"....Droga ciągnie się wąskim, ale krętym korytarzem. Nic już prawie nie widzę. Ostatnia "Świeca Nadziei" stopniała do wielkości ogarka, który za chwilę, za moment, który dla mnie jest dla mnie wiecznością - zgaśnie. Czuję wszystkimi, jeszcze pracującymi zmysłami ciemność, jaka mnie za chwilę ogarnie. Bacznie rozglądam się wokół siebie. Nie otynkowane ściany ociekające podziemnymi łzami wzbudzają dreszcz. Dawno straciłem rachubę czasu. Ile już idę?

"... Idę naprzód. Właściwie pełzam trzymając się ściany korytarza. Mój wzrok dawno zapomniał czym jest światło - wszystko co teraz widzę jest tworem mojej wyobraźni. Poruszam się bardzo wolno, mimo to, w pewnym momencie potknąłem się. O co? Co się dzieje - myślałem rozgorączkowany... Schyliłem się, ale nic nie wyczułem wokół siebie. Cofnąłem się jeszcze kawałek. Mam. Zimny kształt przywarł do moich dłoni... a pustych oczodołów patrzyła na mnie smutna dusza ... Na szczycie czaszki wyczułem szerokie pęknięcie. Czy taki sam los i mnie czeka? Odpędzając zwątpienie ruszyłem dalej. Po pewnym czasie moje palce natchnęły się na coś metalowego. Drzwi. Czyżby prowadziły do upragnionej Jasności? Nacisnąłem klamkę. Moim oczom ukazał się jednak obraz bardzo odległy od oczekiwanego... Stałem w sporej sali a w ławkach siedzieli ludzie. Ich szare twarze nie wyrażały żadnych uczuć. Jedynie oczy, przekrwione i podkrążone wypowiadały nieskończony strach przed postacią stojącą przy ogromnej czarnej tablicy. Jej oczy ożywiły się na mój widok ... Złośliwa uwaga rodziła się na jej ustach... Skąd ja ją znam...? Nie to chyba niemożliwe. Nawet tu nie jestem wolny od tamtego strachu. Jeszcze chwila a wyląduję w pustej ławce i już nigdy się stąd nie wydostanę...

Poczułem nieznośny ból głowy. Właściwie czułem jakby drut kolczasty ruszał się w mojej głowie. Wzrok nie chce przyzwyczaić się do ciemności. Gdzie świeczka? No tak już wszystkie wypaliłem... Leżę. Palcami badam teren wokół siebie. Śliskie kostki bruku... "Co się ze mną dzieje? Gdzie ja jestem?

... Muszę iść dalej. Znaleźć "Światło". W głębi duszy widzę Jej oczy. Ale nie jestem w stanie rozpoznać ich koloru... Trzeba iść naprzód. Czy jeszcze ujrzę "Światło"? Ona zetrze powoli zetrze strach i smutek z moich oczu. A jednak odczuwam ten upadek. Z każdym krokiem czuję wszystkie mięśnie. Gdzie jestem? Chyba zaczyna się coś wyłaniać z ciemności. A może to tylko moja wyobraźnia. Dlaczego ten korytarz jest taki wysoki. Tracę siły. W niewielkiej niszy po prawej stronie zgęstniał mrok. Wyczuwam w nim coś niepokojącego. Zaczynam rozumieć... Chcę uciec. Uciec!

Strona Główna

Następny zbiór wierszy