998 |
 Mickey: 10/1997 - 18/1/2000 |
 Raafje: 29/8/1995 - 2/10/2003 |
 Koekeroe: voor 1982 - .././2004 |
 Wimpy: 10/1982 - 9/12/2007 |
 Tommy: 15/10/1991 - 27/12/2007 |
|
|
||
| Honden komen, maar lang blijven ze niet !!! We ontmoeten elkaar weer…….. Ik weet wat je denkt. Je denkt dat ik dood ben. Omdat je me niet meer kan zien met je menselijke ogen, omdat je me niet kan voelen met je handen, of me in je armen kan houden. Je denkt dat ik voor altijd weg ben. Je herinnert je hoe ik eruit zag toen ik ging en je kan je niet voorstellen dat ik op een andere plek verder leef. Je bent verscheurd met verdriet en pijn over onze scheiding en het maakt je blind voor datgene wat vlak bij je is…. IK. Hoe vaak is je nu al verteld dat ik door ben, en dat je er nu maar eens overheen moet zijn? Hoe vaak heb je jezelf in slaap gehuild omdat je je niet begrepen voelt, denkend dat je je er maar overheen moet zetten omdat mensen zeggen dat het normaal is? Hoe vaak heb je jezelf gepijnigd omdat je niet bereid bent te accepteren dat ik door ben. Terwijl niemand het schijnt te begrijpen. Ik wil dat je iets voor me doet. Ga terug in de tijd met me. Herinner je de dag dat je me mee naar huis nam. Was ik niet het meest intrigerende schepsel dat je ooit ontmoet hebt? Keek ik niet naar je met totale liefde, zodat je niets liever wilde dan de rest van je leven met me te delen? Dit wilde ik ook! Herinner je de dagen nog waarin ik jong en gezond was, en de dingen die we allemaal samen deden? Je was zo trots op me. Ik was je beste vriend die voor je zorgde als je huilde, boos was of verdrietig. En wanneer je door verplichtingen niet zoveel tijd voor me had, wachtte ik geduldig op je. Ik was er altijd voor je. Ik keek naar je met zoveel acceptatie, liefde en geduld dat je je soms een beetje onwaardig voelde. Je was in mijn ogen nooit onwaardig, onthoud dit goed. Weet je nog toen ik ouder werd? Mijn botten werden stijf en mijn bewegingen langzamer. Toch begroette ik je altijd bij de deur, en volgde je door het huis. We zijn zo lang samen geweest. Ik was je beste vriend, wat je ook deed of zei. Ik keek naar je met zoveel warmte en begrip dat je je overspoeld voelde. Ik kon niet genoeg van je krijgen. Herinner je de laatste keer dat we elkaar met aardse ogen zagen. Je probeerde dapper te zijn, maar ik wist dat je huilde. Ik ken je te goed, beter dan wie dan ook in de wereld. Ik keek naar je met puur vertrouwen en liefde, en je wilde me wel voor eeuwig veilig bij je houden. Je beloofde me dat je altijd van me zou houden. Ik geloofde je. Waarom heb je me dan laten gaan door te geloven dat ik niet meer besta? Herinner je de diepte in mijn ogen, al die keren dat ik naar je keek met acceptatie, geduld, vertrouwen en liefde. Wie heeft die diepte en liefde gemaakt? Welke schepper zou ons lied van vreugde en liefde teniet doen? Ik ben niet langer een aards figuur. Maar mijn lichaam was slechts een deel van wie ik ben. Mijn lichaam zou alleen maar een leeg omhulsel zijn als het niet gevuld was geweest met mijn ziel, mijn geest, mijn liefdevol licht. Toen we elkaar ontmoetten was ik schattig en lief. Wat was onze relatie geweest als dat alles was dat ik kon zijn? Hoe had je van me kunnen houden als ik geen geestelijke diepgang had gehad? We zijn allemaal gemaakt van de energie die diep in ons zit. Het is onze ziel, onze geest, ons liefhebbende licht. Het is die energie dat het leven is. Het heeft geen begin en geen eind. Het is er gewoon en zal er altijd zijn. Zonder dat zou er geen leven zijn. Je kan het niet zien of vasthouden. Je kan alleen maar weten dat het er is. Het is een weten zoals dat je weet dat onze liefde bestond. Die liefde kon je niet vasthouden of zien. Je kon alleen weten dat het er was. Ze zeggen dat je me maar moet vergeten, dat je me nooit meer als zien omdat dieren nou eenmaal niet naar de hemel gaan. Ik heb hier om je iets ander te vertellen. Jij was mijn eeuwige liefde waard, net als ik de jouwe waard was. Denk je echt dat die liefde voor altijd van ons weggenomen zou worden door een schepper alleen maar omdat ik geen mens was? Was ik geen levend, ademend, liefhebbend wezen? Hoe had ik kunnen bestaan als ik geen ziel, geen energie, geen liefdevol licht had? En als dit licht er altijd zal zijn, hoe kan ik dan dood zijn? Als mijn wezen niet van de energie van het leven was, hoe had ik dan kunnen leven? Jij weet beter! Je huilt omdat je me mist. Ik mis jou ook. Ik mis de buikkriebels, de omhelzingen en de kussen die we deelden. Maar het leven gaat door na deze geweldige waardevolle fysieke omgeving. Ik kwam hier om een nieuw leven te leiden. Ik ging niet weg omdat ik niet meer van je hou of omdat ik iets beters wilde. Ik ging weg omdat het tijd was voor de volgende fase in mijn bestaan, iets wat alle levende wezens ooit moeten doen. Mijn aanwezigheid in jouw leven was en is een gave die je moet eren. Net zoals ik jou eerde! Leven is niet alleen maar simpelweg in een lichaam geboren worden, een paar jaar leven om dan te sterven. Energie kan niet sterven. We krijgen allemaal een bepaalde tijd in een lichaam zodat we kunnen leren, delen en groeien. Het bereid ons voor op de volgende fase van ons bestaan. Het lichaam houd de echte levensenergie in zich, onze ziel. Zonder dat zouden onze lichamen leeg zijn! Zonder onze energie zouden we inderdaad dood zijn en konden we nooit onze liefde voor elkaar ervaren. Je zegt dat je alleen nog maar herinneringen hebt. Dit is niet waar. Weet je, toen ik mijn aardse lichaam verliet, liet ik iets bij je achter. Je kan het niet aanraken of vasthouden, daar is het te groot voor. Ik liet een stukje van mijn ziel bij je achter. Ik plaatste het naast jou ziel, dat vond ik een passende plaats omdat we altijd samen waren in het aardse leven. Ik hou teveel van je om je alleen maar met herinneringen achter te laten, omdat herinneringen vervagen. Ik hou teveel van je om zomaar te verdwijnen. Het zou te egoïstisch van me zijn om liefde en licht uit je leven weg te nemen. Ik begrijp je tranen. Iedere traan is een bewijs van jouw liefde voor mij, en ik voel me vereerd en nederig. Maar vergeet niet de goede dingen die we deelden. Denk daaraan en glimlach dan. Dat is een eer voor mij. En als je me nodig hebt zal ik er zijn. Sluit je oen, adem diep en langzaam en haal mij voor de geest. Sluit de wereld even af, en sluit je ideeën over dood af. Geef me een kans. Zoek naar subtiele signalen die ik je stuur. Houd niet op trots op mij te zijn, ik ben en blijf een vriend waar je trots op kunt zijn. Ik ben dus nog steeds je vriend Houd mijn dood niet in je gedachten, maar eer en vier mijn eeuwige leven. Want het is eeuwig, net zoals mijn liefde voor jou. Tot wederzien bij de regenboogbrug. |
