[ A ] [ B ] [ C ] [ D ] [ E ] [ F ] [ G ] [ H ] [ I ] [ J ] [ K ] [ L ] [ M ] [ N ] [ O ] [ P ] [ Q ] [ R ] [ S ] [ T ] [ U ] [ V ] [ W ] [ X ] [ Y ] [ Z ]

Algemeen   

Algemeen

Ik ben gewoon de Mask

The Mask is, na Dr. Giggles en Timecop, de derde stripheld van Dark Horse Comics die onlangs in een filmjasje werd gestopt. Dat dit niet altijd met evenveel succes gebeurt, is inmiddels bewezen.

Onevenwichtig. Dat is het enige woord dat in je opkomt na het bekijken van The Mask. De film weet niet wat hij zelf precies wil en probeert daarom van alle markten thuis te zijn, maar is uiteindelijk vlees noch vis. Jammer. The Mask is de tweede grote film van rubberface Jim Carrey. Deze hilarische komiek wist niet lang geleden met zijn Ace Ventura heelder zalen te doen schudden van het lachen. De verwachtingen voor The Mask waren dan ook hooggespannen.

Carrey vertolkt Stanley Ipkiss, een loser eerste klas, die toevallig een oeroud magisch masker vindt. Het masker geeft zijn drager bovennatuurlijke krachten en benadrukt diens goede (of slechte) eigenschappen. Een ideaal speeltje voor Ipkiss dus, die dank zij het masker zijn reputatie in de hoogte jaagt en het meisje van zijn dromen (gespeeld door topmodel Cameron Diaz) versiert. Hij loopt echter zowel de politie als de lokale mafia voor de voeten en voor hij het weet zit Ipkiss dieper in de problemen dan hem lief is.

Voor de speciale effecten (en dat zijn er heel wat) werd een beroep gedaan op ILM, en dat is er wel aan te zien. Overvloedig gebruik van computers toveren de prent om in een digitaal getekend festijn dat elke liefhebber van effecten zal weten te appreciëren. Aan de andere kant is er de geweldige mimiek van Carrey die geen enkele supercomputer kan nabootsen, laat staan verbeteren. Het resultaat is een combinatie van de twee, die maar de helft van de tijd rijmt. De hoofdbedoeling van The Mask is echter die van komedie. De middelen zijn er, de acteurs zijn er, het script is er, maar de humor blijft uit. Op enkele zeldzame uitzonderingen na slaagt de prent er niet in meer dan een glimlach op het gezicht van de kijker te toveren. En Jim Carrey is tot meer in staat. De grappigste momenten zijn Carrey's impressies van andere filmpersonages, de paar digitale scènes die al in de trailer zaten en tenslotte Ipkiss' hond.

Het sfeertje van The Mask kun je het best vergelijken met Dick Tracy en vooral Michael Jacksons videoclip voor Smooth Criminal, maar dan met de haren getrokken. De film weigert zichzelf au serieux te nemen. Op het einde wordt de film al te absurd en heeft de kijker al lang afgehaakt. Het grootste probleem is waarschijnlijk het feit dat de kijker nooit in het verhaal wordt gesleurd. Hij blijft anderhalf uur lang op zijn zitje in de bioscoopzaal zitten, terwijl hij tevergeefs wacht op het moment wanneer hij in het verhaal wordt opgeslokt. Dat kan alleen aan de regisseur liggen. Charles Russell heet de man in kwestie. Het feit dat we nog nooit van hem hebben gehoord, zal daar wel voor iets tussen zitten.

The Mask werd een gigantisch succes in de Verenigde Staten. Waarom? We hebben er het raden naar. Dat terwijl een film als The Shadow er niet in slaagde het Amerikaanse publiek op de been te brengen. The Mask probeert zowel Jim Carrey-komedie als superheldenfilm als effectenfestijn te zijn, maar is uiteindelijk niet meer dan een rommeltje.