Αλέξης

Αρβανιτάκης

 

Ιστοσελίδα

για

τον

συγγραφέα

και

τα

βιβλία

του


Περιμένοντας - για πόσο ακόμη; - τον "από μηχανής θεό" 

Άρθρο στο περιοδικό Antivirus, τεύχος 7, Ιούνιος 2004, (στο ένθετο Βιταμίνη Ο, τεύχος 35)

***

Από την αρχή ως το τέλος

Δημοσίευση στο περιοδικό Must, τεύχος 45, Φεβρουάριος 2003 


Home

Βιβλία

Links

E-mail


Τόποι στο δίκτυο, που μπορείτε να παραγγείλετε το βιβλίο


Τα άλλα βιβλία:

Σχέσεις θανάτου

Μόνα Λίζα

Γράμματα στον Μάριο

 

 


Home | Βιβλία | Απογευματινό φως | Links | E-mail

Τι έγραψε ο Τύπος για το Απογευματινό φως

 

ΤΕΤΑΡΤΗ 23 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1998

Γράφει ο Αλέξης Ζήρας

Η παρουσία του θανάτου σ' ένα μεταιχμιακό σύμπαν


Φωτό: Wall and Figure 41. Έργο του Chuke Battaglini.

 

 

 

 

 

 

 

Ήδη από το 1982 είχα διακρίνει στα Γράμματα στον Μάριο του Αλέξη Αρβανιτάκη έναν πεζογράφο που ενδιαφερόταν περισσότερο από τη ρεαλιστική περιγραφή να δημιουργήσει μια λυρική αφηγηματική σύνθεση, όπου η δράση, οι διάλογοι, οι χαρακτήρες και οι χρονικές ζεύξεις τους να πραγματοποιούνται εκ των έσω. Και στα επόμενα βιβλία του, τη Μόνα Λίζα (1985) και τις Σχέσεις θανάτου (1987), η αφήγηση είναι σε πρώτο πρόσωπο, δίνοντας σ’ αυτές τις gay ιστορίες έναν χαρακτήρα πλασματικά αυτοβιογραφικό. Η ματιά περιφέρεται σε κλειστούς χώρους, δωμάτια και διαμερίσματα, νυχτερινά κέντρα, όπου η ερωτική διάθεση είναι πάντοτε – υπερβολικά ίσως – οξυμένη. Συνέπεια αυτής της αέναης έντασης που διαπλέει τη ζωή των νεαρών ατόμων είναι και οι νευρωσικές σχέσεις που σχεδόν αστραπιαία συντελούνται και διαλύονται χωρίς το συναισθηματικό βάθος να μπορεί να αναδυθεί σ’ αυτόν το νυχτερινό και κάπως βίαιο κόσμο.
Νομίζω ότι αυτή η κινητικότητα, το άγχος της διαθεσιμότητας, οσοσδήποτε κι αν μιμείται έναν οριακό τρόπο ζωής, ή μάλλον τη διεσταλμένη εκδοχή αυτής της ζωής, στο επίπεδο της μυθοπλασίας επιδρά διαλυτικά, κάνοντας επίπεδες τις εικόνες και αφαιρώντας ένα μεγάλο μέρος από το δραματικό εκτόπισμα των καταστάσεων. Γιατί εδώ, στο Απογευματινό φως, υπάρχει έντονα η παρουσία του θανάτου, σ’ ένα σύμπαν έτσι κι αλλιώς αμφίλογο, μεταιχμιακό, όπου από μια άποψη η υπερβολή ενός παζολινικού ερωτισμού είναι η επιβεβαίωση του φόβου μπροστά στο μοιραίο. Ίσως οι διορθωτικοί χειρισμοί να έχουν αποτελέσματα ουσιαστικότερα αν μειωθεί η υπογράμμιση της πόζας του Νάρκισσου μπροστά στον καθρέφτη.

 

 

 

 

Φωτό: Wall and Figure 21. Έργο του Chuke Battaglini.

 

 

Προηγούμενη κριτική......................................................................Επόμενη κριτική


Τι έγραψε ο Τύπος για το Απογευματινό φως

ΤΟ ΒΗΜΑ
Γράφει η Μ. Θεοδοσοπούλου
 Άνδρας τον άνδρα...

Η ΒΡΑΔΥΝΗ
Γράφει η Τζούλη Αγοράκη
Οι απελπισμένοι έρωτες στο μεγαλείο τους...

ΠΟΠ & ΡΟΚ
Γράφει η Μαρία Αναγνώστου
Πρώτης τάξεως λογοτεχνικό αποτύπωμα...

ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ
Γράφει ο Βασίλης Χατζηβασιλείου
Ταράζοντας τα χρηστά ήθη...

Ο ΠΟΘΟΣ
Γράφει Ομάδα Συντακτών
Το gay μυθιστόρημα της Ελλάδας των 90'ς;...

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Γράφει ο Αλέξης Ζήρας
Η παρουσία του θανάτου σ' ένα μεταιχμιακό σύμπαν...

ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ
Γράφει ο Γιώργος Χρονάς
Αληθινό σαν αυτοβιογραφία...

 


Home | Βιβλία | Απογευματινό φως | Links | E-mail

© 2003 Alexis Arvanitakis,  E-mail: alarv@in.gr

 

1