|
Η διαδικασία της ένταξης του ανθρώπου στην κοινωνία αρχίζει από τη στιγμή της γέννησής του. Στη συνέχεια ο άνθρωπος, ως «εν δυνάμει» κοινωνικό ον, δέχεται ασταμάτητα τις επιδράσεις και τα ερεθίσματα του γύρω περιβάλλοντός του. Καθώς μεγαλώνει, θα νιώθει όλο και εντονότερη την ανάγκη να αποκτήσει το αίσθημα της ταυτότητας, να αποτελεί μέλος μιας ομάδας, να ενταχθεί στην κοινωνία. Αυτό θα το επιτύχει ή όχι μέσω των φορέων κοινωνικοποίησης, όπως η οικογένεια, το σχολείο, η Εκκλησία και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Δεν είναι όμως πάντα που οι φορείς κοινωνικοποίησης δίνουν τα σωστά μηνύματα στους νέους. Ασκούν και πολλές αρνητικές επιδράσεις, που αρκετές φορές φαίνονται έντονα στις περιπτώσεις των κοινωνικά περιθωριοποιημένων ατόμων, αλλά και στην καθημερινή μας ζωή. Σήμερα, νέοι φορείς κοινωνικοποίησης, όπως τα Μ.Μ.Ε., ασκούν ολοένα και περισσότερη επίδραση πάνω όχι μόνο στους νέους αλλά και σ' όλο το κοινωνικό σύνολο.
Η οικογένεια, το πρώτο σχολείο του ανθρώπου, έπαψε να είναι το θερμοκήπιο μέσα στο οποίο σαν τρυφερός βλαστός θα αναπτυχθεί το νέο μέλος της κοινωνίας. Οι γονείς, απασχολημένοι με τα δικά τους προβλήματα, αδιαφορούν για το παιδί τους και, αυτοσχεδιάζοντας κατά τις ανάγκες, θέλουν να πιστεύουν πως λύνουν τα προβλήματα που παρουσιάζονται, ενώ στην ουσία απλώς τα μεταθέτουν. Με ανευθυνότητα και ασυνέπεια η οικογένεια από τη μια κανακεύει το παιδί και από την άλλη του επιβάλλει να συμμερίζεται τον κόσμο των μεγάλων. Η οικογένεια θυσίασε πολλές από τις υποχρεώσεις της και δεν αποτελεί πλέον κοινότητα αγωγής κοινωνικών αρετών. Στις δυσλειτουργικές οικογένειες η επικοινωνία είναι ασαφής γεμάτη υπεκφυγές. Οι διαλυμένες οικογένειες ευθύνονται εν μέρει για την έξαρση της επιθετικότητας και της εγκληματικότητας των νέων, εμποδίζοντας ταυτόχρονα την κοινωνική προσαρμογή τους. Επιπλέον αρκετοί γονείς αναθέτουν την ανατροφή των παιδιών τους όχι μόνο στους δικούς τους γονείς αλλά και στην οικιακή βοηθό, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει ιδιαίτερη σχέση μεταξύ γονέα - παιδιού.
Είναι κοινή διαπίστωση ότι η παιδεία στον τόπο μας περνάει δεινή κρίση, ότι αποτελεί ένα συνονθύλευμα από ανοργάνωτες και ανεύθυνες κινήσεις. Το ισχύον εκπαιδευτικό σύστημα θεωρείται αναχρονιστικό ,απωθητικό, ανιαρό, αγχωτικό γιατί οδηγεί στην αλλοτρίωση, στην αποστήθιση, στην αποδυνάμωση της αυτενέργειας και της κριτικής σκέψης, στη φροντιστηριοποίηση του σχολείου, στη βαθμοθηρία, στην παραπαιδεία, στην αποστασιοποίηση διδασκάλων - μαθητών. Οι μαθητές δεν ολοκληρώνονται σαν άνθρωποι μέσα στο σχολείο, αλλά μόνο σαν εργατικό δυναμικό. Ο όγκος της διδακτέας ύλης είναι τεράστιος και έτσι μαθητές και καθηγητές δεν μπορούν, αποβάλλοντας το άγχος, να δημιουργήσουν σχέσεις που να διέπονται από αλληλοσεβασμό και φιλία. Επίσης ο ελεύθερος χρόνος των μαθητών έχει ελαχιστοποιηθεί λόγω των μαθημάτων και των εξετάσεων. Δεκάδες μαθητές διέρχονται τα τρία χρόνια της φοίτησης στο λύκειο, χωρίς να τους δοθεί ούτε μια ευκαιρία να γευτούν την ικανοποίηση μιας κάποιας επιτυχίας και να διακριθούν στο σχολικό χώρο. Είναι επομένως ανεξήγητο το γεγονός ότι πολλοί μαθητές αγωνίζονται να προβληθούν στα πλαίσια της μαθητικής κοινότητας, καταφεύγοντας στην οκνηρία και αναρχική συμπεριφορά;
Άμοιρη ευθυνών για τη μη ομαλή κοινωνικοποίηση των νέων δεν είναι ούτε και η Εκκλησία, που στις μέρες μας κλυδωνίζεται. Δυστυχώς μερικοί εκπρόσωποι της Εκκλησίας αποτελούν κακά πρότυπα για τους νέους, αφού σήμερα στους κόλπους της λαμβάνουν χώρα σκανδαλιστικές οικονομικές δραστηριότητες από μέρους του ανώτατου κλήρου. Παράλληλα, δεν υπάρχει επαρκής παρουσία των εκπροσώπων της Εκκλησίας μέσα στο σχολείο. Γενικότερα, η Εκκλησία δε δίνει κίνητρα στους νέους για να την πλησιάσουν, αφού και η ίδια η υμνολογία δεν είναι προσιτή για όλους τους νέους, με αποτέλεσμα την απομάκρυνσή τους από το ποίμνιο. Ακόμα η Εκκλησία δε δέχεται εύκολα νεοτερισμούς και διατηρεί σχολαστικά τους παλιούς θεσμούς, ασχολούμενη με επιφανειακά θέματα και όχι με την ουσία.
|
|
