[ A ] [ B ] [ C ] [ D ] [ E ] [ F ] [ G ] [ H ] [ I ] [ J ] [ K ] [ L ] [ M ] [ N ] [ O ] [ P ] [ Q ] [ R ] [ S ] [ T ] [ U ] [ V ] [ W ] [ X ] [ Y ] [ Z ]

Algemeen    Speciale effecten

Algemeen

Hoop in een envelop

Genre: Drama
Speelduur: 2u57
Regisseur: Kevin Costner
Acteurs: Kevin Costner, Will Patton, Larenz Tate, Olivia Williams, James Russo, Tom Petty

Het is cynisch, maar onweerlegbaar de waarheid: mensen houden van extremen. Met dezelfde verbetenheid waarmee Titanic naar de honderd miljoen dollar werd geschreeuwd, werd voor die andere megalomane productie van 1998 een diep graf gegraven. Op de zerk staat wat troosteloos: The Postman. En Warner Brothers mag het graf beginnen vullen: 80 miljoen dollar of 2,8 miljard frank. Een flop, heet dat.

En dat heeft The Postman (met 177 minuten de langste sf-film ooit gemaakt) echt niet verdiend. Kevin Costners tweede regiefilm mag dan wel geen nieuwe Dances With Wolves zijn, de titel van fiasco van het jaar is lichtjes overdreven. Daarvoor strooit de film teveel hoop en liefde in het rond. Je ziet dat Costner een mooi verhaal probeert te vertellen en hoewel proberen in Hollywood nooit genoeg is, verdient zijn poging een minimum aan krediet. Het probleem van Kevin Costner is echter dat hij in herhaling valt. Hij lijkt zich te specialiseren in films die gaan over het einde van de wereld, waarin een eenzame held ronddraaft en het moet opnemen tegen een fascistische onverlaat. Neem zijn oscarwinnende Dances With Wolves uit 1990, kruis het met het oeverloos saaie Waterwold uit 1995 en je krijgt een onvervalste Mad Max-blauwdruk.

The Postman is gebaseerd op de veelgeprezen sf-roman van David Brin uit 1985, die zich in het jaar 2013 afspeelt. Een nucleaire oorlog heeft de wereld zo goed als weggeblazen en afzonderlijke bevolkingsgroepen proberen te overleven in een landschap van stof en hitte. Een centrale overheid is er niet en Amerika wordt opgeschrikt door Generaal Bethlehem (Will Patton), de leider van de Holnisten, een soort paramilitaire, neo-fascistische organizatie die de macht wil grijpen. In deze troosteloze en uitzichtloze wereld trekt Gordon Krantz (Kevin Costner) rond, samen met zijn doodbrave muilezel Bill. Om aan de kost te komen, speelt hij wat toneel, want hij kent het hele oeuvre van William Shakespeare (wel, min of meer) uit het hoofd.

Tijdens een van zijn voorstellingen wordt hij echter ingelijfd door het leger van de Hitleriaanse Bethlehem. Na veel erbarmelijke ellende weet hij te ontsnappen en vlucht, de dood nabij, in een oude auto, om zich te verwarmen. Hij trekt het uniform van een postbode-skelet aan en wankelt tot het volgende stadje, Pineview, waar hij zich voor een postbode uitgeeft. Krantz maakt de mensen wijs dat er een nieuwe regering in Minneapolis is en samen met de nooit aangekomen brieven, geeft hij de mensen waar ze al sinds de teloorgang van de wereld naar snakken: hoop. Op die manier bouwt de postman een beetje tegen wil en dank aan zijn eigen legende en op den duur krijgt hij zelfs het imago van een nieuwe Messias, van een zaligmakende verlosser, aangemeten.

Dat is het mooie aan de film: Costner laat zien hoe mensen legendes kunnen maken en bouwen, en hoe elk individu nood heeft aan een heiland, hoe iedereen in zijn leven op zoek is naar een redder, een Christus-figuur. Zo krijgt de postman zijn eigen schare apostelen rond zich, aangevoerd door Ford Lincoln Mercury (Larenz Tate), een naieve, maar doodbrave zwarte jongen die lijf en ziel inzet voor het uitbouwen van een nieuwe postnetwerk. Er gaat veel liefde en genegenheid uit van die scenes en op sommige momenten tokkelt Costner echt de gevoelige snaar. The Postman wordt dan een vatbare denkoefening over de apocalyps, de toekomst van de wereld, liefde, geloof en hoop.

Maar terzelfdertijd trapt Costner onbeschaamd in de val der overdrijving. De postman die hij zelf neerpoot wordt megalomaan en groeit uit tot een soort van God, die - zo zegt een vrouw in de film - hoop uitdeelt als snoepjes uit een zak. Met diezelfde grootsprekerige pompeusheid, zet Costner zijn personage op het witte doek neer. Als regisseur gaat hij voortdurend op zoek naar een shot waar hij nog grootser, nog mooier in beeld komt. Ongeschoren, diepe ogen, wapperende manen, het leed van de hele wereld op zijn schouders dragend. Kevin Costner: de ijdeltuit. Meerdere keren vliegt Costner hier uit de bocht, niet in het minst in een scene waar hij te paard een jongetje voorbijrijdt, dat hem een brief wilt geven. Je ziet de postman twijfelen, hij keert terug en pikt in close-up en slowmotion de brief op. De praalziekerige heldenmoed druipt zo in grote druppels van het doek. Wat een epos, wat een heroiek: een detail opgeblazen tot mythische proporties. Niet moeilijk dat de film op die manier veel te traag en te lang wordt.

Maar, zoals gezegd, heeft de film ook zijn goede momenten. De landschappen zijn bijwijlen indrukwekkend en tussen alle saaiheid door, hangt het alleen maar van je ingesteldheid af of je je wilt laten meeslepen in het apocalyptische niemandsland dat Costner doorkruist. Is The Postman de slechtste film van het jaar? Zeker niet. We hebben voor hetzelfde geld al veel dommer en slechter gezien. Maar je moet wel onbevooroordeeld gaan kijken om dat te beseffen.

Speciale effecten

The Postman, de nieuwe film van en met Kevin Costner, wordt zowat door iedereen door het slijk gehaald. Maar bij wijze van uitzondering zijn het deze keer niet de speciale effecten die de schuld krijgen van het te mager verhaal. Want heel waarschijnlijk hebben de meeste critici die effecten helemaal niet gezien.

Om de realistische (onzichtbare) effecten te overzien huurde Costner Tricia Ashford in, die eerder de effecten van ID4 had overzien. De geplande effecten bestonden vooral uit nieuwe of bijgewerkte (post-nucleaire) landschappen en de bijhorende lucht. Om de deadline te halen besloot Ashford een bibliotheek met landschappen, zonsondergangen en wolken samen te stellen, voor ze de opnames van Costner in handen kreeg. Haar plan bestond erin om de omgeving volledig in de computer na te bouwen.

Costner had het moeilijk met deze hoogtechnologische aanpak, en Ashford werd dan ook vervangen door David Negron Jr. Met de vraag om op een meer klassieke fx-manier te werken. Buiten de aanpassingen van de omgeving werd er ook nog een leeuw in de woestijn geplaatst en mocht Costner van een hangbrug springen. Hiervoor gebruikte men opnames voor een groen scherm, die later met andere beelden werden samengesteld.

Ford wist zich ook in de film te werken door een computermodel te geven van hun Taurus Sedan. Dit model werd gebruikt om een immens autokerkhof aan te maken, dat in werkelijkheid maar uit 20 echte auto's bestaat.