ปรารถนาแห่งหัวใจ

ตอน 2 ปาฏิหาริย์บังเกิด

สวัสดีครับ ผมชื่อแอนดริว หรือชื่อไทยว่า ปธานิน ชูชัยเจริญ อายุแปดขวบ ทำไมผมถึงชื่อเล่นเป็นฝรั่งหรือครับ ก็ผมมันลูกฝรั่งนี่นา พ่อแม่ไม่รู้จัก ส่วนนามสกุล ผมก็ใช้นามสกุลเดียวกับของพี่ภพและพี่ฉัตร ตั้งแต่ผมจำความได้ ผมก็ถูกกลั่นแกล้งอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า บางทีก็ถูกตีถูกตบแบบไม่มีสาเหตุ วันหนึ่งผมกับเพื่อนที่แก่กว่าก็พากันหนีออกมา ได้มาอาศัยซอกใต้ทางด่วนเล็กๆอยู่ ซึ่งก็มีคนจับจองอยู่ก่อนแล้วหลายคน ผมไปเข้ากลุ่มเด็กจรจัดใต้ทางด่วนซึ่งมีหัวหน้ากลุ่มชื่อ "ก้อน" อายุประมาณ สิบแปด พี่ก้อนค่อนข้างใจดีกับผม เอาขนมอร่อยๆมาให้กินบ่อย ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าทำไมจนกระทั่งเพื่อนที่หนีมาด้วยกันแอบมาบอกว่า จริงๆแล้วพี่ก้อนส่งเด็กในกลุ่มไปขายตัวเพื่อเอาเงินมาให้มัน ถึงแม้จะเป็นเด็กผู้ชายแต่ก็มีคนรสนิยมไม้ป่าเดียวกันมาซื้อตัวไป ส่วนผมหน้าตาเป็นฝรั่งน่าจะขายได้ราคาสูง มันจึงพยายามใจดีกับผม ผมเองตอนนั้นก็เพิ่งหกขวบ แถมตัวเล็กกว่าเด็กทั่วไป พี่ก้อนจึงไม่กล้าให้ขายผมให้ใครเพราะกลัวว่าผมจะรับไม่ไหวตายเสียก่อน เพื่อนผมมันก็บอกให้ผมหนีเพราะมันโดนมาแล้ว แถมบอกให้ฟังอีกว่าเจ็บยิ่งกว่าถูกฟาดด้วยไม้เรียวเสียอีก

ผมเองก็กลัวจนตัวสั่นจนในที่สุดคืนวันฝนตกวันหนึ่งผมเดินจากใต้ทางด่วน ออกไปตามถนนใหญ่เดินไปเรื่อยๆ ไม่รู้ว่าไกลแค่ไหน หนาวก็หนาว ผมเดินตามแต่เท้าจะพาไป จนในที่สุดก็หมดแรงลงนอนกับพื้นถนน มารู้สึกตัวอีกทีก็เมื่อมองเห็นหน้าของผู้หญิงที่ชื่อฟ้า และมืออันอบอุ่นของพี่ฉัตรที่โอบอุ้มผมเอาไว้ นับแต่วันนั้นชีวิตผมก็เปลี่ยนไป

"แอนดริว แอนดริว มานี่เร็ว" เสียงใสๆของพี่ฟ้าเรียกผม ผมวิ่งเข้าไปหา พี่ฟ้าก็เป็นอีกคนหนึ่งที่ดีกับผม แต่คนที่ผมรักที่สุดก็คือพี่ฉัตร

"มีอะไรหรือฮะ...พี่ฟ้า" วันนี้พี่ฟ้ามาหาผมถึงบ้าน หอบถุงใบโตเข้ามาด้วย พี่ฟ้าเดินเข้าไปนั่งที่โซฟา รื้อของในถุงออกมา เป็นหนังสือนิทานสามสี่เล่ม

"พี่ซื้อมาฝากแอนดริวน่ะ เห็นพี่ภพบอกว่าอ่านเขียนได้แยะแล้วไม่ใช่เหรอ" เธอส่งนิทานมาให้ผม ผมเองก็ดีใจรับมามือสั่น "สโนไวท์กับคนแคระทั้ง 7 เงือกน้อย หนูน้อยหมวกแดง...." ผมอ่านชื่อเรื่องของนิทานที่พี่ฟ้าซื้อมาให้

"นั่นแน่ อ่านเก่งแล้วจริงๆด้วย เรื่องพวกนี้น่ะ นิทานเอกของโลกเลยนะ สนุกทั้งนั้น" พี่ฟ้าคุยให้ผมฟัง

"ขอบคุณครับ พี่ฟ้า ผมจะอ่านทุกวันเลย" ผมเดินเข้าไปกอดพี่ฟ้า น้ำตาไหลด้วยความตื้นตัน ก่อนจะเปิดนิทานขึ้นมาอ่านด้วยความตื่นเต้น พี่ฟ้าก็ชี้รูปให้ผมดูอยู่ข้างๆ

"โห อย่างกับแม่ลูกเลยนะเนี่ย คู่เนี้ย รักกันจัง" พี่ฉัตรที่เดินตามเข้ามาแซว

"ถ้าชั้นเป็นแม่ เธอก็เป็นพ่อแหละ มีลูกผมแดงอายุแปดขวบ" เธอหัวเราะเสียงใส ดวงตาเป็นประกาย

"อืม เงือกน้อย...อันนี้เวอร์ชั่นไหนน่ะ ของดิสนีย์ หรือว่าของ แอนเดอสัน" ฉัตรไม่ได้ต่อความ เขาอ่านชื่อเรื่องของนิทานในมือผม

"ของแอนเดอสันน่ะ ของดิสนีย์ชั้นก็ชอบ แต่ชั้นชอบของดั้งเดิมมากกว่า" ฟ้าตอบ พร้อมหยิบนิทานส่งไปให้ฉัตรดู ฉัตรพลิกๆดูแล้วก็ส่งคืน "รูปสวยดี"

"ใครหรือครับ แอนเดอสัน" ผมถามงงๆ ส่วนดิสนีย์ผมรู้จักเพราะบางทีพี่ภพเปิดการ์ตูนให้ผมดูบ่อยๆ

"ก็ชื่อคนเขียนนิทานเรื่องนี้ไง ฮันท์ คริสเตียน แอนเดอสัน เป็นนักแต่งนิทานเอกของโลกเลยนะ" พี่ฉัตรอธิบายให้ผมฟัง ผมเองก็พยักหน้ารับรู้ หันมาหยิบเรื่องนั้นอ่านต่อ พออ่านจบผมก็ร้องไห้น้ำตาไหลพราก

"อ้าว เอาแล้วไง ของดั้งเดิมมันเศร้า ของดิสนีย์น่าจะดีกว่า จบแฮบปี้แอนดิ้งด้วย" พี่ฉัตรคุยกับพี่ฟ้า

"ไม่เป็นไรครับ ผมชอบ เพียงแต่ผมสงสารเงือกน้อยเท่านั้นเอง ที่ต้องตายกลายเป็นฟองอากาศ" ผมตอบพร้อมกับปาดน้ำตาออกไป

"ของดิสนีย์ เงือกน้อยได้แต่งงานกับเจ้าชายนะ ไว้เดี๋ยวพี่จะหามาให้อ่าน" พี่ฉัตรพูดพร้อมตบไหล่ผม

"ไม่เป็นไรครับ ผมชอบอันนี้แหละ" ผมตอบ ก่อนจะถูกขัดจังหวะด้วยเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้น พี่ฉัตรวิ่งออกไปรับ ผมนั่งเงียบอยู่สักพัก แต่ก็พลิกรูปหน้าสุดท้ายดู

"พี่เองก็ชอบอันนี้นะ เงือกน้อยตอนตอบตกลงกับแม่มดเธอก็ตัดสินใจแล้ว ความปรารถนาของเธอก็คือการได้พบหน้าเจ้าชายอีกสักครั้ง ถึงแม้จะต้องแลกด้วยชีวิตของเธอก็ยอม ความรักของเงือกน้อยเป็นรักที่ไม่ต้องการการตอบแทน" พี่ฟ้าพูด เจือเสียงเศร้า

"ความรักน่ะ ไม่ได้เกิดขึ้นแค่วันเดียว แต่เป็นความผูกพันของคนสองคนที่เกิดขึ้นมานานต่างหาก" เธอถอนหายใจเฮือก เอามือโอบไหล่ผม

"แอนดริวยังเด็ก คงไม่เข้าใจละมั้ง ว่ารักเป็นไง" ผมไม่ได้ตอบ ถึงแม้ผมจะเป็นเด็กไม่รู้จักความรัก แต่ความคิดผมก็แก่กว่าวัย เพราะการที่ต้องผจญโลกมามาก ผมเพียงแต่คิดไว้ในใจว่า ถ้าผมอยากที่จะให้คนที่ผมรักสมปรารถนาล่ะก็ ถึงแม้ต้องแลกด้วยชีวิตผมเองผมก็ยอม

"พี่ฟ้า ถ้ามีแม่มดจริงๆ และพี่สามารถขอพรได้หนึ่งข้อ พี่อยากจะได้อะไรที่สุด" ผมถามออกไป พี่ฟ้าเงียบไป พร้อมกับหันมายิ้มให้ผม

"เอ ขอให้รวยมีเงินแยะๆ ดีไหม ไม่ต้องทำงานนั่งๆนอนๆไปวันๆ" พี่ฟ้าตอบพร้อมกับหัวเราะ

"ไม่ใช่ปรารถนาแบบนั้นสิพี่ มีเงินแยะใช่จะมีความสุข ผมหมายถึงสิ่งที่จะทำให้พี่ฟ้ามีความสุขจริงๆน่ะคืออะไร" ผมถามฟึดฟัด ทุกคนเห็นผมเป็นเด็กเลยได้แต่คุยเล่น

"เอ...." พี่ฟ้าอึ้งไปสักพัก เธอนั่งซึมไปจนในที่สุดก็พูดออกมาว่า

"ความฝันพี่คงเป็นจริงไปไม่ได้หรอก"

"ทำไมล่ะพี่ พี่บอกออกมาสิว่าคืออะไร ถ้าไม่ใช่ในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้น่ะ" ผมอ้อนวอน

"อยากรู้ไปทำไมน่ะ แอนดริว....เอาแค่ว่าตอนนี้พี่อยากให้พวกเราอยู่กันอย่างมีความสุขเหมือนแบบนี้ก็พอแล้ว ไม่มีใครเข้ามายุ่งเกี่ยว" เธอยิ้มเศร้าๆ แต่แล้วก็ได้ยินเสียงยินดีโห่ร้องขัดขึ้นมา พร้อมกับพี่ฉัตรที่วิ่งเข้ามาด้วยสีหน้าดีใจ

"ฟ้า ฟ้า ในที่สุดปาฎิหาริย์ก็มีจริง!!!" พี่ฉัตรส่งเสียงดัง วิ่งเข้ามานั่งเก้าอี้ด้านตรงข้าม ยิ้มแป้น ผมกับพี่ฟ้ามองหน้ากันงง เพราะไม่เข้าใจที่พี่ฉัตรพูด

"ปาฏิหาริย์อะไร ฉัตร เรื่องน่ายินดีอะไรเหรอ" พี่ฟ้าถามตื่นเต้น เหมือนจะดีใจไปพร้อมกับฉัตรด้วย

"พี่ชมที่แกลอรี่โทรมาเมื่อกี้นี้.....บอกมามีงานมาให้ผมทำ" ฉัตรเฉลยข้อสงสัย

"ดีใจด้วยนะ ได้งานทำแล้ว...แต่ฉัตรรับวาดงานนอกด้วยเหรอ" ฟ้าถาม

"ผมเคยบอกพี่ชมไปน่ะ ว่าผมรับวาดภาพคนก็ได้ แต่คนที่อยากได้รูปต้องมาเป็นแบบให้ผม ผมไม่รับวาดจากรูป

" ฉัตรคุยต่อ ท่าทางกระตือรือร้น"แล้วในที่สุด ก็มีคนมาจ้างผม"

"ใครกันน่ะ แปลกจริงๆ คนวาดเรื่องมากยังมาจ้างอีก" ฟ้ากระแนะกระแหน

"เอาน่า....นี่แหละที่ผมบอกว่าปาฎิหาริย์....รู้ไหมใครมาจ้างผมวาด" ฉัตรเว้นช่วงไป ดวงตาเป็นประกายด้วยความดีใจ ผมได้แต่มองทั้งสองคนงง

"นายอย่าบอกน่ะว่า...!!!" ฟ้าเว้นช่วงอย่างไม่เชื่อ แวบหนึ่งดวงตามีประกายเจ็บปวด

"ใช่แล้ว แอนดริว แอนเดอสัน นายแบบชื่อดังตอนนี้ไง" ฉัตรตะโกนด้วยความดีใจ ไม่ทันสังเกตแววตาของฟ้า

"ในที่สุดความปรารถนาของชั้นก็เป็นจริง" ฉัตรจับมือฟ้าด้วยความดีใจ ฟ้ายิ้มให้แต่แววตาไม่ยิ้ม

"เดี๋ยวชั้นจะขึ้นไปบอกพี่ภพอีกคน" คนร่าเริงวิ่งขึ้นบันไดไปชั้นสาม หลังจากฉัตรหายไป ชั้นล่างก็เต็มไปด้วยความเงียบ ผมมองหน้าพี่ฟ้า ตอนนี้พี่ฟ้าไม่ได้มีสีหน้าดีใจเลย เธอถอนหายใจพร้อมกับเก็บของเดินไปที่ประตู

"พี่กลับบ้านก่อนน่ะ แอนดริว ถ้าฉัตรลงมาก็บอกด้วยว่าพี่ต้องรีบไปทำงาน เดี๋ยวไปไม่ทัน" พูดจบพี่ฟ้าก็เดินออกจากบ้านไป ผมได้แต่มองตาม

ตอนนี้สมุดบันทึกของผมที่ผมได้จดไปหลายหน้าแล้ว บางหน้าผมกลับมาแก้ข้อความใหม่ โดยเฉพาะหน้าที่ผมเขียนว่าความปรารถนา.... ชื่อของพี่ฉัตร พี่ภพ พี่ฟ้า ที่ผมเขียนไว้ หลังชื่อผมเขียนความปรารถนาของคนที่ผมรักลงไป ผมลองอ่านทบทวนจากที่เขียน พี่ฉัตร ความฝันคือการได้วาดภาพแอนดริว แอนเดอสัน นายแบบชื่อดังสักครั้ง พี่ภพ ความฝันคือการได้รับทุนวิจัยงานวิจัยที่ทำอยู่ ซึ่งผมเองก็ไม่รู้หรอกว่าพี่พบวิจัยอะไร

พี่ฟ้า .................................................................................................................. หลังชื่อของพี่ฟ้ายังเป็นแค่กระดาษขาว เพราะผมเองไม่รู้ว่าความฝันของพี่ฟ้าคืออะไร จะเขียนว่าอยากให้เป็นเหมือนเดิมก็แปลกๆอยู่.....

 

หลังจากนั้นพี่ฉัตรก็นั่งนับนอนนับวันที่จะมาถึงทุกวัน ยิ้มจนหน้าบาน บางวันก็นั่งเหม่อไปนอกหน้าต่าง จนพี่ภพแซวเข้า

"แก ไอ้ฉัตร นี่น่ะไม่ใช่เกย์ ขนาดยังไม่ได้เจอตัวแกก็นั่งฝันนอนฝันขนาดนี้ แล้วถ้าเจอตัวจริงแกไม่คลั่งตายไปเลยเหรอว่ะ"

"โธ่ พี่ภพก็...นี่ความฝันของผมเลยนะ ฝันเป็นจริงทั้งที จะไม่ให้ยินดีได้ไงเล่า" พี่ฉัตรเถียง ฉัตรธรรมไม่ได้เรียกภพธรว่าอาเพราะภพธรเห็นว่าอายุไม่ต่างกันนัก แต่จริงๆแล้วภพธรไม่อยากให้เรียกเพราะฟังดูแก่ต่างหาก

"นี่ถ้าเกิดพรุ่งนี้เขาโทรมายกเลิกนัดล่ะก็ ชั้นจะขำให้ฟันหัก" ภพธรพูดด้วยความหมั่นไส้

"โธ่พี่ ไม่ให้กำลังใจผมเลย....ผมหลานพี่น่ะ" ฉัตรธรรมบ่น ผมเองได้แต่มองสองคนอาหลานคุยกัน จนกระทั่งมาสะดุดชื่อของพี่ฟ้าที่ออกจากปากภพธรเข้า

"แล้วนี่แกบอกฟ้าเค้ารึยังเรื่องนี้น่ะ เขาดีใจกับแกหรือเปล่า"

"บอกแล้วสิพี่ ฟ้าเค้าก็ต้องดีใจกับผมอยู่แล้ว ถามอะไรแปลกๆพี่ก็" ฉัตรธรรมตอบงงๆ

"เออ....นั่นสินะ" ภพธรพยักหน้าเข้าใจ "แต่ถ้าชั้นเป็นฟ้าชั้นไม่ดีใจว่ะ"

ฉัตรธรรมไม่ทันได้สนใจฟัง แต่ผมซึ่งนั่งอยู่ข้างๆได้ยินเสียงพึมพำของภพธรประโยคนี้เข้า