นิทาน
เรื่อง "ฝนน้อยหนีเที่ยว"

                       วันนี้ก็เหมือนทุกวันที่ฝนน้อยรู้สึกเบื่อหน่ายเขาต้องไปโรงเรียนอ่านหนังสือและทำการบ้าน เขาอยากออกไปท่องเที่ยวต่างหาก   แต่แม่บอกว่าเขายังเด็กเกินไปต้องรอให้โตก่อน แล้วเมื่อไหร่ กันหล่ะแล้วเขาก็สบโอกาสเมื่อแม่บอกว่า วันนี้จะไปธุระกลับจากโรงเรียนแล้วให้ฝนน้อยทำ การบ้านให้เรียบร้อยก่อนออกไปวิ่งเล่น

                       พอเขากลับจากโรงเรียนฝนน้อยก็วิ่งแล่นออกไปอย่าง สนุกสนานและอิสระเขากระโดดเกาะเมฆน้อยใหญ่ที่ลอยผ่านมา  

                       "เธอจะไปไหนกันนี่"   ฝนน้อยเอ่ยถามก้อนเมฆ
                       "พวกเราจะลอยไปรวมตัวกันเมฆก่อนอื่นๆจะได้ตกลงไปเที่ยวที่โลกข้างล่างกันไงเธอจะไปกันเราก็ได้น่ะจ๊ะ" เมฆตอบพลางลอยตัวรวมกันอย่างรวดเร็ว

                       ฝนน้อยรู้สึกตื่นเต้นมาก ที่เขาจะมีโอกาสได้ท่องเที่ยวดังใจแล้วเมื่อเมฆรวมตัวกันมากๆ ก็ตกลงมาเป็นฝน หยดน้ำก็เริงร่า ฝนน้อยตกลงสู่เบื้องล่างอย่างรวดเร็ว เขาตกลงสู่ท้องนาซึ่งเต็มไปด้วยต้นข้าวเขียวขจี เขารู้สึกสนุกมาก เขาเที่ยวไหลเวียนไปตามต้นข้าวจนรู้สึกเหนื่อย เมื่อมองดูท้องฟ้าพระอาทิตย์กำลังจะลับฟ้าไปฝนน้อยรู้สึกตกใจ เขาคิดถึงบ้าน คิดถึงแม่ป่านนี้คงเป็นห่วงเขามากแล้วเขาก็เริ่มร้องไห้

                       "นั่นเสียงใครมาร้องไห้ที่นี่น่ะ"   เสียงอึ่งอ่างที่ออกมาหากินในตอนดึกร้องถาม
                       "ผมเองครับ ฝนน้อยผมอยากกลับบ้าน"   ฝนน้อยตอบพลางสะอื้น
                       "อ้าวแอบมาตั้งแต่เมื่อไหร่หล่ะอยากกลับบ้านก็ต้องรอพรุ่งนี้ตอนนี้นอนพักผ่อนเอาแรงก่อนเถอะ เราต้องออกเดินทางแต่เช้าเลย"    อึ่งอ่างเอ่ยกับฝนน้อยอย่างปราณี

                       เช้าวันต่อมาอึ่งอ่างพาฝนน้อยไหลไปตามร่องน้ำในนาจนถึงคลองและไหลลงสู่แม่น้ำและ ที่แม่น้ำนี้ฝนน้อยก็เจอเพื่อนเมฆที่กลายเป็นฝนตกมาอยู่กันมากมายเสียงทักทายฝนน้อยกันสลอน เพื่อนๆบอกว่าจะกลับบ้านกันแล้วฝนน้อยรีบเกาะกลุ่มอย่างแน่น จากนั้นสายน้ำก็ไหลลงสู่ทะเลท่ามกลางแดดอันร้อนจ๋า สายน้ำก็ระเหยลอยขึ้นไปในอากาศ จับตัวเป็นกลุ่มเมฆเช่นเดิม เมฆลอย มาส่งฝนน้อยที่บ้าน เขารีบเข้าบ้านมากอดแม่ด้วยความคิดถึง ฝนน้อยสัญญากับแม่ว่าเขาจะไม่คิด ทำเรื่องซนๆเช่นนี้อีก เขาจะเป็นเด็กดีตั้งใจเรียนและรอเวลาเติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่ดีต่อไป

"มาลินี"  

You are Poet2543