[ A ] [ B ] [ C ] [ D ] [ E ] [ F ] [ G ] [ H ] [ I ] [ J ] [ K ] [ L ] [ M ] [ N ] [ O ] [ P ] [ Q ] [ R ] [ S ] [ T ] [ U ] [ V ] [ W ] [ X ] [ Y ] [ Z ]

Algemeen    Speciale effecten

Algemeen

Alienbusters

Genre: Sci-Fi
Speelduur: 1u38
Regisseur: Barry Sonnenfeld
Acteurs: Tommy Lee Jones, Will Smith, Linda Fiorentino

Het zal Barry Sonnenfelds beurt geweest zijn om een sf-parodie te maken. Hoewel Men in Black (MIB voor de insider) oneindig beter is dan Burtons Mars Attacks, haalt MIB niet het niveau van Bessons The Fifth Element, het absolute meesterwerk in dit genre.

De 'mannen in het zwart' zijn een ultra-geheime extra-legale overheidsdienst die de bewegingen op aarde van geimmigreerde buitenaardse wezens moeten controleren. De meeste van deze groenhuiden zijn politieke vluchtelingen die op aarde in het vel van een homonoïde een 'normaal' bestaan trachten op te bouwen. In allereigenste Star Trek stijl slaat en zalft het MIB-team en moeten de nodige diplomatieke hoogstandjes uitgevoerd worden om onze blauwe knikker te vrijwaren van galactische oorlogen.

Hoewel dit uitgangspunt niet gekker is dan de meer conformistische sf-producten, beslaat deze noodzakelijke kaderzetting toch zowat de helft van de speelduur. Gelukkig laat Sonnenfeld ons kennismaken met het MIB-team via de initiatierite van J (Will Smith), een vroegere NYPD-cop. In de tweede helft van de film wordt J er met de geroutineerde K (Tommy Lee Jones) op uitgestuurd om een probleem op te lossen. Beide heren zijn allesbehalve onfeilbaar en hun zwakke kantjes leveren een boel grappige situaties op. Als komieken zitten Will Smith en Tommy Lee Jones dan ook gegoten in hun zwarte pak. Ook de aliens doen hun best om idioot te zijn. Al bij al bulkt MIB uit van de spitsvondige grappen en blijft Sonnenfeld mijlenver van het typisch Amerikaanse, maar toch zo flauwe slapstick gegiechel à la Beavis and Butthead. Een betere referentie is Sonnenfelds Addams Family, vooral de eerste in de reeks dan.

Visueel is MIB verbluffend. De beginsequentie doet denken aan deze van Forest Gump en de videoclip-achtige eindsequentie is een staaltje van het betere hedendaagse animatiewerk. Ook tijdens de film zijn de effecten, hoewel bescheiden, goed in het verhaal geïntegreerd. Vooral bij de vormgeving van de aliens werd de fantasie de vrije loop gelaten met als resultaat uiterst originele figuren, veel grappiger dan zeg maar de Star Wars krengen.

MIB is geïnspireerd op de gelijknamige stripreeks van Lowel Cunningham. Als verfilming van een strip-episode slaagt MIB met brio en de poort staat wijd open voor vervolgverhalen. Wie niet vertrouwd is met strips zal zich wel wat storen aan het gebrek aan diepgang van de personages (daarvoor moet je meestal een aantal delen uit een reeks gelezen hebben) en aan de fragmentatie, hoewel beperkt, van het verhaal (denk aan de kadertjes in een strip). Daar tegenover staat dan weer de score van Elfman, die de (film)muziekliefhebber niet op zijn honger laat zitten.

MIB is een grappige zomerfilm die je anderhalf uur lang uit de realiteit haalt. Lachen is gezond!

Speciale effecten

Bits en bytes en latex

Nog zeldzamer dan goede zomerfilms zijn zomerfilms zonder speciale effecten van Industrial Light and Magic. In een blijkbaar succesvolle poging om de fx-industrie voor eens en altijd te domineren hielpen ze regisseur Barry Sonnenfeld bij de realisatie van Men In Black.

Terwijl Industrial Light and Magic de opdracht kreeg om onder toezicht van Eric Brevig zo'n 250 effecten af te leveren, werd meervoudig oscarwinnaar Rick Baker met zijn firma Cinovation Studio ingelijfd om diverse buitenaardse wezens met behulp van poppen tot leven te brengen.

Zijn eerste bijdrage krijgen we reeds in het begin van de film te zien. Wanneer een aantal agenten een truck met illegale Mexicanen tegenhouden blijkt één van hen een buitenaards wezen te zijn. Baker maakte hiervoor een door een acteur gedragen kostuum, terwijl twee poppenspelers via radiobesturing voor de gelaatsuitdrukkingen zorgden. Omwille van praktische en veiligheidsredenen kon men de acteur niet laten hardlopen in het pak. De animatoren van ILM maakten dan maar een digitale dubbelganger.

Iets later kwam ILM voor een nog veel zwaardere opdracht te staan toen het hoofd van een andere alien tot gruzelementen werd geschoten: het hoofd moest namelijk teruggroeien. De gelaatsuitdrukkingen van de acteur werd hiervoor ingescand en op een computermodel geplaatst. De uitdaging bestond erin om zo geloofwaardig mogelijk een mens te immiteren, en hiervoor werd vooral veel aandacht besteed aan de ogen, het haar en de huid.

Het aantal buitenaardse wezens was zodanig groot dat Baker noodgedwongen extra hulp moest inroepen. Zo kwamen ook XFX Inc., MEFX Inc. en K.N.B. Inc, aan boord met als resultaat een aantal memorabele zonderlingen. De grappigste zijn ongetwijfeld een aantal aliens tijdens hun koffiepauze. Per pop zorgden telkens twee poppenspelers voor de nodige hilariteit. Later werden nog een aantal computergegenereerde versies gemaakt om een aantal cameo's mogelijk te maken.

The Fifth Element bewees reeds dat geloofwaardige miniaturen nog steeds kunnen wedijveren met de computers, en ook voor Men In Black greep men nu en dan nog terug naar deze veelbeproefde illusie. Zo racen de twee protagonisten in een digitale auto doorheen een miniatuurtunnel, en ook de spectaculaire UFO-crash (die ook te zien is in de trailer van de film) werd met behulp van een uit de kluiten gewassen model in beeld gezet.

Een andere crash was dan wel weer computergegeneerd, terwijl men voor de impact met een auto een wel zeer drastische weg volgde. De auto werd bovenop houten kratten in een put gezet, waarna men een loodzware bal op de constructie dropte...