[ A ] [ B ] [ C ] [ D ] [ E ] [ F ] [ G ] [ H ] [ I ] [ J ] [ K ] [ L ] [ M ] [ N ] [ O ] [ P ] [ Q ] [ R ] [ S ] [ T ] [ U ] [ V ] [ W ] [ X ] [ Y ] [ Z ]

Algemeen   

Algemeen

Klassieker of cultfilm?

Genre: Sciencefiction-film noir
Speelduur: 1u43
Regisseur: Alex Proyas
Acteurs: Rufus Sewell, Kiefer Sutherland, Ian Richardson, William Hurt, Jennifer Connelly

Sciencefiction als medium voor intelligente cinema: je komt het niet alle dagen tegen. Het is dan ook een herademing dat er tussen wegwerpfilms als Starship Troopers en Event Horizon ook nog ruimte is voor voor meer ambitieus materiaal.

De laatste maanden werden we anders wel verwend. Contact kon nog het best omschreven worden als de 2001 van de jaren negentig, en Gattaca is sciencefiction die teruggrijpt naar verhaal, zonder dat daar veel special effects aan te pas komen. Nu komt daar Dark City bij, een verbluffend huzarenstukje van de regisseur van The Crow. Zoveel moois op zo'n korte tijd: dat kan niet blijven duren. Hoewel Contact een klein fortuin bij elkaar verzamelde, verdwenen zowel Gattaca als Dark City na enkele magere weken uit de Amerikaanse box-office. Een spijtige zaak, maar het was te verwachten. Een film als Dark City is nu eenmaal niet voor iedereen weggelegd.

Rufus Sewell speelt met veel charisma de rol van John Murdoch, slachtoffer en terzelfdertijd held van dienst, die wakker wordt in de badkuip van een hotelkamer, waar hij in de slaapkamer een dode vrouw vindt. Hij herinnert zich erg weinig: zijn geheugen bestaat uit puzzelstukjes die niet in elkaar passen. Blijkt dat Murdoch door de politie wordt gezocht voor de moord op zes prostituees. Dank zij een mysterieus telefoontje van dokter Daniel Poe Schreber, kan hij maar net ontsnappen aan The Strangers, de sinistere groep mannen die eruit zien als de achterneefjes van de Cenobites (Hellraiser) en The Borg (Star Trek), en die blijkbaar macht in handen hebben in de stad. En wat is er precies aan de hand met de stad? Murdoch heeft kristalheldere jeugdherinneringen aan Seal Beach, maar waarom kent niemand nog de weg daarheen? En waarom is de stad uberhaupt gehuld in een schijnbaar eeuwigdurende nacht?

Veel vragen, veel intrige, en uiteindelijk ook evenveel antwoorden. Wat begint als een incoherente film noir ontpopt zich gaandeweg tot een meesterlijk sciencefiction epos met actie, romantiek, special effects en bovenal een uit de kluiten gewassen verhaal. Dark City is namelijk in de eerste plaats een sterk idee, waarrond een stevig scenario werd gesponnen door regisseur Alex Proyas, in samenwerking met Lem Dobbs (Kafka) en David S. Goyer (The Crow: City Of Angels). Met Proyas als regisseur was het van bij het begin duidelijk dat we visueel interessant materiaal zouden te zien krijgen. Deze verwachtingen worden intergraal ingelost, maar gelukkig blijft Dark City niet beperkt tot louter visueel genie. Dark City is een samenwerking tussen mensen met visie om te komen tot een unieke combinatie van sciencefiction en film noir, met elementen uit prenten als Kafka en Blade Runner, maar dan doorgetrokken tot op een gedurfd nieuw niveau. Dat dit allemaal kan voor het beperkte budget (27 miljoen dollar) is nog de grootste openbaring van allemaal.

Naast Proyas en zijn scenaristen verdient ook de cast een vermelding. De ster van het verhaal is de relatieve nieuwkomer Rufus Sewell, maar die wordt op vrijwel elk moment bijgestaan door intrigerende personages vertolkt door onder andere Kiefer Sutherland, Ian Richardson, William Hurt (binnenkort ook te zien in de veel minder inspirerende sciencefiction prent Lost In Space) en Jennifer Connelly. Trevor Jones, tenslotte, zorgt voor een indringende, bombastische melodie die de surreele finale van Dark City kracht bijzet. Een vervreemdende, nooit geziene ervaring die je niet licht vergeet.