«Δεν με ενδιαφέρει να πείσω για την αθωότητα μου τους διώκτες μου, με νοιάζει να πείσω για το δίκιο μου όσους τους ανέχονται...» Γ. Μπαλάφας

Η υπόθεση του Γ. Μπαλάφα έχει ιδιαίτερη πολιτική βαρύτητα και αφορά πολύ ευρύτερα ζητήματα από την προσωπική ελευθερία του ίδιου και την κατάρρευση της αστυνομικής σκευωρίας που πριν 11 χρόνια στήθηκε εναντίον του. Στο πρόσωπο του συμπυκνώθηκαν σχεδιασμοί και στοχεύσεις των διωκτικών μηχανισμών και των πολιτικών προϊσταμένων τους που σχετίζονται με το σύνολο της κρατικής κατασταλτικής πολιτικής. Στα 7 χρόνια της φυγοδικίας του και σε ό,τι ακολούθησε τη σύλληψη του, το Νοέμβριο του 1992, αποδεικνύεται η συστηματική προσπάθεια τόσο των ελληνικών διωκτικών αρχών όσο και των αντίστοιχων αμερικανικών, μέσω της δαιμονοποίησης και της εξόντωσης του, να παρουσιάσουν αντιτρομοκρατικό έργο και, κυρίως, να διαμορφώσουν το κατάλληλο πλαίσιο ώστε να σκληρύνει η κρατική καταστολή στην Ελλάδα με πρόσχημα την πάταξη της τρομοκρατίας.

Η αθώωση του το 1994 αποτέλεσε κόλαφο τόσο για τους κατασταλτικούς μηχανισμούς όσο και για τους υπερατλαντικούς καθοδηγητές τους, οι οποίοι είχαν συγκεντρώσει στο πρόσωπο του τις πιέσεις τους για σκλήρυνση της αντιτρομοκρατικής πολιτικής του ελληνικού κράτους. Η απαλλακτική απόφαση του Μεικτού Ορκωτού Κακουργιοδικείου δεν αποτελεί απόδειξη της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης και της αμεροληψίας των Ελλήνων δικαστών, αλλά αποτέλεσμα τριών παραγόντων: του διάτρητου κατηγορητηρίου, της συστηματικής δουλειάς που έγινε εκ μέρους του ίδιου του Γ. Μπαλάφα, των συνηγόρων και συμπαραστατών του και, βεβαίως της συμμετοχής στο δικαστήριο ενόρκων, οι οποίοι σε αντίθεση με τους τακτικούς δικαστές, τον απήλλαξαν για την εκτέλεση του εισαγγελέα Θεοφανόπουλου.

Αμέσως μετά την αθώωση του η δικαστική χούντα επιδίδεται σε μια λυσσαλέα προσπάθεια με στόχο σε πρώτη φάση να εμποδίσει την αποφυλάκιση του, απόπειρα που αποτυγχάνει λόγω της δίμηνης απεργίας πείνας που κάνει ο Γ. Μπαλάφας, και σε δεύτερη φάση να τον φυλακίσει όσο το δυνατόν συντομότερα, πράγμα που επιτυγχάνει 14 μήνες αργότερα, με την 10ετή καταδίκη του για την υπόθεση Καλαμά. Σ’ αυτό το διάστημα των 14 μηνών οι Αμερικανοί εξασκούν αφόρητες πιέσεις στην ελληνική κυβέρνηση προκειμένου να πετύχουν την καταδίκη και φυλάκιση του Γ. Μπαλάφα. Οι τελευταίοι τον θέλουν πάση θυσία στην φυλακή γιατί έτσι, και σε συμβολικό επίπεδο, θα οριστικοποιηθεί η πλήρης ένταξη της Ελλάδας στο διεθνές αντιτρομοκρατικό πλαίσιο, το οποίο συγκροτούν και διευθύνουν οι Η.Π.Α. Βασικές συνιστώσες αυτού του πλαισίου είναι η απαξίωση των ένοπλων κινημάτων μέσω της συκοφάντησης τους ότι συνδέονται με την παραγωγή και διακίνηση ναρκωτικών, η αναβάθμιση του ρόλου των μυστικών υπηρεσιών και της Αστυνομίας, η δυνατότητα της Δικαιοσύνης να καταδικάζει τον ύποπτο τρομοκρατίας ως οιονεί ένοχο - και όχι να τον δικάζει ως καταρχήν αθώο - και βεβαίως η κατάργηση στοιχειωδών ατομικών δικαιωμάτων και συνταγματικά κατοχυρωμένων δικονομικών εγγυήσεων.

Σήμερα, ενάμιση χρόνο περίπου μετά την καταδίκη του και ενώ οι δικαστικές μεθοδεύσεις συνεχίζονται, η κατάσταση είναι εξαιρετικά κρίσιμη. Ακριβώς γι’ αυτό η αλληλεγγύη στον Γιώργο Μπαλάφα αποκτά ξεχωριστή βαρύτητα και αξία. Γιατί η υπόθεση του συγκρούεται ευθέως με το σύνολο της κρατικής αυθαιρεσίας και καταστολής. Με αυτή την έννοια εκτός από πολύτιμη είναι εξίσου αναγκαία και επείγουσα.

Σήμερα που οι δυνάμεις αντίστασης της ελληνικής κοινωνίας συγκρούονται με την πολιτική της λιτότητας και της κρατικής καταστολής, ο αγώνας για την απελευθέρωση του παίρνει ευρύτερες διαστάσεις.
Δεν αφορά μόνο την κτηνώδη αδικία που συντελείται σε βάρος του. Συνδέεται με τον αγώνα ενάντια στην αμερικάνικη κυριαρχία στην Ελλάδα. Είναι αγώνας ενάντια στις επιδιώξεις τους να ποινικοποιηθεί η αλληλεγγύη, να εξοντωθούν όσοι αντιστέκονται στο νέο μεσαίωνα που διαμορφώνουν.
Συνδέεται με τον αγώνα ενάντια στην επικύρωση και την εφαρμογή της συνθήκης Σένγκεν, που προβλέπει ηλεκτρονικό φακέλωμα των πολιτών και υπονομεύει τις πολιτικές και κοινωνικές ελευθερίες.
Συνδέεται με τον  αγώνα ενάντια στη δικαστική χούντα, που αναλαμβάνει να εκκαθαρίσει το τοπίο των κοινωνικών αγώνων, απειλώντας με καταδίκες τους εξεγερμένους αγρότες του Θεσσαλικού Κάμπου, που κηρύσσει παράνομους τους δίκαιους αγώνες των εργαζομένων.
Συνδέεται με τον αγώνα ενάντια στην κυβερνητική πολιτική, που προσπαθεί να κατακερματίσει την κοινωνία, ξεσκεπάζει τις αθλιότητες του υπουργού «Δικαιοσύνης», που, ενώ σκύβει το κεφάλι στους Αμερικανούς και δε λέει κουβέντα για συνεχείς παρεμβάσεις τους στην υπόθεση του Γ. Μπαλάφα, απειλεί τους εξεγερμένους αγρότες με καταστολή, επιβάλλει καθεστώς στρατιωτικού νόμου στην Θεσσαλία, χτυπά τους αγώνες των εκπαιδευτικών και ναυτεργατών, συκοφαντεί τον αγώνα και δυναμική αντιπαράθεση χαρακτηρίζοντας ως τρομοκράτες όσους αμφισβητούν το μέλλον που τους επιφυλάσσουν, όσους παίρνουν τη ζωή στα χέρια τους, όσους δεν συμμορφώνονται προς τας υποδείξεις.

Τελευταία ενημέρωση 11/6/97