              |
|
English site© 1996-2009 Bianca Holland | |
Bianca HollandZelfacceptatie
website: http://geocities.datacellar.net/bianca_holland/ Vaak krijg ik de vraag: "hoe ga je om met je CrossDressing?" en "Hoe past je CrossDressing in je leven (als man)?" Omdat iedereen een andere beleving heeft bij het omkleden, verschilt de situatie bij een ieder. Ook zijn we als persoon anders. Daarom is er geen algemeen antwoord te geven op deze vraag. Mijn ervaring is dat wanneer je een 'gezond evenwicht' weet te vinden tussen je vrouwelijke beleving en je mannelijke, het voor jezelf rust geeft en dat je daardoor als man ook gelukkiger bent. Het vinden van dit evenwicht duurt meestal jaren en doorloop je vele fasen (tenminste dat heb ik zelf gehad, maar zie en hoor dat van vrijwel iedereen met de 'hobby' CrossDressen). (Wanneer je niet de begrippen helemaal helder voor ogen hebt, lees dan eerst de begrippenpagina). 
Velen geven aan er 'een hoop aan te hebben' wanneer ik vertelde hoe ik het zelf ervaar en het op deze manier 'een plaatsje' heb gegeven in mijn leven.Dat was voor mij aanleiding eens een poging te wagen e.e.a. aan het toetsenbord toe te vertrouwen. Het is niet mijn bedoeling om een compleet verhaal uit te werken, maar een aantal zaken op een rijtje te zetten zodat de lezer (CrossDresser) er mogelijk zelf een eigen 'draai' of invulling aan kan geven. Hierbij beschrijf ik de situatie vanuit mijn eigen belevingswereld en welke zich voordoet bij CrossDressing in het algemeen. Niet van andere 'belevingsvormen' (zoals transgenderisme of transseksualiteit omdat ik daar zelf geen ervaring mee heb (alhoewel ik vaak hoor dat daar veel overeenkomsten in zitten). Om te beginnen, lopen de meesten van ons een aantal fasen door voordat we tot zelfacceptatie komen: Eerst is er natuurlijk de ontkenningsfase, dan de twijfelfase, de onderdrukkingsfase, psychische klachtenfase, toegeeffase, erkenningsfase, acceptatiefase, en uiteindelijk de inpasfase. Er zal ongetwijfeld een hele berg aan theorie achter liggen, maar dit is ongeveer de leidraad vanuit de praktijk. Ik begin met deze uiteenzetting bij de acceptatiefase. Mijn stelregel is: 'Ik ben een gelukkig man dat ik de wereld ook af en toe als vrouw kan bekijken' Dit geeft redelijk weer hoe ik mijn CrossDressing zelf ervaar. Een aantal belangrijke elementen die bij het 'accepteren' en 'inpassen' in je leven en rol spelen: Heb je je CrossDressing zelf geaccepteerd? Volgens mij begint alles bij je omkleden/CrossDressing accepteren! Mijn stelling is dat wanneer je je omkleden hebt geaccepteerd, je makkelijker in staat bent om dit in te passen in je leven. Wanneer je tegen jezelf met enige trots kan zeggen dat je CrossDresser bent. Dan ben je een heel eind op weg met je zelfacceptatie. Heel vaak kan deze zelfacceptatie leiden tot het vertellen tegen je partner. Deze zelfacceptatie zie ik echter maar heel weinig om me heen, want er is nogal wat voor nodig om zover te komen. Vaak heb je je gevoelens jaren achter elkaar weggedrukt. Telkens zijn ze weer teruggekomen. Soms al snel. In andere gevallen na jaren. Maar je ziet dat je niet zonder kan. Het wegdrukken geeft spanningen. Het toegeven/omkleden geeft ontspanning! Dus waarom er niet aan toegeven? Na het 'toegeven', volgt (als het goed is) de weg naar zelfacceptatie. Hierbij is een heel belangrijk punt om je te realiseren dat je niet 'ziek' bent en/of behandeling nodig hebt, maar dat dit bij je hoort en dat het ook heel leuk kan zijn. Mij heeft het enorm geholpen te constateren dat ik niet de enige was met dit 'probleem'. Bij het lezen van de verhalen (maar ook in de contacten met anderen) kwam ik tot de ontdekking, dat tussen de 1% en 5% van de mannen dit omkleden in de een of andere vorm als 'hobby' hebben. Kortom je bent niet de enige. Lezen over CrossDressing. Het lezen over het onderwerp helpt velen. Het internet is hierbij een goede bron. Het internet staat vol met verhalen van gevoelsgenoten: toets maar eens het woord 'transvestite' in bij Google en je vindt meer dan 5,1 miljoen (apr-09). In feb-07 waaren dit er nog 'maar' 3 miljoen en in feb-06 waren dit er 'nog maar' 2 miljoen!!. Probeer daarbij het kaf van het koren te scheiden. Er staat veel onzin op. Ook zul je ervaren dat er vele verschillende belevingsvormen zijn. Maar er staan ook heel bekend klinkende verhalen. Dit is over het algemeen een steun in de rug bij je acceptatie. Er`zijn ook een aantal interessante boeken welke je kunt lezen. Op de site van de Stichting Rene(e) staat een vrij compleet overzicht van een bibliotheek. Je bent niet alleen met jouw beleving. CrossDressing = dubbelleven? Truus van Travisage heeft een mooi stuk geschreven over de verschillende leeftijden welke velen doorlopen. Natuurlijk is er geen persoon gelijk, maar van wat ik in de loop van de jaren heb ervaren, gehoord en gelezen, is er een rode draad te vinden: Het geeft echter een rode draad weer van de verhalen die ik de afgelopen jaren gehoord heb. Praten met anderen over je CrossDressing. Het praten met gevoelsgenoten zal bij de zelfacceptatie een belangrijke rol spelen. Je kan op deze manier jezelf uiten over je omkleden en de gevoelens die dit met zich mee brengt. Vaak krijg je tips van anderen of word je op ideeën gebracht. Door er 'luchtiger' mee om te gaan, helpt je dit bij je zelfacceptatie. Voor velen is het internet een goede start om in de anonimiteit met anderen te praten. Je kunt starten op een chat zoals bijvoorbeeld die van chat van travestie.org. Het kan een goed begin zijn, maar er ontstaat zelden een persoonlijk contact met anderen via de chat. Zelf vind ik het persoonlijke contact erg waardevol. Je kunt goede gesprekken hebben met andere CrossDressers over de beleving en krijg je vaak goede tips via bijv. T&T avonden welke op verschillende plaatsen in het land worden gehouden. Dit zijn gezelligheids avonden, waar in een ontspannen sfeer met elkaar kan worden gesproken en ervaringen uitgewisseld. De`drempel om voor de eerste keer naar zo'n avond te gaan is voor velen ENORM! Maar vrijwel iedereen die deze 'hobbel' genomen heeft zegt achteraf dat ze dit veel eerder had moeten doen: Juist de persoonlijke gesprekken zijn vaak heel waardevol en sterken je in je gevoel. Ben je onzeker over waar dit naar toe leidt? 
Regelmatig spreek ik T-girls die worstelen met de vraag: 'Waar gaat dit naar toe'...Zoals ik overal op mijn site aangeef is geen persoon gelijk, dus dat geldt ook voor dit onderwerp. Toch zie ik wat overeenkomsten die ik graag doorgeef. Allereerst helpt het volgens mij niet jezelf te pijnigen over de vraag: 'waar gaat dit naar toe...?' Om de eenvoudige reden dat het je niet helpt. Gewoon meedrijven met de stroom is makkelijker gezegd dan gedaan. Daarom stel ik mezelf een paar keer per jaar de vraag: 'ben je als man gelukkig, of zou je als vrouw gelukkiger zijn?' Steevast is bij mij het antwoord gelijk: als man ben ik gelukkig, zolang ik maar met enige regelmaat een Biancadag kan hebben. Ik stel ook wel eens: ik ben een gelukkig man omdat ik ook de wereld zo nu en dan als vrouw kan bekijken. Nu geldt dat de frequentie van omkleden voor iedereen anders is om je 'vrouwelijke ik' tevoorschijn te halen en merk ik dat bij velen de drang om jezelf om te toveren toeneemt. Daarmee kom je vaak weer op de vraag waar het heen gaat. Dan probeer ik me tijdens een hele dag voor te stellen of ik daar als Bianca zou willen zitten en of ik me er dan prettig bij zou voelen. Bij mij is veelal het antwoord: 'brrrrr... moet er niet aan denken'. Terwijl een andere dag je in bepaalde situaties wel eens denkt, 'goh dat zou ik als Bianca ook wel eens willen doen'. Dat brengt me dan weer op ideeën om eens te gaan uitproberen als Bianca. De rode draad is echter makkelijk voor mij: ik ben gewoon gelukkig als man, dus voor mij is dit de grens. Wanneer jij op het andere antwoord komt (op de vraag: "Ben je als man gelukkig?"), dan zou je volgens mij jezelf ook moeten afvragen of je bereid bent 'offers te brengen' om als vrouw of transgenderist verder te gaan en of je dan nog steeds gelukkig bent. Als voorbeeld: wanneer je daardoor zonder je partner of kinderen verder zou moeten leven, of (en dat is meer regelmaat dan uitzondering) zonder werk zit/komt en van een uitkering moet leven... ben je dan nog steeds gelukkig? Velen beantwoorden de laatste vraag dan steevast met een volmondig 'ja!'... Dan ben je er voor jezelf ook uit neem ik aan (alhoewel...?!). Anderen vinden juist die offers een te grote drempel en besluiten maar op de huidige manier door te gaan. Ook dát is een keuze die je zelf maakt. Maar jezelf pijnigen is dan natuurlijk ook niet verstandig. M.i. is het dan ook beter wanneer je worstelt met dat probleem om (voorlopig) een duidelijk besluit te nemen en je er aan te houden. In de tussentijd kan je dan rustig verder kijken en kijken of dat toch je wereld moet worden. Eerlijkheidshalve moet ik wel aangeven dat ik met het 'nee antwoord' geen ervaring heb en kan het dus makkelijk opschrijven. Het 'uitvoeren' zal heel moeilijk zijn, juist omdat je gevoel wat anders zegt. Mocht deze onzekerheid je toch TE veel bezighouden, dan is het aan te bevelen om er eens met een therapeut over te praten. Ik hoor vaak positieve reacties over: maar er zijn er vast meer te vinden op de site van de Stichting Rene(e) of LKG TenT. Kortom: stel jezelf een paar keer per jaar de hamvraag: ben ik (overwegend) gelukkiger als man, of zou ik dat zijn als vrouw. Verschil tussen het hebben van een fantasie en het willen realiseren ervan. Bij je acceptatieproces zijn er soms twijfels over waar je gevoelens toe leiden (bijvoorbeeld: blijft het bij CrossDressen, of zou je verder willen?). Wanneer de twijfel wordt veroorzaakt door fantasiën, dan kan het helpen jezelf de vraag te stellen of je de fantasie ook echt wil realiseren, en of je jezelf daarna ook prettig voelt in die situatie. Bij het beantwoorden van die vraag, kan je misschien een 'trucje' gebruiken: Vraag jezelf eens op willekeurige momenten of je op dát moment bijvoorbeeld vrouw wil zijn. De meesten zullen merken dat ze het niet prettig vinden om in alle situaties daar als m'n vrouwspersoon aanwezig te zijn. Dan is denk ik voor jou de situatie wel duidelijk: het is een fantasie die je niet echt wil uitvoeren. Wanneer je echter tot de conclusie komt dat je de fantasie daar altijd als vrouw aanwezig te willen zijn, echt wil realiseren, dan denk ik dat het verstandig is om daarover met deskundigen te praten. Hier heb ik geen ervaring mee. Kortom: stel jezelf regelmatig de vraag: zou je je nu in deze situatie prettig voelen wanneer je nu als je vrouwspersoon aanwezig bent. Weet je partner van je CrossDressen? Wanneer je een (vaste) partner hebt, is de wens groot om het te vertellen. Maar wanneer je jezelf nog niet geaccepteerd hebt, is dit vertellen een nóg grotere drempel. Dus je zou ook kunnen stellen dat wanneer je zelf je omkleden hebt geaccepteerd, het je helpt bij het er met je partner over kunnen praten. Heb je het al wel verteld aan je partner, dan is de wijze waarop meestal kenmerkend over de manier waarop je je CrossDressing hebt geaccepteerd. Wanneer ze er 'per ongeluk' achter is gekomen, is het een andere situatie dan wanneer je het (goed voorbereid) hebt verteld. Juist de goede voorbereiding om dit te vertellen aan je partner kan je eigen acceptatie en het begrip door je partner bevorderen. Zoals je ook in het navigatiemenu kunt zien, heb ik een stuk geschreven voor de partner. Deze info zou je kunnen gebruiken. Ook wanneer je er regelmatig met je partner over kunt praten, geeft dit een graad van je zelfacceptatie weer. Naar mijn mening geeft dit aan dat je je er niet (meer) zo voor schaamt. Het er zonder schroom over kunnen praten met je partner en het wellicht samen kopen van je spulletjes, kan bijdragen aan je acceptatie. Toelaten van je vrouwelijke gevoelens in je mannelijke leven. Wat ik zelf ook meer en meer doe, is het toelaten van je 'vrouwelijke' (CD) gevoelens in je mannelijke leven. Het dus niet als een macho gedragen, meer op gevoelsmatige zaken inspelen, luisteren, etc. Overigens hoor ik dit veel van onze gevoelsgenoten, dat deze vergelijkbare gevoelens hebben. Maar het ook niet storend vinden van jezelf dat je dit doet. Je kan dit doen door er naar anderen voor uitkomen, of vrouwen complimentjes maken over hun kleding of verandering van haardracht opmerken. Met name dit laatste is niet typisch mannelijk, maar helpt wel bij het accepteren van je 'vrouwelijke' (CD) gevoelens. Zelf merk ik dat het best een heel proces (geweest) is om aan jezelf toe te geven dat je interesse hebt in dameskleding. En nóg belangrijker is dat je accepteert dat je dit niet langer hoeft af te schermen tegenover anderen (om te voorkomen dat men je 'door' heeft). Juist hier een beetje mee 'flirten' is juist leuk en geeft weer dat je je eigen gevoelens accepteert en op deze manier verweeft in je leven als jezelf/man (als voorbeeld kan je dan zeggen dat ze een heel mooie combinatie aan heeft, of die toevallig bij winkel X heeft gekocht ;-) . Anderen zijn bijvoorbeeld weer heel open naar hun omgeving over hun omkleden: dan kan dit 'flirten' nóg eenvoudiger bijvoorbeeld door te zeggen dat je deze kleding ook hebt gepast, maar dat het haar veel mooier staat. Het toelaten van je 'vrouwelijke'(CD) gevoelens tot je mannelijke leven, draagt bij tot het in evenwicht zijn als jezelf/man. Schakelen tussen Bianca en alter ego. 
Het inpassen in je leven, betekent ook dat je dagelijks met je gedachten afdwaalt naar je CrossDressing. Maar ook dat je dat niet erg vindt.Zelf ervaar ik dat er vaak een aanleiding is waardoor de gedachte afdwaalt naar Bianca. Bijvoorbeeld wanneer ik een vrouw zie, waarvan ik denk: wouw!! Dan bekijk ik deze vrouw en probeert te zien waardoor je erdoor wordt geïmponeerd. Wanneer je dit opkomende gevoel accepteert en niet erg vindt, helpt dit. Je drukt het dan niet weg, maar 'schakelt' even naar je 'vrouwelijke' (CD) belevingswereld en laat je deze gevoelens 'toe'. Je stelt je hierbij wat kwetsbaar op en bent en wellicht bewust wat 'zachter' of stelt je wat meer open voor het gevoel van anderen. Ik weet dat niet iedereen (van 'ons') dit zo ervaart, maar merk wel veel overeenkomsten. Het kunnen 'schakelen' kan lang niet iedereen. Velen hebben een gevoelsleven en loopt het gevoel gewoon door het mannelijke leven heen. De kunst is dan wel om een bepaalde balans te vinden waarin je je 'vrouwelijke' (CD) gevoelens' toelaat. Het vinden van die balans is voor de meesten makkelijker wanneer je de levens scheidt van elkaar en niet door elkaar heen laat lopen. Daardoor is Bianca er bij mij wanneer het zich voordoet. Weet je omgeving van je CrossDressen? Er zijn steeds meer CDers die het aan de omgeving vertellen en er openlijk voor uitkomen. Dit is in mijn ogen wel de meest extreme vorm van zelfacceptatie. Velen komen nooit op dit punt (om wat voor reden dan ook). Maar wanneer je het gevoel hebt dat je er 'nooit zo mee bezig bent' en het 'goed voelt' is dit vaak een teken dat je je CDen hebt geaccepteerd. Wanneer ook reacties van anderen (bijvoorbeeld je partner) erg enthousiast zijn. Maar bijvoorbeeld ook wanneer je (als man) dameskleding koopt en zegt dat het voor jezelf is, is dit een teken van acceptatie. In sommige gevallen vertellen de CD en partner het aan vrienden, zodat de partner iemand heeft van buiten waar ze kan praten over het onderwerp. Dit kan in een aantal gevallen handig zijn. Dus wanneer je jezelf over deze drempel kunt zetten, draagt dit bij tot je zelfacceptatie. Ga je ook naar buiten (enfemme)? Ook een vrij vergaande vorm van acceptatie van je CrossDressing, is het feit dat je enfemme naar buiten gaat. Dit naar buiten gaan kan in vele vormen. Sommigen proberen eerst 's avonds eens in de auto rond te rijden, wellicht daarna eens de auto uit, naar een andere stad, een t&t avond bezoeken, eens met een 't-groepje' naar een cafe ofzo, etc. Anderen gaan enfemme fietsen of een strandwandeling maken. Het is de wens van velen van ons om 'passable' te zijn om daarna naar buiten te gaan. Dit vergt naast een hoop energie en kritiek op jezelf om passable te worden. Om passable te worden hebben de meesten van ons hulp nodig van een vrouw om er natuurlijk uit te zien. Veelal hebben 'we' een verkeerde keuze van kleding, maken we ons te zwaar op, etc, waardoor het geheel niet natuurlijk overkomt. De volgende stap zetten en het lef hebben een drukke winkelstraat in te stappen, is daarna voor vrijwel iedereen de grootste drempel. Mijn ervaring is dat durf vaak wordt ingegeven doordat je jezelf accepteert en het niet erg vindt om eventueel ´ontdekt´ te worden. Juist je acceptatie kan je deze kracht geven om deze stap te kunnen nemen. Blijf kritisch op jezelf. Dit stel ik, omdat zelfacceptatie natuurlijk niet mag leiden tot de instelling: 'nu moet men mij ook maar accepteren'. Je omgeving zal eigen normen en waarden hanteren en lang niet altijd open staan voor jouw CrossDressing, laat staan dat ze ermee weten om te gaan. Niet zelden hoor ik de opmerking "m'n vrouw accepteert het niet." Met een ondertoon van: ze MOET het gaan accepteren, anders..... Zo zit het denk ik niet in elkaar: het is voor jezelf al moeilijk genoeg om ermee te leren omgaan. Maar voor de partner is dat in veel gevallen nog veel moeilijker. Zeker wanneer jouw idee erover is dat ze je ook maar omgekleed moet zien. Vele partners kunnen hier niet goed mee omgaan. Daarom is het goed je bij je zelfacceptatie te realiseren dat je partner hier ook door een heel acceptatietraject gaat. En ook bij je partner geldt dat ze ervoor open moet staan om ook een acceptatietraject te doorlopen (maar lang niet altijd wil ze dit). Overigens geldt dit (vaak in mindere mate) voor vrienden en/of familie wanneer je het daar aan wil gaan vertellen (en wil laten zien?): wees kritisch op jezelf: bedenk wat het doet met de andere partij: verplaats je in hun situatie. Dan heb je nog het naar buiten gaan: ook mag (in mijn ogen) zelfacceptatie niet leiden tot de houding: 'nu moet alles maar kunnen'. Ook hier geldt dat je jezelf ook afvraagt: val ik niet te ver buiten het gangbare (ben je wel passable genoeg). Er wordt wel eens gezegd: 'een goede travestiet ziet men niet'. Ik denk dat daar een grote kern van waarheid in zit. Zolang jij niet opvalt, neemt men geen aanstoot aan je. Blijf dus ook op dit punt heel kritisch op jezelf. Vaak helpt het de mening van een buitenstaander te vragen, zodat deze jou eens 'spiegelt'. Het 'spiegelen' heeft mij heel vaak geholpen bij het kritisch blijven op jezelf. Het vinden van je balans. Zoals ik er naar kijk, is het vinden van een goede balans tussen je gevoelsleven als CD en als man het belangrijkst (maar ook het moeilijkst) voor je zelfacceptatie. Het in balans zijn als persoon, het lekker in je vel zitten, je lekker voelen, dat straal je uit. Daarom is het denk ik zo belangrijk om je CDen te accepteren en langzaam een manier te vinden om je 'vrouwelijke' (CD) gevoelens te integreren in je leven als man. Makkelijk gezegd natuurlijk... maar hoe doe je dat? Zelf denk ik dat dit van persoon tot persoon zal verschillen, maar dat er ook een aantal basiselementen in zitten:
Ik heb getracht een aantal zaken op een rijtje te zetten, wat overwegingen mee te geven. Daarmee hoop ik je te laten nadenken over de vraag heb je je CrossDressing geaccepteerd? Zelf heb ik de stelregel: 'Ik ben een gelukkig man dat ik de wereld ook af en toe als vrouw kan bekijken' Daarom heb ik om de week een BiancaBalansDag. Dan heb ik het zo ingepland dat ik dan de dingen kan doen die ik graag wil en me zo de balans geeft die ik als man nodig heb. Daardoor ben ik als man en als Bianca gelukkiger en blijkbaar straal ik dat ook uit naar anderen. Dat geeft mij weer een bevestiging dat het goed is in te passen (accepteer dat wat is en doe wat je kan om ermee te leven). Deze punten zijn zeker niet compleet en mocht je (als partner) een afwijkende mening hebben, dan ben ik daarin geïnteresseerd. Graag verneem ik je mening of aanvullende overwegingen per e-mail - Bianca Holland: bianca_holland@hotmail.com Wanneer je zelf iets meer zou willen lezen over mijzelf, dan kan je dat vinden onder de Bianca" pagina. |
Terug naar hoofdpagina
This page hosted by
Get your own Free Home Page