Δεν με ενδιαφέρει να πείσω για την αθωώτητά μου τους διώκτες μου, με νοιάζει να πείσω για το δίκιο μου όσους τους ανέχονται...

Έχω την τύχη και παράλληλα την ατυχία να γνωρίζουν την υπόθεση μου και να με υποστηρίζουν χιλιάδες άνθρωποι και συνάμα να ενδιαφέρονται για την περίπτωση μου και να επιδιώκουν την εξόντωση μου μηχανισμοί, των οποίων η μεν δύναμη προκαλεί δέος, η δε ηθική αηδία.
Πριν από λίγες μέρες, για μία ακόμα φορά, αυτοί οι μηχανισμοί κατόρθωσαν να κερδίσουν έναν ακόμα πόντο. Διέκοψαν τη δίκη μου, επειδή σίγουρα θα κατέληγε στην αθώωση μου, και την ανέβαλαν μέχρις ότου γίνει μία άλλη, στην οποία ελπίζουν ότι θα πετύχουν την καταδίκη μου. Οργανωμένο σχέδιο ή απλώς απροθυμία των συγκεκριμένων δικαστών να με αθωώσουν, αφού είναι αδύνατον να με καταδικάσουν, επειδή γνωρίζουν τις συνέπειες που θα υποστούν, όπως άλλοι πριν από αυτούς; Μάλλον το πρώτο ισχύει, αλλά και το δεύτερο να συμβαίνει δεν αναιρεί την επικίνδυνη δύναμη και την αποκρουστική ηθική των μηχανισμών που προανέφερα.
Πριν από 12 ολόκληρα χρόνια, ο Γιώργος Μπαλάφας, ένας απλός αγωνιστής του αυτόνομου-αντιεξουσιαστικού χώρου, λόγω τυχαίων περιστατικών αλλά και δικών του επιλογών (για την ουσία των οποίων δεν έχω μετανοιώσει ποτέ) βρέθηκε στο κέντρο μιας πολιτικο-αστυνομικής σκευωρίας, ασύγκριτα μεγαλύτερης από τις δικές του εμπειρίες και δυνατότητες. Και επέλεξε τη φυγοδικία για να αγορευτεί ση συνέχεια σε υπ. αριθ. 1 τρομοκράτη.
Σήμερα, 12 χρόνια μετά, έχω συμπληρώσει 7,5 χρόνια φυγοδικίας, 3 χρόνια φυλάκισης και 1 χρόνο φυσιολογικής ζωής στο διάστημα που μεσολάβησε μεταξύ της αθώωσης μου το καλοκαίρι του 1994 και της καταδίκης μου το φθινόπωρο του 1995. Αν, βέβαια, ήμουν όπως με παρουσιάζουν, θα είχα εκμεταλλευτεί το διάστημα της ελευθερίας μου για να φυγοδικήσω και πάλι, το ζήτημα όμως δεν είναι εκεί, ίσως να έσφαλα που δεν φυγοδίκησα, καθώς όλα έδειχναν (οι ανακοινώσεις του State Department, οι δηλώσεις Κόκκινου κλπ) ότι επεδίωκαν να με καταδικάσουν πάση θυσία, ωστόσο δεν ήθελα να το κάνω. Ενώ είμαι βέβαιος ότι δεν χρωστάω στην κοινωνία, και πολύ περισσότερο στους διώκτες μου, ούτε μια μέρα από τη ζωή μου, και επομένων η οδύνη της φυλάκισης είναι πολλαπλάσια, είμαι αποφασισμένος να κάνω το αίσχος τους επαίσχυντο και μαζί με τους συντρόφους μου να δώσω την πολιτική μάχη της απελευθέρωσης μου, υποχρεώνοντας τους ή να παραδεχτούν την ήττα τους ή να αποκαλύψουν σε όλο της το μεγαλείο την κτηνωδία τους, καταπατώντας και αυτούς ακόμα τους γελοίους νόμους τους.
Ίσως αυτό να φαίνεται παλαιοκομμουνιστικό ή πρωτοχριστιανικό. Μπορεί και να είναι. Ωστόσο, στη λαμπερή αλλά διόλου λαμπρή Νέα Εποχή, έχει κάποια σημασία να διατηρούμε την πίστη μας στην αξία ορισμένων πραγμάτων και να μην αποδεχόμαστε την τιμή όσων ευτελών μας πλασάρουν. Δεν πρόκειται, λοιπόν, να σταματήσω να μιλάω για δικαστική χούντα, ούτε για κυβερνητική υποταγή στις αμερικάνικες εντολές. Αυτοί είναι. Αυταρχικά ανθρωπάκια απέναντι σε όσους νοιώθουν πιο αδύναμους και φοβισμένα ανθρωπάκια απέναντι σε εκείνους που είναι ισχυρότεροι. Και βεβαίως, δεν προτίθεμαι, όσες διακοπές, αναβολές ή καταδίκες κι αν υποστώ, να δηλώσω άσχετος ή περαστικός, να αποποιηθώ τις ιδέες μου για την επανάσταση και τον κομμουνισμό, να επικαλεστώ τις ευαισθησίες των ανθρωποφυλάκων.
Ζούμε σε μια εποχή που η τρομοκρατία των οικονομικών ελλειμμάτων ονομάζεται εκσυγχρονισμός, που η τρομοκρατία της σύγκλισης των οικονομικών δεικτών βαφτίζεται πορεία στην Ευρώπη, που η τρομοκρατία των απολύσεων και της ανεργίας αποκαλείται ανάπτυξη, που η τρομοκρατία σε βάρος των αγωνιζόμενων αγροτών θεωρείται προστασία του κοινωνικού συνόλου, που η τρομοκρατία των δικαστών εμφανίζεται ως ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, που η τρομοκρατία των μπάτσων νομιμοποιείται ως αντιμετώπιση της αναπτυσσόμενης εγκληματικότητας, που η ιμπεριαλιστική τρομοκρατία προπαγανδίζετε ως ανθρωπιστικές επιχειρήσεις. Σε μια τέτοια εποχή, λοιπόν, είναι φυσιολογικό η κοινωνική αλληλεγγύη και ο επαναστατικός αγώνας να βαφτίζονται τρομοκρατία. Ας το αποδεχτούμε και ας τους φοβίσουμε επιτέλους. Όχι για τη ζωή τους, εξάλλου ούτε τη διατήρηση της ούτε η απώλεια της έχουν καμιά αξία, αλλά για την κυριαρχία τους, τη δυνατότητα τους να εκμεταλλεύονται, να σκευωρούν, να φυλακίζουν, να ταπεινώνουν.
Σε αυτή την εποχή ζητώ να εκφραστεί έμπραχτα η αλληλεγγύη σε μια υπόθεση που πιστεύω ότι ξεπερνά το πρόσωπό μου.

Προηγούμενη σελίδα