|
|
|
Uit de lucht gevallen
Apocalyps volgens Van Dale, tweede en derde betekenis: profetie betreffende de ondergang van de wereld, het laatste oordeel; tijdperk dat de ondergang van de wereld voor de geest roept. Apocalyps volgens Hollywood, hedendaagse betekenis: reeks films waarin een komeet een einde aan de mensheid dreigt te maken. Elk jaar film heeft wel zijn thema en 1998 is overduidelijk het jaar waarin de mensheid nog maar eens op zijn laatste benen wankelt. Exit monsters en aliens; het gevaar komt dit jaar letterlijk en figuurlijk uit de lucht vallen. Maar zo is het altijd al geweest. Want zoals bij elk genre put Hollywood het liefst uit zijn eigen verleden. De vroeg Christenen hebben het altijd al geweten; Memling, Durer en Bosch gaven hun fantaste nachtmerries over de apocalyps gestalte in een rijke iconografische traditie en Hollywood richtte de blik ten hemel in de jaren vijftig. Toen kwam de film When Worlds Collide (1951) in de zalen. De pitch van de film klinkt akelig bekend in de oren: een asteroide snelt met duizelingwekkende snelheid op de aarde af, wat de ondergang van de mensheid met zich mee zal brengen. Een groepje astronauten moet met een ruimteschip op het ding af, om het deels te vernietigen. De film was gebaseerd op de gelijknamige roman van Edwin Balmer en Phylip Wyllie en won, in een regie van Rudolph Mate, een oscar voor beste speciale effecten. Is er op vijftig jaar Hollywood eigenlijk iets veranderd? Het lijkt van niet. Zelfs Japan had zijn asteroide-film. Yosei Gorasu kwam er in 1962, onder leiding van de illustere Japanse cultregisseur Inoshiro Honda, die vooral beroemd werd met zijn oneindige verzameling Godzilla-films. Ook in deze film moet de aarde opboksen tegen een meteoriet die de aarde bedreigt. De film werd later in het Engels gedubt en zag het daglicht onder verschillende titels, waaronder Astronaut 1980 (1962), Gorath (1964), Gorath, the Mysterious Star (1962) en Suspicous Star Gorath (1962). In de jaren zeventig was de zogenaamde rampenfilm oeverloos populair met onder meer klassiekers als The Poseidon Adventure, Earthquake en The Towering Inferno. Toen het hoogtepunt van deze disaster films in feite al voorbij was, maakte Ronald Neame nog de komeetfilm Meteor (1979), waarin niemand minder dan Sean Connery de held mocht uithangen. De ramp kon in de film vermeden worden door atoomraketten. Een jaar eerder was het goed raak geweest in A Fire in the Sky (1978) waarin een komeet de miljoenenstad Phoenix van de kaart veegde. In de jaren tachtig en begin jaren negentig had men op het witte doek wel andere katten te geselen: monsters in de vorm van Predators, Aliens of Species bijvoorbeeld. Of andere natuurelementen zoals water (Hard Rain), wind (Twister) en vuur (Dante's Peak, Volcano). Het was een televisieproductie die de slinger voor de komeetfilms weer op gang trok: Asteroid van Bradford May (1997). Het tweeluik was een enorm succes op NBC. De film, die handelt over een komeet die richting Dalles suist, legde zich vooral toe op de menselijke aspecten die een nakende ramp met zich meebrengen. Ook dat hebben we onlangs nog gehoord. Deep Impact en Armageddon gingen ongeveer gelijktijdig in productie. Mimi Leders vehikel won de race tegen de klok en het zag er ook lange tijd naar uit dat ze aan het einde van de rit ook de voordeligste boekhouding zouden kunnen voorleggen. Maar de monsterproductie Armageddon hield sterk stand en snelde zijn concurrent met een opbrengst van bijna 150 miljoen dollar zelfs voorbij. Er valt dus nog wel wat te verdienen met rampenfilms. En als producenten geld ruiken, kun je er van op aan dat we de laatste komeetfilm nog niet gehad hebben. Hou de blik dus maar op de hemel gericht.
|
|
