Naskita en Hungario en 1897, li lernis Esperanton en 1912 kaj ekverkis en la verda lingvo en 1932, kiel kromokupo al mekanik-inĝeniera kariero. Inter 1937 kaj 1942 li prezidis la komercon kaj administradon de la Hungara Esperanto-Asocio.
En 1939 li finis la verkadon de Vojaĝo al Kazohinio. Tamen la eldonon prokrastis la milit-eksplodo. Ĝi fine ekaperis en 1958, ĝis kiam tri hungarlingvaj eldonoj jam alproprigis ties elanon.
La novelaroj de Szathmári estas: Maŝinmondo kiu aperis en 1964 sub la standardo de Stafeto, Kain kaj Abel kiu estis eldonita postmorte en 1977, kaj Perfekta civitano, kiu kunigis ĉiujn liajn novelojn unuvolume en 1988.
En Vojaĝo al Kazohinio Szathmári satire skizas la problemojn de socio kiu superis ĉiun psikologian alieniĝon, sed perdis la homan naturon. En la sino de tiu socio, tamen, troviĝas ankoraŭ aro da "malnovaj" homoj kiujn la socio devas segregacii por mem ne perei. Iuj "malnovaj" homoj satire simbolas la hodiaŭan homaron, sed ili akceptas ridindajn kaj nenormalajn tabuojn, dum la senalieniĝa socio ests la satira simbolo de la rezulto de scienco por si mem, kaj ne por la homo.
Sándor Szathmári mortis en 1974. Li ankaŭ verkis kaj publikigis en sia denaska hungara.
