|
Ω! Πουλί, με τα χλωμά φτερά,
Συ σκορπάς την Άνοιξη, με την απέραντη ουρά σου,
κυλιέσαι στο ουράνιο τόξο, κι έπειτα ακουμπάς τα λουλούδια και τους χαρίζεις ουράνιες ευωδιές και θεϊκά χρώματα,
Συ, που περπατάς ανέμελο στα διάφανα σύννεφα,
κι έπειτα σκορπάς το διάφανο αεράκι, τη διάφανη δροσιά.
Συ που φωλιάζεις στις καρδιές μας και μας κάνεις αυγά• τα μοναδικά σου απομεινάρια απ' το πέρασμά σου
Συ που φωλιάζεις στον ήλιο, και σκορπάς τις φωτεινές ακτίνες του.
Συ, υπέρτατο πουλί, με τα πράσινα μάτια, με την Ανοιξιάτικη καρδιά,
Κάνε και σε μένα μια χάρη:
Δώσε και σε μένα μερικά αυγά, για να θυμάμαι τη μοναδική χαρά σου!
|
|
