7. เมื่อโจรโพกผ้าเหลืองกำเริบขึ้น พระเจ้าเลนเต้จึงให้มีตราไปทุกหัวเมือง ว่าถ้าผู้ใดมีฝีมือกล้าหาญให้ช่วยกันจับโจรโพกผ้าเหลือง ได้แล้วจะปูน บำเหน็จให้เป็นขุนนาง แล้วสั่งจงหลงเจียงทหารเองหนึ่ง โลจิ๋นหนึ่ง ฮองฮูสงหนึ่ง จูฮีหนึ่ง ให้คุมทหารยกออกไปเป็นสามด้าน ให้จับตัว เตียวก๊กกับบรรดาโจรโพกผ้าเหลืองให้จงได้

8. ฝ่ายเตียวก๊กกับพวกโจรโพกผ้าเหลืองยกทหารเข้าตีปลายแดนเมือง อิวจิ๋ว เล่าเอี๋ยนเจ้าเมืองอิวจิ๋วนั้นเป็นชาวเมืองกังแฮ เป็นเชื้อฮั่นโกโจเป็น หลานหลังจงฮอง รู้ข่าวว่าโจรโพกผ้าเหลืองมาตีปลายแดนเมืองอิวจิ๋ว จึงให้หาเจาเจ้งนายทหารมาปรึกษา เจาเจ้งจึงว่าโจรมีกำลังมากนัก ทหาร เมืองเราน้อย จำจะให้มีหนังสือไปเกลี้ยกล่อมป่าวร้องชาวเมืองซึ่งอยู่ ปลายแดว่า ถ้าผู้ใดกล้าหาญมีปัญญาจับโจรได้จะบอกความชอบไปกราบ ทูลพระเจ้าเลนเต้ เล่าเอี๋ยนเห็นชอบด้วยจึงให้ทำตาม แล้วแต่งเป็น หนังสือเกลี้ยกล่อมแจกไปทุกหัวเมือง ให้เจ้าเมืองเอาหนังสือปิดไว้ทุก ประตูเมือง

9. ที่เมืองตุ้นก้วน มีชายคนหนึ่งแซ่เล่า ชื่อปี่ ฉายาเตี้ยนเต๊กเมื่อเล็กไม่สู้รัก เรียนหนังสือ แต่มีปัญญาน้ำใจนั้นดี ความโกรธความยินดีมิได้ปรากฎออก มาภายนอก ใจนั้นอารีนัก มีเพื่อนฝูงมาก ใจกว้างขวาง กอปรด้วยลักษณะ รูปร่างใหญ่สมบูรณ์ สูงประมาณห้าศอกเศษ หูยานถึงบ่า มือยาวถึงเข่า หน้าขาวดังสีหยก ฝีปากแดงดังชาดแต้ม จักษุชำเลืองไปเห็นหู แลเล่าปี่ นั้นเป็นบุตรเล่าเหง ซึ่งเป็นเชื้อวงศ์พระเจ้าฮั่นเกงเต้ เล่าเหงตาย ยังอยู่ แต่ภรรยา เล่าปี่ผู้บุตรมีกตัญญูรักษามารดามิให้อนาทร แลเล่าปี่กับมารดา เป็นคนเข็นใจไร้ทรัพย์ ทอเสื่อแลรองเท้ากกขายเลี้ยงชีวิต ขณะนั้นเล่าปี่ เดินไปเห็นหนังสือซึ่งปิดไว้ที่ประตูเมือง

His name was Liu Bei. Many years before, one of his forbears had been Governor of that very county, but had lost his rank for remissness in ceremonial offerings. However, that branch of the family had remained on in the place, gradually becoming poorer and poorer as the years rolled on. His father Liu Hong had been a scholar and a virtuous official but died young. The widow and orphan were left alone, and Liu Bei as a lad won a reputation for filial piety.

At this time the family had sunk deep in poverty, and Liu Bei gained his living by selling straw sandals and weaving grass mats. The family home was in a village near the chief city of Zhuo. Near the house stood a huge mulberry tree, and seen from afar its curved profile resembled the canopy of a wagon. Noting the luxuriance of its foliage, a soothsayer had predicted that one day a man of distinction would come forth from the family. As a child, Liu Bei played with the other village boys beneath this tree, and he would climb up into it, saying, "I am the Son of Heaven, and this is my chariot ." His uncle, Liu Yuanqi, recognized that Liu Bei was no ordinary boy and saw to it that the family did not come to actual want.
When Liu Bei was fifteen, his mother sent him traveling for his education. For a time he served Zheng Xuan and Lu Zhi as masters. And he became great friends with Gongsun Zan.