[ A ] [ B ] [ C ] [ D ] [ E ] [ F ] [ G ] [ H ] [ I ] [ J ] [ K ] [ L ] [ M ] [ N ] [ O ] [ P ] [ Q ] [ R ] [ S ] [ T ] [ U ] [ V ] [ W ] [ X ] [ Y ] [ Z ]

Algemeen    Bronvermelding

Algemeen

Een spelletje Space Invaders

Eindelijk krijgen we nog eens een Space Invaders film te zien waarin de buitenaardsen zijn wat ze horen te zijn: invaders. Geen schattige ET wezentjes dit keer, de aliens uit ID4 zijn gemene gedrochten die maar één doel voor ogen hebben: het mensenras snel en volledig uitroeien.

Regisseur Roland Emmerich en producer Dean Devlin schreven voor ID4 het scenario en probeerden nog maar eens hun beproefde recept uit Stargate uit. Ze lieten zich daarbij inspireren door een hele rits klassiekers. Zo heeft ID4 verdacht veel weg van een doorslag van War of the Worlds uit 1953, en zelfs de wijze waarop de snode invallers aan hun einde komen is bijna identiek, op een kleine adaptie naar de jaren '90 na.

Het duo doet een beroep op wat Amerikanen zo kernachtig 'suspension of disbelief' noemen: hou het publiek zodanig bezig dat het vergeet zich af te vragen of hetgeen op hen afkomt wel geloofwaardig is. Maar dat kan niet verdoezelen dat het verhaal nauwelijks iets om het lijf heeft.

Het begint nochtans indrukwekkend: op 2 juli komt een enorm ruimteschip op de aarde. Het zendt iets kleinere scheepjes uit die letterlijk hun schaduw werpen op alle grote steden. Op drie juli start het vuurwerk (een dag te vroeg dus) waarbij het Witte Huis en de Empire State building eraan moeten geloven. Maar de aliens hadden hun timing niet slechter kunnen kiezen, want ze maken hun intenties duidelijk op de vooravond van de Amerikaanse Onafhankelijkheidsdag. En dus neemt de president persoonlijk de leiding op zich van een handjevol verontwaardigde, overschrokken patriotten die klaar staan om aan vijf miljard mensen te bewijzen waar de vierde juli voor staat. Ze krijgen de klus op welgeteld één dag geklaard, maar er komen heel wat eieren van Columbus aan te pas.

Will Smith (uit de tv-serie The Fresh Prince) mag een piloot spelen die met ongeveer alles kan vliegen wat vleugels heeft. Hij zorgt voor de humoristische noot in de film. Jeff Goldblum (The Fly) vertolkt het typetje dat we al een paar keer van hem mochten zien: dat van miskend genie. Bill Pullman (While You Were Sleeping) neemt de rol van Amerikaans president en part-time piloot voor zijn rekening. Zijn vertolking heeft meer weg van een brave huisvader dan van een standvastige burgervader.

Een machtig marketing-apparaat maakte van Independence Day de blockbuster van het jaar. Maar de film heeft weinig origineels te bieden. Het scenario is een samenraapsel en neemt een loopje met zowat alle wetenschappelijke waarheden, de personages zijn kartonnen karikaturen. Dat Amerikanen storm lopen voor ID4 zal wel gedeeltelijk te maken hebben met hun nationale trots, bij ons zullen enkel de spectaculaire speciale effecten bijblijven. Het eindresultaat is een zeer vlotte, vermakelijke, maar ook bijzonder holle film. Het is nu afwachten wanneer er eens een film komt waarin een kleinere natie de hoofdrol kan spelen, en zich onafhankelijk mag verklaren van de Amerikaanse overheersing in filmland.

Bronvermelding

Niks nieuws onder de zon

Allemaal goed en wel, zo'n sciencefiction-blockbuster die een half miljard dollar opbrengt, maar men durft al eens vergeten dat ID4 zeer repetitief is in zijn genre.

De makers van de film is alle succes gegund, maar je kunt er moeilijk om heen dat ID4 een smakelijke cocktail is van alle mogelijke alien invasion boeken, films en tv-series die de mensheid in de afgelopen eeuw hebben achtervolgd.

Om bij het begin te beginnen, en dit zie je al van ver aankomen, is er de roman War Of The Worlds (1898, en dat is geen toeval) van H.G. Wells. Deze visionaire sf-schrijver was de eerste om een grootschalige buitenaardse invasie te beschrijven. Het boek had het nog over reusachtige driepotige toestellen van Mars; in de gelijknamige verfilming van Byron Haskin (1953) waren deze al vervangen door zwevende toestellen die zonder al te veel haast alle grote wereldsteden in puin veranderden. Het werd nog eens met veel lawaai overgedaan in Earth Vs. The Flying Saucers (1956), waarin onder andere alle grote monumenten in Washington DC eraan moesten geloven. Om nog maar te zwijgen van de War of the Worlds tv-reeks (1988-1990).

In ID4 krijgen we nog maar eens hetzelfde scenario voorgeschoteld, en zelfs de finale is een hoogtechnologische nineties-versie van de afwikkeling van War of the World, zonder al te veel te verklappen.

Gigantische schotels die boven alle grote steden van de wereld doodstil hangen, getuigen evenmin van een overdaad aan originaliteit. De eerste was niet de miniserie V, die ons allen vijf avonden lang aan de buis gekluisterd hield, maar wel de roman die als inspiratiebron voor V diende: Childhood's End, de klassieke roman van Arthur C. Clarke, waarin het uiteindelijk bleek te gaan om één schotel, terwijl alle anderen geprojecteerd werden in de lucht om de mensheid angst in te boezemen. V introduceerde tevens een spectacualaire achtervolging van vliegtuigen tussen een bergvallei. Dan weet u ook alweer waar u die scène in ID4 eerder zag.

Steven Spielbergs Close Encounters, of je er nu van houdt of niet, introduceerde een gigantisch moederschip dat met veel dreiging (begeleid door duistere, grommende wolken) de atmosfeer binnen zweefde. Kijk maar eens aandachtig naar de manier waarop ID4's meest trotse schepen de atmosfeer binnendringen. Een vondst? We dachten van niet.

De aliens van dienst, tenslotte, lijken wel zusjes van H.R. Gigers schepsels uit de Alien-trilogie, maar iets anders hadden we dan ook niet verwacht. Het eerste originele buitenaardse monster sinds 1979 moet nog steeds worden bedacht.

Nu kunt u ons gerust beschuldigen van muggenzifterij en we kunnen u moeilijk ongelijk geven ook. Maar ere wie ere toekomt en dat zijn duidelijk niet Dean Devlin en Roland Emmerich. Eén ding kun je ze alvast niet verwijten: hun klassiekers kennen ze door en door.