Nagtindog ko sa pangpang,
sa ngilít sa ako’ng kaugalingon,
Ug natingala sa tanan
Naigi ko sa kadagatan ug kalangitan
nga morag wala’y katapusan;
Sa mismong kalibutan nga nagkupút
Gisulayan nakong masabtan tanang kinaadman,
ug dili nako mahimong mahibal’an
tanang nakasulat.
Usa ako ka binuhat nga may kinutuban.
Apán sa gihapon nakigbugnò kong makab’ot
sa akong kamot ang tanang tanghagàng anaa.
Tinguhà ko’ng mahimong gamhanang makahibalo sa tanan,
makita ang tanan, makuha ang tanan;
Bisán pa dili nako maangkon kining kaugalingon.
Duna ko’y mga gihunàhunà, gilauman ug gikahadlukan
nga wala nako masubsob sa salabutan,
labi na ang maangkon sa makadaghan.
Maskin ang akong pinakahinam nga mga damgo
dili nako mabuhat ug matinuud.
Dili ako binuhat nga hamugaway.
Gisinggit sa akong kasingkasing nga mahimo akong dios,
ug misiyagit nga dili ang akong kinabuhi,
Ug natukod ang akong pagtoo sa paglaum nga
Nagpabilin akong nasinati dinhi sa kinabuhing
halayô sa akong kaugalingon, apán dili nako
maangkon ang akong kalág.
Usa ako ka grano sa bas nga naninguhàng
mahimong kalawuran ug ang milagro sa gugma
mao nga kini diay akong mabuhat.
Gihimo niya akong gamitoy para gamhanan akong mainat
ug mahimong sama kalapad.
Gihimo niya akong kabos kaayo para iya kong mapun’an
ug makapinan sa iyang bahandi.
Gihimo niya akong may kinutuban para sarang akong mabuhat
Gihimo niya nga akong usa ka binuhat para mabuhat
Misulod siya sa akong kasing-kasing
