Εκθέσεις - Μελέτες

17η Νοέμβρη

Τζούλια  Δημητρίου, Τ.Γ.Τ.2 Διαναλλέιου Τεχνικής Σχολής Λάρνακας

Το παρακάτω κείμενο είναι παρμένο από την ομιλία μιας μαθήτριας της Διανελλείου Τεχνικής Σχολής, της Τζούλιας Δημητρίου, με την ευκαιρία της επετείου του Πολυτεχνείου. Η ομιλία διαβάστηκε στην ενδοσχολική εκδήλωση για την επέτειο αυτή, και προκάλεσε μεγάλη αίσθηση στους μαθητές αλλά κυρίως στους καθηγητές που την άκουσαν. Αυτό γιατί η συγγραφέας δεν περιορίζεται στα ίδια τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, αλλά τα αντιπαραβάλλει με το σήμερα και δίνει ένα δριμύ κατηγορώ ενάντίον του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Πολλές εκφράσεις που χρησιμοποιεί ίσως να είναι κάπως βαριές και κάποιες απόψεις της να φανούν ακραίες. Ποτέ όμως απ' όσο ξέρουμε μέχρι σήμερα δεν ξανάτυχε μαθητής να χρησιμοποιήσει το σχολικό βήμα, και μάλιστα σε μια ενδοσχολική γιορτή, για να παρουσιάσει απόψεις αντίθετες με αυτές που τόσες φορές ακούσαμε από τα χείλη των καθηγητών μας. Δημοσιεύουμε το πιο κάτω κείμενο πιστεύοντας ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα την άποψή του και στο ότι, αν και η εφημερίδα μας βρίσκει σε μερικά σημεία τα γραφόμενα κάπως υπερβολικά, πράγματι χρειάζεται να ταραχτούν τα νερά του εκπαιδευτικού μας συστήματος, του οποίου τα τρωτά επηρεάζουν αρνητικά όσους εμπλέκονται σ' αυτό. Οι απόψεις των αναγνωστών επί του θέματος είναι ευπρόσδεκτες για δημοσίευση.

17 Νοέμβρη, 1973
    Εξέγερση του Πολυτεχνείου. Η φοιτητική νεολαία πρώτη αντιστέκεται στη χούντα. Πρώτη, αγανακτεί με τα δεδομένα τα οποία της δίνει η τότε κοινωνία για να ζήσει. Πρώτη, πάει κόντρα στο κατεστημένο, δικαιώνοντας τον τίτλο 'νεολαία', φέρνοντας στην επιφάνεια τις νέες και προοδευτικές ιδέες που θέλει να κυριαρχήσουν για να μπορέσει να ζήσει και να λειτουργήσει. Έχοντας πλήρη επίγνωση των κινδύνων και των συνεπειών της εξέγερσης τους και αψηφώντας τους οι φοιτητές του Πολυτεχνείου έκαμαν αυτό που όλοι ήξεραν ότι έπρεπε να γίνει αλλά δεν είχαν τα κότσια και την τόλμη καν να το προφέρουν. Πόσο μάλλον να το κάνουν. Αλλά ο τολμών νικά, και η χούντα πέφτει. Η νεολαία νικά το κατεστημένο και χτίζει μια νέα εποχή όπως αυτή τη φαντάστηκε.
[…]
Το ερώτημα που τίθεται λοιπόν σήμερα είναι γιατί μας είναι τόσο δύσκολο να διδαχτούμε και εμείς από την εξέγερση αυτή; Γιατί δε μας αφήνετε να ακολουθήσουμε το παράδειγμά αυτό που μας έβαλαν εκείνοι οι γενναίοι φοιτητές, για ανανέωση ιδεών και αλλαγή του κατεστημένου; Ή μήπως αυτό είναι που προσπαθείτε να κάνετε αλλά εμείς χάσαμε το νόημα κάπου στην πορεία; Είναι αλήθεια αυτός ο λόγος που μας βάζετε όλη αυτή την πίεση και τους αμέτρητους φραγμούς; Για να μας αναγκάσετε να επαναστατήσουμε και να απαιτήσουμε την ελευθερία της γνώμης μας; Τότε λυπάμαι αλλά η μέθοδος σας είναι κάθε άλλο από σωστή και αποτελεσματική.
Εδώ όμως καλό είναι να προσωποποιήσουμε το 'εσείς', για να μη σκέφτεστε ο καθένας σας ότι μιλάμε για 'αυτούς'. Εσείς λοιπόν, είστε όλοι εσείς που έρχεστε καθημερινά σε επαφή μαζί μας, τη νεολαία, στο σπίτι μας, στις τάξεις μας, στην αυλή, στο δρόμο. Εσείς είσαστε γενικότερα το όλο εκπαιδευτικό μας σύστημα και ο καθένας που βρίσκεται κάτω από τον τίτλο αυτό.
Το σχολείο, μας πελεκάνε εδώ και τόσα χρόνια, σκοπό δεν έχει μόνο να μας μορφώσει, αλλά κυρίως να δημιουργήσει χαρακτήρες. Να δημιουργήσει αυτόνομους, ξεχωριστούς ανθρώπους που θα βγούνε αύριο στην κοινωνία, έτοιμοι να διεκδικήσουν τα πιστεύω τους. Σκοπό έχει το σχολείο, λένε να διδάξει την ελευθερία της γνώμης. Στόχος του είναι να βγάλει ανθρώπους που θα 'προκόψουν' στη ζωή τους, θα προοδεύσουν, και θα μπουν δυναμικά, με ανοικτό μυαλό στη νέα χιλιετηρίδα.

Συνέχεια       q