-23 tot en met 30 september 2001-

Zolang over gedacht, gedroomd, gelezen...

Zo lang gefantaseerd, op zoek geweest naar alles waar m'n tas nu van uitpuilt, gespannen geweest voor wat komen ging… 

En hier zit ik dan, in mijn appartement wat ik op dit moment met 6 anderen deel. A.s. woensdag gaat Barbara, een meisje uit Zwitserland weg en dan hebben we geen overcapaciteit meer, want er zijn namelijk maar 3 slaapkamers. Het is nu kwart voor zes en ik denk dat ik zo de lampen aan ga doen, want binnen wordt het al een beetje schemerig. Het hele jaar door is het om een uur of half 7 donker en er bestaan hier enkel 3 seizoenen: warm – warmer – warmst… Zo meteen komen mijn huisgenoten uit hun werk, ze zijn hier allemaal via Aiesec (lees hierover bij wetenswaardigheden) en heten Marc (NL, Maastricht), Christoph (D), Elizabeth (B), Barbara (Zw), Aki (J) en Kazu(J).

Wanneer ze allemaal thuis zijn gaan we uit eten met z'n allen, dus pik ik wat uit mijn mails naar mijn vader en moeder en Rik, anders duurt het zo lang.

Het is maandag vandaag en ik had al iets van vanochtend verteld. Ik was moe. 

Na 's ochtends een beetje getypt en gerust te hebben heb ik 's middagsmijn grote sandalen aangetrokken om wat te gaan lopen; de stad verkennen..  Dat schoot geen meter op, ik deed er eerst al zo'n 10 minuten om alleen de weg maar over steken.. Nu heb ik een aardige strategie gevonden die beter werkt: gewoon iemand zoeken die ook wil oversteken en daar strak naar blijven lopen, natuurlijk aan de kant waar het verkeer niet vandaan komt. Ja, ik gebruik die Indiërs gewoon als buffer.

Ja, en dan de stoepen. Als die er al zijn, zijn ze echt vreselijk. Ze houden ineens op of er zitten grote gaten in. Ik was dus nog mar een half uur op weg en had toen alleen nog maar de weg overgestoken en e tien passen gedaan ofzo, waarvan ik er twee struikelde! Goed oplettend toch mijn stedsverkenningstoch maar doorgezet en op een gegeven ogenblik kwam ik bij een soort viaduct. Op de railing lag allemaal was te drogen. Een heel mooi gezicht, al die felle kleuren zo wapperend naast de weg. Bij de foto's kan je het beeld terugvinden. De was was waarschijnlijk van de mensen die achter de railing woonden in hutjes. Een hele knappe vrouw za dat ik een foto nam en kwam naar me toe en trok me mee. Ik liep aarzelend achter haar aan en plots liet ze me los en rende naar een platte mand. Ze opende hem: allemaal kuikentjes! Take piture, take picture, riep ze! Stom genoeg heb ik alleen met mijn gewonen fototoestel wat foto's gemaakt, die ik dus niet op internet kan zetten. Het waren namelijk niet zomaar kuikentjes, ze waren gekleurd!! Roze en groen, een prachtig gezicht. Ik was behoorlijk onder de indruk en enthousiast en dat zetten de vrouw aan zich voor te stellen. Maria heette ze en ze had nog meer kuikentjes. Ze zaten in een soort afrastering die van een kartonnen doos was gemaakt. Ze klapte in haar haden als ik weer een foto nam, zo geweldig vond ze het. Ondertussen kwam de halve 'straat' kijken wat er allemaal aan de hand was en alle kinderen wilde me een hand geven en stelde zich zowat in een rij voor me op! Maria vertelde gebrekkig dat ze de kuikentjes samen met haar broer had, die ze ook nog even riep om zich aan mij voor te stellen. Ze waren erg arm en hun Engels was amper te volgen. Ze konden me ook niet uitleggen hoe de kuikentjes zo gekleurd werden. Maar mijn ontmoeting met hun was nog niet ten einde, want na handjes gegeven te hebben wilde Maria me wat te eten aanbieden! Moet je nagaan die mensen hebben eigenelijk niets en dan bieden ze mij wat te eten aan! Ik vertelde dat ik al gegeten had. Oh... Dan wat niuws: "come inside" en Maria trok me mee naar een van de hutjes, gemaakt van riet en stro, heel erg armoedig. Binnen had ze konijnen en ze verwachtte dat ik die ook nog nooit gezien had. Ze pakte ze aan hun oren op en liet ze weer met een volle glimlach zien. Haar broer moest er ook eentje pakken en natuurlijk wéér op de foto!

Jee, wat een ervaring, wat geweldig. Jammer genoeg had ik helemaal nog geen klein geld bij me, alleen 500 rupie biljetten en dat is zo'n 25 gulden. Volgende keer als ik tijd heb ga ik ze denk ik wat roepies brengen. 

Met een aantal foto's minder op mijn rolletje vervolgde ik mijn tocht. Ik wilde eerst naar Marshalls Road lopen, waar het bedrijf waar ik ga werken gevestigd is. Maar: onbegonnen werk.. Alles is veel te ver weg, en daarbij: in welke straat je staat weet je totaal niet, want er zijn geen of amper (en dan in het Tamil) straatnaamborden! Mijn huisgenoten hadden verteld dat Pondy Bazar wel leuk moest zijn, een soort markt in een ander gedeelte van de stad. Ik een rickswa aangehouden en hij wilde mij er wel even droppen. Het onderhandelen gaat steeds beter trouwens, en het is fijn dat de anderen in huis hier al wat langer zitten en dan van te voren even vertellen, als je daar of daar naar toe gaat betaal dan niet meer dan x roepies.Er stoppen soms wel 5 rickswa's voor je en dan gewoon proberen de goedkoopste te pakken te krijgen. Vaak als je wegloopt om naar een andere chauffeur te gaan willen ze wel wat zakken met de prijs.

Pondy Bazar. Niet echt een markt zoals wij het gewend zijn, meer een gigantische rij stalletjes en kraampjes op de stoep vlak tegen de gebouwen aan. De verkopers hebben zoveel waar in hun kraampje uitgestald dat je er soms amper langs kan! Ik heb een uurtje rondgekeken, maar durfde in het begin eigenlijk niet naar de spullen te kijken, want als je alleen al een blik op iets richt, pakken ze het al uit. Ik keek ook even bij een lappenstalletje. Allerlei soorten waren te koop, maar ik zocht eigenlijk iets wat ik als laken zou kunnen gebuiken, want de lakenzak die ik mee had genomen is toch wel warm. In no time lagen en wel 20 lappen voor me uitgespreid en ik durfde gewoon niet meer te zeggen dat ik niets hoefde. Was hij duur? Wel aardig in elk geval. Hij keek naar mijn haar en dook toen half ik zijn kraam om twee stoffen te pakken. Die moest ik echt nemen. Ze waren rood met wat motiefjes erop. Hij hield het bij mijn haar en begon te schudden met hun hoofd. Ja, dat doen ze trouwens hier allemaal… Ze houden hun hoofd recht naar voren en knikken dan van de ene naar de andere schouder. Wat het betekent weet ik nog steeds niet. Ze doen het bijna altijd. Ja, dit was het helemaal. Deze twee stofen waren voor mij gemaakt… Hmm, het zal wel. Oke, doe me maar van allebei een meter gaf ik toe. Maakt het ook uit. 35 roepies per stuk, dus samen fl.3,50. ..

Ik ging verder en kwam bij een vrouwtje die op de grond zat omringd door al haar groente. Een foto, en dan natuurlijk ook wat kopen. Hmm, wat zal ik nemen Doe maar 4 tomaten. 5 roepies, dat was een kwartje en ik kreeg er nog 4 citroenen bij. Nu moet je niet veel van de citroenen hier denken, het zijn hele kleine, ongeveer zo groot als een pruim. 

Ook heb ik nog een grotere lap gekocht om onder te slapen, of op, dat weet ik nog niet en een broek. Ja, me weer laten verleiden. Hij is niet zo mooi, maargoed, wel lekker voor s avonds hier in huis als ik gedoucht heb. 

Nog even geinternet en om half 5 was ik weer in de flat. Nog een foto gemaakt van een portier en naar me toe rende en vroeg of ik dat wilde doen en toen lekker gaan douchen. Oh, wat was ik vies! 

We hebben met z'n vieren gegeten, Marc, Christop en Barbara. Je wilt niet weten wat.. Gewoon hamburgers!!

De jongens waren toe aan wat westers. Nou en de hamburers kunnen ze hier bijna beter maken dan in Nederland. Het was heerlijk. En dan de juices die ze hier hebben.. Sweet lemon juice is echt verrukelijk. Ik heb het net ook gemaakt van mijn minicitroen, maar het is nóg lekkerder in een restaurant.

We hebben in een ander restaurant nog even wat gedronken en het nieuws een beetje besproken. Ik heb de laatste dagen niets gevolgd. Veel te druk met andere dingen.  

10:00: MOVIE!

We zijn naar de bioscop gegaan, naar the Planet of the apes.

Weer een hele ervaring. Het beeld en het geluid zijn prima. De stoelen hard en kijk uit, want ze kiepen naar voren en naar achteren, dus blijf stil zitten. De Indische toeschouwers joelen onder de film of gillen alsof ze vermoord worden wanneer er wat engs is. De hele film werd getoond, niets werd eruit gelaten en toen ze begonnen te zoenen ging iedereen klappen! Ook was het vrij koud daar. Jaha, ze hebben airconditioning in de bios dus dat zal je weten ook! Ze kunnen het ook niet regelen ofzo, "it just works"…. 

Na de film ben ik lekker gaan slapen..

Vandaag ben ik rond een uur of twaalf met Barbara naar Qwiky's gegaan en we hebben er geluncht. Echt Amerikaans concept, maar het is hier geweldig populair. Ik heb een kleine pizzaslice gegeten, echt heerlijk! De jongen die me hielp vroeg waar ik vandaag kwam en toen ik daarop antwoord gaf vertelde ik meteen dat ik voor Qwiky's hier in India kom werken. Hij was helemaal enthousiast. Hij kende Petra uit Praag en had zelfs een foto van haar.

Ik ben heel benieuwd naar mijn werk. De anderen hier in huis zijn niet zo enthousiast. Marc, (en ook Christoph en Kazu) doet voor een technologiebedrijf onderzoek of er bedrijven in Nederland zijn die hun software of andere applicaties hier in India willen laten maken, omdat de arbeid hier zo goedkoop is. Hij moet dus bellen en mailen naar Nederlandse bedrijven vanuit hier. Maarja, de ICT markt gaat nu niet zo goed, dus het heeft eigenlijk geen zin. Niemand is geinteresseerd en wanneer ze al geinteresseerd zijn en ze wat doorvragen waar het bedrijf goed in is, dan zegt Marc's baas: We can do all, we are good, we are cheap, so just choose us. Ja, daar heb je lekker veel aan. Er schijnt helemaal geen strategie te zijn of alternatief plan ofzo.Verder hebben ze het er allemaal over dat het wat saai is. Totaal geen druk en niemand weet eigenlijk waar die mee bezig is.  

Na Qwiky's hebben de de rickswa genomen naar Spencers Plaza. Een winkelcentrum waar je werkelijk in verdwaald. Ik heb een linnen broek en een blousje gekocht en was samen ongeveer 15 gulden kwijt. Het was heel gezellig met Barbara en ook wel handig, want nu kon ik een beetje zien hoe 'inkopen doen' werkt hier. Ik vond het zo sneu dat ze alles, maar dan ook alles tevoorschijn halen, om dan niets te kopen. Maar dat schijnt naar gister bleek helemaal niet erg te zijn. Barbara wilde een paar zilveren armbandjes mee naar huis en we zijn in verschillende juweliertjes geweest die werkelijk hun hele vooraad showden en voor ik het wist had ik ook al 6 armbandjes om. "Nice, nice, you can buy!!" Nou, ik wilde niet, en als ze geen special discount gaven hield Barbara het ook voor gezien. Konden ze álles weer opruimen.. De linnen broek had ik gepast trouwens en die was veel te lang. Na wat onderhandelen en als ik de blouse er ook bij nam maakten ze 'm gratis korter! 20 Minuten later konden we dan terugkomen om de broek op te halen. Tja, maar waar was het ook alweer. We hebben ongeveer een half uur gezocht in de plaza, zoveel doorgangetjes zijn er en alles lijkt op elkaar. Gelukkig wel gevonden..

We zijn nog even bij een government shop geweest waar ze allerlei Indische dingen verkopen. Allemaal beeldjes van de goden en houtsnijwerken. Het is daar in verhouding niet duur, maar je kan niet afpingelen. Ik kocht een waaier, en alleen het afrekenen was al een hele gebeurtenis. Eerst naar de middelste balie om te laten zien wat ik wilde kopen. Een formuliertje werd ingevuld met een computer. Ik werd doorgestuurd naar bali 2 met twee van de drie formulieren die de computer net uitgespuwd had.. Betalen. Grote stemels kwamen op de formulieren en door naar de meest rechtse balie waar ze ondertussen mijn aangekochte waaier in aan het pakken waren. Ja, er zijn gewoon even 8 mensen voor je aan het werk ofzo… Oke, daar het laatste formulier weer laten zien dat die waaier van 50 cent toch echt van mij was, nog een krabbel en dan mocht ik het tóch meenemen.. Hoezo omslachtig?? 

We moesten opschieten. Sprongen in een Rickswa en snel naar de flat. Omkleden  en naar Yoga! Tja, ik wist niet was ik hier nu van moest denken. Ik verwachtte een soort meditatiegedoe, dat zweverige, maar het was alles behalve dat! Het was een soort hele langzame aerobicsvorm –niet met pasjes ofzo-, maat meer buik- en andere spieroefeningen voor bijna alle delen van je lichaam, het bewijs voel ik nu goed… Het gaat erom om door goed en op het goede moment in en uit te ademen je meer kan. Heel rustig gaat alles, maar het is wel zwaar. Je moet bijvoorbeeld 10 keer achter elkaar je benen 5 cm van de grond houden, steeds langer. In het begin kon ik het echt niet opbrengen, probeer het maar eens, superzwaar. Maar ik scheen dus niet goed en rustig door te ademen en de vrouw die het leidde legde het me beter uit. Toen ging het echt een stuk beter, veel relaxter. Vreemd he?! 

's Avonds zijn we uit eten geweest met een deel van de Aiesec. Naar een heel lux restaurant. Ik het chicken Biriyani gegeten. Erg lekker, maar toch iets te pittig.. dus er nog maar een liter water achteraan gegooid. Het is een soort Indiase nasi met allerlei groentes en kip en daarbij krijg je dan Rajta, een soort yoghurtsaus die je mond af zou moeten koelen. Ze hadden daar alleen geen peper in moeten doen, dan zou het misschien werken.. 

Daarna gezellig in de flat gezeten. Marc en Christoph kunnen heel goed gitaar spelen en Marc zingt ook. In Nederland heeft hij in verschillende bands gespeeld. Morgen vertrekt Barbara dus en dan ga ik een kamer met Christoph delen. Kan ik eindelijk mijn spullen uit mijn koffer halen en in de kast stoppen!

Ik heb met Barbara bij een of andere food corner geluncht. We kwamen binnen (je hoeft trouwens nergens zelf de deur open te doen, daar zijn portiers voor!) en er waren welgeteld 6 balies. We kregen van een andere werknemer die binnen op ons en anderen stond te wachten een menukaart. Alle balies waren verantwoordelijk voor iets anders. De een voor het drinken, de ander voor de salade, een mexicaanse balie en een burger balie. Oh en niet te vergeten een aparte betaalbalie. Ik wilde graag een vegetarische salade, dat zag er wel lekker uit en ik kon kiezen wat ik er allemaal in wilde. Dus ik begon gelijk met aanwijzen: "Dit en dat en nog wat ananas, en doe er ook maar wat tomaat en komkommer bij!"  Ik keek omhoog en de juffrouw die de salade zou moeten maken stond me nog even vragend aan te kijken als een halve minuut ervoor. Nog een keer proberen, en ik wees het extra duidelijk aan.

Maar er gebeurde nog steeds niets. Ik vroeg wat er aan de hand was en ze veranderde weliswaar van houding, aangezien ze rechtop ging staan en haar hoofd weer op zo'n Indiase manier schudde. Ja? Wat nou??

Ik keek rond en een aantal stonden me aan te kijken, maar ondernamen verder geen actie om me misschien een beetje te helpen of uit te leggen wat dit te betekenen had.

Barbara kwam terug van de toilet en wist gelukkig hoe het ging. Je gaat eerst vertellen wat je wilt. Voor mij was dat dus een vegetarische salade. Je zegt niets meer en niets minder. Dan krijg je een bonnetje en ga je naar een andere balie die voor het drinken is. Nóg een bonnetje. Tot je klaar bent en dan naar de betaalbalie. Vervolgens weer terug om je salade te kiezen. De salade mocht ik zelf meenemen naar de tafel, wat een wonder was, want het drinken moest en zou gebracht worden, terwijl het klaarstond, dus zou ik het zo me kunnen nemen. We gingen zitten, maar geen drinken hoor. Dan maar weer even vragen. 4 mensen die niets aan het doen waren schudden hun hoofd en eentje vertelde dan uiteindelijk dat je jongen die verantwoordelijk is voor het drinken even weg was. Oke, dan brengt een ander het toch? Neehee, dat was verkeerd, zij waren niet verantwoordelijk voor dat drinken. Ooooohhh, India…….

Goed, nadat we alles op hadden, de salade was erg lekker trouwens. Met een honing-citoen dressing die ze gewoon maakte van door deze beide ingredienten te mixen. Toen ben ik dus met een rickswa naar het centraal station gegaan. Ik moest de tickets gaan bestellen voor onze geplande trip naar Madrurai dit weekend. Er is een speciale 'foreigner bali', waar je snel geholpen wordt. Ik vroeg eerst of er nog plaats was voor de nachttrein. "First fill in the forms".. Ja, maar is er nog plaats dan? " First fill in the forms", luidde het nog een keer van de andere kant van het bureau. Oke, dan. Mijn money-beld maar van mijn buik gehaald waar 6 paspoorten inzaten (ik leek wel zwanger!) en werkelijk alles ingevuld! Alle namen, leeftijden, waar je je paspoort gehaald hebt enz enz. Eindelijk klaar en de computer werd gestart. Helaas helaas.. Geen plaats mee voor dit weekend, het is school vakantie.. Balen! 

Verder nog wat rondgezwalkt daarna en op zoek geweest naar een of ander ford, maar na een dik uur lopen en met een kaart in mijn hand, was er geen succes: ik herkende ineens een heleboel weer.. Hmm, ik stond weer op dezelfde plek. Uiteindelijk dan maar een rickswa genomen, een fietsrickswa dit keer! Ik had er al spijt van toen ik instapte, want het arme schriele mannetje moest ongeveer alle krachten in te zetten om die dikke Hollandse achter hem zittend vooruit te krijgen. En toen moest hij ook nog een heuveltje op.. Ik benmaar uitgestapt en heb hem helpen duwen. Hij was helemaal verbaasd! Eindelijk dan bij het ford aangekomen: waardeloos! Gewoon een soort flatgebouw met een muur eromheen. Nou, dan maar terug naar huis. 's Avonds weer Indiaas gegeten en de Aiesecleden heben Barbara naar het vliegveld gebracht. Ik mocht ondertussen de laptop van Christoph gebruiken, waar de digitale foto's wel op ingeladen kunnen worden!

's Ochtends weer wat rustig aan gedaan en tussen de middag heb ik met Marc en Christoph geluncht. Het klikt heel goed tussen ons, en daar ben ik heel blij om, want ze zitten hier tot februari! We zijn bij een of andere Mc Donalds geweest, maar dan op z'n Indiaas. Niet echt gezellig, maar het eten –student vegitarian burger met coca (jaha!!) cola- was erg goed en lekker en ook nog eens goedkoop. Om even een indicatie te krijgen, ik was 29 roepies kwijt, huh, da's maar fl.1,50! Ik schrik er zelf van als ik het omreken! Daarna zijn de jongens weer naar hun 'boring werk' gegaan, ze vinden het maar niets. Ik had wat roepies nodig en had mijn dollars thuis liggen, dus ben naar een bank gegaan en heb gewoon gepint. Gaat supermakkelijk, alleen duurt het wat langer dan in Nederland, maargoed, zoals ik al eerder zei, álles duurt hier lang en gaat langzaam (behalve het verkeer dan).

Na gepint te hebben ben ik weer naar Spencers Plaza gegaan waar ik boodschappen moest doen voor de spaghetti die we wilden gaan maken. Verder wilde ik nog even wat winkelen want ik heb scrubgel meegenomen in plaats van douchegel en dat scrubt zo hard –gek he?- en ik wil niets wat hard is, alles is hier al hard, het bed, de stoelen… maar douchegel is NIET te vinden . Ze hebben vanalles, parfum, geperfumeerde talk, bodylotion, gewoon van Nivea en ook make up remover die we thuis gewoon hebben, maar GEEN douche gel!! Oke, dan maar zeep. Van FA, om toch nog een klein beetje iets Nederlands te hebben!

Verder heb ik een mooie armband gekocht. Ja, ik weet het ik heb er nog 7 maanden de tijd voor, maar ik vond hem zo mooi en hij was niet duur (fl.15-) en goed zilver (975 staat erin, en dat schijnt goed te zijn). Ook nog een kussen gekocht dat ik toch nog iets zachts heb in bed..Verder ben ik op zoek geweest naar een slager die geimporteerd vlees had. Gehakt moest ik hebben. Het duurde eventjes, maar een van de mannen die zo'n Indiaas winkeltje had met allemaal houtsnijwerk en tapijten wilde me er wel even naar toe brengen. Hij liet iemnd anders op zijn winkel passen.  Een hele tocht was het en hij liep helemaal mee en vertelde de slager dat we de beste kwaliteit moesten hebben. Kon nog wel eens duur worden dacht ik. Maar nee, natuurlijk niet, gewoon 25 Rs. 1 gulden en een kwartje voor 500 gram.

Het is nu half twee geweest (de 28^e) nu ik dit schrijf en ik heb nog steeds geen last en ben gewoon naar de wc geweest, dus het zal wel goed zjjn.

Alles is dus heel goedkoop bij kraampjes, maar er zijn ook gewone meer westerse winkels en dan zijn de prijzen hetzelfde als in Nederland. De rickswa's zijn in verhouding duur en ze proberen je vaak veel te veel te laten betalen. De anderen kennen de stad al wel een beetje en ik begin langzaam wat rond huis te herkennen en dat is wel makkelijk, want dan kan je de prijs een beetje inschatten. Gister had ik er trouwens eentje die me wel gratis naar huis wilde brengen als we eerst nog even langs een shop gingen. Ik was daar al voor gewaarschuwd door de rest, maargoed ik had nu wel even tijd, dus wilde ik wel even zien wat voor shop dat dan was. Het idee is dat als je wat koopt de rickswa chauffeur commissie krijgt. Koop je niets dan moet je minste –bij mij dan- 5 minuten geinteresseerd rondkijken en zeggen dat je terugkomt, dan kreeg mijn chauffeur een T-shirt.

Het was een hele luxe winkel waar de beste man me heen bracht, met allemaal dure zijde en meubelen voor de allerrijkste Indiers. Wel ontzettend mooi hoor. 5 Minuten doorgebracht en spijt van een tas die ik niet gekocht heb omdat ik bij het onderhandelen niet 150 Rs. voor elkaar kreeg, maar 175.. Nog geen 8 gulden, maargoed, ik heb meer tijd, maar deze winkel zelf weer vinden doe je volgens mij nooit meer… Rickswa chauffeurs weten alleen een bekend punt, een bioscoop ofzo, geen winkels, vaak geen straten. Lekker handig he?!

Thuis spullen gedropt, snel naar het internetafe gegaan en wat mailtjes getypt en terug naar huis om te koken.  Aki was inmiddels weer thuis met de uitslag uit het ziekenhuis: GEEN malaria..Hij had namelijk gister hoge koorts en was vreselijk ziek. Hij head zijn bloed laten testen, maar dus gelukkig niets. Poeh zeg, gelukkig.. Ik was eerlijk gezegd wel een beetje bang. Hij gaat namelijk samen met Jary (de Fin) samen op vakantie, trekken door het zuiden. Aki heeft vandaag zijn laatste werkdag. Als hij malaria zou hebben zou hij zijn vakantie wel kunnen schudden!

Gisteravond hebben Marc en ik samen  Het ging vrij goed, voor 6 mensen. De pan was alleen wat te klein , maar door het wat in porties te bakken en koken ging het wel lukken todat…. Het gas op was.. Oooooohhhh India….

De telefoon deed het niet (oooohhh Ind…) en de lift natuurlijk ook niet. Ik heb de wachter gehaald en na een klein uur hadden we toch weer een klein beetje gas, al was het niet veel.. Eerst zei hij: "in two days!!!" Ja, daag, dan zou onze spaghetti al weg gelopen zijn met deze warmte! Uiteindelijk toch heerlijk gegeten, Marc kan lekker koken. Hij is de kok in het studentenhuis waar hij woont vertelde hij.

We zijn er nog niet helemaal uit wat we dit weekend gaan doen. Het is wel droog nu, maar Christoph wist nog niet of hij wel zo'n zin had om op de motor naar Pondycherry te gaan, 162 km ten zuiden van Madras. Het is een franse koloniestad en moet erg mooi zijn. Als Christoph niet wil had Marc al een ander plan, dan gaan we samen naar Kanchiporam op de motor van Sheriff zaterdag. Heel aardig van Marc, hij is er namelijk al geweest en hoefde het zelf niet zo nodig nog een keer te bekijken, maar hij wilde in geen geval dat ik in mijn eerste  weekend hier thuis zou zitten!

Ik had een beetje een baaldagje, want eigenlijk zou Sheriff me vanochtend komen ophalen om mij de universiteit te laten zien en mijn foto's op de computer te zetten, maar hij belde dat hij ziek was. Eigenlijk is dat misschien niet eens zo erg voor mij aangezien in echt bekaf ben... Al die nieuwe indrukken de hele dag door. Ik ben vroeg wakker vanwege het bed. Net beton! Normaal als ik 's ochtends even wakker word, draai ik me nog lekker even om, maar nu weet ik niet hoe ik moet gaan liggen. Daarbij komt dat het 's avonds steeds laat is. De jongens –Elizabeth is nog steeds in Goa- komen tegen zevenen thuis en dan gaan we pas ergens wat eten, of zoals gister zelf koken: spaghetti !! Ja, dan is het alweer vrij laat, maar zij hebben dán eindelijk wat vrije tijd, dus komen ze lekker los. Gister hebben we gekaart, en ja dan weet je, dat wordt laat! Ach, en al die gezelligheid wil ik natuurlijk ook niet missen..

Vanavond is er van 7 tot 10 ergens een rockoptreden waar we met z'n allen heen gaan. Ben benieuwd!!

Wat ik allemaal meegemaakt vandaag heb wil je werkelijk niet geloven, ik geloof het zelf bijna niet eens. Een sprookje die in een nach merrie is geeindigd. Schrik niet, met mij gaat nu alles prima, maar luister maar naar mijn verhaal en probeer het te geloven, al zal dat moeilijk zijn.

Nou, dan maar een stuk lopen en kijken of iemand hem kan maken. We werden gewezen op een kleine shop speciaal voor banden plakken. De jongens die het runden waren zo'n 9 en 13 jaar oud denk ik. Ze haalden het wiel eraf, vonden een spijker in het wiel en plakten onze band keurig. Natuurlijk ging het langzaam, maargoed, het ging. Tenminste totdat de band er weer om moest.. De motor liep een beetje aan. We vroegen naar een 'mechanic'. Oh, die hadden ze wel: kom maar mee. We werden naar een 10 jaar oud jongetje gebracht: de mechanic.. Hmmm, we waren benieuwd. Het jongetje had het probleem echter al gauw gezien en voor 20 Rs. (1 gulden ofzo) wilde hij het wel maken. De andere jongens hadden namelijk met het eraf halen van het wiel de kettingkast iets verbogen die nu tegen de ketting aan liep. Alles weer goed en na een testritje betaald.

Op naar de tempels. We hebben even gekeken binnen de gopurams (ommuring) van 2 tempels, maar we mochten niet naar binnen, want om 12 uur sluiten ze. Ze gaan dan om 4 uur weer open. Nog even wat visvoer in het heilig water gegooid en twee vrouwen hebben me gezegend zodat ik een lang leven heb. Nou, da's mooi.

Maarja, wat toen. Nog even naar wat aapjes gekeken die er rond liepen en vervolgens zijn we maar een hapje gaan eten. Ze hadden geen Engelse kaart, dus hebben we maar meal genomen. Dat betekent een 'letterlijk' lopend buffet. Je krijgt dan een blad voor je met rijst en er lopen allemaal mannen ond met emmertjes die je verschillende masala's (soort saus) en groentenmengels kunnen geven.

Na het eten moesten we besluiten wat nu te doen. Als we pas om 4 uur de tempels zouden gaan bezoeken zou het waarschijnlijk te laat worden om voor het donker thuis te komen. En ja, wat moesten we tot die tijd doen? We besloten om naar Mahabalipuram te rijden, iets onder Chennai. Dan waren we al op de weg naar huis en konden toch nog even wat bekijken. De weg die we namen was fantastisch. Geen verkeer en dwars door de sprookjesachtige natuur van palmbomen en rijstvelden. Het landschap varieerde per 10 minuten. We hebben vanalles gezien, lage bergen met tempels erop, hele aparte bomen, soms gigantisch groot. Dan weer rotsen, woestijn en veel groen. Af en toe, ja heel af en toe kwamen we langs een dorpje waar de huizen gemaakt waren van riet en stro, prachtig. En dan de mensen daar, ze hadden hun gewassen op de weg gelegd zodat het verkeer (welk? zou je je af kunnen vragen, want er was bijna niets) erover heen kon rijden en zo wordt er gedorst.

Af en toe een stop voor een paar foto's en aangekomen in Mahabalipuram hebben we de rotsinkevingen gezien, die duizenden jaren oud zijn, en zijn wat rondgelopen tussen de apen. Een jongetje volgde ons steeds en hij wilde zo graag dat we eventjes bij zijn atelier kwamen kijken. Hij was een 'art student' en maakte uit steen de prachtigste dingen vertelde hij. Oke, we komen even kijken. Ondertussen liep er alweer een andere jongen achter me aan met een soort kleine bongo. "Buy buy, 250 rupies". No no no no no….

Beetje rare strategie had hij want zoms ging het met de prijs iets naar beneden: I bid you 150 en als ik niet reageerde, "oke, you special discount: 200 Rs." ???…

Uiteindelijk liep hij de hele weg achter me aan en toen hij bij 80 Rs. was heb ik dan toch maar oke gezegd. Zo'n ding is eigenlijk ook wel leuk. Ook nog even een ronde steen gekocht bij het studentje.

Geweldig was dat. We mochten een kamertje inkomen als we onze schoenen uitdeden en moesten op de grond gaan zitten. Er waren meerdere studenten, ja allemaal iets van 10 tot 15 jaar ofzo en een meester die ze leerde hoe de stenen beeldjes te maken. De bol die ik gekocht heb , zo'n 3 cm doorsnee is heel mooi gemaakt. 6 dagen werk was het vertelde hij en als ik de anderen zo bezig zag geloof ik dat wel. Keihard spul.

Met de rugtas volgeladen gingen we weer op weg naar Chennai en een kwartier daarna eindigde deze geweldige dag en de nachtmerrie begon..

We reden op de snelweg waar iedereen ons inhaalde omdat we 50 km per uur reden. Op een gegeven moment zat er een jeep achter ons, er kwam een bus en daarachter een vrachtwagen van de andere kant en ineens begon er een hele oude man over te steken, heel langzaam. We waren nog vrij ver weg, dus toeterde.. En ook de bus toeterde, wat echt super-superhard is. De man hoorde niets, zag niets. Marc remde natuurlijk en de jeep die achter ons zat kwam links naast ons rijden. We stonden bijna stil en Marc wilde de man rechts passeren (links was de jeep), maar kon niet teveel uitwijken vanweg de bus die ons toeterent met een enorme vaart tegemoet kwam. De man deed een laatste stap, hoorde of zag nog steeds niets en  toen stootte hij met zijn hoofd tegen de schouder van Marc. Marc kon de moter niet houden en we slipten en vielen. Ik stond binnen een seconde weer en trok de moter van Marc af. We hadden beide niets gelukkig, Het ging niet heel hard. Alleen mijn schoen is een beetje stuk en mijn broek ook. Ik heb wat kleine schaafwondjes maar niets ergs hoor. Marc netzo en hij viel op zij heup dus die zal flink blauw zijn. Op een paar krassen na was er ook niets met de moter. Maar nu.. De man…. Hij lag op de grond en je kon duidelijk zien dat hij zijn armen niet had uitgestoken ofzo om zijn hoofd te beschermen. Zijn hoofd had de grond geraakt en bloedde flink.

We renden naar de man en ondertussen kwamen er allemaal mensen uit het dorp achter de snelweg.  Ze keken niet eerst naar de man, maar kwamen eerst naar ons toe om ons te beschuldigen dat we veel te hard reden ofzo en weet ik veel. Ik ging helemaal door het rooie. Schreeuwde "shut up, look first at the man!!" Maar ze bleven ons beschuldigen. De man, ik denk dat hij 80 was lag nog op de grond en uiteindelijk gooiden ze dan wat water in zijn gezicht. Ze kenden hem niet zei een man, hij kwam uit een ander dorp en hij had geen familie. We riepen dat er nu eindelijk een ambulance ofzo moest komen, maar niemand leek zich echt om de man te bekommeren. Ze gooiden wat water in zijn ezicht, maar hij was niet bij bewustzijn. Ze regelden een klein busje en wij wilden de moter in eerste instantie niet alleen achter laten en met het busje meerijden naar het ziekenhuis. Een taxichauffeur zei dat het een beter idee was om de moter te laten staan en dat hij ons zou brengen omdat we zo geschrokken waren. Achteraf een slecht idee…

We gingen naar het ziekenhuis en de wond op het hoofd van de man scheen mee te vallen. Ze wilden in het ziekenhuis wel dat hij nog even naar een ander ziekenhuis zou gaan om te chekken of hij geen hersenletsel had. Maar dan moesten we eerst betalen! Ja, zoveel geld hadden we niet bij ons… Oke, een heleboel gepraat en ik vond dat ze die man nu toch eerst naar een ander ziekenhuis moesten brengen, maar zo schijnt het hier niet te werken. Hij werd in weer een andere taxi gedropt, werkelijk. Niets ging voorzichtig. Het was een vreselijk gezicht. Ze moesten hem naar Channai brengen, dat was het dichtstbijzijnde ziekenhuis. Wij gingen in de taxi zitten en de chauffeur bracht ons eerst naar het politiebureau. Gelukkig hebben we voordat we naar de politie gingen eerst Sheriff gebeld. Hij vroeg gelijk: waarom ben je niet doorgereden of met de moter gekomen en hebben de mannen uit het dorp jullie geslagen? ??? Vreemd..

Hij zou gelijk komen. We wachtten en wachtten en een minuut leek wel een uur te duren. Na een klein half uur vertelde een of andere man uit het dorp waarvoor het ongeluk gebeurde dat de man in het ziekenhuis was aangekomen en was overleden…

Trillend zaten we daar. 

Wat gebeurde er allemaal.

Een uur daarna kwam Sheriff en we vertelde het van de man.

Sheriff geloofde het niet, en sowieso klopte er al iets niet omdat ze nooit met die auto in een half uur naar Chennai konden komen. En toen we weer vroegen hielden de mannen vol dat het ziekenhuis had gebeld. Onmogelijk.

Wat nu? Naar het politiebureau natuurlijk zeiden we.. Nee!! Riep Sheriff, niets ervan.

Sheriff belde en belde. Ondertussen hadden de mannen uit het dorp een aanklacht gedaan tegen ons. De politie beweerde dat we 100 km per uur reden ofzo. Ten eerste kan de moter dat niet en ten tweede, dan zouden wij toch ook veel meer gewond zijn?! De politie wilde niet naar ons verhaal luisteren, alleen maar dat van de mannen uit het dorp. "We were just luky" hielden ze vol.

Oke, inventarisatie:

- De mannen uit het dorp waren ineens allemaal familie en wilden geld.

-  Waar de (overleden??) man was wist niemand.

-  De mannen uit het dorp zouden ons niet laten gaan en stonden ons buiten het politiebureau op te wachten.

-  De politie trekt altijd partij voor hun eigen plaats/ mensen, zijn dom en kunnen je het zo moeilijk maken als ze zelf willen. Ze vertelden dat Marc gearresteerd was op poging van doodslag en dat hij een rechtzaak moest doorgaan. Dat zou 2 maanden duren. Maar volgens sheriff kom je als buitenlander nooit door zo'n rechtzaak heen, je bent altijd schuldig, anders maken ze het wel zo. Alles voor geld. Niemand scheen aan die man te denken.

Sheriff belde zijn broer, die zou komen helpen en hij belde Dhanur, de andere vise president van Aiesec die Marcs paspoort moest komen brengen. Sheriff vertelde hoe het hier in India gaat:

Ongeluk: het meeste geld kan je krijgen wanneer iemand dood gaat. Ze zeggen allemaal familie te zijn, maar er zijn geen bewijzen, want niemand is geregistreerd. De mannen die zich voordoen als familie willen geld, en veel anders pakken ze je en ookal vlucht je, is het makkelijk je te vinden omdat we blank zijn en ze wisten dat we uit Chennai komen. Die moeten dus betaald worden, plus nog geld moet er gegeven worden,anders zou Sheriff zijn moter niet terug krijgen.

Dan de politie. Wanneer je door een gewone procedure zou gaan, kom je er nooit uit. Ze willen dan de raarste dingen van je. Bijvoorbeeld je rijbewijs. Ze kijken er dan naar en zeggen: kan ik niet lezen, regel eentje in het Tamil." Ja, dat kan natuurlijk niet. Dus: of de gevangenis in, of betalen. En zo verder en zo verder totdat je duizenden guldens kwijt bent. Daarom as het een geluk dat we geen namen of adres hadden gegeven, anders zouden ze ons altijd kunnen vinden.

Dhanur kwam met het paspoort zodat er wat  formaliteiten met de politie geregeld konden worden. Ondertussen was het al 12 uur ofzo. Ze wilden vanalles weten. of Marc broers en of zussen had en hoe die heetten. Of hij ook een litteken op zijn been had enz enz. Echt belachelijk, ze zaten ter plekke vragente bedenken. De vader van Sheriff was vroeger politieagent geweest, dus Sheriff wist alles nog beter dan de politie. Nu wilden ze alleen nog geld en veel, anders: anders de gevangenis.

Sheriff wilde wachten op zijn broer. Ja, zei ik, kan je broer dit nu allemaal oplossen dan??? Nou, hij heeft veel invloed zei Sheriff én een pistool..

Een WAT???

Marc en ik keken elkaar aan en wisten even niet ik welke horror we nu verdwaald waren geraakt.

De broer van Sheriff kwam eindelijk en had een hele grote man, echt zo'n klerekast bij zich. Ze gingen praten –nou, wel wat harder dan dat- met de politie. Marc en ik zaten achter het muurtje en begonnen serieus na te denken wat een goede plaats zou zijn om dekking te zoeken. Maar de broer had het geregeld.. Voor 5000 Rs. werd alles in een week afgehandeld PLUS mochten we naar huis!

Ja, maar nu.. er stonden nog 10 mannen buiten ons op te wachten..

"No problem, my brother will fix it" mompelde Sheriff allleen heel rustig.

De klerenkast en zijn broer liepen naar buiten en showden snel dat ze een wapen mee hadden. Oke, dan moest er toch maar gepraat worden. Na weer bijna een uur waren ze eruit. 2500 Rs. om ons nu te laten gaan en weer 2500 Rs. om morgen de moter op te halen.

Totaal verward, geschokt en bang werden we naar huis gebraht door Dhanur en waren half 3 s nachts weer in de flat.

Het schijnt heel vaak te gebeuren vertelde Dhanur. Ook wanneer een buitenlander in een rickswa zit, je weet wel gewoon achterin en de chauffeur rijdt iemand aan, is het sowieso de schuld van de buitenlander. Geen discussie mogelijk. De politie is hier echt ongelooflijk corrupt. Iedereen chanteert je hier in zo'n situatie. Dhanur vertelde dat als het nog een keer mocht gebeuren dat je dan –net als alle mensen hier in Tamil Nadu- al je geld wat je bij je hebt snel moet neergooien en dan maken dat je weg komt. Niemand is te vertrouwen in zo'n situatie.

Maargoed, het zal niet nog een keer gebeuren, want ik kom niet meer op een moter en Marc al helemaal niet meer. Vandaag, zondag, na een afschuwelijke nacht ben ik helmaal stijf, maar verder gaat alles wel. De anderen zijn ontzettend bezord om me en willen alles voor me doen. Marc is weer met Sheriff naar het politiebureau en naar dat vreselijke dorp om de moter op te halen. Elke minuut denk ik aan hoe het met ze zal gaan.

Een nachtmerrie, echt..

Maargoed, life goes on en morgen is mijn eerste werkdag. Niet echt een lekker begin zo, maar ik zie het allemaal wel. Ik wil hier wel blijven hoor, want daar waren de anderen heel ongerust over. Mijn eerste week in India en dan dit. Het gaat wel. Ik ben alleen een beetje ongerust over Marc. Hij is nu al de hele dag weg.

Oke, ik ga stoppen, want Christoph wil zo met mij mee naar het internetcafe. Hij wil niet dat ik alleen ga. Ja, gelukkig is iedereen ontzettend behulpzaam en lief voor me.

Maak je verder geen zorgen om mij, maar ik moest dit wel even kwijt. Dit gaat je niet zomaar in de kouwe kleren zitten. Het werkt hier echt zoals het spreekwoord: de een z'n dood is de ander z'n brood…

Wat een wereld.

Marc is met Sheriff terug gegaan naar het politiebureau en kwam pas laat 's avonds thuis. De hele dag onderhandelen, maar iedereen wil gewoon geld en ze wisten ineens niet meer wat er afgesproken was eergisteravond. Wanneer hij niet betaald: JAIL!

Ook de mannen uit het dorp willen nu minstens 50000 Rs. (2500gld.) Echt te belachelijk voor woorden, maar ze konden niet weg komen omdat ze allemaal om de auto heen bleven staan. Echt een nachtmerrie. Dat mensen zo gemeen kunnen zijn. Oke, kan je zeggen: ze zijn arm, maargoed jat dan een tas ofzo, maar je gaat toch niet over iemands dood zoveel geld proberen af te troggelen! Maar ze dreigen echt met een attack, en dat soort dingen gebeuren ook echt hier.

Wat er nu gaat gebeuren is dat de broer van Sheriff iemand anders gaat zoeken die in de plaats van Marc naar de rechtzaal gaat, natuurlijk voor geld. De politie nog wat geld geven en ze veranderen de formulieren wat en klaar. Maargoed, waar vind je zo snel iemand..PLUS wie is te vertrouwen en wie niet

Vandaag is Marc naar het Nederlandse consulaat gegaan hier in Chennai. De ambassade is alleen in New Delhi en die konden we niet bereiken. Morgen is het namelijk een vrije dag (Gandhi's verjaardag) en iedereen gaat hier nu een weekend weg.

Oh, Marc komt nu thuis. Ik ben benieuwd…

Hmmm, ze kunnen niemand vinden die in de plaats van Marc naar de rechtzaal gaat. In het consulaat was geen Nederlander of Nederlands sprekend iemand, ze deden alleen administratieve dingen, maar zeiden dat iemand voor je in de plaats krijgen de beste optie is. Maarja, dat gaat dus niet lukken. We hopen nu dat de politie –voor het geld wat ze gekregen hebben- er een snelle zaak van maken, anders kan het jaren duren. Marc kan waarschijnlijk wel zijn paspoort terug krijgen morgen, maar moet dus wel naar de rechtzaal. Wanneer de mannen uit het dorp verer geen aanklacht indienen dat we 100 km per uur reden ofzo (want alleen wat zij rapporteren geldt, echt ook te belachelijk voor woorden). We hebben 1 ding tegen de politie, en dat is dat ze mij niet langer mochten vasthouden op het bureau dan anderhalf uur. Oke, ik zat niet in de cel ofzo, maar ze hebben ons daar wel van ongeveer 6 uur tot half 2 's nachts gehouden. Maarja, aan wie moet je dat nu vertellen en wat hebben we voor bewijs? Wanneer het allemaal meevalt is er volgende week een zaak en alles is klaar. Wanneer het tegenvalt, met de politie, de mannen uit het dorp, een slechte rechter ofzo, gaat Marc de gevangenis in of moet hij door de ambassade het land uitgehaald worden, maar dan komt hij ook nooit meer India in, is zijn stage voor nets geweest enzovoort. Daar moet ik nu echt niet aan denken, het is echt vreselijk geregeld hier.  En dat allemaal vanwege een ongeluk, en het ongeluk dat de man zo oud was. Als een van jullie in de plaats van de man zou hebben gestaan dan hadden jullie waarschijnlijk je handen uitgestoken om de val te breken en met een paar schaafwondjes zou het zijn afgedaan. Puur pech. Al weten we nog steeds niet zeker of hij echt overleden is. En het ergste is nog, het was NIET onze fout. Marc kon niet anders. Als die man zelfs de laatste stap niet had gedaan, was er niets gebeurd, maar hij liep als het ware in de moter. Marc weet nog niet wat hij gaat doen. Het is zo onvatbaar, onredelijk en onwerkelijk. Niemand is te vertrouwen. Met mij gaat trouwens wel alles goed hoor, ja flink geschokt natuurlijk wel door alles wat gebeurd is en nog steeds gaande is. Het huilen staat me nader dan het lachen wat dat aangaat. Ik ben nog een beetje stijf van de val en mijn schouder is flink blauw, maar daar heb ik weinig last van als ik er niet aankom.

Maar wat kan ik doen om Marc wat te helpen?? Ik was er tenslotte bij… Ik voel me zo verantwoordelijk, kan aan iets anders denken..

Elizabeth is gister teruggekomen van haar trip naar Goa en ik heb wel bijna anderhalf uur met haar gepraat. Ze spreekt gewoon Nederlands en is echt een ontzettend lief meisje, heel gezellig. Ze blijft hier ook nog 6 maanden en is hier ook al een half jaar.

Oh, de man hoor ik net, is inderdaad overleden.

Morgen is mijn eerste werkdag.