[ A ] [ B ] [ C ] [ D ] [ E ] [ F ] [ G ] [ H ] [ I ] [ J ] [ K ] [ L ] [ M ] [ N ] [ O ] [ P ] [ Q ] [ R ] [ S ] [ T ] [ U ] [ V ] [ W ] [ X ] [ Y ] [ Z ]

Algemeen   

Algemeen

Meerwaarde Verplicht

Genre: Drama
Speelduur: 2u05
Regisseur: Ridley Scott
Acteurs: Demi Moore, Viggo Mortensen, Anne Bancroft, Jason Beghe

Hoe je het ook draait of keert, Demi Moore durft haar filmprojecten met de fijnzinnigheid van een olifant uit te kiezen: van Ghost tot Striptease, van Disclosure tot G.I. Jane. Zwanger, naakt, of zonder haar: afwisseling is troef.

In G.I. Jane speelt ze luitenant Jordan O'Neil, een intelligentie-officier van de U.S. Navy. Ze voelt zich echter niet zo gelukkig in haar job en wil, om het in voetbaltermen uit te drukken, het veld op. Die kans krijgt ze wanneer de senator van Texas, Lillian DeHaven (Anne Bancroft) de idee opvat dat het leger zonder vrouwen geen echt leger is. O'Neil krijgt zo de kans om mee te doen aan het loodzware Navy SEAL-programma. Geen hond zet ook maar een halve cent op haar in (inclusief haar halfstoere vriend Royce, gespeeld door Melrose Place-pop Jason Beghe) en men gelooft steevast dat ze tot de zestig procent zal behoren die het programma niet afmaakt.

Jordan O'Neil blijkt echter sterk, olifantsterk. Dat ervaart ook de Master Chief van de SEAL-training, John Urgayle (Viggo Mortensen). Zijn doel is nobel: met alle middelen die goed zijn proberen zoveel mogelijk kandidaten naar huis te sturen. Mietjes en pietlutten, slappelingen en melkmuilen zijn niet gewenst in zijn leger. Op de eerste dag legt hij het geinige principe van de bel uit. Wie er op tingelt, geeft op en mag naar huis. De eerste dag stopt pas als er minstens een iemand de bel beroerd heeft. Dat gebeurt dan ook, maar het is niet O'Neil.

G.I. Jane is een film die steunt op twee basisgegevens. Een: het is een oerklassieke soldatenfilm en twee: het is een Demi Moore-film. Combineer die beiden en je krijgt eindeloze montages van La Moore (met gemillimeterd haar) die haar extravagant lichaam showt, terwijl ze ofwel onder de douche staat, ofwel zich onderwerpt aan sit ups, pull ups en push ups, ofwel met twijfelachtige gratie door de modder zeult. De camera adoreert en aanbidt haar op een Striptease-achtige manier. Zowel een als twee hebben we al eindeloos veel keren gezien, maar het samenspel van beiden slaat alles en resulteert in cliche en deja vu. The best thing about pain... it lets you know you're not dead yet: voer voor tweederangs pulpromannetjes.

Hoeveel talent er achter een regisseur als Ridley Scott schuilgaat, verraadt een blik op zijn c.v.: hij maakte met Blade Runner, Alien en Thelma and Louise nu niet bepaald de meest oninteressante films van de eeuw. Wat hem bezield heeft om G.I. Jane te verfilmen, dingt mee naar de prijs van het grootste mysterie aller tijden. Hij hanteert de camera met de onkunde van een beginneling. Het scenario van David Twohy en Danielle Alexandra gaat van kwaad naar erger. De SEAL-opleiding moet namelijk plotseling afgebroken worden voor een echte militaire interventie. Ridley Scott maakt hier overigens gebruik van een hele vreemde manier van filmen, met een nerveus gedraai aan de zoomlens. Hoe dan ook, eens dat er op zit, krijgt G.I. Jane haar verdiende medaille. En blijkt de Verschrikkelijke Sadist van een Master Chief in feite een poezieliefhebber met een week hartje. Cliche? Neen, daar moet een nieuw woord voor uitgevonden worden.