Jacqueline's Homepage
Home
Wie ben ik? Mijn gezin
Links
English Version
People and Places (2002 en 2003)
Als je vindt, dat jouw foto en/of link naar jouw homepage op
deze pagina het vermelden waard is, stuur dan een foto en/of het
adres van jouw homepage naar mijn huisadres of mailbox.
21 juli 2004
Ik weet dat ik beloofd had om regelmatiger
voor updates te zorgen, maar door persoonlijke omstandigheden is
het er (weer) niet van gekomen. Maar nu dan een extra lange
update als goedmakertje ;-) .
Allereerst
ben ik in juni naar Duitsland geweest.
Ik had het ff helemaal gehad en moest er
nodig tussenuit.
Ik had nog nooit van het stadje Passau in Beieren
gehoord, maar daar ben ik dus heen
geweest. Het weer was schitterend, het hotel
met een heerlijke binnentuin met terras lag
midden in het centrum en in Passau (waar
de Donau en de Inn samenkomen met het kleine
riviertje de Ilz) was genoeg te zien.
Het is een schattig plaatsje met veel
bezienswaardigheden en ook de romantiek van de
Donau is hier duidelijk merkbaar. En je
gelooft het of niet, maar zelfs hier liepen de kleine
Japannertjes achter hun camera’s
aan.
De rondvaartboten voeren vol toeristen af en
aan. De Donau was helaas niet blauw, maar
eerder geelbruin. Ik heb zelfs even de
temperatuur gevoeld en anders dan ik dacht was de
rivier helemaal niet koud.
Omdat ik zo maar op de gok was weggegaan,
wist ik niet dat de dag na mijn aankomst een Christelijke
feestdag was, maar de prachtige dienst (voor het grootste deel in
het Latijn!) in de al even mooie Domkerk maakte veel goed. De dienst speelde
zich zowel binnen in de kerk als buiten op het plein af en hoewel
ik helemaal geen kerkganger ben, vond ik het erg indrukwekkend:
vooral het orgelspel was schitterend. En in de koele Dom
was het goed toeven met de warmte buiten. Na de dienst en een
heerlijke lunch op een terrasje aan de Donau ben ik de stad
verder gaan verkennen en heb o.a. het Romeinse museum Kastell
Boiotro bezocht, waar de geschiedenis van Passau en haar
omgeving uitgebreid behandeld wordt. Daarna nog een dagje shoppen
toen de winkels weer open waren, en toen weer met de “blauwe
zwaan” naar huis, waar het werk weer lag te wachten.
Gelukkig niet voor lang, want er stond
een weekendje Brugge op het programma.
Voor werk dit keer, hoewel werk….
Een “Powwow” (een bijeenkomst van vertalers)
van Proz, het vertaalnetwerk waar ik al
enige tijd lid van ben.
Jaren geleden was ik al eens in Brugge
geweest, maar zo mooi als het nu was, was het vast
toen niet. Alles is ook hier prachtig
gerestaureerd. En wederom zat het weer mee.
Na een gezellige borrel en daarna een
heerlijk diner in restaurant De Kluiver (nogmaals
dank, Evert en Hendrik voor het
geweldige onthaal, het heerlijke eten en de
gezelligheid!), nog een afzakkertje in
Café De Republiek (helaas geen website),
ook al weer met zo’n prachtig
binnenterras, en dan naar bed in hotel Navarra
(aanrader!!
als je een keer naar Brugge wil).
En nu ben ik dan net weer thuis van 9 dagen
naar de States. Terug van een bezoek aan de
“Rust Belt” en voor je nou zegt
“wat moet je daar nou?”, nee, het is geen New York, het
is geen Florida, maar het platteland waar de “gewone”
man/vrouw leeft. En dat is heel iets anders dan wat je op de
televisie ziet. Wat je er wel vindt? Heel goedkoop shoppen in
gigantisch grote “malls” en heel veel eten voor “wêhneg”
in oneindig veel restaurants (van Denny’s, Wendy’s,
The
Red Lobster (aanrader!) en onvermijdelijke McDonalds en
BurgerKings tot 356th Fighter Group Restaurant , bij het
vliegveld van Canton/Akron, met stip aanbevolen voor de prachtige
inrichting zowel binnen als buiten en het uitzicht op het
vliegveld). En niet te vergeten op elke straathoek een andere
kerk, de ene nog grote en protseriger dan de andere, en afgeladen
op zondag.
Heerlijk
rondgereden in “Amish
Country” (klik hier
voor een prachtige tocht door
de “country”, of hier of hier voor
meer informatie over de Amish en hier
voor
het Amish-Mennonieten museum in wat echt
lijkt op “Little Switzerland”), echt een
prachtige omgeving, uitgestrekte
landerijen met maïsvelden afgewisseld met koren
en weilanden met koeien, schitterend
heuvellandschap, de weidsheid is echt
ongelofelijk.
Je kan precies zien welke velden van de
Amish zijn: die zijn allemaal met de hand bewerkt
en niet machinaal. Ook aan de
boerderijen kun je zien dat er Amish wonen:
er gaan geen elektriciteits- of
telefoonkabels naartoe.
En de rust die uitgaat van de Amish met hun
paard en wagen: ze laten zich door niets opjagen… Ik heb
geen foto’s gemaakt van Amish, behalve dan deze hiernaast,
want voor hen is op de foto staan een teken van ijdelheid en dat
past niet in hun geloof. In de dorpen vind je veel winkels
gedreven door Amish, met prachtig handwerk: quilts, houtsnijwerk
en meubels, etenswaren als jam, taarten, wijn… En toch doen
de Amish ook hun boodschappen in de mall: ik zag er zelfs een een
PDA kopen. Ik vraag me af waar hij die voor gaat gebruiken….
En waar gaat “de
echte” Amerikaan naar toe als hij in Ohio is?
Natuurlijk, de Pro Football
Hall of Fame.
En ook al ben ik zeker geen Amerikaan en
heb ik echt de ballen verstand van American
Football, toch ben ik daar ook in geweest.
En ze hebben er daar van alles aangedaan
om mij te leren hoe het spelletje gespeeld wordt,
maar helaas, ik ben bang tevergeefs.
En eerlijk gezegd vond ik de “enshrinement”,
waar je de koperen borstbeelden van de beste
spelers gerangschikt op jaar vindt, een
beetje morbide aandoen.
Maar goed, ik ben dan ook geen fan.
Helaas waren de 9 dagen weer te snel voorbij en moest ik weer
op het vliegtuig van United Airlines stappen om me naar huis te
laten brengen. Maar niet getreurd, volgende week ga ik nog 3
dagen met Marianne naar Londen, nog een keer shoppen…..Het
leven is hard, keihard….
27 februari 2004
Allereerst wederom mijn welgemeende excuses
dat ik mijn homepage zo lang verwaarloosd heb. Ik zal proberen
mijn leven te beteren en regelmatiger voor updates te zorgen.
We
zijn net terug van een weekje zon happen op Fuerteventura.
Hoewel, zon….
Uitgerekend toen wij daar
aankwamen, kwam er een koufront over met harde wind,
veel, heel veel, regen en onweer, wat natuurlijk
weer de gebruikelijke
stroomuitval teweeg bracht (ik weet nu hoe het is om
je tanden te
poetsen bij het licht van een laptop en een
aansteker *grijns*).
Van de zeven dagen die we daar waren, waren er maar
drie met zon,
en dat is voor Canarische begrippen echt weinig. Op
de foto links kan je zien
hoe troosteloos het er dan uitziet. En ik hoop dat
je kan voorstellen hoe koud ik het had.
Had ik maar meer truien meegenomen.....en wat meer
boeken....
Maar na viereneenhalve maand mooi weer zullen de
eilandbewoners er erg blij mee
geweest zijn.
We hadden een hotel geboekt in Costa Calma,
dat anders dan de naam doet vermoeden een plaatsje is en geen
kuststreek. Als je in een authentiek Spaans vissersdorpje wil
zitten, is Costa Calma niets voor je (en ook niet voor mij dus).
Alles nieuwbouw, weinig winkels en de winkels die er waren vol
met goedkope sigaretten, drank, parfum en kitscherige souvenirs.
Zoals Costa Calma zijn er heel veel plaatsjes op Fuerteventura,
allemaal van die leuke baaitjes en stranden waar een
projectontwikkelaar een jaar of tien geleden zijn oog op liet
vallen en als een razende begon met het uit de grond stampen van
blokkendozen om (voornamelijk Duitse) toeristen te herbergen. En
als ik ergens een hekel aan heb, is dat als je in Spanje bent men
je standaard in het Duits aanspreekt. Yuck! Sorry, oosterburen!
Zo ook in Hotel Costa Calma Beach (let op: alleen
klikken op de klink als je bereid bent
enige tijd te wachten tot hij geladen is, en als je
bestand bent tegen een zeer irritant
muziekje!) waar wij verbleven: zelfs het personeel
was Duits.
Op zich was er niets mis met het hotel, integendeel.
Alles was goed verzorgd, schoon en netjes, de kamers
waren ruim opgezet,
en, wonder oh wonder, meer dan genoeg ligstoelen bij
het zwembad,
met zachte matrasjes zelfs. Maar dan toch liever op
een andere locatie, wat meer Spaans.
Wil je niet dezelfde fout maken als ik en toch eerst
wat meer informatie over Fuerteventura
hebben voor je daar op vakantie gaat, klik dan voor
meer informatie hier, hier, hier,
of hier
(de laatste link voor ferries tussen de Canarische
Eilanden als je wil "eilandhoppen"),
of loop even binnen bij je plaatselijke bibliotheek.
Overigens is Fuerteventura (La Isla Tranquila, ofwel het
rustige eiland) niet bepaald een eiland voor discogangers,
feestbeesten of aanverwante artikelen, tenzij je ongelimiteerd
wil kunnen eten en drinken, want de meeste hotels hier zijn op
"all inclusive" basis. Krijg je zo'n ziekenhuisbandje
om je pols. Deed me denken aan opgesloten te zijn in een gesticht
*grijns*. Billy Joel's liedje over Vietnam kwam ineens bij me op
toen de receptionist ons voorzag van dat bandje: "like
inmates in an asylum" *grijns*...
Hierboven zie je, een zolangzamerhand vertrouwde, foto: het
uitzicht vanaf "mijn"ligstoel. Gek he, de Atlantische
Oceaan ziet er toch op welk Canarisch eiland je ook verblijft,
precies hetzelfde uit *grijns*..
En toen het dan uiteindelijk mooi weer was geworden, moesten
we weer terug naar huis. Kevin overdenkt nog even zijn zonden
terwijl we op de bus wachten die ons naar het vliegveld moet
brengen. Terug naar de sneeuw en de kou thuis!
Overigens, Transavia viel ons hard tegen. Zit je al met zijn 2-honderden
als vee op elkaar gepropt in een veel te klein vliegtuig, moet je
voor straf ook nog eens betalen voor eten en drinken. Zelfs een
kopje koffie (instant!) koste al 2 Euro. Shame on you, meneer
Transavia! Toen ik met BMI
naar Londen vloog voor het belachelijk lage bedrag van 12 pond
(!!!) enkele reis, exclusief luchthavenbelasting uiteraard, kreeg
ik nog op die 40 minuten durende vlucht vers gezette koffie en
een zeer behoorlijk smakend broodje, zonder ervoor te hoeven
betalen! Oeps, dit klinkt wel weer errug Hollands....
11 oktober 2003.
Amper een week
na de officiële aankondiging dat ze een fusie aangaan met AirFrance,
zat ik in een blauwe zwaan van onze “nationale
trots” op weg naar Madrid.
Hoewel de vlucht zo als je van de KLM verwacht
keurig op tijd en het cabine personeel
even vriendelijk als altijd was, ben ik toch
bang dat over vijf jaar de
blauwe zwaan opgegeten zal zijn door de
Fransen, wat de directies van beide
luchtvaartmaatschappijen ook beweren
Natuurlijk weet ik ook wel dat de KLM te klein
is om in deze tijd van schaalvergroting
zelfstandig te kunnen overleven, maar ik ben
van mening dat het met een alliantie ook wel
had gekund.
Na een stormachtig, koud
en nat Amsterdam Schiphol was Madrid Barajas
een welkome verrassing: strakblauwe lucht en
heerlijk van temperatuur.
Het openbaar vervoer in Madrid is prima
geregeld: de metro
deed er iets meer dan een half
uur over om me midden in het centrum af te
zetten en dat maar voor € 1,10!
Ik had een hotel uitgezocht midden in het centrum omdat
de bezienswaardigheden van Madrid over het algemeen gelegen zijn
in en rond het centrum en dus allemaal op loopafstand. Voor een
grote stad is Madrid opvallend schoon, maar het lawaai
daarentegen is enorm. De meeste autobestuurders rijden er met hun
hand vastgeplakt op hun claxon en dat gecombineerd met de
oorverdovende sirenes van politie en ambulances, zorgt ervoor dat
enige conversatie op straat niet echt mogelijk is.
Madrid is lang niet zo toeristisch als
andere hoofdsteden in Europa, maar er rijdt ook hier een hop-on
hop-off bus rond met drie verschillende routes, die allemaal
hun eigen thema hebben. Omdat Kevin zonodig een Real Madrid shirt
moest hebben (met Beckham op de achterkant!), eerst maar met de
bus naar het Santiago Bernabéu Stadion, dat, vergeleken
met het FC Barcelona Stadion waar we afgelopen juli geweest
waren, nogal tegen viel. En waar het bij het Barca stadion vol
met toeristen was, hier was het heel rustig. Ook de “officiële”
Real Madrid winkel was heel erg klein en natuurlijk hadden ze
“het” shirt er ook niet. Gelukkig was er nog een winkel
in het centrum waar ze hem wel hadden. Zonder dat shirt had ik
toch ook niet thuis kunnen komen *grijns*…
Wat
hoog op mijn “to see” lijstje stond, was het Palacio Real, waarvan je een foto
hierboven ziet.
Na het Louvre in Parijs, en Windsor Castle,
Kensington Palace en Buckingham Palace
in Londen gezien te hebben, kon dit koninklijk
paleis natuurlijk niet overgeslagen
worden.
Een aangename verrassing was dat je op vertoon
van je paspoort als inwoner van een land
van de Europese Gemeenschap gratis toegang
hebt.
Heeft het toch nog zijn voordelen om lid te
zijn van die “grote” familie!!
En het was nog echt de moeite waard ook.
Van buiten ziet het er al prachtig uit, met
vlak er naast de indrukwekkende Almudena
cathedraal en het uitzicht over de Casa de
Campo met de bergen in de verte is
adembenemend, maar de staatsiekamers en de
troonzaal binnen zijn ook zeer de moeite
waard.
Ook kun je er de koninklijke apotheek bezoeken
(niet zo heel erg interessant) en de
koninklijke wapenkamer met schilden, harnassen,
zwaarden en ander historisch wapentuig.
Een bezoek aan Madrid daar hoort ook een
bezoek aan het Prado museum bij. Daar moet je wel een halve
dag voor uit trekken. Het hangt vol met schilderijen van Goya, El
Greco, Velaszques en Titiaan. De Hollandse meesters echter zijn
zo goed als niet aanwezig: één enkele Rembrandt en verder wat
klein “spul” van (bij mij) niet echt bekende schilders.
Maar dat zegt niet zo heel veel, want de laatste keer in Londen
zag ik een museum vol met Hollandse meesters waaronder Albert
Cuyp, waarvan ik niet anders wist dan dat dat een markt in
Amsterdam was *grijns*. De Vlaamse meesters zijn wel goed
vertegenwoordigd met veel grote werken van Peter Paul Rubens en
Breughel. Toch een aanrader om te bezoeken! Natuurlijk heeft
Madrid nog veel meer prachtige musea, waaronder het Museo de America, het Archeologisch Museum,
het
Legermuseum, het Reina Sofia Museum met moderne kunst,
natuurlijk het Thyssen
Bornemisza Museum, het Wassenbeelden Museum en het Scheepvaart museum.
Van de honger en dorst zul je in Madrid niet
omkomen: overal barretjes en “tabernas”, waar je staand
aan de bar kunt genieten van een ijskoud biertje of een glas wijn
met de meest uiteenlopende tapas. Ik kan je aanraden eens een
schaaltje ham te gaan proberen bij het Museo del
Jamon. Overigens serveren ze daar niet alleen ham, je kunt er
ook belegde broodjes, schaaltjes (Manchego) kaas, en
verschillende vis tapas eten en allerlei delicatessen kopen. Op
verzoek van Marianne hebben wij gegeten bij het Hard Rock Café want ze had al een t-shirt uit
Barcelona en die van Madrid wilde ze ook wel graag hebben. Dus
niet echt Spaans, of liever gezegd, echt niet Spaans, maar wel
lekkere “cheeseburger and fries” ondanks de
oorverdovende muziek.
Wat ik je zeer zeker ook kan aanraden is een
wandeling te maken door het “oude” Madrid: durf eens
gewoon zonder kaart vanaf de Plaza Mayor (waar je overigens
heerlijk in het zonnetje kan genieten van een kopje koffie op de
gezellige terrasjes) de wirwar van straatjes in te lopen en kijk
dan ook vooral geregeld omhoog. Om iedere hoek vind je weer een
verrassing: een muurschildering ofwel een “trompe l’oeil”,
een klein kerkje, of een barretje met prachtige tableaus van
tegeltjes, en ook de straatnaambordjes zijn de moeite van het
bekijken waard.
Er is in Madrid veel meer te zien dan
de gemiddelde toerist weet.
Niet alleen aan musea, kerken en paleizen,
maar ook de schitterende pleinen en de
prachtige parken zijn de moeite van het
bezoeken meer dan waard.
En heb je dan nog tijd over, dan is er vlak
buiten Madrid nog veel meer
te zien, zoals bijvoorbeeld het El Escorial.
Overigens vierde Spanje in de tijd dat ik er
was het feit dat het 25 jaar geleden een grondwet
kreeg, waarmee het officieel een parlementaire
democratie werd.
Goh, ik kan me nog herinneren dat Franco aan
de macht was en dat de Guardia Civil met
doorgeladen machinepistolen langs de
boulevards liep en dat het geroezemoes
van stemmen verstomde als ze langs liepen.
Is dat echt al zo lang geleden?
Veel te snel waren de drie dagen Madrid
voorbij en was het weer tijd om met de metro terug naar het
vliegveld te gaan. Terug naar het herfstachtige Nederland!
18 juni 2003.
We hebben weer een mijlpaal bereikt: Marianne is geslaagd voor
haar gymnasiumdiploma!
En hoe opgelucht Marianne was dat ze haar diploma gehaald had,
blijkt wel uit het feit dat ze zich zomaar, zonder ook maar enig
protest, liet fotograferen.
Eén van de zeer weinige foto's van moeder en dochter. Samen
op het schoolplein van het Rijnlands Lyceum waar ook Paul nog HBS
heeft gedaan. Ja, en ook zelfs met een diploma vandaan gekomen is!
Na de stressvolle periode van het
Centraal Schriftelijk en het wachten op de uitslag,
was gistermiddag de feestelijke
uitreiking van de diploma's.
Op de foto zie je "de Rimini
gang": van links naar rechts Marianne, Pavel, Michiel, Hans,
Daan, Koen en Dirk. Allemaal met prachtige
cijfers geslaagd! Waarom de "Rimini gang"?
Omdat ze, als voorschot op het diploma,
met zijn zevenen een week van een welverdiende
vakantie in Rimini hebben genoten. Jongens,
we zijn trots op jullie. Zes jaar lang hebben
jullie hard gewerkt en dit is de kroon
op jullie werk.
Nog een paar weken hebben
jullie vakantie en dan op naar de studententijd. Veel succes!
Voordat Marianne aan haar Centraal Schriftelijk begon, zijn
wij met zijn tweetjes nog lekker een paar dagen naar Londen
geweest.
Hier zie je Marianne op Picadilly Square, met Eros op de
achtergrond. Ik denk dat we wel alle platenwinkels van Londen
gezien hebben in de twee dagen dat we er waren. En toen
Marianne's CD-honger gestild was, konden we nog wat aan sight-seeing
doen. De beste manier om zoveel mogelijk van Londen te zien in
zo'n korte tijd is met de bus.
En zo hebben we in één dag tijd Londen op zijn Amerikaans of
Japans gezien: overal snel langs, nergens naar binnen. Maar
misschien was dat maar beter ook, gezien het reklamebord bij de London Dungeon:
Marianne als paardengek moest wel even van
de bus af om bij de paarden
te kijken van St. James' Palace. En ze stond er op
om ook van mij een foto bij
een paard te maken.
Grapneus! Ik ben als de dood voor paarden!
Nou ja, hieronder zie je dan een foto van
een doodsbange ikke. In de houding
en met de paraplu in de aanslag *grijns*, een slimme
meid is op haar verdediging
voorbereid, om maar eens een "Postbus 51"
slogan te parafraseren.
19 april 2003.
Voor mijn werk als tolk/vertaalster ben ik vorige week op de Hannover
Messe geweest, een technische beurs. Ik had daar vorig jaar
al een paar dagen mogen staan om wat aan het werk te "ruiken"
en dat had ik toen al erg leuk gevonden.
Dit keer stond ik er een hele week en behalve dat het heel erg
vermoeiend is (niet alleen omdat je constant alert moet zijn,
maar ook omdat je de hele dag op je benen moet staan, op hoge
hakken in je nette pak), heb ik weer heel wat geleerd.
Het terrein van de Hannover Messe is gigantisch groot, 27
hallen, waar dit jaar 6100 exposanten hun waren aan de man/vrouw
probeerden te brengen. Allemaal keurig in het grijze pak: iedere
ochtend tussen acht en negen stroomde de grijze pakken brigade
vanuit alle hoeken en gaten in Hannover en omgeving het
beursterrein op. Overigens heeft de Duitse politie de
verkeersstroom van en naar de Messe prima geregeld: de
Messesnelweg wordt al naar gelang de drukte aan een kant
afgesloten, waarna de middenberm open gezet wordt, zodat het
verkeer naar de Messe over 6 rijstroken kan rijden. Een prima
oplossing om enorme files te voorkomen, maar de eerste keer vond
ik het wel een beetje wennen, zomaar tegen de rijrichting in
rijden.
Om jonge mensen warm te maken voor een
opleiding en een baan in de techniek
waren er allemaal leuke en gekke apparaten en
vervoermiddelen.
Zoals op deze foto een soort van maankarretje,
radiografische bestuurd en op
zonne-energie. Ook kon men deelnemen aan
allemaal workshops.
"Onze" stand stond recht tegen
over de stand van de grootste vakbond van
Duitsland, de vakbond van de metaal, (en
volgens één van de medewerkers van de
vakbond ook de grootste van Europa met zo'n 38.000
leden) waar de hele dag door
voordrachten en lezingen werden gehouden.
Onder andere over RSI en Burn-Out: heel goed,
jongens, ga daar vooral mee door!
Hoe meer er over bekend wordt bij het grote
publiek, hoe meer mensen "het"
zullen krijgen en hoe meer werk wij bij
VisieFit weer zullen krijgen!
Je zal ons niet horen klagen!
En elke avond weer ging de complete grijze pakken brigade
totaal uit zijn dak. En omdat je zoiets toch een keer moet
meemaken, ben ik meegeweest naar zo'n Bierfest. Op de foto zie je
me zitten in de Münchner Bierhalle, waar het bier in literpullen
en de wijn in flessen in plaats van glazen op tafel kwam. De
struise serveersters droegen zonder dat het hun moeite leek te
kosten 6 van die literpullen in iedere hand. Met die dames moet
je geen ruzie zoeken, denk ik zo *grijns*.... En na de eerste
liters bier weggewerkt te hebben onder het aanmoedigende "prosit,
prosit" gezang van de twee "Alpen Power" hoempapa
bands, gingen de jasjes uit, stonden de keurige Britten zonder
hun stiff upperlip op de tafels, werden de tafellakens tot
slingers geknoopt en werd het pas echt gezellig.
Ik wed dat er toch ook heel wat aspirines die week naar binnen
zijn gewerkt om de nodige katers te bestrijden. Overigens zaten
er ook heel wat mensen 's morgens vroeg al aan het bier, omdat je
zoals men zegt "kwaad met kwaad moet bestrijden".
3 maart 2003.
Ik ben net terug van een beetje
voorjaarszon pakken op Lanzarote,
een van de Canarische Eilanden.
Drie jaar geleden was ik er al eerder geweest
en ook nog in
hetzelfde hotel, namelijk Iberostar
Lanzarote Park,
en het was dermate goed bevallen, dat het
nogmaals een bezoek
waardig was.
Toen ik er aangekomen was, herinnerde ik me
opeens wat me
vorige keer was tegengevallen: de eeuwige
wind, en dan niet
zo'n lekker verkoelend briesje, maar een
stevige en niet altijd
even warme wind.
De eerste paar dagen was het weer voor
Canarische begrippen zelfs
ronduit koud (ongeveer 19 graden Celsius) en
half tot zwaar bewolkt,
en af een toe wat motregen, maar de UV-index
was toch hoog genoeg
om tijdens een lange wandeling langs de zee
een kleurtje op te doen.
Lanzarote Park ligt in het dorpje Playa Blanca, aan de
zuidkust van Lanzarote, drie jaar geleden was het nog een klein
dorpje, maar ook dit wordt langzaam maar zeker totaal volgebouwd.
Zonde! Gelukkig dat ze het wel in laagbouw zoeken (de bouwregels
op Lanzarote zijn dankzij Cesar
Manrique redelijk streng) maar desondanks gaat het dorpse
karakter zo toch verloren. De foto hierboven is van het Playa
Flamingo, een prachtig en intiem strandje vlak bij het hotel.
De foto rechts heb ik gemaakt vanaf mijn ligbed aan het
zwembad, natuurlijk naast de poolbar én met uitzicht op zee. De
spotjes van "Postbus 51" zeggen immers dat we zuinig
moeten zijn met energie, en daarmee bedoelen ze vast ook mijn
energie: dus NL blijft Niet Lopen! *grijns*
Erg veel heb ik deze vakantie niet gedaan. Zeg eigenlijk maar
gewoon niets: veel gelegen in de zon met een goed boek, uitzicht
op de zee, teveel gegeten, teveel gedronken en af en toe een
lange wandeling voor de verbranding van het teveel aan caloriën.
Voor de niet-luilakken onder jullie is er echter meer dan
genoeg te doen op het eiland. Dus als je plannen hebt om een keer
naar Lanzarote te gaan, kijk dan hier, hier, of hier, om
te zien wat er allemaal te doen is. Lanzarote is wel een heel
ander eiland dan Gran Canaria of Tenerife: de grond is zwart van
de lava en nogal wat mensen vinden het "vies" of worden
er gedeprimeerd van. Ik vind het wel wat hebben, het lijkt op een
groot maanlandschap, heel apart. Ook is Lanzarote (nog?) niet zo
toeristisch als Gran Canaria of Tenerife: hier komen meer de wat
oudere mensen, voor de rust en voor de natuur. Maar gezien het
tempo waarmee ze ook dit eiland vol bouwen, ben ik bang dat dat
ook niet meer voor lang is. Voorlopig heb ik weer heerlijk
genoten en zal ik er ook wel weer even tegen moeten kunnen. Maar
er zitten nog wat korte reisjes in het verschiet en daar zal ik t.z.t
ook nog zeker op terugkomen.
18 december 2002.
Het zijn weer de donkere dagen voor Kerst. Jeetje, wat is de
tijd weer snel gegaan, en misschien ligt het aan mij, maar het
lijkt allemaal steeds sneller te gaan. Dit is de tijd van het
jaar dat we terugblikken op de gebeurtenissen van het afgelopen
jaar, de leuke dingen maar ook de nare dingen, en dat we
terugdenken aan dierbaren die we het afgelopen jaar verloren
hebben. In juni overleed onze lieve vriend Paul, na een koppig
vechten tegen de kanker, die het uiteindelijk toch van hem won en
in augustus overleed mijn schoonvader, na een liefdevolle
verzorging in verpleeghuis "Bloemcamp".
Maar het is ook de tijd dat we met elkaar genieten van een
versierd huis, een kerstboom, kaarsen, lekker eten en drinken. En
om alvast helemaal in de Kerstsfeer te komen en om te vieren dat
ik mijn kort-HBO opleiding Vertaler Engels heb afgerond, ben ik
lekker een paar dagen naar Londen geweest. En Londen had weer
helemaal uitgepakt! Overal kerstbomen (zoals hier op Trafalgar
Square), lichtjes in de winkelstraten, prachtig versierde
etalages, straatmuzikanten die op elke hoek kerstliedjes speelde
n, de geur van geroosterde kastanjes....
Deze keer heb ik mezelf de "Royal Tour" kado gedaan:
eerst naar Windsor
Castle. Windsor Castle is de officiële residentie van
koningin Elisabeth en het grootste nog bewoonde kasteel in de
wereld. Ik heb er rondgelopen in de State Apartments, met hun
prachtige schilderijen, de schitterende wandtapijten, en de
enorme collectie koninklijk servies en ook hier was met een
enorme met kroontjes in plaats van kerstballen versierde
kerstboom de kerstsfeer binnen gehaald. Rondom het kasteel kan je
wandelen en je hebt vandaar een schitterend uitzicht over de
omgeving , op de Thames en op Eton College en Ascot.
Het tweede onderdeel van de "Royal Tour" was Kensington
Palace. Daar kan je behalve de State Apartments ook de Royal
Ceremonial Dress Collection zien, en tot 27 april 2003 is er de
speciale tentoonstelling "A Century of Queens' Wedding
Dresses: 1840-1947", met onder andere de trouwjurken van de
huidige koningin en koningin Victoria. Ondanks de behoorlijk
pittige entreeprijs vond ik beide paleizen zeer de moeite waard.
Jammer alleen dat er binnen niet gefotografeerd mag worden.
Natuurlijk heb ik ook weer heerlijk
gewinkeld, wat leidde tot de terugkeer naar huis met 3 kilo meer
bagage dan op de heenweg *grijns*. Kerst is voor de Engelsen
overduidelijk het hoogtepunt van het jaar, veel meer dan bij ons
het geval is. Ik heb mijn ogen uitgekeken in de Food Hall in Harrods en in Fortnum
& Mason: torenhoog ligt het eten daar opgestapeld, van
Christmas pudding tot luxe kersttaarten, van paté de foie gras
tot Schotse gerookte zalm, en geen kerstdiner is compleet zonder
Christmas Cracker natuurlijk en die zijn er dan ook in alle maten
en prijsklassen. Jammer trouwens dat Harrods geen echte
kerstetalages had maar geheel in de sfeer van James Bond was met
in elke etalage een uitbeelding van een bepaalde 007 film.
Tuurlijk, het heeft wel wat, en de nieuwe film was natuurlijk ook
net in premiére gegaan, maar het past toch niet echt bij deze
tijd van het jaar.
Rest mij nu iedereen heerlijke kerstdagen te wensen en alle
goeds, gezondheid, liefde en geluk voor het komende jaar.
29 augustus 2002
Deze zomer zijn we, zoals te doen gebruikelijk, weer naar ons
favoriete plaatsje in Spanje geweest. De verandering in het
globale klimaat hebben ook hun weerslag op het klimaat in Spanje:
het wordt hier ook allemaal wat natter en dus hadden we wederom
niet het prachtige vakantieweer waar we zo aan gewend en verwend
door waren geraakt. Maar toch hebben we een heerlijke tijd gehad
en zijn we uitgerust en zongebrand weer naar huis gegaan. Maar
dat was niet ons enige uitstapje van deze zomer.
Nooit heb ik het geluk gehad iets te winnen in een loterij of
een prijsvraag, maar dit jaar was het wel raak en goed raak ook!
Door het meedoen aan een "e-quiz" op de website van Air France heb
ik een lang weekend naar Parijs gewonnen. En afgelopen weekend
was het zover. Parijs! Maar eerst heb ik natuurlijk de
bibliotheek geplunderd en het internet afgestruind naar de "must
sees". Klik hier,
hier, hier, hier, of hier om meer over Parijs te weten te komen.
Wat heb je nodig als je naar Parijs
gaat? Behalve een goede plattegrond met metro kaart, vooral heel
veel Geld en Geduld. Geld, want Parijs is duur, duurder nog dan
Londen, en Geduld, want je moet Parijs niet alleen delen met alle
Parijzenaars, maar ook nog met onzettend veel andere toeristen.
Een voorbeeld: wij hebben een uur in de rij gestaan om een
kaartje te kopen voor de Eiffeltoren (à raison van 10 euro de
man) en toen nog een kwartier voor er plaats was in de lift.
Maar goed, nadat we op vliegveld Charles de Gaulle waren
geland, hebben we de Air France bus (prima service!) naar het
centrum genomen, waar we voor ons hotel, Le
Meridien Etoile, konden uitstappen, een prachtig, modern,
vlak bij de Arc de Triomphe gelegen, maar waanzinnig duur hotel.
Hadden we verwacht een standaard kamer te krijgen, nee, we kregen
een kamer op "executive" niveau, Club President, waar
je alleen door een speciale sleutel in de lift te gebruiken naar
toe kon gaan, met uitzicht op de Eiffeltoren bovendien! Zo'n
kamer zou normaal gesproken heel erg ons budget te boven gaan. 
We hadden ook nog eens het geluk dat het prachtig weer was,
strak blauwe lucht en een aangename temperatuur. Ideaal weer om
door Parijs te lopen. We hebben in de drie dagen dat we in Parijs
waren, zo'n 30 kilometer gelopen. Natuurlijk hadden we, als we de
metro genomen hadden, veel meer
bezienswaardigheden kunnen zien dan we nu hebben gedaan, maar
door te lopen zie je veel meer van het "andere" Parijs,
vind ik. Overigens hebben we de laatste dag, naar Montmartre en
de Sacré Coeur wel de metro genomen op de heenweg, domweg omdat
onze voeten veel te veel pijn deden ( gek hé, *grijns*?).
Wat hebben we zoal gezien? Natuurlijk de Arc de Triomphe.
Voor het "museum" hoef je er niet in te gaan, maar
vanaf het terras boven heb je een prachtig uitzicht over Parijs.
We zijn de Eiffeltoren op geweest (oh, wat een enge lift!
*grijns*, maar het uitzicht is werkelijk fantastisch!).We hebben
heerlijk op de Champs d'Elysees gewandeld, mensen en winkels
bekeken en daar ook nog gegeten bij Planet
Hollywood. We zijn helemaal naar de Place de la Concorde, waar tijdens de Franse
revolutie de guillotine stond die onder zijn ongeveer 2800
slachtoffers ook Lodewijk XVI en Marie-Antoinette mocht
begroeten, gelopen om de obelisk van Luxor en de fonteinen te
bewonderen. Toen door de Tuileries, met zijn wanstaltige moderne
kunst, naar het Louvre.
Het Louvre
moesten we natuurlijk ook in, even naar de Mona Lisa kijken (en
dat viel tegen, ze is helemaal niet zo groot, en echt mooi ook al
niet). Daarentegen vond ik de appartementen van Napoleon III wel
erg mooi, hoewel de goede man wel erreg veel van rood pluche
hield *grijns*.... Overigens, als je van plan bent veel musea in
Parijs te bezoeken, is het handig om een museumpas
te kopen, het scheelt je aardig wat entreegeld.
Als je voeten het echt helemaal gehad hebben is het misschien
een goed idee om een boottocht te maken op de Seine en als je niet
veel wil lopen, maar wel alles wilt zien, zijn er ook hop-on hop
off bussen in Parijs.
We wilden ook nog de Notre
Dame in, maar daar stond zo'n lange rij voor, dat we daar
niet naar binnen zijn geweest. Bij de Sacré Coeur stond een minder lange rij, dus
daar zijn we wel naar binnen geweest. Helaas was de "Dome"
gesloten, maar het uitzicht vanaf de trappen van de Sacré Coeur
was al mooi genoeg. Voor de Sacré Coeur stonden verschillende
straatmuzikanten. Deze, op de foto hiernaast, speelde op zo'n oud
draaiorgeltje en zong prachtige Franse chancons.
Op de Place du Tertre in Montmartre natuurlijk nog even naar de
schilders kijken, en een kopje koffie drinken. Behalve de
prachtige, maar oh zo dure, schilderijen, had ik ook genoeg te
zien aan de prachtige uithangborden van de restaurantjes en de
langs flanerende mensen.
Helaas, veel te snel was het weer
voorbij, alhoewel mijn benen heel dankbaar waren dat we weer in
het vliegtuig terug naar huis zaten. Het was een fantastische
weekend, we hebben er vreselijk van genoten, alles gezien wat we
wilden zien, en van af deze plaats wil ik nogmaals Air France,
Hotel Le Meridien Etoile en hun medewerkers bedanken voor deze
geweldige reis en de perfecte verzorging.
Misschien "à bientôt, Paris"?
9 april 2002
In maart zijn wij op vakantie geweest naar Gran Canaira, het
derde eiland van de Canarische Eilanden dat we met een bezoek
vereerd hebben, na al op Tenerife en Lanzarote geweest te zijn.
Ook nu weer heb ik eerst het web afgezocht naar meer informatie
over het eiland, en als je hier,
hier,
hier of hier
clickt, zie je wat ik zo al heb gevonden.
Wij zaten in een heel mooi hotel, Suite hotel
Maspalomas Dunas, voorzien van alle comfort en een prachtig (verwarmd!)
zwembad. Het eten was heerlijk, voor Kevin een heleboel toetjes *grijns*,
en het personeel was allervriendelijkst.
Vergeleken met Lanzarote is het eiland op zich niet zo heel
erg speciaal. We zaten wel vlakbij de beroemde duinen met (natuurlijk)
de eeuwige kamelentochtjes, maar ook vlakbij een vogelreservaat.
Het nadeel daarvan was echter dat er veel muggen waren.
Maar dat was gelukkig alleen maar 's avonds. Overdag was er
genoeg te doen op het hotelcomplex zelf. En dus amuseerden Paul
en Kevin zich kostelijk met het tafeltennisspel en op de
tennisbaan, terwijl ik heerlijk op een ligbed aan het zwembad,
vlak bij de bar (!) in het zonnetje lag.
Om ook mij, de niet-sporter, enigszins slank te houden met al
dat lekkere eten en die heerlijke wijn, gingen we elke dag een
eind wandelen.
Of wel door de duinen, die veel hoger zijn dan hier in
Nederland, of wel naar één van de winkelcentra of naar de
boulevard.
De boulevard van Maspalomas onderging
net een face lift. Er was al een prachtig voetpad aangelegd met
palmbomen en bloemen, maar nu zijn ze ook bezig met nog meer
winkels en restaurants te bouwen. Alles overigens even rolstoel
vriendelijk, zo viel ons op.
Er is echt voor ieder wat wils te koop, en nog steeds zijn
parfum, sigaretten en lederwaren er een stuk goedkoper dan in
Nederland, omdat er hier nog steeds geen belasting op geheven
wordt.
Hoewel wij ook al een keer op Ibiza waren geweest, en dus wel
het één en ander gewend zouden moeten zijn, viel het ons op dat
Gran Canaria duidelijk Ibiza van de eerste plaats heeft gestoten
als het gaat om favoriete vakantie eiland van de homo's en de
naturisten.
Maar de uitgestrekte duinen, waar niet veel wandelaars komen
omdat er toch wel erg veel niveau verschil is, lenen zich dan ook
wel bij uitstek voor naturisme. Hoewel..... de zon is bijzonder
fel op de Canarische Eilanden, en wie zijn billen brandt.....au.....
Natuurlijk (en dat heb je nu wel al kunnen zien) was mijn
nieuwe cameraatje ook mee en dit keer heeft Paul me dan toch een
keer zo gek gekregen dat hij een foto van me mocht maken. Ik
hoopte eigenlijk stiekem dat ie zou mislukken, maar helaas, het
cameraatje is duidelijk ook zonder eerst de gebruiksaanwijzing te
lezen te bedienen.
Maar achteraf gezien, ben ik blij dat het hem toch gelukt is
want het is (al zeg ik het zelf) best een aardig foto geworden.
Na een week fantastisch weer en helemaal uitgerust, moesten we
helaas weer terug naar het koude maar voor de verandering eens *niet*
natte Nederland. Al hoewel we een fantastische week hebben gehad
en Gran Canaria op zich niet lelijk is, blijf ik Lanzarote het
mooiste van de Canarische eilanden vinden. Maar ik weet dat niet
iedereen het met me eens is: veel mensen vinden al dat zwart en
donkerrood van de lava niet mooi en sommigen vinden het zelfs
deprimerend.
Terwijl wij op Gran Canaria in de zon lagen, was Marianne met
school op Snowcamp in Passo Tonale in Italië, hetzelfde plaatsje
als vorig jaar, en ze heeft het weer prima naar haar zin gehad
daar. En ja hoor, ze is ook weer heel thuis gekomen. Gelukkig...
Vanaf deze plaats wil ik, mede namens Marianne, de leiding
bedanken voor weer een fantastische en gezellige week.
17 januari 2002
Het is pas januari, maar de winter lijkt
al helemaal voorbij. Heel
even maar hadden we hier vorst, zelfs een
klein beetje sneeuw,
een paar dagen voor kerst.
Heerlijk om toch even, ook al was het maar een
heel dun laagje,
sneeuw te zien.
Het was tevens een mooie gelegenheid om nog
eens een keer
de mogelijkheden van mijn nieuwe digitale
fototoestel uit te
proberen.
Sinds enige maanden ben ik in het gelukkige bezit van een Sony Cyber-shot. Een prettig en compact
cameraatje met waarschijnlijk veel meer mogelijkheden dan ik ooit
zal gebruiken, maar goed.... *grijns*
Het is bijna even groot als een pakje sigaretten, en voor de
gemakzuchtige ik, net zo makkelijk te bedienen als mijn oude
vertrouwde Minolta, die helaas één keer te veel gevallen is, en
het tijdige met het eeuwige heeft moeten verwisselen.
Maar ik dwaal af.*grijns*
Afgelopen week was ik in Londen, en daar
merkte ik pas echt dat de winter op zijn eind loopt.
De sneeuwklokjes stonden al uitbundig in bloei
in Hyde Park, de crocussen stonden al een heel
eind boven de grond en het was zulk zacht
weer, dat ik mijn jas niet heb aangehad.
Het zal niet lang meer duren of Hyde Park is
weer een zee van kleur...
Londen was nog een even grote bouwput als
tijdens mijn vorige bezoek, hoewel...
nee, erger nog! 
Was de sky line van Londen vorige keer al vol met hijskranen,
St. Paul's Cathedral ingepakt à la Christo, nu was ook de Tower
Bridge afgesloten voor al het verkeer, inclusief voetgangers.
Lopend over dat gedeelte van de Tower
Bridge dat nog wel voor
voetgangers open was, kreeg ik wel een beetje
het gevoel van de
"autoloze zondag" *grijns*......
Klik hier om mijn berichten in
2000 en 2001 te zien.
Klik hier om terug te keren naar de
index.
Deze pagina is voor
het laaste bijgewerkt op: 21 juli 2004.
Van alles op deze
pagina, tekst, foto's en andere afbeeldingen berust, tenzij
uitdrukkelijk anders vermeld, het auteursrecht bij mij, waar ter wereld ik me ook
bevind.