เชิญแสดงความคิดเห็นในผลงาน

ของคุณ "ณงค์รัก  จันทร์แป้น"

อ่าน      ความคิดเห็น

ณงค์รัก   จันทร์แป้น  (โนง)
มีผลงานเรื่องสั้นอ่านสนุกมาฝาก   การเล่าเรื่องสามารถเล่าผ่านตัวละครเอกได้ลื่นมาก

                        ผมงัวเงียขึ้นมา “นี่มันที่ไหนกันเนี่ย” ผมหลับไปนานแค่ไหนเนี่ย อ้อมกอดและตักอุ่น ๆ ของแม่สาวน้อยคนนี้ทำให้ผมหลับไปนานขนาดนี้เลยหรอ นึก ๆ แล้วก็โมโหตัวเองนัก เจออ้อมกอดของผู้หญิงหน่อยไม่ได้เผลอเคลิ้มจนหลับทุกทีสิน่า แล้วหล่อนจะพาผมไปไหนล่ะเนี่ย “พี่หนึ่งดูสิน่ารักมั๊ย” เสียงแม่สาวน้อยตาใสเจื้อยแจ้วพลางยกตัวผมสูงขึ้น แถมเหวี่ยงไปมาอีกแน่ะ “ยี้ สกปรก นี่อุ้มมันเดี๋ยวก็ขนติดเต็มตัวหรอก ยัยเล็ก” เสียงผู้หญิงที่ชื่อหนึ่งบอก แล้วสายตาก็มองผมอย่างรังเกียจ หนอยแน่ เห็นผมเป็นตัวอะไรเนี่ย ใคร ๆ ก็ชมว่าผมเป็นแมวที่น่ารัก น่าชัง มีแต่ยายคนนี้แหล่ะไม่รู้มาจากไหนถึงมองไม่เห็นความน่ารักของผม “โธ่ น่ารักจะตายเลือกตั้งนานแน่ะ ตัวนี้น่ารักสุดแล้ว” ว๊าว อย่างน้อยยัยตาใสที่ชื่อเล็กนี่ก็มองเห็นความน่ารักของผมแล้วล่ะ “เชิญน่ารักไปคนเดียวเถอะ เอาไปไกล ๆ เลย ไม่ต้องมาไกล้ชั้น แล้วบอกก่อนนะว่าห้ามมันมายุ่มย่ามกับชั้นเด็ดขาดเข้าใจมั๊ย” พูดจบหล่อนก็เดินสะบัดก้นออกไป เชอะไม่สวยแล้วยังนิสัยไม่ดีอีกไม่รักก็อย่ารักไม่ง้อหรอก แล้วผมก็หันไปซุกหน้าลงกับอกของสาวน้อยอย่างประจบ แหะ ๆ นี่แหล่ะ พรสวรรค์ส่วนตัวของผม ยากที่แมวตัวอื่นจะเรียนแบบได้ รับรองได้ไม่มีแมวตัวไหนอ้อนเก่งอย่างผมหรอก สมัยอยู่บ้านยายกิม ในบรรดาพี่ ๆ น้อง ทั้ง 9 ตัว ผมเป็นที่รักของแกที่สุด จนพวกนั้นอิจฉาคอยกลั่นแกล้งผมตลอดเวลา พอดีแม่สาวน้อยไปเจอก็เลยขอผมจากยายกิม แหมประจวบเหมาะผมก็ไม่อยากอยู่ที่นั่นแล้วพอดี เห็นหล่อนเข้าก็พันแข้งพันขานัวเนียจนหล่อนอุ้มผมขึ้นมากอด ผมก็ซบสิครับอกสาวอุ่นจะตาย แล้วก็ได้ผลหล่อนเลือกผม ยายกิมก็ไม่อยากให้เท่าไหร่หรอกก็แกรักผมจะตาย แต่คงเห็นผมอยากไปก็เลยยกผมให้อย่างเศร้า ๆ

                        ความจริงผมก็ไม่อยากจากแกหรอกแต่ทำไงได้อยู่ที่นี่ผมไม่มีเพื่อนสักตัว สุดท้ายผมก็เลยต้องมาอยู่ที่นี่ คิดว่าจะแฮปปี้แล้วนะดันมาเจอยายหนึ่งยายเหนิ่งอะไรนี่อีก คอยดูเถอะจะต้องทำให้มารักผมให้ได้ แล้วเมื่อวันนั้นมาถึงผมจะไม่สนใจเลยคอยดูสิน่า เอ แต่บ้านนี้ก็อบอุ่นน่าดู มีพ่อ แม่ พี่ชายชื่อต้น และพี่สาวคือยายหนึ่งผู้น่าเกลียด และน้องสาวตาใสสุดที่รักของผม ยัยเล็กนั่นเอง แต่ส่วนใหญ่พ่อจะไม่ค่อยอยู่บ้านต้องออกต่างจังหวัดบ่อย ๆ ผมก็เลยไม่ค่อยสนิทกับท่านสักเท่าไหร่ ส่วนแม่นี่สิท่านรักผมน่าดู วันดีคืนดีก็อุ้มผมขึ้นมากอดมาหอมอย่างรักใคร่และเอ็นดู ผมก็ประจบน่าดูเวลาท่านนอนผมก็เข้าไปนอนหนุนแขนแกบ้างกอดแก ปรากฏว่าสำเร็จครับ หลงผมเห่อผมน่าดู อาหารหลักของผมคือปลากระป๋องท่านซื้อมาให้เป็นโหล ๆ เลยล่ะ แม้แต่ลูกท่านยังห้ามกินเลยสงวนไว้ให้ผมคนเดียวเห็นไหมล่ะว่าผมมีเสน่ห์แค่ไหน แหะ ๆ แต่มันทำให้ยัยหนึ่งยิ่งไม่ชอบหน้าผมมากขึ้นไม่ว่าผมจะเพียรพยามทำน่ารักกับหล่อนมากเพียงใด ทั้งเข้าไปนัวเนียพันแข้งพันขาก็ไม่สำเร็จ เข้าไกล้ทีไรผมกระเด็นออกมาทุกทีด้วยแรงถีบพลังช้างของหล่อน ส่วนพี่ต้นพี่ชายคนโต ก็เอ็นดูผมครับแต่ชอบเล่นแรงไปหน่อยตามประสาผู้ชายนักกีฬาของแก แหมผมไม่ค่อยชอบเล่นแรง ๆ ด้วยสิ ก็มันเหนื่อยนี่ครับ น้ำหนักผมก็ไม่ใช่น้อย ๆ อ้วนตัวกลมบล็อกเลยล่ะ แหมก็อาหารมันอุดมสมบูรณ์นี่ครับ วัน ๆ ผมกินได้ตลอดเวลา จนยัยหนึ่งค่อนขอดผมเรื่อยแหล่ะ “เลี้ยงแมวตัวเดียว ตัวเซียวเพราะอดข้าวไป 7 ปี” แหมทำหยั่งกับผมเป็นคนแน่ะ วัน ๆ ผมกินน้อยกว่าหล่อนกินมื้อเดียวซะอีก อ้อลืมบอกทุกคนที่นี่เรียกผมว่า “เจ้ายุ่ง ครับผม”

                        ผมกับยัยหนึ่งคงเป็นไม้เบื่อไม้เมากันตลอดชาติแหล่ะครับถ้าไม่เพราะวันหนึ่ง คุณแม่ท่านไปธุระไม่อยู่บ้าน พี่ต้นก็ทำงานกลับดึก ส่วนแม่ตาใสยอดยาหยีของผมหล่อนไปทำกิจกรรมที่โรงเรียนกลับดึกอีกเช่นกัน วันนั้นผมก็เลยอยู่กับยัยหนึ่ง 2 ตัว เอ๊ย ไม่ 1 คน 1 ตัว ครับ พอถึงเวลากินของผมหล่อนก็ทำเฉย นั่งอ่านหนังสือโดยทำเหมือนไม่มีผมอยู่ ทั้ง ๆ ที่ผมก็ทำน่าสงสารสุดฤทธิ์ แหมก็มันหิวนี่ครับท้องร้องจ๊อก ๆ ใครจะไปทนไหว ผมก็ใช้ไม้ตายสิครับ เข้าไปนัวเนียทำตาละห้อย “ เหมียว ๆ” หล่อนหันมามองผมอย่างสะใจ “ไงหิวล่ะสิ ฝันไปเถอะชั้นไม่ให้แกกิหรอก หมั่นใส้เชอะ” หล่อนทำปากบุ้ยบ้ายใส่ผมพร้อมเผยอยิ้มอย่างสะใจ แต่ผมไม่ยอมแพ้หรอกยังไง ๆ ก็ต้องชนะหล่อนให้ได้คอยดูสิ แผนนี้ไม่ได้ผล ผมก็เปลี่ยนแผนใหม่สิครับ ค่อย ๆ เข้าไปนอนหมอบตรงหน้าหล่อนพร้อมจ้องตาละห้อย แล้วร้องเหมียว ๆ เป็นระยะ ๆ เฮ้อ ! ยัยนี่ใจแข็งชมัดเลยผมอยู่ท่านี้ตั้งเกือบชั่วโมงกว่าหล่อนจะใจอ่อน หรือว่ารำคาญก็ไม่รู้สิครับ วางหนังสือโครม พร้อมถอดแว่นวางทับ แล้วลุกเดินออกไปดื้อ ๆ ผมก็วิ่งตามสิครับ อย่างน้อยก็พอมีหวังแล้วล่ะ

                        หล่อนมาหยุดหน้าห้องครัวผมก็ยืนทำตาละห้อยอย่างใจจดใจจ่อ เปล่าครับหล่อนไม่ได้มาคลุกข้าวให้ผมหรอก แต่มากินน้ำต่างหาก พร้อมกับหัวเราะเยาะผม “อิๆๆ หิวล่ะสิ เชอะเป็นงัยล่ะในที่สุดก็ไม่พ้นชั้นอยู่ดี เชอะ หมั่นไส้นัก” แหมไม่พูดเปล่าครับ ยังเอามือมาขยี้หัวผมจนโงนเงนไปหมด ผมไม่มีแรงจะตอบโต้เธอหรอกครับ ก็หิวจนไม่มีแรงแล้ว ในที่สุดผมก็หมอบลงต่อหน้าเธออีกครั้งไม่ได้ทำประจบหรอก ไม่มีแรงต่างหาก “อืม แกนี่ดู ๆ ไปก็น่ารักเหมือนกันนะ ยกเว้นเวลามีคนเอาใจ บอกตรง ๆ ชั้นหมั่นไส้แกน่าดูรู้มะ เจ้ายุ่ง เจ้าแมวมารยา หนอยทำเป็นซึม” จะพูดอะไรก็พูดไปเถอะครับ ผมไม่สนแล้ว ไม่ให้กินก็ไม่กินจะนอนอยู่อย่างนี้แหล่ะ ผมคิดแล้วก็หมอบลงกับพื้นอย่างผู้ปราชัย แต่ก็นับว่าเป็นผลดียัยหนึ่งคิดว่าผมจะตายเลยรีบคลุกข้าวให้ผม

                        “เอ้ากินเข้าไป เดี๋ยวจะมาตายซะก่อน ขี้เกียจฝัง เอ้ากินซะ” พอหล่อนวางจานข้าวผมก็เขมือบสิครับ แน๊ ยังมานั่งมองผมกินอีกสงสัยจะแกล้งอีกล่ะสิ ผิดคลาดครับ มานั่งมองแล้วอมยิ้มซะด้วย “แกก็น่ารักเหมือนนี่ เจ้ายุ่ง เจ้าอ้วน ตัน แมวอะไรอ้วนชะมัดเลย ยังเดินไหวอีกเนอะ แกเนี่ย “ สงสัยท่าจะเพี้ยนแล้วครับ พูดคนเดียว เอ๊ะ ไม่ใช่สิหล่อนพูดกับผมนี่นา สงสัยจะหลงรักผมแล้วมั้งเนี่ย ซักพักหล่อนก็ขึ้นไปอ่านหนังสือต่อ พอกินอื่มผมก็ตามไปสิครับ ไม่ได้ ๆ กำลังจะใจอ่อน ต้องรีบสานต่อ โอกาสแบบนี้ยิ่งหายากอยู่ด้วย ว่าแล้วผมก็ขึ้นไปนั่งเป็นเพื่อนหล่อนอ่านหนังสือ “นี่แกจะไปไหนก็ไป ไป๊ อิ่มแล้วไม่ใข่หรอ มานั่งหาอะไร ไปไกล ๆ เลยไป” ไม่พูดเปล่าสิครับเอามือมาดันผมออกไปด้วย แหมยัยนี่ อารมณ์แปรปวนชะมัด ไม่เป็นไร ๆ ผมหน้าด้านอยู่แล้วจ้างก็ไม่ไปหรอก จะนั่งจะทำไม เมื่อเห็นว่าไม่สำเร็จหล่อนก็เลยเฉย ๆ แต่ชำเลืองมองผมเป็นระยะ ๆ ตลอด สงสัยกลัวผมจะลอบทำร้ายมั้งเนี่ย “ว๊าย” เสียงยัยหนึ่งร้องลั่น เปล่าครับผมไม่ได้ทำอะไรหรอก ไฟดับต่างหาก “แย่จังเลย” เสียงบ่นพึมพำของยายหนึ่ง ซึ่งกำลังง่วนหาอะไรอยู่ ผมมองเห็นหล่อนตลอดแหล่ะครับ แหมก็ผมเป็นแมวนี่ความมืดไม่เป็นปัญหากับผมหรอก สักพักสงสัยหาไม่เจอหล่อนก็หยุดหานั่งลงอย่างหมดหวัง “ทำไมต้องมาดับตอนนี้นะ เฮ้อ” เมื่อเห็นหล่อนเงียบไปผมก็ค่อย ๆ คลานเข้าไปไกล้ ๆ หล่อน “อะไรเจ้าตัวยุ่ง” นึกว่าจะถีบผมออกมาอีก เปล่าหรอกครับ สักพักก็อุ้มผมมานอนบนตัก แล้วลูบหัวผมเบา ๆ “แกนี่ก็เป็นเพื่อนได้เหมือนกันนะ” เริ่มใจอ่อนแล้วครับ ผมก็ซบหน้าลงบนตัวเธออย่างออดอ้อนตามแบบฉบับของผมสิครับ เฮ้อ อุ่นดีเหมือนกันนะเนี่ย

                        ผมหลับไปนานเท่าไหร่ไม่รู้มาตื่นอีกทีก็แม่ตาใสกลับมา คุณแม่ พี่ชาย ทุกคนก็งง สิครับ ที่ยัยหนึ่งยอมเป็นมิตรกับผม แหะ ๆ ในที่สุดผมก็ชนะครับ ตั้งแต่นั้นมายัยหนึ่งก็ต้องยอมศิโรราบต่อความน่ารักของผม แต่ผมเริ่มรำคาญเธอซะแล้ว ก็ชอบมากอดมาหอมมาอุ้ม เฮ้อ มีคนรักก็งี้แหล่ะครับ อิ ๆ ในที่สุดผมก็เอาชนะใจเธอได้ครับ นี่แหล่ะพรสวรรค์ของผม แมวจอมมารยา ตามฉายาที่ยัยหนึ่งตั้งให้ครับผม

ณงค์รัก จันทร์แป้น (โนง)

7smooth.com