" ฉันเจอก่อน "

" ฉันต่างหาก "

" ถ้าแกเจอก่อนแล้วทำไมมันอยู่ในมือฉันละ ! " เด็กชายคนแรกแบมือออกเผยให้เห็นเหรียญบาทเล็ก ๆ ในมือ

" ก็ฉันเห็นก่อนแก.......แต่แกแย่งฉันไปนะสิ " เด็กชายอีกคนไม่ยอมแพ้

" ช่วยไม่ได้.....แกดันไม่หยิบก่อนเองนี่ "

" แล้วถ้าฉันไม่ชี้ให้แกดู แกจะเห็นเหรอ "

" เห็นสิ ทำไมจะไม่เห็น....แกเห็นฉันก็ต้องเห็น "

" ไม่จริง แกจะเห็นได้อย่างไร ก็แกเดินตามหลังฉันมานี่ "

" ฉันเดินอยู่ข้าง ๆ แกต่างหาก "

" โกหก ถ้าแกเดินอยู่ข้าง ๆ ฉันแล้วทำไมฉันมองไม่เห็นแกล่ะ "

" ฉันไม่รู้ "

" ถ้าอย่างนั้นฉันก็ต้องเห็นก่อนแก "

" แกมันขี้ตู่ ฉันบอกว่าฉันเห็นก่อน.......นี่ไง " เด็กชายผู้ครอบครองเหรียญบาทไว้ในมือยกชูให้อีกฝ่ายหนึ่งดูอย่างผู้มีชัย

" แกนั่นแหละขี้ตู่ ฉันไม่น่าชี้ให้แกดูเลย "

" ถึงแกไม่ชี้ให้ฉันดู ฉันก็เห็นเองแหละ "

" แกนะแก "

" ทำไม ! " เด็กชายคนเดิมโยนเหรียญบาทไปมาในอากาศ ทั้งคู่โต้เถียงกันจนต่างฝ่ายต่างเงียบเสียงลง.......

" เอายังงี้ดีกว่า "

" เอายังไงว่ามาเลย " ผู้ครอบครองเหรียญบาททำสีหน้ายียวน

" แกว่าแกเห็นก่อน ฉันก็ว่าฉันเห็นก่อน แต่ไม่มีใครรู้ว่าใครเห็นก่อนใช่มั้ย "

" ใช่........แล้วทำไมฉันไม่เข้าใจ "

" เรามาหาวิธีตัดสินกันดีกว่า ถ้าใครชนะก็ได้เหรียญบาทนั้นไป "

" เรื่องอะไรละก็ในเมื่อเหรียญบาทมันเป็นของฉันแล้วนี่ "

" โธ่ ! .... แกมันขี้ขลาด............แค่นี้ก็ไม่กล้า " อีกฝ่ายยิ้มเยาะ

".........................................."

" ก็ได้.....แล้วแกจะใช้วิธีไหนล่ะ " ความเงียบงันแทรกตัวเข้ามาอีกครั้ง

" จับไม้สั้นไม้ยาว "

" อะไรนะ.......จับไม้สั้นไม้ยาว " เด็กชายผู้ครอบครองเหรียญบาททวนคำพูดของอีกฝ่ายหนึ่ง

" เป็นยังไง.....ฉันเล่นไม่เป็น "

" โธ่เอ๊ย....ไม่เห็นจะยากอะไรเลย " เด็กชายคนเดิมก้มลงหยิบเศษไม้เล็ก ๆ บนพื้นข้างล่าง

" คอยดูนะ.....ฉันจะหักมันออกเป็นสองท่อน "

" แค่นี้ก็เล่นได้แล้วเหรอ "

" ยัง.......แต่ฉันจะรวมมันไว้ด้วยกัน แล้วก็สลับมันกลับไปกลับมา " เด็กชายเจ้าของความคิดอ้อมมือทั้งสองไปด้านหลังพร้อมกับรวมเศษไม้ทั้งสองอันไว้ในมือขวา และปล่อยให้ปลายไม้ทั้งสองโผล่ขึ้นมาเสมอกันก่อนที่จะยกให้อีกฝ่ายหนึ่งเห็น

" ทีนี้แกก็เลือกไปอันหนึ่ง ถ้าแกเลือกได้อันยาวแกก็ชนะ แต่ถ้าแกเลือกได้อันสั้นฉันก็ชนะ "

" แค่นี้เองนะสิ......เอ้า เลือกสักที "

"........................................."

" แกจะเลือกหรือไม่เลือก เด็กชายผู้ครอบครองเหรียญบาทจ้องไปที่เศษไม้ทั้งสองอย่างลังเล "

" ฉันไม่เลือกดีกว่า "

" อ้าวทำไมละ ?..... อย่าถ่วงเวลาดีกว่ารีบ ๆ เลือกเข้าเถอะนะ "

" ก็ฉันบอกว่าฉันไม่เลือกไง แกเป็นคนสลับไม้แกก็ต้องรู้สิว่าอันไหนสั้นอันไหนยาว "

" ก็ฉันให้แกเลือกก่อนแล้วนี่ไงล่ะ "

" ถ้าแกอยากให้ฉันเลือกละก็........แกต้องให้ฉันเป็นคนสลับไม้ "

" เรื่องมากจริง ๆ โว๊ย .....เอ้าก็ได้ แต่ฉันต้องเลือกก่อนนะ " เด็กชายผู้กำเศษไม้ไว้ในมือ ส่งเศษไม้ทั้งสองให้อีกฝ่ายหนึ่งอย่างหัวเสีย

" ทำอย่างนี้ใช่มั้ย.......รวมกันไว้แล้วก็สลับกลับไปกลับมา " เด็กชายอีกคนหนึ่งรับเศษไม้ทั้งสองไว้พร้อมกับทำท่าทางตามแบบที่เขาเห็นเมื่อสักครู่

" เอ้าเสร็จแล้ว.....แกเลือกได้เลย " เศษไม้ทั้งสองในมือถูกยื่นออกมาข้างหน้า

" ฉันเลือกล่ะนะ " เด็กชายจ้องไปที่เศษไม้ทั้งสองก่อนเอื้อมมือไปดึงเศษไม้อันหนึ่ง

" ฉันเลือกอันนี้...........แก่อย่ากำแน่นนักสิ ฉันดึงไม่ขึ้น "

" เออ ! เดี๋ยว ๆ ฉันให้แกเลือกใหม่ อันที่แกเลือกนี่มันอันสั้นนะ " เด็กชายผู้กำเศษไม้ไว้ในมือชักมือกลับ

" เอ๊ะ ! ก็ฉันจะเลือกอันนี้นี่ "

" แกลองคิดดูใหม่ดีกว่า ถ้าแกหยิบได้อันสั้นแกแพ้ฉันนะ "

" แพ้ก็แพ้สิ ถึงยังไงฉันก็เลือกอันเดิมอยู่ดี ยื่นมือมา..........อึ๊บ บอกว่าอย่ากำแน่นนัก.........อันยาว " เด็กชายผู้ได้รับชัยชนะกระโดดโลดเต้นอย่างดีใจ

" ฉันนึกแล้วว่าแกต้องชนะ " สีหน้าของผู้แพ้เฉยเมย

" ฉันชนะ งั้นแกก็ส่งเหรียญบาทมาให้ฉันซะดี ๆ "

" ฉันไม่ให้ฉันรู้ว่าแกโกงฉัน แกเป็นคนหักไม้แกก็ต้องจำได้ว่าไม้อันไหนยาว.........แล้วแกก็เลือกอันนั้นใช่มั้ยละ " อีกฝ่ายหาเหตุผลขึ้นมาอ้าง

" ปัดโธ่ ! ...ฉันจะไปจำได้ยังไงละ ก็ในเมื่อฉันเห็นมันโผล่ขั้นมาแค่นิดเดียวเอง "

" ถึงยังไงฉันก็ไม่ให้แก เพราะแกโกงฉัน "

" ป้าสมนะเหรอ......ไม่เอาละ แม่ของแกก็ต้องเข้าข้างแกนะสิ "

" ไม่เอาเหรอ......ก็ตามใจ งั้นเหรียญบาทก็เป็นของฉัน " สีหน้าที่เฉยเมยเปลี่ยนแปลงเป็นสีหน้าที่ยียวนอีกครั้ง

" ก็ได้ ๆ .......เหรียญบาทอยู่ที่แกนี่จะเอายังไงฉันก็ต้องเอายังงั้นด้วย " เศษไม้ทั้งสองอันถูกทิ้งขว้างไปคนละทิศทาง

แสงแดดยามสายลอยตัวผ่านตามช่องเล็ก ช่องน้อยของแผ่นสังกะสีผุ ๆ ที่ถูกนำมาใช้กันแดดกันฝนแทนหลังคา และฝาบ้าน ภายใต้หลังคาสังกะสีผุ ๆ นั้นยังมีหญิงวัยกลางคนพร้อมด้วยกระดาษหนังสือพิมพ์เก่า ๆ ที่เรียงรายเป็นกองพะเนิน และถุงกระดาษที่ถูกพับ และจัดไว้อย่างเป็นระเบียบ โดยปราศจากเครื่องตกแต่งบ้านใด ๆ ทั้งสิ้น

" แม่......แม่ " หญิงวัยกลางคนหยุดมือลงกับงานที่หล่อนกำลังง่วนอยู่พร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองไปยังต้นเสียง

" ตื่นขึ้นมาก็หายหัวเลยนะ งานการไม่รู้จักช่วยกันทำ แกเห็นมัยละนั่นนะอีกกอง " หล่อนชี้ไปที่กองหนังสือพิมพ์ตั้งใหญ่อีกมุมหนึ่งของบ้าน

" แกจะเอาอย่างพ่อของแกเหรอ วัน ๆ หนึ่งไม่เคยอยู่ติดบ้านเอาแต่ตะลอน ๆ ไปทั่ว เงินทองที่หาได้ก็ไม่รู้จักเอามาให้ลูกเมียใช้บ้างเลย " หญิงวัยกลางคนยังคงก้มหน้าก้มตาทำงานของหล่อนต่อไปอย่างรีบเร่ง ราวกับกลัวว่าใครจะมาฉกฉวยเอาเวลาอันมีค่ายิ่งของตัวไป

" คือ........ฉันมีเรื่อง....." น้ำเสียงของเด็กชายแผ่วเบาจนเกือบไม่ได้ยิน

" มีเรื่องอะไรอีกก็บอกให้ช่วยกันทำงานไม่ได้ยินเหรอ...แล้วแกล่ะไม่ไปช่วยแม่แกเก็บผักบุ้งที่คลองหลังวัดเหรอ "

เด็กชายทั้งสองนั่งนิ่งเป็นหุ่นขี้ผึ้งมีแต่เสียงพร่ำบ่นของหญิงวัยกลางคนเท่านั้นที่ยังคงก้องกังวาลอยู่ภายในบ้าน จนกระทั่งทั้งสองหันมาสบตาจึงเป็นที่รู้กัน แล้วเด็กชายทั้งสองก็วิ่งพรวดพราดออกจากบ้านปล่อยให้หญิงวัยกลางคนส่งเสียงเอ็ดอึงไล่ตามหลังทั้งคู่ไปจนลับตา

" แล้วทีนี้จะเอายังไงดีละ "

" ฉันก็ไม่รู้ " เด็กชายทั้งสองเดินเอื่อย ๆ ไปตามถนนลูกรังเล็ก ๆ ที่ทอดตัวยาวออกไปยังถนนใหญ่เบื้องหน้า

" ให้น้าคนนั้นตัดสินก็แล้วกัน " เด็กชายคนหนึ่งพูดพลางชี้นิ้วไปยังชายร่างอ้วนที่กำลังเดินอุ้ยอ้ายไปตามถนนลูกรังเล็ก ๆ สายนั้น ทั้งคู่วิ่งฝ่าเปลวแดดอ่อน ๆ ในยามสาย เพื่อไปยังจุดหมายข้างหน้า

" น้า.....น้า......รอเดี่ยว " ชายร่างอ้วนชลอฝีเท้า และหยุดลงในที่สุดก่อนที่จะเหลียวหลังกลับมาอย่างยากเย็น เด็กชายทั้งสองหายใจถี่ ๆ อยู่ตรงหน้าเขา

" คือ.....คือ......ฉันมีเรื่องอยาก.......อยากจะให้น้าช่วยหน่อย " อาการเหนื่อยหอบยังไม่จางหายไปจากเด็กชายทั้งสองคน

" คืออย่างนี้จ๊ะน้า พวกฉันสองคนไปเจอเหรียญบาทอันหนึ่งที่ท้ายตลาดโน้น....ฉันเป็นคนเห็นก่อน ฉันก็เลยหยิบขึ้นมา แต่เพื่อนของฉันมันบอกว่ามันเห็นก่อนฉัน " เด็กชายล้วงเหรียญบาทขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกง

" ก็ฉันเห็นก่อนจริง ๆ นี่ ถ้าฉันไม่ชี้ให้แกดูแกก็คงไม่เห็นหรอก " อีกฝ่ายพูดแทรกขึ้น

" เห็นสิทำไมจะไม่เห็น แกเห็นฉันก็ต้องเห็น " เด็กชายอีกคนหนึ่งขยับจะพูดต่อแต่ชายร่างอ้วนก็ชิงพูดขึ้นเสียก่อน

" เอาละ เอาละ แล้วจะให้น้าช่วยอะไรล่ะ.....หือ "

" เราจะให้น้าตัดสินว่าใครจะเป็นคนได้เหรียญบาทอันนี้ "

" อืมย์ ! " ชายร่างอ้วนครางเบา ๆ ในลำคอ หัวคิ้วขมวดเข้าหากันเป็นปมสักครู่ก่อนที่มันจะแยกตัวออกจากกันอย่างช้า ๆ

" เอาอย่างนี้........" ชายร่างอ้วนขยับตัวย่อเข่าลงให้ความสูงไล่เลี่ยกับเด็กชายทั้งสอง

" น้าก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าใครเป็นคนเห็นก่อน แต่ต่างคนก็ต่างบอกว่าตัวเองเห็นก่อน เอาเป็นว่าเห็นพร้อม ๆ กันก็แล้วกันนะ.....เพราะฉะนั้นก็ต้องแบ่งกันคนละครึ่งถึงจะถูกจริงมั้ย ? " เด็กชายทั้งสองมองหน้าชายร่างอ้วนอย่าง งง ๆ

" เอาเหรียญบาทนี่ไปแลกเป็นเหรียญ 50 สตางค์ ที่ตลาดแล้วแบ่งกันคนละเหรียญ แค่นี้ก็เรียบร้อย "

" เออ....จริงด้วย....ไม่เห็นจะต้องแย่งกันเลย " เด็กชายคนหนึ่งหันไปมองหน้าผู้ที่ครอบครองเหรียญบาทอย่างจะขอความเห็น

" แต่ฉันว่า......" ผู้ครอบครองเหรียญบาทก้มหน้าหลบสายตาของอีกฝ่าย เพื่อจ้องมองเหรียญบาทเล็ก ๆ ในมืออย่างเสียดาย

" แกไม่ต้องพูดแล้ว........ไปกันเถอะ " เด็กชายทั้งสองยกมือขึ้นไหว้ชายร่างอ้วนปลก ๆ ก่อนที่ทั้งคู่จะวิ่งจากไป ทิ้งให้ชายร่างอ้วนหยัดกายลุกขึ้นอย่างยากเย็นราวกับว่ากำลังแบกโลกทั้งโลกไว้บนบ่าทั้งสองโดยลำพัง

เด็กชายทั้งสองชะลอฝีเท้าลงเมื่อจุดหมายข้างหน้าใกล้เข้ามาทุกขณะ

" ฉันจะเอาเงินไปให้แม่ฉัน แม่ฉันต้องดีใจแน่เลย "

" ฉันก็เหมือนกัน " จังหวะการก้าวเดินของเด็กชายทั้งสองชะงักลงหน้าทางเข้าตลาด สายตาของทั้งคู่จับจ้องอยู่กับชายชราที่นั่งคุดคู้อยู่ตรงมุมหนึ่งริมทางเข้า เด็กชายทั้งสองเดินรี่เข้าไปหาชายชราคนนั้น

" ลุง ๆ ทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้ล่ะ ? " เด็กชายคนหนึ่งทักขึ้น ชายชราเงยหน้าขึ้นมาอย่าง

ช้าๆ ริ้วรอยแห่งความแก่เฒ่าปรากฏขึ้นทั่วไปบนใบหน้าอันหมองคล้ำของเขา เสื้อผ้าที่ขาดวิ่นเผยให้เห็นถึงเนื้อหนังมังสาที่เหี่ยวย่นไปตามกาลเวลา ซึ่งรอคอยแต่วันปลดระวาง ไม่มีคำพูดใด ๆ หลุดออกมาจากปากของเขา ศีรษะเขาค่อย ๆ งุ้มต่ำลงอย่างหมดอาลัย

" แขนของลุงไม่มีแล้ว ลุงกินข้าวอย่างไรล่ะ ! " เด็กชายอีกคนหนึ่งทักขึ้นกระตุ้นให้ชายชราเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง สายตาของเขาที่จ้องมองเด็กชายทั้งสองเฉยเมยราวกับว่าไร้ความรู้สึก

" ลูกของลุงคงป้อนลุงกินข้าวเองแหละ เหมือนแกกับฉันตอนที่ยังเล็ก ๆ ยังไง.........แล้วลูกลุงอยู่ไหนล่ะ " เด็กชายเบือนหน้าไปทางชายชราอีกครั้ง เขาส่ายศีรษะที่แซมด้วยเส้นผมสีเงินยวงไปมา ไม่มีรอยยิ้มใด ๆ บนใบหน้าของเขา

" หนึ่ง......ส....อง....สา...ม.....สี่......" เด็กชายอีกคนนับเศษสตางค์ในกระป๋องนมโบราณอย่างตะกุกตะกัก " ว้า....มีแค่สี่อันเอง "

" ฉันว่าลุงเขาคงหิวข้าวแล้วล่ะ........เดี่ยวลูกลุงคงมามั้ง " เด็กชายก้มลงมองเหรียญบาทซึ่งเปล่งประกายระยับยามต้องกับเปลวแดดในฝ่ามือ

" แต่มีแค่สี่อันเอง....." เด็กชายทั้งสองเพ่งมองลงไปในกระป๋องนมเก่า ๆ ใบนั้นก่อนที่จะหันหน้าขึ้นมาสบตากันด้วยแววตาที่ใสบริสุทธิ์

" กริ๊ก...." เหรียญบาทเล็ก ๆ ในมือของเด็กชายจมดิ่งลงสู่ก้นกระป๋องนมโบราณ และกองรวมอยู่กับเศษสตางค์อันอื่น ๆ

เด็กชายทั้งสองวิ่งกอดคอกันไปพร้อมกับส่งเสียงหัวเราะ และหยอกล้อกันไปมาอย่างเป็นสุข