บทย่อเรื่อง
( Summary )

Strongyloides stercoralis เป็นพยาธิตัวกลมในสำไส้ชนิดหนึ่งติดต่อสู่คนโดยการไชเข้าทางผิวหนัง เมื่อไชเข้าสู่ผิวหนัง
แล้วจะไชเข้าสู่กระแสเลือด เข้าสู่หัวใจ ปอด หลอดลม แล้วถูกกลืนกลับเข้าสู่ลำไส้เจริญเป็นตัวแก่เพศเมียอยู่ในผนังลำไส้
อันตรายจากพยาธิชนิดนี้เกิดจากความสามารถในวงจรชีวิตแบบ autoinfection ซึ่งจะทำให้มีจำนวนพยาธิเพิ่มขึ้นจำนวนมาก
(hyperinfection) และอาจนำไปสู่สภาวะ disseminated strongyloidiasis เป็นเหตุให้เสียชีวิตได้ ( Genta et al., 1986 )
ดังนั้นการศึกษาหายาที่มีฤทธิ์ต่อระยะตัวแก่ในลำไส้และระยะตัวอ่อนในอวัยวะต่าง ๆ จึงมีความจำเป็นในการพยายามหาทาง
ป้องกันอันตรายดังกล่าวที่อาจจะเกิดขึ้นMansfieid และคณะ (1992 ) ได้ทำการศึกษาผลของยา Ivermectin ในสุนัขที่
ติดเชื้อพยาธิ S.stercoralis โดยธรรมชาติและสุนัขที่ติดเชื้อจากการทดลอง เพื่อทดสอบประสิทธิภาพของยาต่อระยะต่าง ๆ
ของพยาธิ ผลการทดลองพบว่าในสุนัขที่ติดเชื้อตามธรรมชาติ 2 ตัวภายหลังจากการให้ยา Ivermectin 200 (g / kg 2 ครั้ง
ตรวจไม่พบ ตัวอ่อนระยะที่ 1ในมูลสุนัข ส่วนในสุนัขที่ติดเชื้อจากการทดลองจำนวน 8 ตัว ให้ยา 3 ตัวพบว่า ยาIvermectin
800 (g / kg ครั้งเดียวสามารถกำจัดระยะตัวแก่ของพยาธิที่อยู่ในลำไส้ได้ 100 เปอร์เซ็นต์ แต่ไม่มีผลต่อตัวอ่อนระยะที่ 3
ในเนื้อเยื่อของอวัยวะอื่น ๆ นอกลำไส้ อย่างไรก็ตามเมื่อเปรียบเทียบกับการรักษาพยาธิตัวกลมในลำไส้ด้วยยาชนิดอื่นไม่ว่าจะเป็น
Thaibendazole หรือ Albendazole จะเห็นว่า Ivermectin มีประสิทธิภาพดีกว่ามาก ( Cambel, 1985 ) ส่วนผลของยาต่อ
ระยะตัวอ่อนของพยาธิจำเป็นต้องมีการศึกษาเพื่อหาขนาดของยาที่เหมาะสมต่อไป

ไปหน้าที่ผ่านมา |back to main page |ไปหน้าต่อไป