Onde o Xallas fura a pedra
e salta ó mar.
In english
O Ézaro é o único nucleo de
poboación do concello de Dumbría situado a beira do
mar. Vémolo aquí, dende o cume do Penafiel, seguido do litoral ata Fisterra, arredor do seo de Corcubión.
Enchen a sua paisaxe os montes de
pedra do macizo do Pindo, o ceo e o oceano.
Antes da construción da ponte do Ézaro unha barca unía os
camiños que hoxe son a estrada xeral entre os concellos de
Dumbría e Carnota. Era chamada
a barca dabaixo por haber outra río arriba, en terras
da parroquia de Arcos. Pasaban na barca as xentes que querían
atravesar á outra beira, habendo outra para pasaren animais.
O barqueiro cobraba unha peaxe polo servicio de paso,
existindo unha especie de abonos para todo o ano.
Cóntase que alá a principios deste século
afundiu a lancha por ir cargada de máis, morrendo dezasete
persoas, accidente que ainda se lembra na vila do Pindo.
Alí desemboca o rio Xallas,
tras formar un sennumero de fervenzas no seo
granítico(*,*)
do macizo do Pindo.
No lugar da desembocadura, nos arredores da ponte,
as correntes da marea e do río e os
ventos removen e desgastan continuamente a area e as pedras.
Fórmanse así pequenos lombos
que mudan de lugar ou
desaparecen coas mareas, e que
quedan en seco na baixamar.
Posiblemente esta sexa a explicación de que só algunhas veces se atope berberecho na praia da desembocadura, e sempre de pequeno tamaño, como si o réxime de correntes lles recortase o crecemento enviandoos moi ao fondo da area ou mar adentro.
O vento do nordés barre as terras altas. Cando chega o desnivel da costa atopa o macizo do Pindo e o surco fendido no granito polo Xallas, e sofre un extenso efecto Venturi no seu descenso. Así, o vento rabea con forza no embó de pedra da última grande fervenza, e desfaise en turbulencia sobre o esteiro, na pétrea antesá da ponte e da carretera e da praia. A sua forza empurra regueiros de area e desfai as crestas das ondas no ollo da ponte.
Os ventos atlánticos de compoñente oeste -os do cabo (W) e vendaval (SW)- veñen as mais das veces cheos de humidade e da man da choiva. Levantan o mar de vento sobre o de fondo. Suben polo álveo do río.
Cedo, o un de Xaneiro de 1996.
O Carrumeiro grande
e a Lobeira grande
ó solpor.
fonte: Instituto Geografico Nacional
