Chegóu o momento que ela morréo, e o fillo (que era o que estaba con ela na casa) escribíulle á irmá que lle viñese ao enterro da mai, e ademáis que lles pagara aos curas, por que il non tiña unha cadela siquiera.
A monxiña veo inmediatamente a casa, e mandóu que se fixese un enterro de primeira, que ela pagaría toso. Asi o fixeron. Pero, á hora de pagar, ela escapóu, e o rapaz (que, como dixemos, era bastante tosco e probe), cando lle reclamaron que pagara il, dixo:
-Que pague a zorra da miña irmá.
-Vostede está loco. ¿Cómo lle chama eisí a unha muller que está casada con Cristo? - díxolle un dos curas.
-Pois, logo, que pague meo cuñado.
O que sexa...