Donderdag
Tanja begroette me vluchtig en haastte zich voor me
uit, de woonkamer in.
"Hee Willem!" zei ik tegen de man op de bank. Tanja had
hem de laatste tijd goed in vorm gekneed. Sinds mijn
vriendin het schortje van gedweëe volgzaamheid aan een
figuurlijk haakje had gehangen, was de eens zo over-
heersende, egoïstische echtgenoot veranderd in een
aanbiddende en liefhebbende man. Een kijkje onder de 
schedel zou interessant kunnen zijn, want ergens moest
Tanja een knopje van zijn hersenen hebben omgedraaid.
Haar onthullingen over het hoe, zouden Tanja rijk kun-
nen maken, bedacht ik me. Ik zag haar al bij Oprah 
Winfrey zitten, het vrouwelijk publiek met hoopvolle 
tranen in de ogen, popelend om met een instructie-
boekje huiswaarts te keren, alwaar de echtgenoten de 
schrik van hun leven krijgen. Voor zo'n man goed en wel
beseft dat zijn popje terug is van haar onschuldig 
dagje uit, zit ze al met haar mooi gelakte nagels aan 
zijn hersenknopje te frunniken.

Willem knikte me toe, zonder me aan te kijken, en zijn
vrouw ging naast hem zitten. Ze zaten televisie te 
kijken, en niet eens onderuit gezakt.
Ik legde mijn jas over de stoelleuning en ging zitten.
"Wat ik nou toch heb meegemaa..." begon ik tegen Tanja.
"Sssst!" zei mijn vriendin, en gebaarde naar het 
beeldscherm.
Verbaasd volgde ik haar vinger. "We zitten naar Big
Brother te kijken," vervolgde ze zachtjes. 
"Oh," gebaarde ik geluidloos, mijn mond tuitend. En ik
keek naar het kastje waar een paar mensen, - opgesloten
in een huis - ook op de bank zaten. Veel gebeurde er 
niet, maar toen het programma door reclame werd onder-
broken, en ik eindelijk koffie voor m'n neus kreeg, 
zei Tanja: "Het wordt nog spannend, want ze krijgen
vanavond een nieuwe bewoonster!"
"Oh," zei ik weer.
"Ja," zei Willem, "dat komt omdat Tara het huis heeft
verlaten." Ik keek hem aan. "En dat is eigenlijk wel
jammer, want ik vond die Tara wel een lekker ding,"
grinnikte hij.
"Ik zie liever jonge, gespierde Bart, of Maurice!"
zei Tanja, en toen, knipogend naar mij:
"die zie je nog weleens trainen in hun onderbroek."
Willem's gegrinnik was over.

Terwijl ik mijn koffie dronk, hoorde ik een hele dis-
cussie over de nieuw te verschijnen bewoonster.
Ik snapte nog niet veel van dit programma, wist alleen 
dat een paar mensen honderd dagen in een huis vol 
camera's zaten, zonder contact met de buitenwereld, met
af en toe, als de boel inzakte, een nieuwe prikkel van 
buitenaf.
"Misschien krijgen ze een hondje?" opperde ik als grap-
je.
"Nee, natuurlijk niet, hoe moeten ze die uitlaten? 
Ermee gaan wandelen in die tuin?" antwoordde Willem 
serieus. Toen ik wist dat de gefilmde mensen in ieder
geval naar buiten konden, en de nieuwe bewoonster geen
hond bleek te zijn (al had haar drukke geroep best voor
geblaf door kunnen gaan), stapte ik weer eens op. 

Zaterdag
Als op de redaktie iemand zegt: "Die Mona zat ook al
snel te janken zeg!", weet ik meteen dat het over Big
Brother gaat.
Ineens ben ik ook op de hoogte van de ontwikkelingen
rond dit programma. En voor ik het weet, zit ik er 
's avonds thuis ook naar te kijken. Er gebeurt niets 
dat mij boeit, en toch wacht ik op aktie.
Net als toen ik wachtte tot Jeff mij de liefde zou 
verklaren, of mij heftig in zijn armen zou nemen. Ik
wachtte en werkte. En ik werkte en wachtte.
En ik weet nu dat Jeff met overwerken, echt alleen maar
overwerken bedoelt.