ในบริเวณที่เกิดเหตุได้พบหลักฐานเพียง 1 ชิ้น คือ รองเท้าของผู้ตาย ซึ่งตกอยู่บริเวณที่เกิดเหตุ อยู่ห่างจากจุดที่พบศพประมาณ 5 เมตร ตำรวจจึงสันนิษฐานว่า “อาจเกิดการดิ้นรนต่อสู้กับคนร้ายก่อนหน้าที่เธอจะถูกฆ่า”

“ลูกสาวฉันอยู่ไหน ลูกสาวฉันอยู่ไหน” ยายคนหนึ่งวิ่งร้องไห้มุ่งตรงมายังที่พบศพ ข้างหลังยายก็มีเด็กเล็กวิ่งตามมาอีก 2 คน

“อยู่นี่ยาย ทำใจดี ๆ ไว้นะ” ป้าจิตผู้พบศพบอกยายด้วยความสงสารจับใจ เพราะรู้ดีว่า ยายจันทร์แกรักลูกสาวคนนี้มากขนาดไหน

“ฮือ..ฮือ… ใครทำลูกสาวฉัน ฆ่าลูกสาวฉันทำไม ทำไมต้องฆ่ากันด้วย ฮือ…ฮือ… เดือนลูกแม่ ใครทำแก”

“ยายครับยาย อย่าร้องไห้เลยครับ ยายช่วยให้ปากคำกับผมด้วยนะครับ ตำรวจจะได้ตามจับคนร้ายมาลงโทษให้ได้ นะครับยาย” ผู้กองสมชายประคองยายจันทร์ให้ลุกขึ้นมาด้วยความสงสาร สภาพศพลูกสาวแกก็ไม่น่าดูเลย มันโหดเหี้ยมเหลือเกิน…

ขณะนั้นเจ้าหน้าที่ชันสูตรพลิกศพก็มาถึงที่เกิดเหตุ ช่วยกันนำร่างของผู้เคราะห์ร้ายขึ้นมาจากบ่อ ซึ่งสภาพโดยรอบเป็นผืนดินที่แตก เนื่องจากน้ำในบ่อแห้งหมดแล้ว

“แปลกนะ”

“แปลกอะไรหรือครับผู้กอง” จ่าดำถามด้วยความสงสัย

“ก็แปลกตรงที่ไม่พบอะไรอีกเลย นอกจากรองเท้าส้นสูงเพียง 1 คู่น่ะสิ ไม่มีแม้แต่กระเป๋า บัตรประชาชน หรือเอกสารอื่น ๆ เลย มันจะเป็นไปได้ยังกัน”

“อือ…ผมเห็นด้วยกับผู้กองครับ ผมว่า เราไปถามแม่ของเธอดีกว่าครับ” จ่าดำออกความเห็น

“อย่าเพิ่งเลย ผมว่า ให้เวลาแกทำใจสักพักหนึ่งก่อนจะดีกว่า ขนาดผมเองยังอดใจหายไม่ได้ ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้เป็นญาติกับแก”

“ครับผม”

… หลังจากนั้นไม่นาน เจ้าหน้าที่ก็นำร่างหญิงผู้เคราะห์ร้ายส่งโรงพยาบาลตำรวจ เพื่อผ่าตัดชันสูตรอีกครั้ง ..

“จะเอาลูกสาวฉันไปไหนคะ คุณตำรวจ ฮือ..ฮือ”

“ไปโรงพยาบาลตำรวจครับยาย จะต้องผ่าตัดพิสูจน์ศพเพื่อหาสาเหตุการตายอีกครั้งครับ ยายไม่ต้องห่วงนะ แล้วนั่นลูก ๆ ของเธอใช่มั้ยครับ“

“ใช่ค่ะ”

เด็ก 2 คน นั่งคุกเข่าร้องไห้ตะโกนเรียก “แม่” อยู่ตลอดเวลา น้ำตาของเด็ก ๆ ไหลไม่ขาดสาย ยายจันทร์เองก็ยังคงร้องไห้อยู่ ภาพเหล่านี้เป็นที่สะเทือนใจแก่คนละแวกนั้นและที่ผ่านไปมาเหลือเกิน รวมทั้งผู้กองและจ่าดำด้วย

“กระดาษครับ ผู้กอง” จ่าดำพูดพร้อมยื่นกระดาษให้

“ขอบคุณมากครับคุณป้า ที่ให้ความร่วมมือกับทางตำรวจเป็นอย่างดี คำให้การของคุณป้า เป็นประโยชน์ในการสืบสวนสอบสวนต่อไปครับ”

“ผู้กองไม่ต้องขอบคุณดิฉันหรอกค่ะ ขอให้จับคนร้ายมาลงโทษให้ได้ก็พอแล้ว”

“ทางเราจะพยายามนำตัวคนร้ายมาดำเนินคดีให้ได้แน่นอนครับ”

“ค่ะ ดิฉันน่ะ สงสารเด็ก 2 คนนี้จริง ๆ ต้องมากำพร้าแม่ตั้งแต่เด็ก ๆ แล้วใครจะเลี้ยงดูต่อไป ยายจันทร์เองก็อายุมากแล้ว” ป้าจิตบ่นกับผู้กองอีกครั้ง

“อ้าว! แล้วสามีของผู้ตายล่ะครับ”

“อ๋อ! ก็เคยได้ยินจากยายจันทร์ว่า แยกทางกันแล้วค่ะ”

“เหรอครับ”

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ดิฉันขอตัวกลับก่อนดีกว่า ทิ้งร้านมานานแล้ว เป็นห่วงค่ะ”

“ถ้างั้นเดี๋ยวผมให้รถสายตรวจไปส่งครับ”

“มันเลวจริง ๆ … ผมจำได้ว่า ตอนผมไปถึงที่เกิดเหตุ สภาพศพผู้ตายนอนคว่ำหน้า แล้วก็มีเจ้าเหล็ก 5 ง่ามอันนี้ วางไว้บนหลังต้นคอของเธอ โดยปลายเหล็กแหลมปักลงไปในดิน ตอนที่เจ้าหน้าที่ดึงมันขึ้นมา รู้สึกได้ทันทีว่า ถูกปักแน่นมากครับหมอ”

“นี่แหล่ะครับ ที่เป็นสาเหตุให้เธอหายใจไม่ออก และไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้เลย นอกจากนี้ก็ยังมีร่องรอยฟกช้ำตามร่างกาย คิดว่า คงเกิดจากการต่อสู้เพื่อป้องกันตัวน่ะครับ แต่ที่สำคัญในตอนนี้ ก็คือ ตาของเธอทั้งสองข้างไม่ยอมปิดครับ เราพยายามกันอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่สำเร็จ เธอต้องเป็นห่วงอะไรสักอย่างแน่นอน”

“ครับหมอ ผมคิดว่า เธอเป็นห่วงลูกอีก 2 คน แล้วก็มีแม่อีกคนหนึ่ง” ผู้กองนึกถึงยายจันทร์กับเด็ก 2 คนนั้นขึ้นมาทันที

“แล้วผู้กองจะอยู่รอพบญาติของเธอมั้ยครับ?” เพราะผมได้รับแจ้งมาว่า บ่ายนี้ญาติของเธอจะมาดูศพ พร้อมกับรับศพไปที่วัดด้วยครับ”

“ก็ดีเหมือนกัน เพราะตั้งแต่เกิดเหตุ ผมยังไม่ได้พบญาติคนอื่น ๆ ของเธอเลย นอกจากแม่ของเธอเท่านั้น” ผู้กองเริ่มมีความหวังจากการได้พบญาติของเธอ เพราะมันอาจจะทำให้เขาได้รู้อะไร ๆ เพิ่มเติมมากยิ่งขึ้นก็ได้ อย่างน้อยก็เป็นประโยชน์ต่อรูปคดีบ้าง

… บ่ายวันเดียวกัน … ที่โรงพยาบาล

“ผมชื่อ ชูศักดิ์ เป็นน้องชายของผู้ตาย มาขอดูศพครับ” ชูศักดิ์รีบมาที่โรงพยาบาลตำรวจทันทีที่ได้รับโทรศัพท์จากยายจันทร์ หลังจากแจ้งความประสงค์กับเจ้าหน้าที่แล้ว ชูศักด์ก็ถูกพาไปที่ห้องดับจิต ซึ่งที่นั่น ผู้กองและหมอวิชัยได้รออยู่ก่อนแล้ว

“สวัสดีครับคุณหมอ สวัสดีครับผู้กอง ผมชื่อ ชูศักดิ์ เป็นน้องชายของผู้ตายครับ ชูศักดิ์แนะนำตัวอีกครั้ง ก่อนจะถามถึงผลการชันสูตรศพของพี่สาว

หมอวิชัยได้แจ้งผลการชันสูตรให้ชูศักดิ์ทราบ และได้บอกถึงการพยายามปิดตาพี่สาวของเขาว่า “ปิดตาไม่ลง”

เมื่อหมอวิชัยอนุญาตแล้ว ชูศักดิ์จึงเดินไปยืนอยู่ข้าง ๆ พี่สาว ภาพที่ชูศักดิ์ได้เห็นในตอนนั้น มันทำให้ชูศักดิ์กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ นึกไม่ถึงว่า เธอจะถูกทำร้ายจนถึงแก่ชีวิต เขาเพิ่งได้คุยกับพี่สาวเมื่อไม่กี่วันมานี้เอง ไม่มีอะไรบอกเป็นลางให้เขารู้เลย นอกจากเธอบอกเขาว่า “เธอถูกหมากัด” เท่านั้นเอง

“ไปสู่สุขคตินะครับพี่ ไม่ต้องห่วงเด็ก ๆ ยังไงก็เป็นหลานของผม ผมจะดูแลให้เอง” ชูศักดิ์พูดไปพร้อมกับลูบเปลือกตาของเธอลง แต่ก็ไม่ยอมปิดอยู่ดี เขาจึงลองอีกครั้ง แต่คราวนี้ ตาปิดลงเพียงข้างเดียว ส่วนอีกข้างยังลืมตาอยู่ ชูศักดิ์จึงพยายามอีกครั้ง ปรากฎว่า นอกจากตาอีข้างจะไม่ยอมปิดแล้ว ตาที่ถูกปิดแล้ว กลับลืมขึ้นมาอีก เป็นอันว่า ชูศักดิ์เองก็ไม่สามารถปิดตาของเธอได้

“คุณหมอครับ ผมรู้ว่าเธอเป็นห่วงลูกมาก เราปล่อยไว้อย่างนี้ได้หรือเปล่าครับ”

“ได้สิครับ อันนี้ก็แล้วแต่คุณชูศักดิ์ก็แล้วกัน ทางโรงพยาบาลไม่ขัดข้องครับ”

“ได้ครับ ทางโรงพยาบาลได้จัดเตรียมรถไว้บริการให้แล้วล่ะครับ?

“โชคดีครับ หากต้องการข้อมูลอะไรเพิ่มเติมอีก ติดต่อมาทางผมได้โดยตรงเลยครับ”

“ขอบคุณอีกครั้งครับ” ชูศักดิ์กล่าวขอบคุณหมอวิชัย ก่อนจะหันไปถามผู้กองสมชายว่า

“ผู้กองต้องการสอบปากคำผมหรือเปล่าครับ?”

“แล้วไงต่อล่ะ ตกลงตำรวจตามจับคนร้ายที่ฆ่าแม่เธอได้หรือเปล่า?”

“ฉันก็คิดเหมือนเธอนะแอน ฉันเคยถามน้าชูศักดิ์เกี่ยวกับเรื่องนี้ น้าชูศักดิ์ก็บอกว่า ตอนนั้นตำรวจคิดว่า คนร้ายหนีออกต่างจังหวัดไปแล้ว การที่จะติดตามไปตามหาตัวคนร้ายในต่างจังหวัด จำเป็นจะต้องมีค่าใช้จ่ายค่อนข้างสูง ซึ่งในสมัยนั้นสวัสดิการในเรื่องนี้ ยังไม่ดีเท่าไหร่ เลยต้องยอมปล่อยให้คดีเงียบไปเฉย ๆ”

“แล้วเธอล่ะปาน เธอคิดยังไงกับเรื่องนี้ ถ้าเป็นฉัน ๆ คงไม่ยอมแน่เลย”

“ตอนนั้นฉันอายุแค่ 9 ขวบเองนะแอน เราไม่รู้หรอกว่า ผู้ใหญ่เค้าจัดการอะไรกันยังไงบ้าง รู้แต่ว่า “ฉันรู้สึกผิดที่แม่ฉันตาย” ฉันคิดอยู่ตลอดเวลาว่า ฉันเป็นต้นเหตุให้แม่ฉันตาย จริง ๆ นะแอน”

“มันไม่ใช่ความผิดของเธอเลยนะปาน เธอน่ะยังเด็กอยู่ เด็กมาก ๆ ซะด้วย แล้วเธอจะเป็นต้นเหตุที่ทำให้แม่เธอตายได้ยังไง ไอ้โจรพวกนั้นต่างหากที่มันทำร้ายแม่เธอ ไม่ใช่เธอหรอกปาน”

“อย่าคิดมากเลยปาน … ถึงยังไงตอนนี้เธอก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว อย่าโทษตัวเองอีกเลยนะ”

“ฉันคงลืมไม่ได้หรอก ฉันอยากรู้จริง ๆ ว่า คนร้าย 2 คนนั้น ตอนนี้อยู่ที่ไหน ทำอะไรอยู่ ฉันก็ไม่แน่ใจว่า ถ้าได้เจอพวกเค้าอีกครั้ง ฉันจะจำหน้าพวกนั้นได้หรือเปล่า”