[ A ] [ B ] [ C ] [ D ] [ E ] [ F ] [ G ] [ H ] [ I ] [ J ] [ K ] [ L ] [ M ] [ N ] [ O ] [ P ] [ Q ] [ R ] [ S ] [ T ] [ U ] [ V ] [ W ] [ X ] [ Y ] [ Z ]

Algemeen   

Algemeen

The Tunneling Inferno

Sylvester Stallone kan bij de meeste schrijvende criticasters op niet veel krediet meer bogen. Z'n nieuwe films worden op hoongelach onthaald, hijzelf is het onderwerp van spot. Niets zou simpelder zijn dan ook Daylight zomaar onder het tapijt te stoffen.

Maar de film verdient meer en beter. Daylight is namelijk een uiterst amusante en onderhoudende actieprent. Een rampenfilm, om specifieker te zijn. Dat soort films was vooral geliefd in de jaren zeventig. Films als Airport, The China Syndrome, The Poseidon Adventure en The Towering Inferno werden klassiek en zette de toon voor oneindige imitaties en herhalingen. Het concept van een rampenfilm is in principe heel eenvoudig: een groep mensen geraakt door de één of andere ramp (aardbeving, watersnood, brand) ingesloten en wacht op hulp. Zo'n groep bevat minstens één heethoofd die het altijd beter weet, een hulpeloos kind, een kibbelend echtpaar én een neger die zich voor de zaak van het goede opoffert. De hulp bestaat uit twee kampen: een getormenteerde held, die mensenlevens hoger inschat dan geld, en de autoriteiten, wiens hersenkronkels net in de andere richting lopen.

Daylight is een nostalgische hommage aan en een inventieve wedergeboorte van het rampenfilmgenre. Het is aardig om te zien hoe schrijver Leslie Bohem parodieert en innoveert, maar nooit de conventies van het genre uit het oog verliest. Eén van die regels zorgt ervoor dat de held altijd op het juiste moment op de juiste plaats is. In Daylight bevindt Kit Latura zich net voor de ingang van de Holland Tunnel, die Manhattan en New Jersey met elkaar verbindt. Drie trucks volgeladen met toxisch afval tuffen door de tunnel. Als ze aangereden worden door enkele diamantdieven, ontploft het boeltje. Geweldige vuurbalen razen door de transit. Het resultaat: een inferno.

De overlevenden van de ramp (een neger, een kind - enfin, u kent het plaatje) zitten vast in de tunnel, waar nog maar voor drie uur zuurstof is. Het is de opdracht van Kit Latura om de tunnel via het ventilatiesysteem binnen te dringen en de mensen in veiligheid te brengen. En nu bewijzen de conventies van het genre hun nut: je weet immers dat booby-traps her en der verspreidt liggen (maar waar?), je weet dat er minstens één dode zal vallen (maar wie?) en je weet uiteindelijk ook dat dit groepje ramptoeristen wel een uitgang zal vinden (maar hoe?).

Een mooie ode dus, deze Daylight: spannend en spectaculair, onderhoudend en boeiend. De effecten zien er prima uit (vooral de helse vuurballen in het begin), Rob Cohen regisseert strak, en ook de cast mag er wezen: Stallone in een dankbare rol voorop als Kit Latura; Amy Brennaman, Viggo Mortensen en Dan Hedaya in getypecaste maar effectieve bijrollen. Sly's zoon, Sage Stallone, maakt als ontsnapte gevangene overigens deel uit van het ingesloten gezelschap, maar blijft (op één nogal belachelijke dialoog na) op de achtergrond.

Op het risico al onze geloofwaardigheid te verliezen: samen met The Rock de beste actie van het jaar.