|
Κάπου εδώ ξεκινούν τα προβλήματα. Όλες αυτές οι αντιφάσεις του λόγου και της πράξης φέρνουν τη σύγχυση. Ας τα πάρουμε όμως καλύτερα ένα-ένα τα πράγματα. Θέλει το σχολείο να δημιουργήσει αυτόνομους ξεχωριστούς ανθρώπους. Και πως ακριβώς περιμένετε να γίνει αυτό; αναγκάζοντας μας όλους να φοράμε τα ίδια καταθλιπτικά, γκριζόασπρα ρούχα; […]Που το είδατε το ξεχωριστό; Μάλιστα στην απορία των μαθητών 'γιατί να φοράμε την στολή', η απάντηση είναι για να είστε όλοι ίδιοι, να μην υπάρχουν διακρίσεις. Λες και εκεί έξω στη ζούγκλα όπως την αποκαλείται άλλωστε εσείς οι ίδιοι, υπάρχει οτιδήποτε άλλο εκτός από διακρίσεις. Είναι όμως δυνατό να ζείτε με τη ψευδαίσθηση ότι έστω και έτσι όπως το κάνατε εξαλείψατε τη διάκριση; Η οποιαδήποτε διαφορά μπορεί να φανεί, και φαίνεται με το ποια πένα γράφεις, ποια τσάντα κρατάς και πόσα διαφορετικά ζευγάρια παπούτσια φοράς μέσα σε ένα μήνα. Πως λοιπόν θα μας διδάξετε να είμαστε ξεχωριστοί άνθρωποι, ο καθένας με τις ιδιαιτερότητες του αν δεν μας αφήσετε να εκφραστούμε ελεύθερα;
Συνεχίζοντας μιλάτε για δημιουργία ξεχωριστών χαρακτήρων. Παράλληλα όμως έχετε την απαίτηση όλοι μας να αντιδρούμε το ίδιο στις διάφορες καταστάσεις. Μας θέλετε να γράφουμε πανομοιότυπες εκθέσεις. Εκφράζοντας όλοι την ίδια γνώμη, τη δική σας γνώμη με εκφοβισμό το βαθμό μας. Συγνώμη, μήπως ξεχωριστοί χαρακτήρες σημαίνει, να υιοθετήσουμε το χαρακτήρα, τις ιδέες και απόψεις του καθηγητή μας; Στο κάτω κάτω πόσο σύγχρονα είναι αυτά; Και από την άλλη όταν λείπει η σύγκρουση απόψεων και ο διάλογος πως μας θέλετε να εξελιχτούμε σα ξεχωριστές μονάδες και όχι σα σύνολο και να ωριμάσουμε σαν χαρακτήρες; Αλλά και να 'ταν μόνο η έκθεση και ο διάλογος στην τάξη καλό θα ήταν. Εσείς θέλετε να μετατρέψετε το σύνολο των μαθητών σε μια μονάδα. Σε ένα άτομο. […]Αν όμως δε μας αφήνετε να χρωματίσουμε έστω και λίγο με αυτό τον τρόπο ο καθένας το χαρακτήρα του (γιατί περί χαρακτήρος πρόκειται) μιας και η κατάργηση στολής προς το παρόν είναι ένα όνειρο για μας, πως περιμένετε να φτιάξουμε ο καθένας το δικό του χαρακτήρα; Όταν όπου γυρίσουμε βλέπουμε ανθρώπους όπως εμάς πως θα νιώσουμε ξεχωριστοί; Στο κάτω κάτω, γιατί δε μας έδωσε ο Θεός και όλους το ίδιο πρόσωπο και σώμα για να μην υπάρχει ούτε διάκριση ομορφιάς;
Σκοπός όπως λένε του σχολείου είναι να διδάξει την ελευθερία της γνώμης. Κάποιος, μπορεί και να σκεφτεί ότι όλοι αυτοί οι γελοίοι και παράλογοι περιορισμοί σκοπό έχουν να μας κάνουν να αντιδράσουμε, να εκδηλωθούμε και να εκφράσουμε αυτό που νιώθουμε. Αδύνατο όμως στην πράξη αυτό, αφού με την παραμικρή αντίδραση και την κάθε 'παρανομία' κρέμεται πάνω από τα κεφάλι μας ο πέλεκυς της τιμωρίας, της αποβολής, της κοσμίας, της ίδιας τάξης και ένα σωρό άλλα. Από τη στιγμή που μας κόβετε την κάθε εκδήλωση της γνώμης μας που τη βλέπετε την ελευθερία της γνώμης; Μόνο και μόνο ο ψυχολογικός πόλεμος που έχει να αντιμετωπίσει ο μαθητής με τη σκέψη να 'παρανομήσει' στους 'λογικότατους' κανόνες της παιδείας δε μπαίνει καν στον κόπο πλέον να σκεφτεί να εκφράσει ελεύθερα τη γνώμη του, και τις απόψεις του.
[…] Ξοδεύουμε 12 ολόκληρα χρόνια μέσα στις τάξεις, αλλά αν δεν πας 2-3 ώρες κάθε απόγευμα ιδιαίτερα, ούτε σε πανεπιστήμια της Ελλάδας δε μπορείς να μπεις που θεωρούμαστε και το ίδιο έθνος. Άσε για αυτά του εξωτερικού που ένας μαθητής για να σκεφτεί να πάει εκεί πρέπει να ξεκινήσει μια τελείως διαφορετική ύλη μαθημάτων και σειρά εξετάσεων. Δεν είναι καιρός να αλλάξει;[…]
Καταλάβετε λοιπόν ότι με όλα αυτά που κάνουμε τα οποία θεωρείτε παράνομα, παράλογα, υπερβολικά και δε ξέρω γω τι άλλο δεν είναι τίποτα άλλο από μια δειλή έκφραση των όσων με λόγια μας διδάσκετε. Δυστυχώς όμως, υστερείτε σε έργα. Οπότε και εμείς ακολουθούμε όχι τα δικά σας λόγια αλλά τα έργα αυτών που εσείς μας διδάσκετε. Τα έργα των φοιτητών εκείνων του πολυτεχνείου. Τα έργα που αντιστέκονται στο κατεστημένο. Τα έργα της εξέγερσης. Η δική μας εξέγερση ελπίζω να μην αργεί και δεν θα αργήσει να ακουστεί η φωνή της νεολαίας και η δικαίωση του αγώνα της σύντομα θα είναι μια πραγματικότητα. Οι καιροί αλλάζουν, μαζί τους επιβάλλεται να αλλάζει και ο άνθρωπος.
|
|
