Kips travelpage.Barcelona stadsdelen.

Barcelona is een erg gevarieerde en levendige stad. Ter gelegenheid van de Olympische Spelen in '92 werden volledig nieuwe stadsdelen uit de grond gestampt, nieuwe musea gebouwd, straten heraangelegd kortom, de stad kreeg een nieuw en aantrekkelijk uitzicht. Overzichtelijke lijst met informatie over alle musea en bezienswaardigheden die vernoemd worden, kan je vinden op de pagina musea. Uitgebreide informatie over de vernoemde gebouwen en architecten vind je op de architectuurpagina of op pagina Gaudí. Beperkt stadsplan.

Dit is ongetwijfeld de bekendste straat van Barcelona. De Rambla(s) bestaat uit verschillende delen, beginnend aan Plaça de Catalunya en 1,5 km verderop eindigend aan de haven. Plaça de Catalunya is een groot levendig en groen plein midden in het centrum. Het is een belangrijk verkeersknooppunt met bushaltes en ondergrondse metro- en treinstations. El Corte Inglès, het strakke grijze gebouw is het oudste grote winkelcentrum van de stad. De toeristische dienst, Centre d'informacio Turisme de Barcelona heeft eveneens een kantoor aan de Pl. de Catalunya op nr. 17 s (van 9 -21 u). Op de met bomen omzoomde Rambla kan je altijd over de koppen lopen. Winkelende huisvrouwen vermengen zich met zakenlui en toeristen. Je kan de hele Rambla in een half uurtje stappen overbruggen of je kan er uren over doen, kijkend naar de ontelbare straatartiesten, bloemenkraampjes, boekenstalletjes en dierenverkopers. In het midden van de straat is het een brede voetgangerspromenade, maar langs beide kanten raast het stadsverkeer voorbij. Er zijn veel winkeltjes, hotels,café's met terrassen en restaurants. De Rambla bestaat uit vijf delen, beginnende aan Pl. de Catalunya: Rambla de Calanetes, Rambla del Estudis, Rambla St. Josep (ook Rambla del flors genoemd, vanwege de bloemenstalletje ), Rambla del Capuxtins en Rambla de Santa Monica. Er zijn tal van bezienswaardigheden op en naast de Rambla, ik beschrijf ze in volgorde komende van Pl. de Catalunya. Plan omgeving Rambla.

Ongeveer de derde zijstraat aan de linkerkant is Carrer Portaferissa, een winkelstraat. Via hier kom je ook in de Barri Gotic en Ribera, de oudste wijken.
Aan de rechterkant staat La Boqueria, een grote en bijzonder populaire overdekte levensmiddelenmarkt met een enorme overkoepeling in staal en glas. Iets verderop werd El Liceu, het nieuwe operagebouw gebouwd. De oude opera brandde in 1994 volledig uit. Je kan er een kijkje nemen of een van de voorstellingen bijwonen.

In Nou de la Rambla, een zijstraat aan de rechterkant, staat Palau Güell, ontworpen door architect Antoni Gaudí, met typisch smeedijzerwerk aan de poorten. Je kan vrij in de hall rondkijken. In 2005 wordt de gevel vernieuwd en is er dus niets van te zien.
Aan La Rambla nr 7, bevindt zich het Centre d' Arts Santa Monica, een opmerkelijk gebouw met houten platform. Beneden is een prachtige zaal, een moderne constructie te midden van overblijfselen van een voormalig klooster, waar wisselende tentoonstellingen van moderne kunst gehouden worden. Op de verdieping is een restaurant met groot terras. De toegang tot de galerij is gratis.
Als je in deze buurt naar rechts afslaat, kom je via Carrer Arc del Teatre in de Barri Xino, de rosse buurt. Hier zie je de minder mooie kant van de stad, maar er hangt wel een speciale sfeer. Dit stadsdeel zou minder veilig zijn volgens sommige lectuur. Deze buurt wordt niet bepaald gepromoot, je hebt er in feite niet veel te zoeken als toerist.

Helemaal aan het einde van de Rambla vlakbij de haven, staat Christoffel Columbus hoog op zijn sokkel met zijn vinger te wijzen. Normaal was het de bedoeling dat hij zou tonen waar 'de Nieuwe Wereld' ligt, maar door een vergissing van de maker staat hij nu richting Malaga te wijzen. Je kan met een lift in de zuil naar boven.

Als je door loopt naar de haven kom je aan de volledig vernieuwde waterkant terecht.
Info: Rambla is bereikbaar met metro lijn 1, halte Pl. Catal.en met lijn 3, halte Pl. Catal., Liceu of Drassanes en enkele bussen.

Uiterst links zie je Moll de la Fusta, een wandelpromenade die in de jaren 80 als eerste project in de vernieuwing van de waterkant heraangelegd werd, met opvallende rode bruggetjes, palmbomen, café’s en restaurantjes. Aan het einde van de Moll de la Fusta staat het felgekleurde sculptuur ‘Cap de Barcelona’ van Roy Liechtenstein. Vanaf hier wandel je langs de waterkant over Passeig Joan de Borbon door Barceloneta. Zo kan je, mits een flink eind wandelen, tot in het Olympisch dorp geraken.
Info: Te bereiken met metro lijn 3, halte Drassanes.

Barceloneta is een oude visserswijk, opgepoetst in het kader van de Olympische spelen, maar toch nog echt typisch. Als je de achterstraatjes hier doorwandelt, lijkt het of je in een zuiders dorpje bent. Wapperende was hangt tussen de nauwe straatjes te drogen, er zijn typische oude volkscafeetjes en restaurantjes. Hier kan je echt sfeer snuiven. Als je langs de kustlijn blijft, wandel je over een brede dijk naast het strand. De stranden zijn trouwens erg net en voorzien van douches, maar ik betwijfel of de kwaliteit van het zeewater goed is, ik las dat er nogal wat vervuilende industrie in de buurt is. In de verte zie je reeds de torens van het Olympisch dorp verrijzen.

Het Olympisch dorp (Vila Olímpica) moest tijdens de Spelen van '92 faciliteiten en onderdak bieden aan duizenden atleten en toeschouwers. Met dit doel voor ogen werd een reeks hypermoderne gebouwen ontworpen door architecten uit de hele wereld. Hieruit ontstond een mooie strakke urbanisatie, waar het aangenaam om rond te wandelen is. Blikvangers zijn de twee torengebouwen van 142 meter hoog waarin een hotel en kantoorgebouwen gevestigd zijn. Rond het Vila Olímpica hotel, werd een stalen constructie gebouwd zodat het lijkt of het gebouw in de steigers staat. Voor deze torens staat het goudkleurige sculptuur ‘Pez y Esfera’, ontworpen door Frank Gehry, dat een koploze vis voorstelt. Binnenin is een waterpartij en krijg je een prachtig zicht op de structuur. Het ronde gebouw iets verderop huisvest de meteorologische dienst. Op de wandelpromenade staan steeds weerkerende hoge strakke sculpturen. In het Olympisch dorp zijn 5000 appartementen en verschillende parken, allemaal met een verschillende architectuur. Zelfs het Mc Donald'srestaurant is een mooi, strak gebouw. De Olympische haven is, vooral ‘s avonds, een levendige buurt met trendy cafés en restaurantjes.

Info: Metro lijn 4, halte Barceloneta of Ciutadella Villa Olímpica of per bus.

Eigenlijk zijn de Barri Gòtic en Ribera verschillende wijken maar ze grenzen aan elkaar en maken allebei deel uit van de oude stad. De Gotische wijk grenst aan de linkerzijde van de Rambla, Ribera ligt nog iets verder naar het oosten. Dit zijn klassieke wijken. Als je houdt van de architectuur en de sfeer uit de 12de tot de 19e eeuw is het hier interessant. Vooral de Gotische wijk is een echte toeristenlokker, Ribera is aangenamer vond ik.

In de Barri Gòtic staan nog overblijfselen van een 2300 jaar oude Romeinse muur. Plaça del Pi voor de kerk Santa Maria del Pi is een drukbezocht pleintje. Centraal in de wijk staat de Gotische kathedraal met zijn bijgebouwen, gebouwd in de 14de en 15de eeuw, waarvan de gevel pas werd afgewerkt in de 19e eeuw. Er zijn tal van oude paleizen en statige pleinen in de buurt.

Ribera wordt van de Barri Gòtic gescheiden door de Via Laietana. Hier vindt u nog meer Gotische gebouwen. Carrer Montcada is hier een belangrijke straat. Er zijn verschillende kunstgalerijen, Gotische paleizen en restaurantjes. Belangrijk is het Picassomuseum, gevestigd in het paleis Aguilar op nummer 15. Het gebouw heeft een mooie openluchttrap en een collectie die de evolutie weergeeft van Picasso's eerste werken als jonge schilder tot zijn latere schilderijen. De nadruk ligt wel op zijn klassiekere werken.
Info: Metro lijn 4, halte Jaume.

Aan Carrer Sant Pére Més Alt staat het Palau de la Música Catalana. De Modernistische concertzaal, door Domènech i Montaner gebouwd in 1908, heeft een mooie, rijkelijk versierde gevel en werd gedurende de jaren 80 gerenoveerd.

Inleiding

Half de vorige eeuw barstte de stad uit haar voegen. De architect I. Cerdá werd aangesteld om een nieuwe wijk te ontwerpen om arbeiders, maar vooral de burgerij te kunnen huisvesten. Hoewel van zijn plannen enkel het schaakbordpatroon met huizenblokken behouden werd en men alle voorziene groene zones schrapte, is dit tot op heden op architectonisch gebied een fantastische wijk, waar het Modernisme (de Spaanse tegenhanger van Art Nouveau) hoogtij viert. Domènech i Montaner, Puig i Cadafalch en vooral Gaudí zijn de grootste Catalaanse architecten uit die tijd, en hebben enkele zeer markante gebouwen ontworpen. Als je van de stijl houdt, is de wijk een immens openluchtmuseum waar je van de ene verrassing in de andere valt. Zelfs gebouwen die onopvallend weggedoken in zijstraatjes staan zijn vaak even mooi als de ‘gebouwen met naamkaartje’. Bovendien is L' Eixample een sjieke winkelwijk, dus er is constant wel wat te zien.

Uitgebreide informatie over de vernoemde gebouwen en architecten vind je op de architectuurpagina of op pagina Gaudí.

De Rambla de Catalunya loopt min of meer in het verlengde van de gewone Rambla maar is totaal verschillend. Dit moest de wandelboulevard voor de hogere klasse worden. Hier zijn deftige winkels en mooie panden. Hoewel vooral het huis op de hoek met de Gran Via en de huizen op de nummers 21 t/m 27 voorbeelden zijn van het Modernisme, zijn ook andere gevels de moeite van het omhoogkijken waard. Vanop de Rambla de Catalunya zie je aan de rechterkant in Carrer d’ Arago, op het dak van een gebouw ontworpen door Domènech i Montaner, een spectaculair kluwen van staaldraad, een kunstwerk van Antoni Tapies. Hier is de kunstgalerij Fundacio Tapies gevestigd, waar werken van de Spaanse schilder zelf en andere hedendaagse kunstenaars te zien zijn. Het gebouw werd knap gerestaureerd eind jaren 80. Aan het einde van de R. de Catalunya, op de hoek van de Avinguda Diagonal staat ‘Casa Serra’ van Puig i Cadafalch.

Passeig de Gracia is de belangrijkste straat met Modernistische gebouwen. Tussen de deftige winkelgalerijen staan echte architecturale parels. Op het nummer 92 staat ‘Casa Mila’, ook wel La Pedrera (rotsklomp) genoemd, van Gaudi. Dit 'moet' je gezien hebben, het is echt prachtig. De binnenplaats, de bovenste verdieping en het dak zijn sinds de renovatie te bezichtigen. De binnenplaats is een schouwspel van gebogen lijnen en diepblauwe, groene en gele kleuren. Op de bovenste verdieping is een tentoonstelling van Gaudi’s belangrijkste werken, met diamontages, foto’s en maquettes. Elke hoek van het gebouw is asymmetrisch, overal zijn nissen en hoeken. Honderden stenen bogen overwelven de zaal. Het dakterras is een echte sprookjeswereld, met trapjes, bogen en gedraaide sculpturen in mozaïek en tientallen schoorstenen, vermomd als beelden. De gebruikte zandkleuren geven iets rustgevend aan het grillige geheel. Het zicht op de stad is ook meegenomen natuurlijk.
De ticketbalie bevindt zich om de hoek in Carrer de Provença, vlak naast de ingang.

Aan Pssg. De Gracia n° 43 is nog een werk van Gaudi te bewonderen, Casa Battló. Dit is één van zijn laatste projecten voor burgers, voor hij zich volledig op de bouw van La Sagrada Familia richtte. Jammer genoeg kan je deze woning niet bezoeken. De gevel is bekleed met kleurrijk mozaïek, de balkons lijken op gezichtsbeenderen van reusachtige dieren en het dak stelt de geschubde rug van een prehistorisch dier voor.

Naast Casa Battló, op nummer 41, staat Casa Amattler van de hand van Puig i Cadafalch, een neogotisch gebouw.

Op nummer 35, Casa Lleó Morera van Domènech i Montaner, tevens het hoofdkwartier van het toeristenbureau.
Casa Battló, Casa Amattler, Casa Lleó Morera zijn drie typisch Modernistische gebouwen en toch zijn ze totaal verschillend.
In Carrer Mallorca staan ook nog het Palau Montaner, van de gelijknamige architect en ook van hem Casa Thomas in neogotische stijl.
In L'Eixample zijn nog honderden andere bezienswaardige gebouwen.

Info: Metro lijn 2, 3 of 4 halte Passeig de Gracia. Ook de stations van Pl. de Catalunya of Universitat zijn goede uitvalsbasissen.

Nog in dezelfde wijk, maar een eindje verder, aan de overkant van de Av. Diagonal aan Carrer de Provença staat de kathedraal, La Sagrada Familia, Gaudi’s reusachtige meesterwerk. De kerk is al van in de vorige eeuw in opbouw, maar nog lang niet voltooid. Er gaat een grote symboliek schuil achter de drie hoofdgevels die de Geboorte, Passie en Dood en de Verheerlijking voorstellen. Aan elke gevel moeten vier torens komen, voor elk van de twaalf apostelen één, maar tot op heden zijn er nog maar acht voltooid. De 107 meter hoge torens hebben een structuur van verticale ribben, met horizontale ringen eromheen en zitten vol vormen uit de natuur. De spitsen zijn kunstwerken van kleurrijk mozaïek en glas in beton gegoten. Jammer dat de bouwkranen het uitzicht zo ontsieren. De onafgewerkte binnenkant van de kerk, de bouwput en het museum in de kelders kan je bezoeken.
Info: Metro lijn 5, halte Sagrada Familia, en met verschillende buslijnen.

De wijk Gracia is niet erg bekend en er is ook niets echt speciaals te beleven, het is een gezellige woonwijk voor de middenklasse. Parc Güell ligt hier in de buurt. Dit park is alweer een project van Gaudí, dat in samenwerking met Jujol, één van zijn medewerkers, een fantasierijk geheel geworden is. Bedoeling was dat hier een woongebied voor de rijkere klasse zou komen, maar omdat er geen investeerders gevonden werden en wegens het uitbreken van WO I, is het een park met maar drie woningen gebleven, waaronder het huis waar Gaudí gedurende de bouw verbleef. Dit huis, Casa Gaudí, is te bezichtigen. Aan de ingang van het park is een leuk gebouwtje met betegelde minitorenspits en de drakenfontein. Blikvanger is de lange slingerbank met veelkleurige mozaïek bekleed, die de afboording van een plein vormt, ondersteund door 100 zuilen: de Griekse zuilenzaal. Van op het plein heb je een mooi zicht over de stad.
Info: Adres Carrer Albert Llamas.
Te bereiken met bus 24, 31, 32, 74 of met metro lijn 3, halte Lesseps, maar dan heb je nog een flinke wandeling bergop in het vooruitzicht.

De berg Montjuïc is de groene long van de stad, het is er niet erg verstedelijkt. Toen in 1929 de wereldtentoonstelling in Barcelona doorging werden hier parken, paleizen, paviljoenen, sportstadions en tentoonstellingsruimtes aangelegd. Een aantal van die gebouwen zijn blijven bestaan en hebben een belangrijke functie als museum. De sportstadia werden gerenoveerd en andere werden bijgebouwd naar aanleiding van de Olympische spelen in 1992.
Aan de voet van de berg liggen andere stadsgedeelten die in toeristische gidsen weliswaar onder Montjuïc gecatalogeerd staan. Hier begin ik mijn overzicht van het gebied.

Aan Carrer Tarragona ligt het Parc Joan Miró, waar zijn metershoge kleurrijke sculptuur Dona i Ocel (Vrouw en Vogel) midden in een waterpartij staat. In tegenstelling tot wat de naam van het park doet vermoeden, is dit het enige werk van Miró dat hier staat.

Hier vlakbij ligt de Plaça d'Espanya dat met de twee torens en fontein de toegangspoort vormt tot Montjuïc. De fontein wordt 's avonds kleurrijk verlicht. Vanaf hier heb je zicht op de Avinguda Reina Maria Cristina en de trappen naar de berg, met bovenaan het Palau Nacional, waar het Museu d'Art de Catalunya,( Museum van Gotische en Middeleeuwse kunst) gevestigd is.

Als je bovenaan de trappen bent en je gaat naar rechts, kom je aan het Barcelona paviljoen ook het Mies van der Rohe paviljoen genaamd, naar zijn ontwerper. De architect ontwierp dit strakke, sobere gebouw voor de wereldexpo in '29. Nadat het dienst gedaan had als Duits paviljoen, werd dit gebouw een jaar later weer afgebroken. Omdat het gebouw als een mijlpaal in de moderne architectuur beschouwd wordt, heeft men het in '85 op dezelfde plaats weer opgetrokken. Binnen kan je de Barcelonastoel bekijken, ook door Mies Van der Rohe ontworpen, en er worden wisselende tentoonstellingen gehouden.

Op Montjuïc heb je ook nog Poble Espanyol, een dorp met allerlei Spaanse landelijke bouwstijlen, een ambachtsmuseum, een archeologisch museum, en een ethnologisch museum.

De moeite zijn de nog hoger gelegen sporttempels. Het olympisch stadion stond er al in 1929, maar werd ter gelegenheid van de Spelen in '92 vernieuwd en aangepast om een bezetting van 70.000 mensen aan te kunnen. De gevel is mooi en doet eigenlijk niet echt vermoeden dat er een stadion achter zit. Je kan ook even een kijkje nemen in het stadion zelf.

Het sportpaleis Palau d'Esports Sant Jordi werd gebouwd voor de Spelen naar een ontwerp van de Japanner Isozaki, die er een futuristisch gebouw van maakte waar 15.000 mensen binnen kunnen. Op het plein voor het gebouw heb je een prachtig uitzicht: links waterterassen met daarachter het Olympisch stadion, voor Sant Jordi sculptuurtjes in staaldraad, en rechts de Calatrava, een 188 meter hoge communicatietoren, die lijkt op een witte scherpe naald met een draad errond.

Het spreekt voor zich dat in beide Olympische gebouwen regelmatig concerten e.d. georganiseerd worden.

Hoger op de berg, staat het Montjuïc kasteel met het militair museum en vanop Miramar Esplanade kijk je op de haven uit. Je kan hier geraken via een kabelbaan.

Op Montjuïc is ook het museum Fundació Joan Miró gevestigd. Als je van zijn werk houdt is dit museum erg de moeite, zowel schilderijen, wandtapijten als sculpturen worden tentoongesteld. Er is ook een aparte ruimte waar tijdelijke hedendaagse exposities gehouden worden. In het museum zijn een restaurant en 2 grote museumwinkels, o.a. een boekhandel gevestigd. Op hun website www.bcn.fjmiro.es kan je alle informatie die je nodig hebt terugvinden.

Montjuïc is op verschillende manieren bereikbaar : te voet (het is wel flink klimmen !),met de bus (61) en met metro, lijn 1 en 3 tot Pl. Espanya of met lijn 2 en 3 tot Paral.lel, vanaf waar je met de 'funicular' verder de berg op kan.